Als het lot tegen je keert...

2.3

Oumaima was van de ene dag op de andere samen met Aziz naar Marokko verhuisd..Hij voelde zich misselijk worden, ging hij weer iemand verliezen de hij lief had? Zijn leven bestond precies niet meer dan uit afscheid nemen van mensen die hij lief heeft..Zijn hart brak en Younes huilde, Oumaima was weg naar Marokko, ergens in dat grote land..Hij zou trouwen, hij was bezig met hun toekomst! Hij zou nog maar een jaar en een half wachten en dan kon hij haar hand gaan vragen..Hij was aan 't kijken voor een groot huis, niet ver weg van het huis waar die vriendin woonde. En nu kreeg hij te horen dat ze verhuisd was, om nooit meer terug te komen. Nooit meer, ooit weer zou hij de lippen van haar op de zijne voelen..Hij keek uit naar het moment wanneer ze zouden verloven en ze dus hun eerste kus zouden geven..Hij huilde en ging die avond niet naar huis. Hij bleef onder een boom zitten, alles was kak!! alles!! Hij haatte alles en iedereen! Toen de morgend naderde ging hij naar huis, Nadia zat zoals gewoonlijk op hem te wachten. Had ze wel een oog toe gedaan die nacht: ze zag er zo moe uit en ze had een blauwe plek op haar wang, maar ze wou niet zeggen hoe die daar is gekomen.

"Waar was je? Ik was doodongerust Younes!"

"Tjah.." (hij had geen zin om er iets van tegen zijn zus te zeggen)

"Younes zeg me, wat is er? Je hebt gehuild?"

"Zijn je zaken niet bemoeizuchtige!! Laat me met rust! Heb je geen was op te hangen? Is het eten nog niet klaar. Hou je bezig met dingen waar je verstand van hebt!! Niets dus!! Enkel het huishouden! Lees een boek ofzo ipv mij te ambeteren! Ohja juist dat kan je niet omdat je een imbeciel bent!!!"

Waarom was Younes zo gemeen tegen zijn zus? Wat had ze ooit gedaan? Niets. Hij zag hoe Nadia's ogen weer vulde met tranen..Niemand respecteerde haar werk, niemand zei haar af en toe dat ze het heel knap vonden dat ze zoveel had opgegeven voor haar broers en zussen.

"Oke Younes ik begrijp het, ik heb je lievelingseten gemaakt, ik dacht dat je dat wel zou appreciëren. Ik ga naar Hurriya"

Younes hoorde hoe ze al huilend naar boven ging. Hij voelde zich diep schuldig. Plots hoorde hij een hemelse stem..

"Als de wereld tegen je zit

Als het niet meer lukt

Als niemand je ziet staan

Als je grenzen woden opgedrongen

Als je je moeder en vader verliest..

Dan blijf jij over mijn Hurriya

Jij slaat niet

Jij roept niet

Jij glimlacht maar en je geeft me moed

Hurriya

Hurriya

Leer me de vrijheid die je naam draagt

Hurriya

Hurriya

Neem me met je mee naar dromenland, waar alles fijn is

Hurriya

Hurriya"

Nadia zong Hurriya een liedje, dat deed ze wel vaker. Ze nam haar zusje in haar armen en ze veegde haar tranen aan haar haren weg..Ze deed de radio op..Het liedje dat op de radio kwam, brak bijna haar hart..

"Ajemma ajinoe, shem irohen zjithaje, zjithaje Ajoezier, Tamara gaf..

Soemekran, soemezian, koushi shahaja

Soemkran soemezian,koushi shahaja..

Washem tetoe a jemme washem tetoe a jemma.."

(Vertaling: Moeder van me, je liet me alleen, Alleen als wees..Het lijden voor mij..Klein groot, iedereen haat me

We vergeten je niet mama, we vergeten je niet..)

Nadia viel in het slaap..

Terwijl Younes beneden zat en zijn spaarcenten bijeen schraapte zodat hij kon vertrekken naar Marokko..