Als het lot tegen je keert...

12.8

De volgende dag vertrok Adam weer naar het werk en Yasmina bleef alleen met een hol gevoel. Ze omhelsde Adam en waaide hem nog eventjes na. Toen moest ze wel naar binnen, Adam was immers niet meer in zicht. Ze besloot gewoon geduldig te zijn, ze moest dit, voor Adam. Yasmina zelf wilde trouwens ook geen narigheid. Ze ging de woonkamer in en tot haar verschrikking zag ze Adams moeder huilen. Ze vergat hoe narig ze wel niet tegen Yasmina had gedaan en ging er naast zitten.
"Wat is er?", vroeg Yasmina bezorgd, maar ze antwoordde niet, enkel haar gesnik was te horen, "Toe wat is er? Moet ik Adam bellen? Voelt u u zich niet goed? Aub..Zeg het me"
"Ik was gemeen tegen je é?", zei ze plots. Yasmina schrok van deze opmerking.
"Maar neen.."
"Jawel..En ik weet helemaal niet waarom ik zo tegen je doe..Ik..Ik ben gewoon bang dat ik Adam kwijtgeraak"
"Maar waarom dan, hij is hier nu bij je? Of denk je dat ik hem zomaar ergens naartoe meeneem? Nou mooi niet, hij blijft gewoon hier", glimlachte Yasmina.
"Maar..We hebben hem achtergelaten Yasmina..We hebben hem achtergelaten", snikte Adams moeder het uit.
"Maar u bent nu toch terug..Toe huil nu niet..Het was niet uw schuld..Dat weet ik zeker"
"Geloof je mij dan?"
"Tuurlijk", zei Yasmina lachend, "Ik voel het..Het verdriet om u kind..Ik weet wat verdriet is..En hoe verbitterd je erdoor kunt geraken"
"Echt..het spijt me..Ik weet niet wat me bezielde..Ik..Beloof je het niet tegen Adam te zeggen?"
"Tuurlijk niet", zei Yasmina
"Ik was ook bang dat hij jou zou slaan zoals mijn echtgenoot mij sloeg..het waren verschrikkelijke dagen voor ons..En zeker toen Adam zijn zus..Zijn zus.." en ze snikte het uit.
"Toe", zei Yasmina met tranen in haar ogen, "Ik weet wat er is gebeurd, maar Adam heeft het kunnen verwerken, hij heeft me alles verteld.. en echt Adam is zo niet..Ik weet dat gewoon..Aub, denk dat nu niet.."
"Echt?"
"Ja..En 1 ding weet ik zeker, hij was dolgelukkig toen je terug was, hij was gewoon in de wolken, ik had hem al in geen maanden zo gelukkig gezien..Toe, hier een zakdoek en veeg je tranen weg"
"Bedankt..Ik begrijp nog steeds niet hoe ik zo tegen je heb kunnen doen, het spijt-"
"Toe, ik ben het al vergeten", lachte Yasmina vrolijk en ze knuffelde haar schoonmoeder stevig.
"Je bent echt mooi als je glimlacht, je straalt dan..Ik ben blij dat jij de vrouw van mijn zoon bent geworden"

Nadia was echt woedend op Jafar! Hij was niet de enige die bezorgd was en zij wist ook wel dat ze moest oppassen, maar als hij dacht dat ze hier gewoon in huis zou blijven en het gewoon zou afwachten dan had hij het goed mis! Ze gooide ruw een kussen door de kamer. Ondertussen kwam Yasser lijkbleek naar binnen.
"Nadia?"
"WAT!", schreeuwde ze het uit, maar ze had al meteen spijt omdat Yasser plots begon te huilen, "Oh echt sorry schatje, ik weet niet wat me bezield..Toe sorry..Wat is er?"
"Er staan allemaal politiewagens voor de deur?"
"Voor onze deur?", vroeg Nadia geschrokken. Yasser knikte langzaam, maar Nadia was al naar beneden gestormd, wat was er aan de hand? Plots moest ze aan Jafar denken...

"U bent Nadia A.?", vroeg de politieman beleefd. Nadia knikte stijfjes.
"Wat is er?", flapte ze er meteen uit.
"Ik heb goed nieuws. U broer, Younes A. is doodgeschoten door een zekere Nordin B.?"
"Ja maar ik begrijp niet-", zei Nadia verbaasd.
"We hebben hem kunnen oppakken"
"Oh..dat is geweldig nieuws!", zei Nadia terwijl de tranen over haar wangen stroomden. "Alhamdullilah..Alhamdullilah..Allahu Akbar", prevelde ze huilend.
"U broer Jafar-"
"Wat is er met hem", zei Nadia snel.
"Hij ligt bewusteloos in het ziekenhuis, maar hij redt het wel. Buiten enkele schrammen, is er niets aan hem."
"Maar hoe-"
"U broer zag Nordin B. op straat en belde meteen de politie. Toen vloog hij erop af en verraste Nordin met een flink pak slaag. Nordin verweerde zich, maar wij waren er al toen we zagen hoe Nordin Jafar met een onverwachte klap bewusteloos sloeg, maar hij haalt het wel. Goed. U moet wel voor de zekerheid eventjes mee naar het politiebureau om te zien of het wel zeker Nordin B. is."
"Ah..Oké..dan moet mijn kleine broertje wel eventjes mee."

Vanuit ondoorzichtig glas zag ze Nordin zitten. Hij voelde zich blijkbaar niet op zijn gemak omdat hij heel de tijd schichtig rond zich keek. Hij zag er bleek uit en was heel mager geworden. Nadia had geen medelijden, ze keek gevoelloos naar de jongen die haar broer heeft doodgeschoten, vermoord.
"Mag ik hem spreken?", vroeg Nadia plots.
"Euhm, dit is hoog ongebruikelijk-"
"Ik wil de man die mijn broer heeft vermoord spreken"
"Ik zal het vragen", antwoordde de politieman, "Weet u dit wel zeker?"
"Ja.", zei Nadia zeker. De politieman ging het kamertje uit en Nadia bleef alleen naar Nordin kijken: Yasser had ze ook buiten gelaten. Hij wilde graag meekomen, maar Nadia had geweigerd. Hij was hier te jong voor en had al genoeg verschrikkelijke dingen meegemaakt. Yasser moest de kans krijgen om jong te blijven, om een jeugd te hebben, de jeugd die Nadia nooit heeft gehad.
"U hebt toestemming"
Nadia schrok van de plotse stem.
"Bedankt"
Samen met de politieman ging ze naar binnen. Nordin keek op en keek heel eventjes in Nadia's ogen, maar keek toen weg.
"Schuldgevoelens?", zei Nadia gevoelloos, niet kil noch vriendelijk. Nordin antwoordde niet en keek de andere kant op.
"Nordin..Je hebt mijn broer vermoord, wist je dat?" en Nadia ging tegenover hem zitten. De politieman hield Nordin goed in het oog.
"Onthoud 1 ding Nordin, spijt komt altijd te laat", toen stond ze op en ging ze weg terwijl ze huilend haar vuisten balden