Als het lot tegen je keert...

11.3

Bilal sloeg de deur met een knal dicht, hij na grote stappen. Zijn bloed kolkte van woede, hij had zijn handen tot vuisten gebald, en ademde zwaar door zijn neus. Hij wist niet waar zijn voeten hem naar toe brachten, maar hij moest blijven stappen, voor hij domme dingen ging doen. Het was zijn moeder verdomme! Daarom deed het hem zo'n pijn, zijn moeder ging niet akkoord, en hij wilde niets tegen zijn moeders wil doen. Maar hij wilde echt met Oumaima trouwen, het was zo verscheurend! Vooroordelen! Stomme roddels en vooroordelen, ze kennen Oumaima verdomme niet! Ze hebben haar zelfs nog nooit gesproken, So what ! Ze had een zoon, ja en! Pff..zij hebben haar kille koude ogen niet gezien..Ze had zoveel meegemaakt..Haar zoontje was echt alles wat ze had, hij dacht weer aan het kille, lege gezicht..Maar toen haar ogen eventjes ontdooiden..Dat moment zou hij nooit kunnen vergeten, het was net of het zonnetje in haar ogen scheent. Het was net of ze het glimlachen verleerd had, maar op dat moment zich terug herinnerde, hoe ze haar mondhoeken moest optrekken tot een glimlach. En die putjes in haar wangen..Bilal moest er bijna zelf van glimlachen. Maar hoe kon hij nu glimlachen? Zijn moeder wou niet..Ze wou niet..En hij kon zoveel slaan met deuren als hij wou, het zou niet deren..Zijn moeder wou niet. En dan Hicham..Pff, zijn allerbeste vriend, daar had hij ruzie mee, op het moment dat hij hem het meeste nodig heeft. Hij zou nu naast hem moeten lopen en hem moed moeten inspreken. Maar nee, hij zat te tobben alleen..Chagerijnig als iets..Zo kende hij zijn vriend niet en hij kende zijn vriend al van kleins af aan..Het deed hem echt pijn, hij schopte schamper tegen een steentje. 's Morgens was hij nog zo blij..en nu pff..Dan moesten ze maar terugkeren naar Nederland..Maar Oumaima, ze dacht nu dat hij echt met haar ging trouwen, nu zou er niemand opdagen. Dat kon hij niet maken..Moest hij haar dan gaan waarschuwen, weer iemand die haar zou kwetsen? Neen, daar had hij de moed niet voor. Hij besloot gewoon naar huis te gaan..
Terwijl hij naar huis slenterde, kwam er hem een figuur tegemoet, hij keek nauwelijks op.
"Bilal! Wat doe je hier alleen", brulde de man
"A, papa..Ewa ja..Eventjes wandelen"
"Alleen?"
"Ja papa"
Bilal had niet zo'n goede band met zijn vader, ze hielden van elkaar natuurlijk, maar zijn vader en hij spraken niet zoveel met elkaar de laatste tijd. Bilal vond het maar spijtig. Er viel een pijnlijke stilte.
"Wat is er mijn zoon.."
"Niets papa"
"Je bent hier wel tegen je vader bezig, degene die je heeft zien opgroeien, degene die je heeft opgevoed..Ga jij mij nu wijsmaken dat er niets is? Ik zie het aan je ogen, mijn zoon..Ik zie het aan je manier van lopen..Je slenteren. Vertel het me", zei Bilals vader warm.
"Achja, mama"
"Aah je moeder, heb je een pak slaag gekregen mijn zoon"
"Ahha, nee papa..We zijn het niet eens over iets"
"Ah, waarom weet ik daar niets van.."
"Je weet het toch wel..Ik en mama gingen vandaag toch iets doen"
"Aah..De toekomst..Zo onzeker..Trouwen, ja ik weet nog wanneer ik je moeder ten huwelijk ben gaan vragen..", zei zijn vader dromerig
"Ik ga niet trouwen papa, tenminste niet met haar"
"Waarom niet!", zei hij verbaasd
"Mama wil niet..Het meisje"
"Hoe heet mijn schoondochter?"
Bilal keek naar zijn vader en voelde de tranen opwellen. Hij was zijn vader zo dankbaar. Zijn vader knikte en glimlachte breed
"Oumaima.."
"Aah, Oumaima"
"Wel ze heeft een zoon.."
"Is ze nog getrouwd"
"Ik denk van niet..Maar ze heeft ja tegen mij gezegd..Dus waarschijnlijk is ze gescheiden.."
"Dat moet je dan goed navragen, maar ja ze heeft een zoon, en hoe heet mijn kleinzoon dan"
Bilal glimlachte
"Mansour"
"Oumaima en Mansour, goed, wat is het probleem"
"Mama vindt het een probleem"
"Af en toe vergeten ouders dat ze zelf ook jong zijn geweest..Af en toe vergeten we hoe we ook onze eigen keuzes wilde maken. Je moeder berberse, ik arabisch..Ik kan je wel zeggen dat dat wel eventjes schrikken was thuis, eveneens bij je moeders thuis. Maar we hebben gevochten..Niet letterlijk natuurlijk..Maar ik wilde zo graag je moeder trouwen..Het is uiteindelijk goed gekomen..Na veel harde woorden en bittere tranen, dat wil ik je besparen mijn zoon."
"Maar papa, als mama niet wil, het zij zo"
"Neen, het zij niet zo..Waarom moeten we het zo moeilijk maken..Wil je haar echt?"
"Ja", zei Bilal verlegen
"Dat is het belangrijkste, als je op een punt bent gekomen, dat je echt klaar bent voor het huwelijk..ga er dan voor, met de hulp van Allah. Toch moet je begrijpen mijn zoon, dat het huwelijk verantwoordelijkheid betekent. Je zult moeten werken voor je gezin, je zult sbar moeten hebben.."
Bilal knikte verlegen.
"Kom laten we naar je moeder gaan.."