Als het lot tegen je keert...

4.3

Yasmina lag te huilen op haar bed. Natuurlijk begreep ze de situatie van haar zus, maar ze weigerde die te accepteren. Ze kon gewoon niet geloven dat haar zusje dood was. Ze zag het beeld steeds voor haar. Hurriya in een plas bloed. Het beeld van haar in het ziekenhuis achtervolgde haar in haar dromen. Ze voelde zich slecht. Nadia zou naar Marokko gaan en dan moest zij in die stomme bakker staan. Pff en dan Jafar nog. Het was lang geleden dat ze nog een echt gesprek hadden gehad, kwam het door het leeftijdsverschil? Ach ze wist het niet. Toen dacht ze aan Adam, wat was hij lief geweest..Hij had haar gesteund, daar was ze hem dankbaar voor.
Plots hoorde ze geklop op de deur.
Ze besloot niet te antwoorden, ze wou Nadia niet spreken.
"Yasmina liefje? Ik ben het?", zei Nadia gedempd van achter de deur.
"Ga gewoon weg Nadia!", riep Yasmina snikkend.
"Liefje, alstublieft, voor mij is het ook allesbehalve makkelijk. We moeten sterk zijn, en Allah's genade vragen. Ik wil niet naar Marokko vertrekken terwijl ik ruzie met je heb. Ik probeer, maar ook mijn best te doen."
"Wel het is blijkbaar niet genoeg. En ga nu maar weg."
Nadia ging diepgekwetst naar beneden..

Jafar lag in zijn bed, hij had nu al vier mensen verloren, waar hij zielsveel van hield: Hurriya, zijn moeder en vader...en...en Samiya..
Zou ze al getrouwd zijn? Waarschijnlijk wel. Met die Asdin. Jeetje! Hij hield echt van die meid. Heel veel. Jafar staarde het raam uit. Zou hij ooit weer naar buiten kunnen gaan. Als een gezond mens..Het was ondertussen middag, hij besloot om naar het kleine zaaltje te gaan, waar alle, niet al te zieke, patiënten aten. Hij had behoefte aan wat menselijlk contact.
Hij ging er stap voor stap naar toe, hij was verzwakt..Dat deed pijn. Jafar was altijd degene geweest met een topconditie..Hij moest glimlachen..Topvoetballer was toen hij klein was, zijn droomjob. Eigenlijk is het nog altijd zijn droomjob. Zal hij ooit nog kunnen voetballen..
Er werd een muziekje gespeeld in het zaaltje..Hij vond het stom van zichzelf, maar hij begon bijna huilen bij de woorden van het liedje..
"Flames to dust..Lovers to friends..Why do all good things come to an end?"
Hij vermaande zich een beetje en ging aan een tafeltje zitten. Hij zat tegenover een klein bruin jongetje.
Hij glimlachte...toen verstarde zijn glimlach...De jongen had tranen in zijn ogen.

Oumaima was diep teleurgesteld in Nordin. Hoe kon hij zulke dingen tegen hem zeggen. Was ze dan niet zijn vrouw? Wat dacht hij wel. Ze liet het onderwerp rusten. Ze had geen zin om er weer over te beginnen. Ze was het weer vergeten en dacht dat Nordin zijn verstand terug had..(Had hij dit ooit wel gehad?)
Na een tijdje kreeg ze weer het gevoel dat alles weer koek en ei was..
Nordin had nieuw werk gevonden.

Op een avond besloot Oumaima Nordin na zijn werk te verwelkomen met een gezellig etentje. Ze waren al eventjes getrouwd. Ze stond in de keuken te koken en te bakken. ze stak de kaarsjes aan die ze had gekocht en dimde het licht.
Het was 19.00u, Nordin was al 20 minuten klaar met werken, over tien minuten zou hij thuis moeten zijn..
19.10u

19.20u

19.50u

21.00u

Oumaima was gekwetst..Waar was hij nu weer? Ze belde naar zijn gsm. Gsm stond af..Ze had een vermoeden..
om 22.00u werd ze gebeld door een 'vriend' van Nordin.
"Ja?"
"JA seg..Euhm..Ahahha...Kom je man afhalen...Strontzat issie en hij maakt er een zootje van..Je weet wel die discotheek, "
Oumaima's moed zonk haar schoenen in, ze vroeg het adres van de discotheek. Ze negeerde het spottende gedicteer van de 'vriend'..
Plots dacht ze hoe moet ik daar komen? Ze had geen auto!! In hemelsnaam hoe moest ze er nu geraken..
Ze deed haar hoofddoek aan en grabbelde wat kleingeld bij elkaar..

Oumaima was in paniek. Hemel! Wat deed zij nu om 00.00u op straat? Normaal zou ze nu thuis moeten zijn met haar man knus bij haar. Neen, waar was ze nu? Op zoek naar een bus, om haar man uit een discotheek te gaan halen. Zucht. Ze wachtte aan de halte, de bus zou over 5 minuutjes komen. In de schaduw zag ze een groepje jongens naderen. Niemand die op straat was. Enkel zij...De jongens stopten met praten en keken haar aan. Oumaima slikte..

Hij glimlachte...toen verstarde zijn glimlach...De jongen had tranen in zijn ogen.

"Waarom huil je makker?"
"..."
"Toe huil nu niet...Ik ben Jafar..Hoe heet jij?"
"..Yasser.."
"En hoe oud ben je grote jongen?"
"6 jaar, maar ik ben bijna zeven !!"
"Da's wel groot, maar waarom huil je dan?"
"...Snif..Papa is weggegaan..Van mama...En misschien is mama nu ook weg.."
"Maar met wie ben je hier dan?"
"...snif snif..."
"Niemand...Ik had honger thuis, maar mama wou maar niet thuis komen..En oma is hier in ziekenhuis..Maar ik vind haar niet.."
"Toe huil maar niet.."
"..Naar waar moet ik nu?"
"Kom laten we samen naar de balie gaan, dan gaan we daar verder vragen.."
Jafar ging naar de balie om de zaak op te helderen. Toen kreeg hij te horen dat zijn grootmoeder al een paar dagen gestorven was. Hoe moest hij dit aan het ventje vertellen..