Als het lot tegen je keert...

6.0

Aziz werd verder onderzocht en verder verzorgd (Ayoub had wat bijbetaald), Aziz rustte veel en zei niet meer veel. Hij leek plots zo veel ouder, terwijl hij maar rond de twintig jaar oud was. Ayoub echter begon te piekeren: hij moest younes nog vinden. Het was net of hij een naald in een hooiberg probeerde te zoeken. Hij wou Aziz vragen of hij misschien wist waar Younes zat, maar Ayoub wist niet hoe hij het aan zou moeten brengen.
"Aziz?"
"Hmmm", kreunde Aziz, hij had nog steeds veel pijn.
"Euhm ik wil je iets vragen..."
"Uhu"
"Over Younes.."
Plots opende Aziz zijn ogen en keek Ayoub recht de ogen in.
"Ja?"
"Wel, hij is al een paar jaren weg van huis, je weet wel toen hij Oumaima ging zoeken enzo..Wel ik ben teruggekeerd zonder Younes en hij is eigenlijk een beetje vermist...Euhm...Ik moet hem vinden..."
Er zaten gaten in zijn verhaal, dat wist Ayoub maar al te goed, maar hij kon het niet over zijn hart krijgen zijn verhaal een tweede keer te doen. Een keer tegen Oumaima was al hartverscheurend genoeg. Ayoub walgde van zijn eigen..Vrienden...Wat had Aziz alweer gezegd? "Tranen zijn je enige echte vrienden.." Da's niet waar! Younes was een goede vriend van hem, Ayoub had het gewoon verpest! Waarom moest hij zo egoïstisch zijn? Waarom is hij zo hebzuchtig geweest? Zucht..
"..Dus vroeg ik me af of je niets van hem hebt gehoord.."
"Neen, sorry, echt niet.."
De moed zonk Ayoub de schoenen in: hij moest hem gewoon vinden! Het moest..Hij kon niet heel zijn leven met dit schuldgevoel zitten..Het ging niet...
Na een tijdje begon Aziz over de gevangenissen.
"Heb jij ooit in een gevangenis gezeten, hier dan in Marokko?"
"Ow, neen", (Ayoub wriemelde zenuwachtig met zijn vingers)

👆🏽Volgensmij bestaat dat niets eens wriemelde 😂

"Wel het is geen pretje, zal ik het je zeggen! Tenzij dat je natuurlijk geld, of connecties hebt..Soms valt het echter wel mee..Maar er is iets raars op gang, in de gevangenissen.."
"Ow echt?", vroeg Ayoub oprecht geïnteresseerd.
"Wel, het is niet echt veilig om er over te praten.."
"Ow?"
"Wel..."

"Wel..Er is iets gaande, in de gevangenissen. Mensen verdwijnen zomaar, in het niets. Niemand weet wat er met hen gebeurd is. De ene keer zijn ze er, de andere keer niet meer. Meestal zijn het ook mensen die nieuw zijn, die niet echt veel vrienden of connecties hebben."
"Oei..", Ayoubs hart klopte als een gek...Hij wist waarom Aziz hem dit plots vertelde..
"Er zijn ook geruchten, over een slavenhandel, illigaal uiteraard. Er is een vraag naar sterke jongens, hardwerkende vrouwen, maar het belangrijkste van al, mensen die niemand meer nodig heeft. En waar vind je zulke mensen? Inderdaad, de gevangenis. Mensen worden omgekocht, er wordt smeergeld gegeven en uiteraard zwijggeld."
"Maar naar waar worden ze dan vervoerd, die mensen?", zei Ayoub trillerig..
"Dat weet niemand, naar het zuiden, naar overal en nergens. Er zijn ook geruchten dat er in het zuiden vanalles in de grond zit. En er zijn mensen nodig om dat op te graven."
"Maar waar in het zuiden dan?"
"Oh, tegen de Sahara, ver veel te ver.."
"En komen ze nooit terug", slikte Ayoub
Aziz sloeg zijn ogen neer.
"De mensen blijven spoorloos..En komen inderdaad, nooit meer terug."
Er viel een kille stilte, Ayoub begon te beseffen wat hij zijn vriend had aangedaan. Zijn handen werden helemaal zweterig. Oh mijn God, dacht hij, wat heb ik Younes aangedaan...Hij beschouwde mij als zijn vriend, zijn vriend..En ik heb hem verraden, Oh mijn God. Ayoub slikte zijn tranen weg en zei tegen Aziz.
"Ik ga eventjes een wandeling maken, heb behoefte aan frisse lucht.."
Ayoub rende de trappen af en ging de stad in, hij bleef wandelen. Hij wou dat hij zijn verdriet kon wegwandelen, het schuldgevoel knaagde vanbinnen. Het was zijn schuld..Zijn schuld...Hij kon naar het zuiden trekken? Neen, dat kon hij niet, hij was platzak..Hij had geen rotte cent. Hij had een beetje over voor tickets om terug te gaan, da's al.

De nacht viel en Ayoub was nog steeds niet teruggegaan naar Aziz. Hij slenterde door de straten heen, nochtans was het niet veilig om zo alleen door de straten te wandelen, zeker niet 's nachts. Maar het kon Ayoub niets schelen. Het zou zijn verdiende loon zijn als er hem nu iets overkwam. Toen hij uit zijn overpeinzingen ontwaakte, stond hij in een krottenwijk. Kinderen gekleed in vodden speelden op straat, vrouwen met nauwelijks tanden zaten voor deuren te roddelen, zwervers sliepen op straat en zatlappen wankelde de nacht in. Ayoub werd door iedereen bekeken: hij zag er immers niet uit als een schooier. Het zand en afval kraakte onder zijn ogen, de stank maakte hem eventjes misselijk en toch, toch bleef hij...Hij zocht een stukje karton, maakte het zich makkelijk en ging op de grond liggen. Hij wist niet waarom hij terugging, maar hij had het gevoel dat hij hier antwoorden zou krijgen...

Nadia slenterde door de boot heen. Ze had geen zin om te slapen, maar al sliep ze niet, dromen deed ze wel. Was dit nu wat ze verliefdheid noemden?
Plots besefte Nadia dat ze Hicham nooit meer terug zou zien, ze zou terug naar haar oude leventje keren. Hicham zal verder gaan met zijn leven, hij zal iemand anders trouwen. Nooit meer zal ze een zoen van hem op haar wangen voelen. Ze zou terugkeren naar België, ze zal hard moeten werken voor Jafar. Plots kreeg Nadia een naar gevoel: leefde Jafar nog wel?
En Yasmina? Hoe zou het met haar gaan? Het was precies eeuwen geleden dat ze hen nog had gesproken..En Younes, haar lieve lieve broer. Waar was hij toch..En Hurriya...Hurriya, als Younes ooit zou terugkeren, zal hij het verlies van Hurriya wel aankunnen...Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Nadia besefte dat ze te veel had gedroomd, ze moest ook verder gaan met haar leven. Nadia bleef voor haar uit staren toen ze zich plots iets herinnerde. Die liefdesbrief, van wie was die? Niet van Hicham, dat kon niet...Ach wat zal komen, zal komen. In de verte hoorde ze een mededeling waarvan ze dacht die nooit te horen: "Aandacht, aandacht, we zullen weldra aankomen in Almeria, gelieve u klaar te maken"
Nadia heeft geluk gehad. Zonder Hicham was het haar nooit gelukt te ontsnappen, maar zonder die 'big Boss' ook niet. Zou ze Big boss ooit kunnen bedanken? Ze wist het niet, ze nam haar tas, deed haar sjaal om haar haren fatsoenlijk en struikelde bijna over haar trouwkleed. Ze zou nu met de bus naar het vliegveld gaan en België tegemoet vliegen..Eindelijk..

Om 3.00u 's morgens komt Nadia, alhamdulliah, veilig aan. Ze kon het niet geloven, maar het was gelukt. Ze voelde zich een beetje onwennig: iedereen staarde zo naar haar, ze leek net wel een vluchteling, maar dat was ze ook een beetje. Niet? Hihi, ze glimlachte eventjes toen er plots haar wenkbrauwen fronste. Ze moest nog thuis geraken, zucht. Zou ze naar huis bellen? En wat als ze dat nu deed? Het maakte niets uit, ze hadden geen auto, ze zou sowieso haar plan moeten trekken. Ze stapte op haar blote voeten, die ondertussen in ijsklompen waren veranderd, haar kleed meeslepend en met haar lekker vieze groene tas naar buiten. Ze zou een taxi moeten nemen. Ze zocht naar de staanplaatsen van taxi's en ging er naar toe. Ze vroeg aan 1 van de taxichauffeurs om haar naar huis te brengen en stapte in. Ze betaalde met haar laatste centen de rit en dommelde onderweg in.

Uiteindelijk schrok Nadia van haar eigen gesnurk wakker, ze keek naar buiten en haar hart sprong op toen ze verschillende plekken begon te herkennen. En daar was het: hun huis. Man! Wat voelde dat goed. De taxichauffeur was precies blij toen ze uitstapte, want hij racete de straat uit. Nadia rommelde in haar tas en haalde de sleutels eruit. Het leek wel eeuwen geleden dat ze die nog vast heeft gehad. Ze stak die ene sleutel in het slot en mompelde "Bismillah". Het was muisstil, ze stapte de hal in en schrok van haar eigen weergalmende voetstappen. Zoveel herinneringen kwamen terug: in deze hal had ze leren stappen, terwijl ze de muren vasthield had ze leren stappen. Nadia ging met haar handen over de tegels aan de muur. Hier had Hurriya ook leren stappen, net als Nadia, vasthoudend aan de muur. Nadia legde haar tas neer, gooide haar sjaal op de grond en stapte de keuken/woonkamer in. Alles was rommelig, Yasmina was niet een van de ordelijkste mensen. Nadia wou plots Yasmina de grootste omhelzing ooit geven. Ze ging de trap op en genoot van elke stap. Ze ging eerst haar eigen kamer in, daar was ze al in geen eeuwen geweest. De kamer was ook vervreemd van haar, ze sliep er al geen jaren meer in. Ze sloot de deur en ging de kamer van haar ouders in, ze controleerde of alles nog was zoals ervoor en bleef staan voor de grote kast. Hoeveel keer had ze zich daar wel niet verstopt! Ze herinnerde het zich plots weer allemaal:

"Nadia! Nadia!!", riep haar moeder nog, "Nadia ik heb je gezegd je bordje leeg te eten! He? Waar is dat kind toch?"
Haar mama deed alsof dat ze Nadia niet de keuken uit had zien sluipen.
Nadia rende, zo klein dat ze was, naar boven naar de grote kast in haar ouders kamer. Ze verstopte zich tussen de sokken van haar mama en papa en hield haar adem in. Ze hoorde haar mama de kamer binnengaan en zeggen: "Waar is Nadia? Nadia! Oh nee Nadia is er niet meer, nu ben ik heel verdrietig, mijn lief meisje is weg." En ze veinste dat ze aan het huilen was. Nadia kwam de kast uit en riep: "Mama ik ben er toch!!! Ik ga niet weg, hihi"....

Nadia's ogen werden vochtig, oh jeetje, ze werd helemaal emotioneel. Ze veegde haar tranen weg en moest weer vechten tegen een huilbui toen ze de kamer van Jafar en Younes binnenkwam. Wat was die leeg, die was al jaren uit gebruik en dat deed pijn. Het was net of de bikkelharde realiteit in de kamer woonde: Younes was min of meer van de aardbodem verdwenen en Jafar, Jafar was ziek. Heel ziek. Nadia schudde de gedachte van zich af en ging Yasmina' kamer in.
"Yasmina ik ben -", haar kamer was leeg. Ze was er niet. Nadia keek nog eens goed in haar bed. Waar was ze?? Het was 4 uur in de ochtend! "yasmina???!! Waar ben je?!" Geen antwoord...