Als het lot tegen je keert...

8.2

Nadia negeerde de dichter komende voetstappen en liep op een drafje weg.
"Nadia, aub! Wacht.", riep Ismail.
"Bol af Ismail! Bol af!"
Plots voelde ze een hand om haar arm, de tranen prikten in haar ogen. Ismail draaide Nadia naar zich toe en zijn hart brak toen hij de pijn in haar ogen zag.
"Nadia, ik kan het uitleggen. Echt waar."
"Ismail, laat me met rest, ik ga beginnen roepen als je me nu niet met rust laat!"
"Ik smeek het je."
"Hoe durf jij me nog aan te spreken Ismail, wat denk je wel dat je bent? Ik zal zeggen wat je bent, je bent een rotzak zonder hart, met een vriend die een nog grotere rotzak is! Verstaan! Ik dacht dat je anders was Ismail, ik..Ik heb nog nooit gevoelens gehad voor een jongen totdat jij kwam. Ik..Ik heb me zo hard vergist! Zo hard! En het doet zo veel pijn! Zo veel! Ik dacht dat je om me gaf! Ik dacht het echt! Maar wat zat ik er ver naast seg!"
"Maar-"
"Neen, niets te maren! Snap je dan niet hoe hard je me gekwetst hebt! Je vriend slaat me recht in het gezicht en jij laat dat gewoon toe! Je laat mij aan mijn lot overgelaten achter! Je rent weg! Je neemt kindjes van hun moeder weg en je saboteert een wees! Noem jij jezelf een man! Ik haat je! Ik wil niets met je te maken hebben! Niets! Laat me los!!"
"Nadia, echt waar..Ik weet het maar.."
"Neen, Ismail", zei Nadia plots rustig, "Je weet het niet. Jij weet niets van mij, niets. Oke Jij weet niet hoe het voelt om..Laat ook maar. Ismail, hier scheiden onze wegen. Je hebt me te hard gekwetst, ik..ik wil dat je me met rust laat."
Ismail liet Nadia los en Nadia zei toen snikkend.
"Ik hield van je."
Toen draaide ze zich om en rende ze naar huis. Haar hart was net in duizenden stukjes gebroken.

Ayoub zat doelloos te zappen op de sofa. Aziz was weer weg en hij was alleen thuis. Hij werd opgebeld door een vriend.
"Sahbi? Zin om mee te gaan?"
"Naar?"
"Ikweeni, rondhangen je weet wel"
Hij wist maar al te goed wat dat rondhangen inhield, meestal kwamen ze daardoor in te problemen, maar hij had ook geen zin om alleen thuis te blijven. Hij deed zijn leren vest aan, zette een muts op en ging naar buiten. Plots moest hij aan Ayoub denken, hij besloot hem morgen op te zoeken. Younes, 1 van zijn beste vrienden. Hij moest aan zijn schooltijd denken, wat waren ze toen nog jong, wat wisten ze toen weinig van het leven af. Hij moest aan Jafar denken, die toen met Samiya optrok, het meisje waar iedereen achter flipte, dat was toen groot nieuws. Hij moest aan Yasmina denken en Aziz die samen waren, maar hoe Nordin het verpest had. Ja het was niet simpel. Hij dacht aan het moment dat hij was meegegaan met Younes en hoe een eikel dat hij is geweest, hij had het hem nog steeds niet verteld, maar hij moest het morgen doen. de gedachte kwelde hem te erg, hij had zijn vriend gewoon in de steek gelaten, hij had hem een mes in de rug gestoken. Mooie vriend was hij..pff, allemaal Ismails idee. Ach, hij is toen uit dat wereldje gestapt, dat was niet makkelijk. Hij werd steeds opgebeld door Ismail en hij is iemand die je niet snel afwimpelt uiteindelijk is hij er in geslaagd om een smoesje te verzinnen. Normaal zou dit nooit hebbengepakt bij Big Boss, maar hij was verandert. Iedereen wist dit, hij was verliefd op een meisje, ging de ronde. Nordin had hier wel voor gezorgd. Eikel dat hij was. Niemand durfde het in zijn gezicht te zeggen, maar verliefd werden deed je in dat wereldje niet. Meisjes waren speeltjes en daarmee basta. Goed je moest ooit trouwen, maar dan hield 'het spel' niet op, hoeveel vrouwen zaten thuis in de verwachting dat hun man aan het werken is terwijl die gewoon bij een ander in bed zit. Echt zielig, dacht Ayoub. Hij schudde zijn hoofd en liep naar buiten.
Hij kwam de anderen tegemoet en ze besloten samen naar een snackbar te gaan. Ayoub lachte en praatte met iedereen.
"Hoe gaat het met Younes", vroeg 1 van de jongens.
"Ik weet het niet, ik ga er morgen insh'Allah naar toe."
"Heb je het hem al verteld?"
"Neen, nog niet.."
Ayoub zweeg en keek naar buiten. Hij zag een vrouw roepen en huilen, terwijl er een jongeman aan haar haren trok en in haar maag sloeg. Ayoub keek ontzet naar buiten. Al zijn vrienden keken ook naar buiten en keken met open mond toe. Waarom reageerde er niemand, ging er door iedereens hoofd. Ayoub herkende de vrouw..Oumaima..

Nadia kwam thuis en tot haar verbazing zaten Yasmina en Jafar lijkbleek aan tafel.
"Waar was je?", brulde Jafar.
"Eventjes een eindje gaan lopen, wat is er gebeurd?"
Yasmina keek bibberend naar Nadia.
"Wat is er gebeurd", herhaal Nadia maar nu paniekerig.
"Daarnet ging de telefoon af. Younes nam op en werd plots lijkbleek, hij rende naar buiten zonder iets te zeggen. We wisten niet wat we moesten doen. Ik heb Adam gebeld en die is nu naar hem aan het zoeken."
Het werd Nadia eventjes te veel, ze begon te draaien en ging zitten.
"Waarom ben jehem niet achterna gelopen?"
"Het ging veel te snel! We hoorden beneden iemand de deur toe slaan en ik wekte Jafar. Yasser heeft alles gezien.", vertelde Yasmina.
"Ya Rabb laat er niets met hem gebeuren", zei Jafar zachtjes.
"Amien", zei Nadia.

Ayoub wilde naar buiten gaan om in te grijpen toen hij plots er een andere jongeman zag bijkomen.

Younes hoorde niets meer, hij zag enkel Oumaima die door Nordin mishandeld werd. Zijn bloed kookte, enkele minuten geleden ging de telefoon af thuis, Younes was toevallig beneden om thee te zetten, en hij nam op. Hij had een histerische Oumaima aan de lijn, de om hulp smeekte. Younes vroeg haar adres en legde neer, Yasser vroeg naar waar hij heen ging, maar het bloed suisde door zijn oren. Hij sloeg de deur met een klap toe en ging naar Oumaima. Hij kwam er aan en wat hij zag, maakte hem nog woester. Mansour huilde hartverscheurend op de grond en Oumaima probeerde de klappen van Nordin te ontwijken. Younes stapte er zonder aarzelen naar toe en raakte Nordin recht in het gezicht. Nordin wist eerst niet wat er gebeurde, maar kreeg toen een woedende Younes te zien.
"Laat haar los Nordin.", zei Younes ijzig kalm.
Nordin glimlachte venijnig en stompte Oumaima in de maag, die al naar adem snakkend op de grond viel. Er knakte iets in Younes.
"Je bent een rotzak wist je dat en daar ga jij spijt van krijgen."
"Oh lala, was dat een bedreiging", zei Nordin fluisterend, "Wat ben ik bang, wat ga je doen Younes, je moeder erbij halen? Oeps dat zal niet gaan é? Of wacht je vader, oh nog zo iets, je hebt geen vader. Tja..Nu sta je er helemaal alleen voor is het niet?"
"Nordin ik waaschuw je", zei Younes nog steeds rustig, "Je weet niet wat je zegt"
"Tuurlijk weet ik dat wel. Wacht ik ben nog niet klaar Younes, trouwens ik ben ook nog niet klaar met die slet van een zus van je, je weet wel Yasmina, met de littekens overal en dat walgelijke gezicht. Het loopt niet goed met dat gezinnetje van je, is het niet. Jafar die kanker heeft en Nadia, ahaha, Nadia..Die heeft precies ook geen toekomst, maar jij bent dat de kers op de taart, een paar maander verdwenen in Marokko, ahaha. Nu ja 'ongelukjes' gebeuren é."
"Waar heb je het over?"
"Moet je maar aan je vriend vragen, Ayoub, voor zo ver hij een vriend is"
"Ik waarschuw je-"
"Waarvoor? Voor je de geest van Hurriya?"
In een fractie van een seconde stoof Younes op Nordin af, hij wist niet meer wat hij deed. Hij wou Nordin enkel zo veel mogelijk pijn doen, Nordin sloeg er anders ook wel recht op. De adrenaline pompte door Younes' bloed.

Van op een afstand zag Ayoub alles gebeuren, hij herkende Younes en liep er naar toe, de rest van zijn vrienden volgde. Nog maar enkele meters verwijderd van de vechtpartij zag Ayoub hoe Nordin een pistool trok.
Hij haalde de trekker over en schoot..