Als het lot tegen je keert...

9.6

Bilal bleef heel de avond verzonken in zijn gedachten over Oumaima. Haar figuur integreerde hem, haar beeld wilde hem niet loslaten. Iedereen bleef tot 's avonds laat babbelen en uiteindelijk ging iedereen naar bed. Hicham en Bilal sliepen alleen in het salon, Hicham sliep op de lange zetel en Bilal sliep liever op de grond. Enkele dekens zorgden ervoor dat Bilal de grond zelfs niet voelde.
"Nu ga je me vertellen wat er is sahbi"
"Huh, wat zou er moeten zijn?", zei Bilal quasi-verbaasd.
"Je bent zo stil man! Ik heb je vandaag nauwelijks gehoord."
"Niets, niets"
"Mij maak je niets wijs, daarvoor ken ik je veel te lang...Het is dat meisje é"
"Neen man.."
"Jawel Bilal.."
"Nou oké, ik geef toe dat al heel de avond ze in mijn hoofd rondspookt"
"Waarom dan?"
"Ik weet het niet man..Je kent mij..Het is zo raar"
"Amai, Bilal die verliefd is, maak dat maar eens mee"
"Nee joh, het is geen verliefdheid, ze heeft me echt geraakt weet je wel"
Hicham stond op en keek zijn vriend aan, hij had Bilal nog nooit zo serieus zien praten. Hij keek zijn vriend inschattend aan.
"Ga door.."
"Ach nee, het is stom"
"Neen joh, vertel nu gewoon"
"Kijk, ze is zo jong..Ze heeft me echt geraakt man..Vooral die koude woorden en die koude blik..Die dan als sneeuw voor de zon verschenen bij het zien van haar zoontje..Ze ziet er zo..Net een ijskoninging.."
"Uhu"
Bilal staarde naar het plafond;
"Ze heeft vast zoveel meegemaakt..Heb je gezien hoe ze erbij liep"
"Nou ja, niet echt nee.."
"Haar kleed was echt versleten, net als haar schoenen..Haar handen waren ruw, afgebroken nagels..Van het werken, neem ik aan..Maar toch staat ze er, ze straal 1 en al onafhankelijkheid uit, maar ook broosheid..Haar zoontje is duidelijk haar zwakke plek.."
"Oké, je bent verliefd in het eerste stadium dan"
"Ikweeni.."
"Ach joh.."
"Ik wil weten wie ze is, ik.."
"Bilal, spreek haar dan gewoon aan"
"Neen, ze is niet zo'n meisje..ze is anders, ze kan niet zomaar benaderd worden"
"Ben je bang ofzo?"
"Neen, ze dwingt gewoon respect af, denk ik..Weet je het is net zoals die Nadia"
"Hoe bedoel je", zei Hicham plots bloedserieus, waarom klopte zijn hart elke keer bij het horen van haar naam.
"Ze is niet zomaar een meisje, zoals je vertelde, ze staat er, ze heeft iets wat geen enkel ander meisje heeft.."
"Ja", zei Hicham stilletjes
"Man hoor ons eens hier zo praten."
"Ahha, misschien denk je nu toch wel aan trouwen"
"Niet zo luid! Straks hoort mijn moeder je nog"
"Ahha, weet je Bilal, soms vraag ik me af wat de toekomst voor ons in petto heeft.."
"Ja ik ook, Allahu a3lam natuurlijk."
"Ja natuurlijk..Zou ik een goede vader zijn?"
"Ahahahha"
"Man ik ben serieus bezig"
"Ik denk het wel..je bent een goede jongen Hicham. Een goede vriend"
"Ahha, bedankt vriend"
"Kom laten we slapen, dan zoeken we morgen die Nadia voor-", probeerde Bilal nog te zeggen voor hij gestopt werd door een vliegend kussen
"Ahhaha"
"Ja lach maar, straks gooi ik met afstandbedieningen"
"Gaat mijn tante leuk vinden"
"Ahhaha"
"Slaapwel"
"Izann(poep).."

Ayoub zat op zijn appartement, hij dacht na over de afgelopen gebeurtenissen. Younes die in zijn armen gestorven was..Dat beeld achtervolgde hem dagelijs. Hij was zich ook meer gaan verdiepen in zijn godsdienst, meer dan ooit besefte hij dat het leven geen spelletje. Er was nog iets dat de voorbije dagen zijn gedachten niet met rust had gelaten: het geval Asdin. Hij had flarden van het gesprek tussen Nadia en Samiya gehoord, het was zijn bedoeling niet om af te luisteren, maar er was iets aan het verhaal dat niet klopte. Een element dat overeenkwam met het gedrag van Younes..Hij wilde weten wat er was gebeurd en hij had wel een vaag vermoeden. Hij besloot morgen eens naar Marokko te bellen.
"Ik denk dat ik wel weet waar ik moet beginnen met zoeken..", mompelde hij voor hij in slaap viel.

Yasmina, Jafar en Yasser waren ondertussen in Marokko gearriveerd, ze zouden niet bij hun tante verblijven, maar bij een verre neef. Hij was al wat ouder, getrouwd en had een schattig kindje: Yousra. Ze zouden er gedurende deze tien dagen blijven, Jafar was deze neef echt dankbaar. Het eerste wat ze deden, was de begraafplaats bezoeken, Younes zou de dag daarna, insh'Allah, begraven worden. Jafar had een grote fles water bij, voor op de graven te gieten en Yasmina had de Quran bij. Ze gingen te voet..Yasser was doodstil en keek gewoon rond zich heen: hij was nog nooit in Iaazanen geweest. De zon stond hoog en het was snikheet, niemand klaagde. Het was een stille wandeling naar de begraafplaats, de doorns van kleine venijnige plantjes staken in hun voeten, maar niemand zei iets, niemand voelde iets. Uiteindelijk kwamen ze aan, ze bleven eventjes bij de grote moskee staan alvorens verder te gaan. Yasser keek met verdrietige oogjes naar de vele graven..Zou hij ooit het graf van zijn ouders kunnen bezoeken, in zijn klein hartje besefte hij dat dat nooit zal gaan. Er was geen graf voor zijn ouders, niemand wist van hun dood af, enkel Yasser. Hij veegde snel de tranen weg, voor dat iemand het kon zien. Yasmina had het ventje al in de gaten gehouden en zaghoe hij snel zijn tranen wegveegde, ze legde haar hand op zijn schoudertje en glimlachte bemoedigend. Yasmina aanschouwde de vele graven..Ze zag grote graven, kleine graven van mensen..kinderen..Een warme windstoot blaasde Yasmina's koude en trillende handen warm..
"Asalaamoe3aleikoem", zei Yasmina duidelijk.
Yasser en Jafar volgden haar voorbeeld. Jafar herinnerde waar zijn moeder en vader begraven waren, Hurriya wist hij niet liggen. Nadia had het proberen uit de leggen: " Links van mama, Allahirahma", had ze gezegd.
Jafar moest aan zijn kleine zus denken die nu helemaal alleen thuis was, hij besloot haar straks meteen te bellen. Arme Nadia, weer een opoffering die ze had gemaakt vanwege hen..Yasser greep naar zijn hand, was hij bang? Hij besloot het niet te vragen, dit was een moment van stilte. Hoe lang geleden was het dat Hurriya zijn handje zo vol liefde had vastgenomen? Zo lang geleden leek het, dat hij nog haar glimlach had gezien..Ja Hurriya, zijn kleine zusje..Hij stopte voor het graf van zijn moeder.
"Salaamoe3aleikoem yemma", zei hij. De tranen begonnen over zijn wangen te rollen, hij zag het graf van zijn vader ernaast..En ja links zag hij een klein grafje..Hurriya..Hij slikte, maar de tranen bleven komen. Yasser had nog steeds zijn hand vast, stiekem was hij hem daar wel dankbaar voor. Hij kneep er lichtjes in.

Yasmina bleef op een afstand naar het tafereel te kijken. Haar grote broer en Yasser stonden stil en Yafar huilde, dat zag ze niet, maar ze wist het gewoon. Ze durfde niet dichterbij komen, alle beelden zouden terugkomen, maar het moest..Het moest.. Zachtjes kwam ze dichterbij, ze hield de Quran stevig vast, vastberaden om er straks voor haar ouders en zus soera Al-Mulk voor te lezen. Ze nam diep adem en ging naast Jafar staan.
"Waar liggen ze..", vroeg ze fluisterend.
"Yemma, papa en ..Hurriya"
Yasmina volgde zijn vinger, ze knikte en al gauw snikte ze hartverscheurend. Jafar legde zijn hand om haar schokkende schouders en kuste haar voorhoofd. Wat gek, dacht hij plotseling, ik ben wees..Hij had er eigenlijk nooit bij stilgestaan. Hij veegde de tranen van zijn zusje weg en kuste nogmaals op haar voorhoofd. Yasmina keek naar het kleine grafje...Met bibberende handen opende ze haar Quran en begon ze te reciteren.