Als het lot tegen je keert...

11.8

"Goed! Dan heb ik hier niets meer te zeggen!", riep Aziz met opeengeklemde kaken. Fatima keek onderzoekend naar Aziz.
"Jongeman kan ik je eventjes spreken, onder vier ogen"
Bilal keek met opgetrokken wenkbrauwen naar zijn moeder. Oumaima daarentegen keek bezorgd naar Fatima, wat wilde ze dan weten? Aziz keek even met een droge mond toe, maar knikte uiteindelijk.
"Goed, ik stel voor dat we eventjes in de gang elkaar spreken"
Ze stond op en gebaarde dat Aziz mee moest komen.
"Zo", zei Bilal om de stilte uiteindelijk te verbreken, "Ik dacht dat je neen zou zeggen.."
"Ik ook", zei Oumaima onverschillig.
"Ik denk dat je wat weinig over me weet", zei Bilal verontschuldigend
"Tja..Vertel dan maar eens..", zei Oumaima wat zachter: ze was inderdaad wel nieuwsgierig.
"Wel aan mijn accent te horen, woon ik Nederland, euhm, ja ik voetbal graag en euhm..Ahhaa jeetje dit is net zoals vroeger, toen ik me moest voorstellen in de klas. Ahha"
Oumaima's ogen verzachtten eventjes , ze glimlachte eventjes.
"Zo, zo zie er dus uit als je glimlacht..Mash'Allah..",zei Bilal bloedserieus.
"Soms heb je bitter weinig om te lachen.."
"Maar, soms moet je blijven glimlachen om je er door te slaan.."
"Ja..Soms heb je geen zin om je er door te slaan Bilal"
"Je spreekt zo verbitterd Oumaima"
"Ik heb geen zin om er in op te gaan.."
"Misschien zal je het wel goed doen.."
"Misschien", zei Oumaima ontwijkend. Ze keek in de oprechte ogen van haar 'verloofde'. Hij bedoelde het goed, dat zag ze wel, maar ze wist niet of ze hem ooit over Nordin zou kunnen vertellen, over Younes..Over het feit waarom ze 'ja' heeft gezegd. Trouwens, ze wilde ook niet hem in vertrouwen nemen, daardoor was ze in het verleden te veel teleurgesteld geraakt. Ze had genoeg afgezien. Terwijl ze in haar overpeinzingen verzonken was, was Mansour naar Bilal toe gekropen en kirde hij het uit van plezier.
"Ahha, makker, wat ben jij een schattig mannetje. Kom is hier, hupsakee"
"Ahha, leuk! Leuk!", kirde Mansour het uit.
"Ja dat weet ik wel"
Oumaima voelde een traan van ontroering opwellen. Ze moest het hem gewoon vragen.
"Ik heb een kind"
"Dat zie ik en schattig dat ie is", zei Bilal terwijl hij Mansour op zijn schoot zette.
"Uit een ander huwelijk"
"Wat probeer je te zeggen Oumaima?", zei Bilal glimlachend, "Ik weet wat je probeert te zeggen"
"Goed, dan moet ik het niet meer doen en jij enkel antwoorden."
"Neen ik vind het niet erg dat je een kind hebt, ik zie hem nu als mijn eigen zoon, en dit zeg ik niet zomaar"
"Maar waarom dan? Waarom ik? Ik ben al getrouwd geweest, ik heb al een kind, er zijn zoveel andere meisjes? Zie hoe ik hier woon! Hoe ik eruit zie!", zei Oumaima gefrustreerd, "Ik moet je medelijden niet! Ik haal het wel!"
"Oumaima, hey, rustig nu..Ja en, antwoord ik daar allemaal op. Ik wil je aan mijn zij als vrouw, en Mansour hoort bij jou, dat weet ik, daarom 'accepteer' ik hem ook..Wat maakt het uit"
"Ho, wacht maar tot de roddels beginnen"
"Waarschijnlijk zijn ze al begonnen, so what? Mensen zullen altijd babbelen..Ze zijn praatziek, wacht maar tot je mijn tante ontmoet, ahahah, ik kan me haar gezicht al voorstellen, waarschijnlijk weet iedereen binnen de minuut dat ik, nu ja, met je verloofd ben"
"Vind je dat grappig?"
"Ja, dat mensen zich daarmee bezig houden: belachelijk gewoon, daar ga ik me heus niets van aantrekken"
"Ow"
"Ahhah"
"Je lacht wel graag", zei Oumaima verlegen
"Jij ook"
"Hoe weet jij dat nou?"
"Ik zag het daarnet aan je ogen.."

"Jongeman, wat is er toch met je?", zei Fatima fronsend
"Ga je me de les lezen dan", zei Aziz brutaler dan bedoeld
"Ik wil je enkel helpen, wat is er toch met je? Waarom ben je zo boos, mijn zoon is geen kwade jongen, echt niet"
"Ghatsjie dat zeg ik ook niet, maar"
"Maar wat?"
"Niets"
"Je kunt ons nu zo goed als familie beschouwen.."
"Familie..Dat woord heb ik al lang niet meer kunnen ervaren",zei Aziz met gesloten ogen
"Wat is er dan gebeurd?"
"ha! Ik ben wees, mijn familie in Marokko, pff, hebben me bijna dood gekregen.."
"Dat is geen reden om te denken dat iedereen zo is, Aziz.."
"Je begrijpt het niet ghatsjie, mijn zus is al getrouwd geweest"
"Ja en?"
"Ze heeft veel meegemaakt ghatsjie, ik wil neit dat ze het allemaal terug mee maakt"
"Dat begrijp ik maar al te goed, maar laat haar ook beslissen..Ze ziet me er een verstandig meisje uit"
"Dat is ze ook, alleen ben ik dat niet"
"Ik denk dat ik al weet wat er is gebeurd, maar dat maakt niet uit, Aziz je moet niet steeds naar het verleden kijken, ander heb je geen toekomst meer..Laat het verleden maar rusten, koester de mooie herinneringen, maar laat al de rest rusten. Ik beloof je dat je zus in goede handen is..Ik ken Bilal"
"Ik geloof je wel, maar..Ik weet het niet ghatsjie."
"Vertrouw me nu maar"
"Ik zal proberen.."
"Goed, dat is dan genoeg voor mij.."
Fatima ging Bilal halen en ze gingen weg, Aziz zei vluchtig tegen Oumaima dat hij eventjes ging wandelen. Hij moest over alles eventjes nadenken. Fatima had hem wel gerustgesteld, nu hij er ook beter over nadacht leek die Bilal hem wel een goede jongen. Maar ging het misschien niet te snel voor Oumaima, en waarom zei ze ja? Ze kende hem nauwelijks! Ach..Er was nog iets dat aan hem knaagde, als Oumaima binnenkort ging trouwen betekende dit dat hij alleen zou achterblijven..

"Ah oké", zei Yasmina verward, "Spreek maar"
"Ten eerste sorry dat ik daarnet zo rot tegen je deed.."
"Ja.."
"Maar waarom reageerde heel je familie zo negatief op mijn moeder?"
"Negatief?", zei Yasmina ontwijkend
"Ja, negatief! Net of ze uitschot was ofzo, zo werd ze behandeld. Ze is en blijft mijn moeder! Waarom wist Nadia nauwelijks dat we vandaag gingen tekenen? Waarom heb je het haar niet gezegd? Ik begrijp het niet Yasmina.."
"Omdat het zo plots kwam..Ik besefte het zelf niet, ik moest erover nadenken.."
"Maar je hebt ja gezegd?"
"Dat bedoel ik niet, het blijft een grote stap, toch?"
"Een reden te meer dat je het je zus had moeten zeggen"
En Adam plofte naast Yasmina neer.
"Ik weet het, het spijt me Adam", zei Yasmina met neergeslagen ogen
"En hoe zit het met dat van mijn moeder"
Yasmina keek in Adams groene ogen, zijn fronsende wenkbrauwen, die serieuze blik. Wat als ze het zou zeggen? Hoe zou hij reageren? Zou hij het geloven, ze kreeg het niet over haar hart om het zeggen. Ze begreep hem wel, het is en blijft zijn moeder. Toch is het triestig om een huwelijk te beginnen met geheimen voor elkaar..
"Dat weet ik niet Adam, het moest gewoon eventjes een schok zijn geweest"
"Kom we vergeten het, ik wil geen ruzie of ongemakken.."
"Goed", zei Yasmina opgewekt.
Adam nam Yasmina's hand vast en glimlachte, waarop Yasmina verlegen terug glimlachte.
"Mijn moeder stelde iets voor"
"Ow wat dan?"
"Nu ja, misschien moeten we toch een trouwfeest houden"
"Voor wie dan?"
"Voor wie nu? Voor ons natuurlijk"
"Adam, hier hebben we het toch over gehad! Daar is geen geld voor, we moeten geen stomme dingen gaan doen, trouwens, een feest? Voor wie dan? Wie gaan we dan uitnodigen, ik heb hier niemand enkel mijn broers en zussen en wat vrienden"
"Wel.."
"Dat is nog geen tien man, Adam als we een klein feestje hier houden, vind ik het absoluut niet erg, maar ik wil geen onnodige kosten maken."
"Ja vond ik ook wel, maar..ja je weet wel"
Dat begint al goed, dacht Yasmina bij haarzelf,pas getrouwd en ze wil nu al haar zoon vanalles opleggen.
"Weet je wat", zei Yasmina plots, "laten we nu naar beneden gaan en het Nadia enzo voorstellen"
"Goed", antwoordde Adam, "Dan kan ik alvast mijn excuses aanbieden"
Yasmina voelde zich plots toch wat vrolijker.
"Vreemd dat ik nu echt met je getrouwd ben"
"Is niets vreemd aan", grinnikte Adam.
"Kom laten we dan maar naar beneden gaan"
"Wacht eerst wil ik-", en Adam drukte zijn lippen op die van Yasmina.

Nadia was bezig met pastila te maken, ze vloekte zachtjes omdat de pastila er eigenlijk niet uitzag hoe ze eruit zou moeten zien!
"Jeetje wat een speciala vorm", zei Yasser proestend
"Ahzo, lach jij mij uit jongeman", zei Nadia gemaakt boos
"Neen, maar...Wahahhaha"
"Kun jij het dan beter, wacht maar ik zal je eens lekker gekkietelen"
"Neen Nadia! Hou op! Hou op"
"Wel jongeman je lachte toch zo graag"
"Ahaha"
"Wat is dit voor herrie", zei Jafar terwijl hij geamuseerd toekeek.
"Niets, niets", zei Nadia snel
"Welles! Jafar kijk naar die pastilla"
"Wel die is wel heel speciaal"
En samen barstte ze in lachen uit.
"Mogen we meelachen", zei Yasmina terwijl ze verlegen binnenkwam.
"Tuurlijk", zei Yasser meteen.
Nadia keek eerst fronsend naar Yasmina, maar uiteindelijk verscheen er een glimlach op haar gezicht en zei ze ontroerd: "Mabrouk oetshma inoe, ben echt blij voor je"
"Bedankt, sorry..Echt sorry", fluisterde Yasmina in haar zus' oor.
"Heb het je allang vergeven, maar aub, ik ben je zus, ik ben er om je te helpen, verzwijg me nooit meer iets!"
"Oké"
"Beloofd?"
"Beloofd.."
Ze glimlachten nog eens naar elkaar, waarbij Jafar vertederd toekeek.
"Hebben ze het nu goed gemaakt", fluisterde Yassser, maar op zo'n manier dat heel de keuken het had gehoord
"Ja hoor, we hebben het goed gemaakt", zei Nadia lachend, "Wat ben je toch een schatje"
"Ik ben geen schatje!", zei Yasser stoer.
"Ahhaa"
"Adam?", zei Nadia plots, "Het spijt me dat ik zo rot tegen je moeder deed..maar ach, het was stom"
Even dacht Yasmina dat ze alles zou zeggen, maar wat voelde ze zich opgelucht toen ze op tijd haar mond hield.
"Het spijt mij ook dat ik zo onbeleefd was, echt..Voelde me schuldig.."
"Ach we zijn allebei stom geweest, laten we het achter ons laten en blij zijn..Alf Mabrouk.."
"Shoukran, echt waar.."
"we wilden een klein feest houden, gewoon iets onder bekenden en familie"
"Laten we dat dan hier doen", zei Nadia meteen, "Plaats genoeg.."
"Maar-"
"Nene, hier zal het insh'Allah doorgaan!"
"Zeker?", zei Yasmina
"Ja heel zeker..", zei Nadia glimlachend.
Terwijl Adam druk met Jafar vanalles aan het bespreken was, nam Nadia Yasmina eventjes apart.
"Yasmina je moet heel goed naar me luisteren, je woont nu niet meer bij ons"
"Ja, dat weet ik Nadia"
"Ik wil dat je goed naar me luistert, pas op..pas op voor die vrouw, ze heeft naar mijn zien geen goede bedoelingen, Allahua3lam, maar ik heb er echt geen goed gevoel over. Je moet me beloven dat als er iets is je het mij moet zeggen, op zijn minst Adam, dit heb ik nu verzwegen, omdat ik geen ruzie wil. Maar..Het voelt niet goed aan..Yasmina ik ben echt bezorgd..Beloof me dat je het 1 van ons zal zeggen, ik ken je maar al te goed"
Yasmina slikte, ze wilde niet iets beloven dat ze niet kon nakomen
"Yasmina beloof het me!"
"Oké..beloofd.."