Als het lot tegen je keert...

11.0

Oumaima liet haar mond open vallen van verbazing. Bilal keek haar hoopvol aan en speelde met zijn vingers. Mansour keek verward naar zijn moeder en Bilal. De pijnlijke stilte bleef en Oumaima begon een beetje boos te worden: waar haalde hij het lef vandaan om zomaar ineens haar hand te komen vragen. Eigenlijk lag het veel dieper, het feit dat zojuist Adam haar had aangesproken over het huwelijk en dat er nu een jongen voor haar deur stond om haar hand te vragen, verwardde haar. Ze had zo veel schrik voor terug te trouwen en zeker met een wildvreemde. Daarbij was ze nog niet gescheiden van Nordin..En wat als ze dan zou scheiden, wie zou dan het voogdij krijgen? Mansour zou ze niet willen verliezen, ze hield te veel van hem en ze hadden samen te veel meegemaakt om van elkaar gescheiden te worden. Trouwens ze moest er niet aan denken aan wat Nordin haar zoontje allemaal zou aandoen, hij zou zich waarschijnlijk op hem wreken. De gedachte alleen al zorgde ervoor dat haar nekharen overeind gingen staan. Ondertussen was Mansour al waggelend naar Bilal gegaan en sloeg hij zijn kleine armpjes rond Bilals benen. Hij merkte dit nauwelijks op en voelde zich absoluut niet op zijn gemak. Wat was ie een domkop! Komt ie hier eventjes hals over kop een meisje met een zwaar verleden ten huwelijk vragen! Ze kent hem nauwelijks, verwacht ie nu dat ze ja gaat zeggen. Uit het diepste van zijn hart hoopte hij dit ja, maar bij het zien van haar walgend gezicht, zakte de moed in zijn schoenen. Plots pakte Oumaima Mansour snel op en sloeg ze de deur met een knal dicht. Mansour schrok zich een bult en huilde hartverscheurend. Oumaima merkte dit nauwelijks op..Ze zakte op de grond en wist totaal niet wat ze moest doen. Bilal daarentegen was teleurgesteld, hij had zin om met iets te gooien uit frustratie: hij had het goed verpest..Maar wat had ie dan anders verwacht. Morgen zou hij terugkeren naar Nederland en hij zou Oumaima nooit meer zien. Met die gedachte schokte hij naar beneden.
"Bilal wacht!"

Bilal draaide zich verschrikt om, wat had dit te betekenen. Oumaima's hart klopte trouwens in haar keel, wat deed ze nu allemaal? Ze wist het zelf niet, maar verschillende gedachtengangen maalden door haar hoofd. Ze kon zo niet meer leven, ze had het steeds moeilijker en moeilijker met rond te komen, ze wilde Mansour ook niet meer overlaten aan Aziz: ze wilde zelf voor haar zoontje zorgen. Ze wilde niet meer in onzekerheden leven, ze was het echt beu. Maar langs de andere kant was ze doodnerveus..Ze kende deze Bilal helemaal niet zo goed en ze had zo veel schrik voor wat de toekomst haar zou brengen. Ze wilde echt niet meer hetzelfde meemaken dat ze bij Nordin had meegemaakt..Ze wilde Mansour een zekere toekomst aanbieden..Zoveel twijfels..Ze begon al spijt te krijgen van haar plotse reactie. Er was trouwens nog iets..Ze had gezien hoe Mansour zijn kleine armpjes om Bilals benen had geslagen en hem lachend had aangekeken. Dat beeld had haar een beetje overtuigd..Allahua3lam of ze er goed aan deed..Ondertussen stond ze vlak voor Bilal die haar onzeker aankeek. Mansour had ze vast en die kraaide het uit van plezier, hij graaide met zijn handjes naar Bilals gezicht.
"Ja?", zei Bilal zacht
Oumaima's ogen bleven ijskoud, maar er verzachtte toch iets in haar blik.
"Je moet weten dat het voor mij nogal..Schrikken was..Ik, je kunt niet verwachten dat ik zomaar ja ga zeggen..Ik..Maar...Misschien"
"Ja?", zei Bilal hoopvol, terwijl zijn ogen glunderden.
"Misschien wel ja..", zei Oumaima onzeker en toen draaide ze zich abrup om.
"Hey, Oumaima..Je vergeet je..Ons zoontje"
Oumaima draaide zich langzaam om en keek Bilal met vochtige ogen aan. Waarom moest ze nu huilen? Het deed haar zo goed..Ons zoontje, niet om het feit dat ze in 'ons' al geloofde, maar om het feit dat hij Mansour accepteerde..Dat er bij Oumaima de hoop groeide dat Mansour ooit iemand papa zou kunnen noemen..Dat hij een liefdevolle vader zou kunnen hebben. Nu ze erover dacht, ze deed dit allemaal voor Mansour, was dit wel eerlijk van haar? Of..Toch..Goed, Bilal zag er wel een goede jongen uit en ze kon niet voor eeuwig ongetrouwd blijven..Ze ging terug naar Bilal, pakte haar zoontje aan en mompelde stil: 'bedankt'. Ze draaide zich om en sloot de deur dit keer zachtjes. Ze ging meteen woedoe doen om de sala istighara uit te voeren..'Ya rabb, doe ik hier wel goed aan?'

Bilal kon het gewoon niet geloven, Oumaima zei dan wel 'misschien', maar hij had hier echt een goed gevoel. Hij voelde zich plots zo gelukkig..Hij zou nu naar zijn moeder gaan om het mee te delen. Nu hij erover dacht: hij wilde insh'Allah zo snel mogelijk trouwen..

Zingend kwam Bilal het huis binnen, Hicham was nergens te bespeuren: waarschijnlijk was hij nog boven tv aan het zien. Waarom was hij zo sikkeneurig? Hij besloot maar eerst naar zijn moeder en het haar meteen te vertellen.
"Mama? Maaamaaaa!! A maaa!!"
"Waaaaat?!", riep zijn moeder verschrikt, "Wat is er gebeurd?"
"Niiks mama", zei Bilal vrolijk.
"Waarom riep je me dan", zei ze lichtjes geïrriteerd.
"Ik ga insh'Allah trouwen"
Bilals moeder keek verbaasd naar haar zoon.
"Wablieft? Wat heb je gedronken a abouhari (a gek)"
"Mama! Ik heb niets gedronken", zei Bilal gespeeld gekwetst.
"Ga eens zitten en vertel me eens."
"Er valt niets te vertellen, ik heb het meisje net ten huwelijk gevraagd"
"En wat was haar antwoord?"
Bilal twijfelde eventjes maar waagde het erop.
"Ze zei ja, mama"
"Ewa, alhamdullilah..Dat is geweldig, ik ben blij voor je..Wie is het?"
"Oumaima"
"Oumaima?", kwam Bilals tante er ineens tussen.
"Ja?", zei Bilal gepikeerd.
"Dat meen je niet?"
"Jawel, dat doe ik wel ghatsjie"
"Spreek met je zoon?", zei ze tegen Bilals moeder
"Waarom dan", kwam Bilal ertussen, "Als je weer met je vooroordelen begint! Dan zwijg je maar beter! Je kent haar niet eens! Met dat geroddel altijd! Aub! Zo maak je mensen hun leven kapot, wist je dat?"
Bilals tante keek geschokt.
"Goed ik zeg niets meer!"
"Bilal! Zo spreek je niet tegen je tante!"
"Neen, neen, Fatima..Maakt niet uit, ik zal wel weer verkeerd zijn, tegewoordig denkt de jeugd altijd gelijk te hebben, maar goed", zei ze terwijl ze zwaar ademde, zodat ze op een astmatische neushoorn leek.
"Bilal bied je verontschuldigingen aan!"
Bilal had er alle moeite mee, maar hij moest nu eenmaal respect tonen aan wie ouder is dan hijzelf.
"Het spijt me ghathsjie voor de manier waarop ik het heb gezegd."
"Maar niet voor wat je hebt gezegd?", zei Bilals tante dramatisch
"Neen, ghatsjie sorry..Roddelen blijft verkeerd..Toch?"
"Jaja", zei ze snel
Ondertussen keek Bilals moeder vernietigend naar haar zoon. Bilal haalde zijn schouders op en ging snel naar boven: het zal wel overwaaien. Maar voordat hij de eerste trede opkon werd zijn naam weer geroepen.
"Bilal!"
"Ja mamsie"
"Noem me niet zo!", zei zijn moeder wat milder,"Morgen wil ik naar dat meisje toe gaan.."
Bilal keek zijn moeder eventjes aan.
"Gingen we morgen niet terug naar Nederland?"
"Neen, we blijven wel nog een paar daagjes..Je vader-"
"Weet hij het al?"
"Neen nog niet.."
Bilal knikte.."Oke..."
"Morgen dus..Insh'Allah"
Bilal twijfelde, ging het niet te snel. En Oumaima had zelfs nog niet echt ja gezegd, maar hij kon nu niet nee tegen zijn moeder zeggen. Dat wist hij maar al te goed. Hij slikte.."Ja mama"