Als het lot tegen je keert...

6.6

Heel de nacht waakte Nadia over Younes, net als een moeder zou doen hield ze de wacht. Ze deed geen oog toe en was doodmoe, maar ze had het beloofd: ze zou heel de nacht bij Younes blijven. Ze durfde haar ogen niet te sluiten, ze wa sbang dat als ze haar ogen zou sluiten en dan weer zou openen dat Younes een droom zou zijn geweest. Ze staarde de nacht in en dacht na over haar jeugd. Over hoe alles verkeerd was gelopen.

"Papa sla me niet! Aub! Niet doen!", riep Nadia
"Laat haar met rust! ", riep mama

Een plotse flashback kwam terug, Nadia sloot haar ogen en voelde de klappen neerkomen, alsof het gisteren was. Plots opende ze haar ogen. Ze slikte en haar hart ging als een gek tekeer. "Papa, ik heb het je vergeven", fluisterde ze de nacht in. Andere herinneringen schoten haar binnen.

"Nadia?"
"Ja Hurriya"
"Ben jij mijn grootste zus?"
"Ja hoor, "
"Dan ben je twee dingen?"
"Huh?"
"Mijn grootste en liefste zus"

Tranen prikte in de ogen van Nadia..Goh, wat miste ze Hurriya..Ze miste haar echt hard en toen vlogen haar gedachten naar dat kleine jongetje bij Jafar. Yasser, wat een schatje..Ze herkende de warmte van Hurriya in hem..
De eerste zonnestralen drongen het huis binnen en Nadia besloot thee te zetten en wat brood te roosteren. Younes zat plots aan tafel, Nadia schrok eventjes. Ze was het niet gewoon mensen rond haar te hebben, het huis was zo leeg geworden de laatste jaren, Yasmina was net een schim geworden, Jafar lag al een paarjaar in het ziekenhuis..En Hurriya, Allahirahma, die was er niet meer..Ach ze moest stoppen met zo na te denken over alles! Ze werd er depri van!
"Heb je goed geslapen Younes?"
".."
"Younes?"
"Ik heb er over gedroomd..", zei hij plots heel helder.
"Waarover liefje?"
"Ik wou het niet, het wa sniet mijnschuld! Neen! Neen!"
Nadia sloeg haar armen om haar broertje en al wist ze niet waar het over ging fluisterde ze in zijn oren.
"Het is niemands schuld Younes..'"

"Younes ik ga eventjes naar Yasmina. Ik kom zo terug, ben gewoon boven. Goed?"
"En kom je terug"
"Tuurlijk kom ik terug"
"Oke zal hier op je wachten dan..."
"Je mag tv kijken, als je wilt..Je ben thuis, je mag doen wat je wilt."
"..Echt? Ben ik echt thuis?"
"Ja dat ben je" en Nadia gaf Younes een dikke zoen op zijn wang, "Welkom terug broertje van me! Oke ben zo terug"
Nadia liep naar boven met een bang hartje. Yasmina was zo van streek gisteren, maar ik kon Younes ook niet alleen laten. Pff, soms wilde Nadia dat ze zich in meerdere delen kon opdelen. Ze klopte op de deur van Yasmina, geen antwoord. Ze ging zachtjes naar binnen en zag dat Yasmina aan het slapen was. Haar haren waren helemaal in de war en haar mond stond wijdopen, Yasmina is nooit echt een schone slaapster geweest. Nadia ging dichter bij Yasmina staan, heel stilletjes, ze wou haar niet wakker maken. Ze streelde het voorhoofd van Yasmina en gaf een er een kus op. Yasmina zuchtte eventjes, haar kussen vertoonde natte sporen: ze had zitten huilen, helemaal alleen. Nadia voelde zich echt schuldig, plots zag ze een blad papier op de grond liggen. Ze raapte het op en bekeek het zorgvuldig...Er waren ook natte sporen op..Zou ze het lezen? Ze kon zich niet bedwingen en begon te lezen.

Liefste mama,

Sorry als ik tegen je roep en als ik enkel mezelf hoor. Sorry als ik te doof voor je goede raad ben. Sorry mama, als ik "ik haat je" tegen je roep, maar ik denk dat je wel weet dat ik, als puber, een omgekeerde taal spreek. Want mama, hoe kan ik je nou haten? Ik heb je warmte nodig, ik heb je armen om me heen nodig in deze kille koude wereld. Mama, niemand kan jou mamaheid vervangen, want ik heb maar 1 moeder die mama heet...en dat ben jij. Ik wil je bedanken voor het blijven luisteren naar mijn vreugde, verdriet en woede. Ik wil je bedanken voor het bergijpen van mijn gebrabbel, want mama, niemand is daar zo goed in als jij. Mama, bedankt dat je er altijd bent en dat je er was toen ik mijn ogen opendeed, toen ik mijn eerste stappen deed en toen ik voor het eerst naar school ging en me opwachtte na een eenzame dag. Mama bedankt, dat je me mijn eigen weg op laat gaan, maar me waarschuwt en onderdak biedt voor als het nacht wordt. Bedankt dat je me loslaat en vlak achter me staat. Mama bedankt voor je kusjes, want die geven me moed wanneer ik niet van plan ben om door te zetten. Bedankt dat je me negen maanden hebt gedragen en liefdevol hevt opgevoed. Mama, ik wil je bedanken voor alles, maar vooral voor je glimlach die doet leven....Mij doet leven..

Nadia bevlekte het papier nog meer met haar tranen er stond en zinnetje dat bleef nazinderen.. Bedankt dat je me loslaat en vlak achter me staat.
Ze besefte dat haar moeder Yasmina wel zou laten trouwen en er gewoon zou staan voor als het mis zou gaan...

Aziz was er kapot van, Younes mocht zoveel zeggen als hij wou, maar Aziz besefte maar al te goed dat hij het had verpest. Hij woonde nu zo goed bij Ayoub en onderhield alles in het huis terwijl Ayoub ging werken. Nadat alles laar was, ging hij buiten wandelen. Hij dacht veel na en ging meestal aan het dichstsbijzijnde fonteintje zitten. De mensen keken allemaal als ze langs hem kwamen: zijn verminkte oog lokte veel blikken, maar het kon Aziz niet zo veel schelen. Niets kon hem nog schelen. Op een dag zag hij een bekend figuur, hij zag een jongevrouw met een kindje op haar rug, het was Oumaima. Hij aarzelde, maar hij moest haar gewoon spreken. Hij ging er op een drafje naar toe en bleef enkele meters voor haar staan. Hij keek naar zijn prachtige zus, ze was aan het spelen met het kindje. Wie was dat kindje toch, zou het haar zoon zijn. Oumaima liet Mansour kruipen ove rhet gras, het mannetje kraaide van plezier. Oumaima keek even de andere kant uit en zag niet dat Mansour richting Aziz kroop. Hij gilde en lachte er op los. Oumaima's gedachten waren echter heel ver weg. Aziz hurkte en glimlachte naar het kindje. Het kindje kwam dichter en dichter en ging met zijn klein handje over het gezicht van Aziz. Mansour graaide naar zijnneus en wangen maar toen hij bij zijn oog kwam, ging hij er slechts zachtjes over.

Op dat moment dwaalden haar gedachten terug naar Mansour. Waar was hij? Een lichte paniek kwam in haar op, plots zag ze haar zoontje staan. Hij lag in Aziz schoot in te dommelen. Even keek ze recht in de ogen van Aziz, maar ze keek snel weer weg. Ze liep naar Aziz toe, wou iets tegen hem zeggen, maar bedacht zich. Ze wou Mansour oppakken, maar Mansour schreeuwde zijn stembanden kapot. Hij zat nu juist zo goed te slapen!
"Oumaima? Toe..", zei Aziz smekend..
Oumaima negeerde zijn zielige toon in zijn stem. Ze suste Mansour en probeerde voort te stappen. Ze kon het gewoon niet in haar opbrengen! Om hem te vergeven en te doen alsof er nooit iets is gebeurd! Neen! En toch, toch bleef hij haar broer..Haar grote broer..
Aziz slikte en prevelde
"Het spijt me..Echt waar Oumii"
Oumaima kneep haar ogen toe, hij had haar genoemd zoals vroeger iedereen deed, haar moeder, vader..En hijzelf ook...