Als het lot tegen je keert...

7.7

Het was een grote en moeilijke beslissing, maar ze moesten het doen..Voor Jafar. Schuldgevoel kwam weer naar boven toen ze weer aan Jafar dacht..Ze was niet egoïstisch..Ze wilde niet egoïstisch zijn! Had ze het toen gewoon maar gezegd..Ze zocht de schakelaar in de gang en moest toen ineens huilen. In dit huis kon ze zelfs in het donker haar weg vinden, ze hield van dit huis, was er in opgegroeid..Zo veel herinneringen..En toch moeten ze het verkopen..Nadia kon het niet meer aan en liep naar buiten. Ze besloot om eventjes te gaan wandelen..Het waaide goed buiten, ze stak haar handen in haar zakken en stapte flink door. Ze had geen bestemming, ze stapte en stapte..Tot ze plotseling een jongeman met een jongetje zag wandelen..Hé? Dat was Ismail!!
"Ismail!", het was er uit voor ze eraan dacht..Maar ze had hem op 1 of andere manier gemist en jeetje, daar had ze weer die vlinders in haar buik: ze was net een puber!
"Hey, Nadia! Wat zie je er pips uit..", zei Ismail met een bezorgde frons op zijn gezicht.
"Achja..Vanalles en nog wat..", ontwijkte Nadia, "Hé ik wist niet dat je een zoontje had", zei Nadia onzeker. Ismail moest lachen, hij kon al raden wat ze dacht
"Neen ik heb geen zoon en heb ook geen vriendin", zei hij plagend
Waarom voelde Nadia zich gerustgesteld..
"Ow, niet dat dat iets uitmaakt ofzo..", zei Nadia blozend. Ismail moest weer lachen..
"Hoe heet hij?", vroeg Nadia snel van onderwerp veranderend.
"Mansour"
Plots herinnerde Nadia zich de foto die Oumaima had laten zien! Mansour! Mansour! Ze werd lijkbleek van woede en van..teleurstelling..
"Is er iets, Nadia?", vroeg Ismail
"Jij...Jij...! Sadist! Harteloos beest! Jij bent geen mens!"
"Huh, Nadia wat is er?"
Nadia antwoordde daar niet op, ze greep Mansour, die zich een hoedje schrok, en rende weg. Mansour huilde met tuiten: nu werd hij weer door een vreemde vrouw meegenomen..Wie zijn toch al die vreemde mensen.
"Nadia! Nadia!! Kom terug!!", riep Ismail, "Shit man", mompelde hij, "Ze weet het"
Nadia rende zo snel als ze kon.
"Het is niet wat het lijkt!"
Daar trap ik mooi niet in, dacht Nadia.
Ismail begon haar in te halen, de adrinaline pompte in Nadia's bloed. Naar waar moest ze gaan? Naar huis? Ze dacht niet meer na, lopen, dat moest ze doen! Voor dat ze het wist stond ze in de straat van haar bakkertje.
"Shit shit shit", Nadia begon bang te worden, was Ismail wel de jongen waarvan ze dacht dat hij was?

Ondertussen zat Younes samen met Yasser op een bankje..ergens niet zo ver van het ziekenhuis. Yasser zat op de schoot vanYounes, en Younes hield hem stevig vast. Yasser was nog steeds aan het huilen, telkens er een traantje over Yassers wangetje gleed, veegde Younes die af. De tranen bleven komen, maar Younes bleef geduldig wegvegen.
"Het is niet eerlijk", snikte Yasser
"Niets is eerlijk, Yasser", zei Younes afwezig, "Huil nu niet.."
"Eerst mijn ouders..Dan-"
Plots veerde Younes recht, Yasser viel bijna op de grond. Hij schrok van de plotse reactie. Younes ging terug zitten en keek weer naar de grond. Toen begon hij te vertellen..
"Je moeder en vader zijn gestorven Yasser..Neen, ze zijn vermoord. Vermoord door varkens, onmensen..Ik herinner me het nog al te goed, we werkten heel de dag door, in de verstikkende warmte. Er kwam geen einde aan, soms als we niet al te veel hadden gevonden, werden we gedwongen een deel van de nacht door te werken. We kregen bijna niets te eten en klagen mochten we ook niet. Werken enkel werken. Ons drinken was vuil. Hoe veel zijn er wel niet gestorven door de ziektes die in ons water dreven? Hoeveel?.."
Younes stopte en slikte. Yasser, al was hij zo jong, begreep dat hij stil moest zijn en dat dit een grote vooruitgang was voor Younes, hij was muisstil, maar de traantjes stroomden wel uit zijn gezicht..
"We werden geslagen, er waren vrouwen, kinderen, mannen..Op een dag..Ik was goed bevriend met jouw vader, hij was als een broer voor me..Hij vertelde vaak over jou, hij was bezorgd..Goed..Op een dag moesten we weer werken, zoals gewoonlijk, je moeder werd bij 'de leider' geroepen. Ze ging de tent in en we hoorde geschreeuw..We wisten wat er was gebeurd in die tent..Je vader balde zijn vuisten..Zij vrouw, zijn vrouw werd bepoteld door een onmens..Hij kon het niet meer aanhoren,hij liet zijn schop vallen en liep naar de tent. Ik liep achter hem, ik wou niet dat hij stomme dingen zou doen..Hij geraakte niet tot de tent. De wachters grepen hem vast..Mij ook..We werden vastgebonden aan een paal. In de brandende zon. Ieder in zijn eigen gedachten verzonken. We wachtten op ons vonnis. Wie tegenstribbelde werd gestraft..We hadden al vele gruwelijke straffen voor onze ogen zien uitgevoerd worden. Lichaamsdelen die afgesneden werden..Vreselijk. De avond viel en we werden losgemaakt. Er was een straf beslist."
Younes begon te huilen..Hij snikte verschrikkelijk.
"Je vader..je vader moest...Moest je moeder doodknuppelen..Hij weigerde..Hij weigerde..En toen..Toen"
Younes begon weer te huilen..
"Ze grepen me vast en zeiden dat ik jouw vader en moeder moest doodslaan..Ik weigerde..Toen grepen ze een klein jongetje vast uit de groep..Ik had die jongen graag Yasser. Ze dreigden dat als ik niet zou doen wat ze zeiden ze het jongetje zouden vermoorden en vervolgens ik en je ouders. De moeder van het jongetje smeek om genade, maar haar gejank werd gesmoord door een klap op haar gezicht. Je vader zei.."
Younes slikte, balde zijn vuisten en vocht tegen zijn tranen.
"Hij fluisterde..Doe het Younes..Doe het...Ik schudde met mijn hoofd. Ik wilde niet, wou het niet. Maar hij drong aan, ik moest het van hem doen. Ik sloot mijn ogen en vroeg aan "de leider" of ik een mes kreeg om het te doen. Hij knikte..En toen..Toen...Heb ik.."
Younes moest zijn zin niet afmaken..Hij viel op zijn knieën en huilde aan de voeten van Yasser. Yasser legde zijn hand op Younes hoofd. Het kleine jongetje begreep hem..

Mansour huilde met tuiten en Nadia wist niet naar waar ze toe moest lopen. Ze besloot naar huis te gaan: Ismail wist toch al waar ze woonde, dus dat maakte niet veel uit. Ze liep haar longen kapot en Ismail bleef haar naam roepen. Na een tijdje werd hij het beu en begon hij luid te vloeken. Nadia kwam eindelijk in de straat waar ze woonde en probeerde Mansour te sussen. Voor haar deur aangekomen zette ze Mansour eventjes op de grond en zocht zenuwachtig naar haar sleutels.
"Nadia wat bezielt je joh!"
Nadia's handen begonnen te zweten, ze had een grote sleutelbos en was blijkbaar vergeten welk de juiste sleutel was. Ze probeerde ze zenuwachtig allemaal en vond uiteindelijk de juist. Ze kon nog juist de deur vlak voor Ismails neus sluiten. Mansour huilde hartverscheurend, Nadia nam hem vast en kuste hem op zijn traantjes.
"Shht, je bent veilig nu, je gaat terug naar je mama..Shht...Shht"
Ze hoorde Ismail van achter de deur roepen.
"Nadia toe, het is niet wat het lijkt, doe nu open. Geef Mansour terug."
"Hoe durf je zoiets te zeggen Ismail! Hoe kun je zo barbaars zijn, een kind scheiden van zijn moeder! Ik dacht dat je anders was Ismail! Ik dacht dat je aardig was, geen domme macho!"
"Nadia-"
"Ga weg Ismail! Ga weg! Ik bel de politie, ik zweer het! Ik voel me zo voor de gek gehouden! Ik vertrouwde je, ik...Ik begon van je te houden, Ismail"
"Aub, Nadia!"
Nadia liep weg van de deur en haar tranen vermengden zich met die van Mansour. Hoe kon ze zo dom zijn? Pff, de vele vlinders die ze de voorbije dagen had gevoeld, waren veranderd in een grote teleurstelling...Mansour snikte nog na..En Nadia snikte mee..

"Nadia, praat nu met me! Het is niet wat je denkt! Aub! Nadia! Nadia verdomme doe open! Ooh!"
En Ismail schopte tegen de deur. Hij was haar kwijt, hij was Nadia kwijt. Lieve, Nadia, die hem begon te vertrouwen. Nadia die hem niet zag als de big boss maar gewoon, als Ismail. "Ik begon van je te houden", zei ze. Die zin deed hem zo veel pijn..Hij had nooit van meisjes gehouden, tot hij Nadia had gezien. Hij had nooit beseft dat het leven hard kan zijn, tot hij Nadia's leven te horen kreeg. Hij had nooit beseft dat hij zijn levenstijl moet verander, tot hij dat ene vervloekte zinnetje te horen kreeg..