Als het lot tegen je keert...

7.0

Yasmina voelde zich ellendig. Was ze dan zo hard veranderd? Zelfmedelij? Was ze dan zo veel met haar eigen bezig? Pfff...Ze deed gauw haar jas om en ging op weg naar Adam.

Adam stond haar op te wachten bij de tramhalte ze liep er naar toe en toverde een geforceerde glimlach op haar gezicht. Adam daarentegen leek boos te zijn.
"Waarom heb je tegen me gelogen?"
"Huh, hoe bedoel?"
"Verdorie Yasmina, waarom heb je tegen me gelogen?? Ik heb Younes daarnet nog gezien bij Nadia! En verdorie je broer wordt vandaag geopereerd!! Waarom heb je me niets gezegd !! Waarom? Waarom heb je me niet gezegd dat je zus er nog ove rmoest nadenken! Waarom? Alles waar ik me op heb gebaseerd blijkt nu een leugen te zijn! Je belt me nauwelijks, je bent zo afwezig als ik tegen je spreek. Ik ben je toekomstig echtgenoot! Hoe kunnen wij een huwelijk opbouwen als er geen wederzijds vertrouwen is! Verdomme! Wel wat heb je daarop te zeggen?"
Yasmina zweeg en sloeg haar ogen neer..
"Ik weet het niet! Maar...Het zijn toch je zaken eigenlijk niet!"
Waarom zocht Yasmina nu ruzie?
"Mijn zaken niet? Verdorie! Je broer wordt vandaag geopereerd en ik weet daar niets van! Ik sprak je zus daarnet aan, al lachend en al! En zij zei bloedserieus en met pijn in de ogen dat ze geen zin had om te lachen! En toen kwam ik er dus achter dat Jafar vandaag geopereerd wordt! Ik spreek haar aan over ons huwelijk en zij kijkt mij bedenkelijk aan en antwoordt dat ze het niet weet! En dat noem jij mijn zaken niet?"
"Ach laat me!"
"Je bent veranderd Yasmina...Sinds Hurriya gestorven is, ben je veranderd.."
"Hoe durf je dat te zeggen!"
"Het is zo! En het wordt tijd dat ik het je zeg! Ik wil de vroegere Yasmina terug, de sympathieke hartverwarmende Yasmina! De Yasmina met een groot hart en doorzettingsvermogen! Nu lijk je alles op te geven! Je studeert niet meer!"
"Ik ga toch trouwen dus, maakt toch niet uit!"
"Meen je dat nu wat je zegt? Meen je dat nu? Ik wil later niet dat er wordt gezegd dat ik mijn vrouw niet heb laten studeren! Je bent slim, je hebt capaciteiten, doe er toch iets mee.."
"Jaja"
"Wat jaja? Wat? Yasmina, het ergste van al is dat je een jongetje zijn leven gewoon zuur maakt!"
"Wat weet je van Yasser?", vroeg Yasmina scherp
"Nadia stond bijna op huilen uitbarsten Yasmina! Ze kan niet alles doen! En als je dan zo reageert als ze vraagt om op hem te letten! Dat is ongelofelijk, dat zou de oude Yasmina nooit doen!"
"Dus je hebt lekker zitten babbelen met mijn zus, geweldig..Echt tof? Amai!"
"Je weet goed genoeg waarom ik haar aansprak"
"En wat zit je mij een preek te geven! Je bent mijn vader niet!"
"Yasmina..Wat is er met je gebeurd..Waarom ben je zo verbitterd"
"..."
"Yasmina...Ik...Ik weet niet of ik dit huwelijk nog wel wil doorzetten..Sorry.."
Met pijn in het hart draaide Adam zich om en liet Yasmina alleen bij de bushalte staan...

Adam kon er niets aan doen, maar hij moest denken aan dat ene liedje..
"Flames to dust
Lovers to friends
Why do all good things come to an end.."

Dat laatste zinnetje bleef zinderen in zijn hoofd..En het deed pijn..

Yasmina bleef versteend staan en zag hoe Adam wegliep. Ze slikte tranen weg, ze vocht er tegen, maar het deed zo'n pijn. Ze wilde hem ahterna lopen, hem zeggen dat ze wilt veranderen, dat ze zelf zoveel pijn heeft. Dat ze het beeld van Hurriya elke nacht ziet..Het bloed...Ze wou roepen dat ze zelf niet begreep waarom ze had gelogen.
"Toe gaat niet weg", zei ze schor, maar Adam was al te ver weg..
"Ik heb je nodig.."
Yasmina slenterde naar huis, de pijn huisde in haar hart. Ze was hem kwijt, haar lieve Adam. Ze had gehoopt op een toekomst, samen met hem. Ze had samen kinderen willen krijgen. Ze hield zo veel van Adam..Ze was zo gelukkig geweest met de gedachte dat ze zouden trouwen. Maar nu, was ze weer alleen. Ze was niet meer het prinsesje van Adam..Ze was terug Yasmina, lelijke, verminkte Yasmina.
Oude littekens begonnen te prikken. Ze ging op een bank in het park zitten en bleef voor haar uit staren...

Oumaima zat ondertussen in een dilemma. Zou ze Aziz terug in haar leven toelaten? Zou ze hem vergissen? Het boekje dat ze van Aziz had gekregen lag onder haar kussen en elke avond keek ze naar dat ene zinnetje 'broer en zus voor eeuwig'. Wat was ze toen nog jong en naïef. Toen had ze nog geen zorgen en was ze een vrij mens. Door Nordins roofpartij had ze geen spaargeld meer. Ze zat in geldnood, ze at bijna niets en hield alles opzij voor Mansour. Zolang hij het maar goed had..Haar kleine lieve zoontje. Hij begon te brabbelen. De band tussen Oumaima en Mansour was zo sterk! Ze hield echt door en door van hem. Hij was tenslotte één van de mensen die ze nog had. Tenzij dat ze Aziz weer in haar leven zou toestaan, dan had ze er twee. Ze had haar zelf er ook op betrapt dat ze steeds meer en meer aan Younes dacht. Haar eerste liefde. Achja...Misschien zou ze hem nooit meer terug zien. Ze had wel vernomen dat hij terug in het land was, maar dat wilde niet zeggen dat ze hem ooit nog zou zien. Achja..Dingen verlopen nu eenmaal niet altijd volgens het plan..Dat had ze zelf ondervonden..

Mansour lag te brabbelen en kroop van de ene kamer naar de andere, terwijl Oumaima pap maakte. Ze neuriede er een liedje bij. Plots weer gebonk op de deur. Oumaima schrok..Ze nam Mansour vast en stopte in een kamer. Mansour raakte van streek en huilde hartverscheurend: hij voelde dat er iets ging gebeuren.
"Oumaima doe die deur open!", riep Nordin.
Zal hij me dan nooit met rust laten.
"Ga weg Nordin!"
"Oumaima!! Doe die deur open."
Ya Allah, laat hem toch weggaan.., dacht Oumaima. Ze begon te paniekeren en schoof vanalles tegen haar deur.
"Ga weg! Wat wil je van me?!"
"Je hebt mijn geld!"
"Ik heb geen geld!"
"Oumaima doe open, al moet ik hier heel de nacht staan, ik zal krijgen wat ik wil!"
Oumaima ging naar de kamer waar Mansour lag te huilen en nam hem vast.
"Shht..Huil maar niet, hij zal niet binnenkomen, hij zal jou niet pijn doen.."