Als het lot tegen je keert...

1.9

Sinds die dag, keek ook Samiya met verliefde ogen naar Jafar. Jafar voelde zich de gelukkigste jongen op de hele wereld.

Waarom heeft hij het verknald, moest hij van beide walletjes eten..Karima en Samiya..

Jafar gebruikte dezelfde woorden bij Karima en Samiya, maar enkel bij Samiya meende de woorden..

"Ale geef me een zoentje", zei Karima verleidelijk

"Oke, mwaaaaaaaah"

"Hihi, je bent toch van mij ? Er is niemand anders ? Tuurlijk niet! Ik hou van je.."

"Dan is het goed"

"Je zei dat je me nooit zou willen kwetsen e? Meende je dat echt "

"Tuurlijk Samiya, ik wil echt mijn leven met je delen. Dat weet je ondertussen toch.."

"Ben ik de enige voor je?"

"Jaaaaa, echt waar, geloof me nu maar!"

"Oke , ik geloof je Jafar"

Hij hield dit spelletje zeker vier maanden vol, totdat hij betrapt werd. Sukkel dat hij was!

"Karimaaaaaaaa, mijn schatje!!"

"Hihi, Jafar geef me nog een zoentje!"

"Mwaaaaaah , speciaal voor jou, muhn sgat!!"

"Eeh, wie is dat meisje daar, ze blijft maar staren naar ons.."

"Samiya...", Jafar voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken, oh mijn god..Wat had hij gedaan.

"Toe zeg me wie is dat meisje? Is het een ander?"

"Karima ik heb je iets te vertellen.."

"Karima, het spijt me, maar jij bent totaal niet degene waarmee ik mijn leven wil delen. Eerlijk gezegd ik heb enkel contact gehouden met je omdat je me alles gaf wat ik vroeg...Zelfs je maagdelijkheid.."

"Waaat? Jafar zeg dat het niet waar is? Wat wil je nu eigenlijk zeggen?"

"Ik wil dat we afstand nemen, ik heb het meisje van mijn dromen al gevonden...en sorry dat ben jij niet."

"Oh, denk je dat je zo gemakkelijk van me af bent? Weet je wel tegen wie dat je het hebt?"

"Ja...het gemakkelijkste meisje dat ik ooit ben tegengekomen"

Waarom zei Jafar al deze gemene dingen? Hij wou alle schuld op Karima schuiven, maar uiteindelijk was het zijn eigen stomme schuld en dat wist hij maar al te goed..

"Ik vergeet dit niet Jafar, je moet niet denken dat ik het hierbij laat. Ik zal wraak nemen!! "

Toen liep Karima met grote stappen weg...

Nu zou Jafar naar Samiya moeten gaan, wou zij hem nog wel zien?

Samiya zat op haar lievelingsplekje. Onder de beukenboom waar Jafar het gedicht had voorgedragen. Hoe kon ze stom zijn? Hoe kon ze hem geloven?

Ze voelde zich waardeloos, bedrogen...het beeld van hem en Karima die aan het kussen waren bleef haar achtervolgen..Grote tranen biggelden langs haar wangen naar beneden. Ze hoorde voetstappen..

"Samiya?"

"Laat me met rust"

"Samiya aub.."

"Jafar hoe kon je!!! Hoe kon je!! Je zei dat je me nooit zou kwetsen! Niemand heeft me ooit zo hard gekwetst als je dat maar weet! Verdwijn uit mijn ogen.."

"Samiya, jij bent degene waar ik mijn leven wil delen. Ik wil jou als de moeder van mijn kinderen.."

Hoorde ze een lichte bibbering in de stem van Jafar? Bijna wou ze weer toegeven, ze hield van deze jongen. Maar wat hij had gedaan was onvergefelijk.

"Jafar ik wil dat je uit mijn leven verdwijnt voor eeuwig..Zoek maar een ander speeltje, want dat was ik al die tijd? Gewoon een tijdverdrijvertje, smeerlap!"

"Nee, echt niet..dat was Karima, maar jij niet"

"Oh, moet ik me nu gevleid voelen? En Karima heeft zij geen gevoelens??

Trouwens, ik moet er niet aan denken aan wat je met dat meisje allemaal hebt gedaan. Laat ik je 1 ding zeggen, het is niet omdat ik hoofddoek draag dat ik niet weet wat er in zo'n relatie gebeurt!"

"Pfff ik ben een jongen: ik mag dat"

Wat zei Jafar nu allemaal, hj was weer bezig met zijn stoere jongenspraat. Maar hij meende er niets van!

"Hoe durf je Jafar..Ik dacht dat ik je kende, maar blijkbaar heb ik me enorm vergist in jou. Laat ik je eventjes wakker schudden. Ik heb me heel mijn leven gedragen, ben nog maagd, heb nog nooit contact met een jongen gehad! Dan ga ik niet eventjes trouwen , met een vuile player die al alles heeft gedaan! "

"Sorry Samiya, dat meende ik echt niet.."

"Te laat Jafar het heeft me al gekwetst..Verdwijn uit mijn leven Jafar, Ik wil je nooit maar dan ook nooit meer zien, vaarwel Jafar."

"Neen Samiya aub!"

"Jafar? Wist je dat ik echt van je hield en nog altijd hou..

"Jafar? Wist je dat ik echt van je hield en nog altijd hou..ik zal nooit van een jongen kunnen houden zoals ik van hou, maar ik weet zeker dat niemand me ooit zal kunnen kwetsen zoals jij vandaag hebt gedaan.."

Vanaf toen heeft Jafar nooit meer iets gehoord van Samiya. Het leven ging door, zonder Samiya weliswaar...maar toen hij zei dat hij wou dat zij de moeder van zijn kinderen werd, meende hij dit ook. Zou hij ooit kunnen trouwen, zonder voortdurend aan Samiya te denken. Zucht, wat kon het leven soms ingewikkeld zijn...