Als het lot tegen je keert...

5.0

 

Op een dag stond Nadia op met een raar gevoel..Er zou iets gebeuren. Ze voelde het. Ze wou trouwens naar huis..Als haar tante het niet wou betalen zou ze wel geld lenen van iemand zodat ze het zelf kan kopen! Want ze is het hier kotsbeu!!!

Dus ze ging naar beneden, met haar moed bijeen geschraapt..
"Sbah el ghair"
"Nadia schatje..Ben je al wakker?"
Vreemd, waarom noemde Nadia's tante haar in hemelsnaam schatje:s..Raar mens dat ze was. Nu wist Nadia zeker dat er iets zou gebeuren!
"Euhm tante ik wil je iets vragen"
"Wacht Nadia ga eerst thee naar de gasten brengen.."
"Oké dan.."
"Nadia ging de kamer binnen. Die zat tsjokvol, maar er viel haar iets op..Ze keken allemaal naar haar. Van top tot een. Waarom nu weer? Wat had tante hun nu weer verteld..Zucht. Ze groette de vrouwen en ging terug naar de keuken.
"Tante waarom bekeken die gasten me allemaal?"
"Ahha schatje..Heb je je verloofde al gezien?"
Nadia bleef met open mond naar haar kijken.
"WAT"
"shht lieverd, je moet een goede indruk maken!"

"Ben je helemaal gek geworden??", riep Nadia kwaad
"Nadia, jij gaat zwijgen..Verstaan?Ik ben je tante een beetje respect kan wel. Ik weet wat goed voor je is en ik heb een goede man voor je. "
"Jij hebt niets over me te zeggen!!"
"Ow denk je dat? Jij zit hier in Marokko..Alleen, geen familie. Je bent wees, dus dat maakt mij verantwoordelijk over jou."
"Ik ben volwassen!"
"Ow, dan nog Wil niets zeggen"
"Tante dit kun je me niet aandoen. Ik moet terug naar België."
"Ja met je nieuwe man"
"Neen, ik doe het niet"
"Dat doe je wel", antwoordde haar tante kil.
Nadia voelde zich hulpeloos. Niemand stond aan haar kant. Dat wist ze. Wat kon ze doen? Jafar bellen? Wat zou hij dan kunnen doen? Niets. En dan wist ze maar al te goed en haar tante ook. Nadia voelde zich echt machteloos..
"Hier zul je me ooit dankbaar voor zijn, je zal zien", zei haart tante geruststellend
"Ik haat je!" en Nadia liep huilend naar boven.
De gasten hadden niets gehoord en er werd druk verder gesproken over Nadia's en haar toekomstige man hun trouwfeest...

Nadia lag boven te huilen. Waaraan had ze dit verdiend? Bovendien miste ze haar zusje, Hurriya..Nu ze eraan dacht..Jafar werd weldra geopereerd. Als hij ook zou sterven, zou ze er nooit meer bovenop geraken. Dat wist ze nu al..En in hemelsnaam waar zat Younes?? Pff.. Alles zat tegen..Trouwens over welke jongen hadden ze het hier? Ze had hem zelfs niet gezien. Eigenlijk wou ze dat ook niet. Trouwens besefte haar tante niet dat ze hier geen tijd voor had? Ze was verantwoordelijk voor haar broers en zussen. Ze had nu geen tijd om te gaan trouwen en een gezin te beginnen!
"Nadia!!!!!! Nadia!!!! Liefje kom hier"
Wat haatte Nadia het al haar tante haar liefje noemde. Ze kon er gewoon niet tegen omdat het toch niet gemeend was. Hatelijk mens. Ze besloot gewoon haar tante te negeren.
"NADIA KOMEN. NU!"
Oke; misschien was het wel beter dat ze eventjes naar beneden ging voor ze hysterisch werd ofzo.
Als ze maar niet denkt dat ze aardig gaat doen ofzo, haar tante had niets over Nadia te zeggen! Niets.
Ze ging naar beneden en ze zag dat haar tante teken deed om naar de gasten te gaan.
Pff. Ze ging naar binnen en zag daar een knappe jongeman zitten. Hij glimlachte naar haar.
Oke; hij zag er wel goed uit, maar dit wil niets zeggen..Ze zou zich niet laten vangen! Of wel?

"SHhhtt! Aub Nordin mag er niets van weten."
"Ohja sorry..Meid..Ik ben Ayoub zijn vriend. Wist je dat hij helemaal naar Marokko is afgereisd voor u!"
"Ja weet ik..Waar is hij?", vroeg Oumaima nieuwsgierig..

"In 1 of andere gevangenis in Marokko"
"Waaat?? Waarom dan???"
"Misverstand gebeurd", Ayoub zuchtte diep.."Eigenlijk is het een beetje mijn schuld.."
"Waarom dan?"
"Pfff..."
"Vertel dan Ayoub.."
"Zie ze hadden drugs in zijn zak gevonden..Wel hij is daarvoor opgepakt enzo. En hij bleef maar zeggen dat het niet zijn drugs is..En dat was waar, het was de mijne. Ik had met mijn neef afgesproken dat ik wat zou meenemen. Toen we aan de douane kwamen kreeg ik schrik..Ik wist wat me te wachten zou staan als ze de drugs zouden vinden. Je weet wel wat ze in de gevangenissen in Marokko doen..Dus vlak voor we aan de douane kwamen, verwisselde ik de zakken, ze waren immers helemaal hetzelfde.."
"Ayoub, hij was je vriend..Hij had je echt graag..Hoe kon je dat nu doen?"
"..Ik schaam me diep, maar ik wou hem gaan opzoeken, hem vrijkopen..Maar hij was er niet meer in de gevangenis. Niemand wist waar hij was, het was net of hij van de bodem was weggeveegd.."
"Ayoub.."
"Het spijt me"
Oumaima was teleurgesteld in Ayoub, vroeger op school had ze hem altijd al heel aardig gevonden..Ze vond dat hij niet was zoals alle andere jongens..Het deed haar pijn om aan te horen dat ze Younes waarschijnlijk nooit meer zou zien..Ze kwamen aan, ze stapte uit. Ayoub bood nog hulp aan, maar Oumaima weigerde die. Plots had ze een bepaalde minachting voor Ayoub. Zulke mensen moest ze niet in haar buurt hebben. Ze bedankte hem en wou juist het ziekenhuis binnen gaan, toen Ayoub riep
"Ik zal hem zoeken voor je! Alles zal goed komen insh'Allah"
Oumaima verstijfde bij die woorden..Ze wist niet welke emotie ze moest gehoorzamen..Vreugde, om de hoop op een beter leven..of het schuldgevoel: ze was getrouwd..Droeg een kind van haar man.
Ze strompelde met Nordin naar de ingang,
Ach wat gebeuren zal, zal gebeuren..Stiekem hoopte ze op een leven met Younes..Younes die nu in de sahara zich dood aan het werken is..

Pff. Ze ging naar binnen en zag daar een knappe jongeman zitten. Hij glimlachte naar haar.
Oké hij zag er wel goed uit, maar dit wil niets zeggen..Ze zou zich niet laten vangen! Of wel?

Ze bekeek de jongen beter, hij had een smal gezicht met donkerbruine ogen. Volle lippen en bovendien een wipneusje. Eigenlijk best wel schattig, plots walgde Nadia van zichzelf. Hoor haarzelf nu eens denken, ze kende deze jongeman helemaal niet en toch was ze min of meer aan het overwegen om het ja-woord te geven. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat doen, ze wou eigenlijk wel trouwen en een gezin beginnen, maar toch niet met een compleet vreemde. Pff, ze zou haar conclusies nu nog niet trekken. Ze zou wel zien..

Plots gingen de gasten 'subtiel' de kamer uit en ja hoor, rara wie bleef er over. De jongeman en Nadia. Zucht, moest ze nu praten tegen hem?
"Nadia?", zei de jongen
".."
"Ook goeiedag.."
"Tjah.." plots besefte Nadia dat hij Nederlands sprak:s "Heey ! Jij spreekt Nederlands!"
"Ahhah, dat heb je goed gehoord", hij lachtte zijn tanden bloot. Nadia voelde plots een grote sympathie voor de jongen , er was iets aan hem wat haar beviel. Het was niet zijn uiterlijk.
"Zo wat vind je nu eigenlijk van me?", vroeg de jongen nonchalant
"Je lijkt me tof, maar ik wil niet met je trouwen.."
"Waarom niet?"
"Omdat ik je niet ken!"
"Je zal me leren kennen"
"Maar ik kan niet met je trouwen! Ik moet zorgen voor mijn broers en zussen in België."
"Spijtig, ik woon in Nederland. Zal voor moeilijkheden zorgen.."
De manier waarop hij die woorden uitsprak, was helemaal niet gemeen. Eerder bezorgd..
"Awel ja..Luister..Ik kan echt niet met je trouwen. Aub, dwing me niet.."
"Ik dwing niemand iets..Ik wou gewoon trouwen, maar wel met iemand die ook wil trouwen"
"Dus je wil niet met me trouwen?"
"Dat heb ik niet gezegd"