Als het lot tegen je keert...

4.4

Oumaima slikte en deed alsof ze niets zag of hoorde. Waar bleef die bus toch. In hemelsnaam..
"Hey zina!!"
Gewoon negeren dacht Oumaima bij zichzelf..
"Ow..Ik word niet graag genegeerd lieverd"
Heel de groep begon te lachen. Ze kwamen dichterbij. Oumaima's hart klopte in haar keel. Ze was doodsbang.
"Laat me met rust, ik ben een getrouwde vrouw."
"Ahha laat me niet lachen, getrouwde vrouwen zijn om dit uur niet buiten.."
"Aub, laat me met rust heb respect.."
"Oh maar wij hebben respect.."
Ze gingen in een kring rond Oumaima staan. Ze wist niet wat ze moest doen.
Plots besloot ze voor haar leven te lopen..Ze liep en liep..En de groep volgde. Op een bepaald moment liep ze in een doodlopend steegje.
"Je had niet moeten weglopen schatje.."
De jongeman kwam steeds dichter en dichter..Hij nam Oumaima's handen vast en wou haar een kus geven. Ze probeerde zich los te rukken, maar de jongen was te sterk.
"Aub, laat me met rust, ik moet naar mijn man toe.."
De jongen gaf haar een zoen in haar nek..Hij nam Oumaima stevig vast en probeerde haar hoofddoek weg te duwen..Oumaima begon te gillen, de tranen liepen over haar gezicht.
Ze keek de jongens smekend 1 voor 1 aan.
Toen schraapte ze al haar moed bijeen
"Hebben jullie dan geen respect? Ik ben een getrouwde vrouw, ik draag hoofddoek. Allemaal redenen om me met rust te laten. Stel je eens voor dat ze jullie zussen zo zouden lastig vallen. Ik ben ook iemands zus. Aub, laat me met rust. Ik zal niets gaan melden bij de politie, maar laat me aub."
Ze zag hoe enkele jongens beschaamd naar de grond keken.
De brede jongen die haar vasthad, liet haar los..
Ze schaamden zich blijkbaar..Plots keerden ze haar de rug toe en liepen ze weg.
Oumaima bleef verbaasd staan..Maar ze had geen tijd om er over na te denken. Ze moest Nordin gaan halen.
Ze liep naar de bushalte, de bus kwam juist aan. Ze stapte snel in en betaalde.
Ze zag haar spiegelbeeld in het raam: ze zag er niet uit! Haar hoofddoek was helemaal scheef en haar mascara was uitgelopen.
Ze telde de haltes en stapte uiteindelijk uit. Ze hoorde harde muziek van uit de verte. Zucht. En hier was haar man. Wat een schande..
Ze liep naar het grote gebouw, ze was onzeker. Deze wereld kende ze niet. Ze wou die ook niet kennen.
Ze zou waarschijnlijk de discotheek binnen moeten gaan.

Na een de bodyguards alles te hebben uit gelegd, mocht ze naar binnen.
Ze vond het vreselijk, de geur van sigaretten kwamen haar tegemoet. Ze schrok, meisjes jongens allemaal bij elkaar. Ze danste dronken..
Ze herkende vele gezichten van mensen die overdag er serieus uitzagen. Zonen en dochters die moeders voor hun kinderen wilden.
En kijk hier eens, hier zaten ze dan allemaal. Wisten de ouders van deze mensen wel dat ze hier waren?
Tss! Zij wist ook niet dat haar man hier zat, laat staan dat de ouders weten dat ze hier zijn. Ze zocht naar Nordin..
Verschillende mensen keken haar aan..Je zag wat ze dachten: wat doet een vrouw met hoofddoek hier. Het is ongehoord. Ze negeerde de duistere blikken.
Ja daar zag ze hem.
Oumaima bleef verbijsterd staan..Een stuk of vier meisjes die rond hem dansten. Je zag duidelijk dat hij strontzat was. Oumaima werd woedend. Ze stapte naar hem toe.
Ze schreeuwde de meisjes toe dat ze zich weg moesten scheren. Nordins vrienden begonnen allemaal te lachen om haar reactie. Op dit moment kon het haar niets schelen!!
"Nordin!"
"...Hihi! Wie ben jij? Hihi..."
"Nordin in hemelsnaam kom met me mee.."
Oumaima schaamde zich dood..Ze trok hem aan zijn arm mee. Iedereen keek. De geur van drank en sigaretten maakte haar misselijk. Hoe moest ze hem nu helemaal naar de bushalte krijgen. Reden er nog wel bussen rond??
Oumaima was radeloos, ze kende hier niemand..Wat moest ze nu doen?
Plots tikte iemand haar op de schouder, ze draaide zich om.
"Ik zal je wel naar huis brengen samen met Nordin..Ik ben Hassan, Nordins vriend.."
Oumaima had zin om tegen hem te schreeuwen.
Hij nam Nordin vast en Oumaima volgde hem naar de auto.
Ze schaamde zich dood.

Jafar voelde zich slecht. Hij wist hoe het voelde om wees te zijn. Het was al hard voor hem, laat staan voor een 6-jarig jongetje. Pff. Wat moest hij nu doen. Hij had niemand.
Hij stapte voorzichtig naar hem toe. Hij keek verwachtingsvol naar Jafar: "En in welke kamer zit Oma?"
"Euhm Yasser kom is eventjes bij me zitten.."
"Ale zeg nu"
"Euhm Yasser, soms...gaan mensen weg..En je denkt dat ze je in de steek hebben gelaten, maar dat is niet waar. Want mensen die van je houden zijn altijd dicht bij je..Al merk je dat soms niet..Je oma..."
"Waar is ze dan?"
"Yasser..Je oma is nu bij Allah..."
"..en wanneer komt ze dan terug?"
"Yasser..Je oma komt niet meer terug.."
"Nooit meer.." De tranen van Yasser sneden door Jafars hart. Hij wist tenslotte hoe het voelde om iemand te verliezen..
"Later zul je haar insh'allah terug zien..Als jij ook naar Allah terug gaat.."
"Maar ik wil haar nu Ik heb niemand Ik wil haar nu "
"Toe Yasser.."
Hij bleef huilen..Jafar had zelf tranen in zijn ogen..Al kende hij dit jongetje pas, hij begon hem al te beschouwen als zijn eigen broertje..
Hij nam de jongen stevig vast en zei: "Ik zal wel voor je zorgen.."
"Dat zei papa ook en nu is hij er niet meer...Mama ook niet...Allemaal weg.."
"Ik beloof het je Jafar..Vanaf nu word ik je grote broer..En ik zal voor je zorgen.."
"...Snif..Jij gaat niet weg hé?"
"Neen, Yasser"

Nadia zou vandaag vertrekken. Yasmina had al twee dagen niets tegen haar gezegd: Nadia voelde zich superslecht. Ze wist dat Yasmina het meeste van hen allemaal lijdde onder de dood van Hurriya. Hemeltje, wat miste ze Hurriya. Nu besefte ze pas hoe Hurriya dit gebroken gezinnetje bij elkaar hield. Zij was echt het zonnetje in huis..Pfff..HEt zouden zware dagen worden. Voor hen allemaal. Straks in de avond zou ze het vliegtuig naar Marokko nemen. Misschien kwam ze Younes wel tegen? Wie weet...
Ze had al afscheid van Jafar genomen, via de telefoon. Hij was nog verdrietig, maar er klonk vreugde door zijn stem. Alsof er iets gebeurd was.
Was Samiya misschien terug? Wat was er eigenlijk gebeurd tussen die twee? Ze heeft het nooit durven vragen, misschien moest ze het onderwerp ook zo laten. Anders zou ze misschien oude wonden opentrekken. Jafar had het zo al moeilijk genoeg...

Nadia' taxi kwam over 20 minuten. Zucht, ze zou afscheid gaan nemen van Yasmina..Zou ze nog boos zijn? Nadia moest het proberen. Ze ging naar Yasmina's kamer, want daar lag ze al twee dagen op haar bed. Ze had nauwelijks gegeten. Kon ze haar wel in deze staat alleen laten. Nadia voelde zich hulpeloos..
"Yasmina?"
"..;"
"Yasmina ik vertrek naar Marokko over twintig minuutjes.."
"Ow, echt?", antwoordde ze sarcastisch.
"Toe, doe nu zo..We hebben het allemaal moeilijk. Als we genoeg gespaard hebben zullen we met zijn allen gaan. Samen haar graf bezoeken. Nu kunnen we het ons echt niet permitteren..Vergeet niet dat we Jafars operatie moeten afbetalen..Jij wilt verderstuderen. Ik wil dat jullie al die kansen krijgen.."
"En jij?"
" Kijk maar niet naar mij.."
"Het spijt me Nadia dat ik zo stom deed..", de tranen sprongen Yasmina's ogen in."Jij hebt zoveel voor ons opgegeven en dat besef ik niet altijd.."
"Hey..Niet huilen..Ik heb dat voor jullie over..Ik ben tenslotte de grote zus"
"Zucht..."
"Yasmina..Ik weet dat je het moeilijk hebt, maar het is niet goed om hier op kamer te blijven. Je moet terug contact krijgen met mensen."
Yasmina besefte dat haar zus het nog niet wist over de pesterijen op school..Ach Nadia had al genoeg problemen..
"Ik kan niet Nadia..Ik wil niet..Ik wil er niet over geraken.."
"Er over geraken wil niet zeggen dat je Hurriya vergeet..Neem terug contact op met die jongen van het ziekenhuis..Hoe heette hij? Adam?"
"Uhu..."
"Hij is een goede jongen Ik zag de goede bedoelingen in zijn ogen..Sta maar samen met hem in de bakker..Als hij wilt tenminste..Oh ja nog 1 ding..Er zal een jongen naar jullie komen voor geld.."
"Waarom dan.."
"Ik leg het wl een uit..Het is belangrijk dat je dat geld aan hem geeft.."
"Oké dan.."
"Als er problemen zijn, bel je me..Oké? Of dan zeg je het tegen Jafar, maar ik heb liever dat je het mij ook vertelt.."
"Oké zus...Ik mis Younes.."
"Ik ook..Wie weet kom ik hem wel tegen.."
"Het klinkt raar, maar ik heb het gevoel dat er iets vreselijks met hem is gebeurd..Maar goed..Ik hoor je taxi al..Moge Allah je veilig naar Marokko brengen.."
"Insh'allah..Hou je goed zus!"
"Hou van je.."
"Ik ook van jou"