Als het lot tegen je keert...

12.7

"Moet je nu echt gaan werken?", vroeg Yasmina met een pruillipje
"Ahha, het is maar een dag, trouwens je zit hier toch niet alleen, mama is hier en mijn zus ook..En voor je het weet ben ik er weer..Pas maar op je wordt me nog beu"
"Ahaha..Je laat me altijd zo lachen..Dat vind ik leuk aan je Adam"
Adam drukte zijn lippen nog op die van Yasmina en sloot de deur achter zich. Yasmina voelde zich ongemakkelijk. Ze wilde het lieft naar Nadia gaan, maar ja..Dat ging niet zomaar, het was een eindje lopen en het huis moest trouwens nodig worden opgepoetst. Pff..ze glimachte eventjes bij de gedachte aan 'thuis'. Met die ondeugende Yasser en knorrige maar trouwe Jafar. En Nadia..De grote zus die er altijd voor haar stond, die geen kans heeft gekregen om haar jeugd af te maken..Jeetje ze miste het wel.
"Yasmina!", riep Adams moeder luid
"Ja ik kom", zei Yasmina verschrikt
"Nu!!"
"Jaja..Kan niet vliegen", mompelde Yasmina binnensmonds.
"Kijk eens hier?", en ze wees naar een vlek op het tapijt.
"Wat is dat?"
"Ik weet het niet..Maar ruim het op"
Even keek Yasmina haar verbouwereerd aan. Ze kon het toch ookgewoon aardig vragen? Of zelf doen? Verdorie, ze ging nu toch niet al beginnen? Ze besloot gewoon te zwijgen en het gewoon maar te doen. Ze wilde geen ruzie, omdat ze wist dat Adam het echt niet leuk zou vinden. Ze zuchtte en begon eraan. Ondertussen ging Adams moeder op de zetel zitten en bekeek ze aandachtig hoe ze te werk ging. YAsmina negeerde het nog steeds en schrobte totdat er blaren op haar handen verschenen. Wat was dat toch? Het wilde er gewoon niet af, dacht ze in haar eigen.
"Ik heb dorst"
Yasmina sloot haar ogen en zei heel rustig: "In de koelkast is er genoeg drank"
"Ja, maar ik wil dat jij het gaat halen..Snap je.."
"Maar ik ben nu eventjes bezig met deze vlek!"
"Tjah..Adam-"
Yasmina stond ruw op en moest haar uiterste best doen om het glas met water niet over haar te kappen.
"Weet je, ik weet eigenlijk niet wat Adam in jou ziet..'t Is niet dat je knap bent..Al die littekens over je gezicht..Je ziet er eigenlijk niet uit, neen hij kan veel beter krijgen", zei ze nonchalant.
Yasmina kon haar oren niet geloven, waarom deed ze nu zo gemeen. Stiekem ging ze met haar vingertoppen over haar wangen. Ja, ze had een ongave huid. Plots voelde ze zich heel slecht vanbinnen..Waarom had Adam haar trouwens gekozen? Ze moest moeite doen om haar tranen in te houden. Ze stond op en wou naar haar kamer gaan. Maar ze lag nog geen 5 seconden op haar bed, of Adams moeder klopte al op de deur..

Adam kwam thuis en voelde een gespannen sfeer, ten eerste zat Yasmina niet in de woonkamer: en dat was buitengewoon bizar als je weet dat het 19.00u is en haar lievelingsprogramma bezig is. Maar buiten dat raar geval zag hij zijn moeder alleen aan de eettafel zitten met haar gezicht in haar handen. Daar schrok hij wel eventjes van. Wat was er met haar?
"Mama?"
"Oh, mijn zoon je bent thuis", zei de moeder liefjes.
"Ja..Waar is Yasmina?"
"In haar kamer, ik denk dat ik haar boos heb gemaakt.."
"Wat heb je gedaan dan?"
"Niets..Ik heb haar enkel gevraagd om het hier op te poetsen..Ik kan niet met mijn rug..vervolgens ging ze naar haar kamer en sloeg de deur met een knal dicht"
"Dat gaat zomaar niet", mompelde Adam fronsend.
Hij ging naar hun slaapkamer en vond inderdaad Yasmina daar. Ze staarde uit het raam en keek naar de voorbijkomende auto's.
"Ik ben thuis"
"Oh..Salaamoe3eleikoem Adam", zei Yasmina nonchalant.
"Wa3eleikoemoe salaam..Hoe was het vandaag?"
"Ach..Je weet wel drukjes..bezig geweest hier en daar"
"Ahja. Waarom zit je hier alleen op kamer", peilde Adam sluw
"Gewoon..Eventjes tot rust komen hé", zei Yasmina ontwijkend. Ze wilde geen ruzie stoken tussen Adam en zijn moeder. Ze was niet zo'n type.
"Ahja..Yasmina je liegt"
"Helemaal niet", zei Yasmina terwijl ze rood werd: waarom moest ze nu rood worden? Kon ze dan nooit liegen.
"Jawel.", zei Adam en hij ging naast haar op het bed zitten, "Mijn moeder en jij hebben ruzie gemaakt hé?", zei Adam fronsend.
"Ow,..ze heeft het je verteld", zei Yasmina rustig, maar ze voelde zich gepikeerd, wat had ze dan wel allemaal verteld.
"Kijk, mijn moeder heeft veel meegemaakt"
Ik ook, dacht Yasmina, maar ze hield haar mond en knikte gewoon.
"Ik heb ook veel meegemaakt, Yasmina, dat weet je, ik heb je alles verteld..En ik heb echt een speciale band met mijn moeder, wij delen een verschrikkelijk verleden. Snap je? Ik hou echt zielsveel van haar, echt..Zo veel als ik van jou hou, als ik dan thuiskom en ik hoor dat jullie ruzie hebben gehad..Daar voel ik me echt slecht bij, ik wil geen partij kiezen ofzo..maar onthoud gewoon dat ze echt veel voor me betekent..Het is toch niet zo erg als ze vraagt om gewoon op te ruimen?"
"Neen je hebt gelijk", glimlachte Yasmina terwijl ze kapot van binnen ging. Waarom vertelde ze de waarheid gewoon niet? Maar neen dat vertikte ze.
"Goed", straalde Adam, "Ik hou van je, dat weet je, en je kan me alles vertellen wat je wil!"
"Weet ik"
En Adam omhelsde Yasmina innig, terwijl Yasmina haar best moest doen om haar tranen te bedwingen..

Het rommelde in Bilals hoofd. Dit was echt het laatste dat hij verwacht had aan te horen. Nu begreep hij ook waarom Oumaima altijd zo stil was, maar zoals men vaak zegt 'stille waters hebben diepe gronden'. Hij probeerde zich voor te stellen hoe het moest hebben aangevoeld om die Younes te zien doodvallen. Doodgeschoten door haar echtgenoot. Bilal wreef door zijn korte haren. En Mansour..Er begon iets te branden in Bilals hart, hij voelde een diep respect voor Oumaima, maar ook een intense liefde. Ze was mashallah een sterke vrouw, dacht hij. Hij kon het eigenlijk nog steeds niet vatten..Hoe was het toch mogelijk dat iemand zo wreed kon zijn? Had Nordin dan geen hart? Hoe kon hij iemand zo kwetsen? Hij zag hoe Oumaima aan het fonteintje stond met Mansour. Hij hoorde het ventje van hier al brabbelen.
"Mama is aan het huilen", zei Mansour bedrukt, "Waarom is mama aan het huilen?"
"Mama huilt vaak hè", zei Oumaima fluisterend
Mansour schudde zijn hoofd krachtig, "Mama huilt nooit"
"Soms huil je zonder tranen", zei Oumaima meer tegen zichzelf dan tegen Mansour
"Dat is gek" , zei Mansour verbaasd, terwijl hij de tranen van zijn moeder probeerde weg te vegen
"Heeft hij je pijn gedaan", en Mansour wijsde samenzweerdig naar Bilal.
"Neen..Dat heeft hij niet", zei Oumaima, hoe kon ze nu ooit zeggen dat het Mansours schuld was.
"Mama niet huilen", zei Mansour triestig. Zonder dat Oumaima het door had stroomden er weer tranen over haar wangen.
"Hey..Toe huil nu niet", zei Bilal die ondertussen ook bij het fonteintje stond.
"Ik heb te lang niet gehuild Bilal, het verteert me..", zei Oumaima toonloos.
"Ik ben er toch voor je? Je kan me echt alles vertellen Oumaima"
Oumaima lachte vreugdeloos: "Je wilde me vandaag spreken, omdat je het niet meer zeker wist"
Bilal keek eventjes ontdaan en zei stilletjes: "Dat is waar"
"Waarom kom je dan nu naar me toe, je moet niet bij mij blijven uit medelijden, ik heb geen medelijden nodig"
"Nee, je hebt een echtgenoot nodig die je lief heeft en die een vader voor Mansour kan zijn..Ja Oumaima toen ik je ten huwelijk kwam vragen, wist ik heel goed dat je geen gevoelens voor me had, maar dat je het voor Mansour deed"
Oumaima schrok eventjes en keek in Bilals ogen, ze straalden geen woede of medelijden uit, neen het was veel dieper, onbeschrijfelijk, maar zo troostend. Bilal nam Oumaima's hand en zei zachtjes:
"Ja ik twijfelde Oumaima..Maar nu ben ik zeker dat ik verder met jou wil gaan..Het is geen medelijden Oumaima, het is iets anders..Je intrigeert me, op zo'n bijzondere manier, je geeft me een bijzonder gevoel vanbinnen..Je bent een sterke vrouw Oumaima, mash'Allah, maar bij mij moet je je niet altijd sterk houden. Verberg geen dingen voor me, het doet me pijn dat je alles zo opkropt."
"Maar ik..Ik weet het zelf niet meer"
"Ik hou van je Oumaima..Ik wil je niet kwetsen.."
Oumaima keer weer in zijn ogen en slikte..
"Mansour-"
"Ik ben Mansours vader niet Oumaima, dat moet je beseffen, ik zal hem liefhebben als een zoon, dat doe ik nu al..Maar zijn vader is nu eenmaal Nordin, dat moet je onder ogen durven te zien"
"Wat als hij op zijn vader lijkt", zei Oumaima wezenloos
"Hij lijkt op zijn moeder, hij lijkt op jou.."