Als het lot tegen je keert...

12.5

Als dieven verdwenen Nadia, Aziz, Mansour en Oumaima in de nacht. Ze waren allemaal bang en keke voortdurend rond zich. Mansour huilde zachtjes.
"Zorg ervoor dat hij zwijgt!", schreeuwde Aziz onbeheerst
"Ik probeer het toch!", riep Oumaima terug.
"Shht, nu, Aziz Oumaima kan er ook niets aan doen", zei Nadia streng, "Hier geef Mansour anders eventjes aan mij"
Nadia nam Mansour vast en wiegde hem, hij zweeg meteen.
"Kom"
"Weet je waar Bilal woont", vroeg Oumaima overbodig
"Ja hoor, volg me nu maar, we moeten goed verlichte straten nemen"
"Jafar vermoort me als hij dit weet Oumaima, je had gewoon moeten bellen", zei Aziz bezorgd
"Blijkbaar, worden zelfs onze telefoonlijnen afgeluisterd, bovendien zou je niet hetzelfde voor me hebben gedaan?"
"Natuurlijk"
"Voila"
"Maar was dan met Jafar gekomen"
"Daar was geen tijd voor, kom volg me nu maar"
De sfeer was om te snijden, niemand zei geen woord meer. Uiteindelijk stonden ze voor Bilals deur, het was ondertussen halfvier in de morgend.
Nadia belde moedig aan. Niemand die open, Nadia belde terug aan maar dit keer wat langer. Het gering schalde door het hele huis, uiteindelijk ging er een lampje boven aan. Ze hoorden iemand die de trappen afdonderde, uiteindelijk deed Bilals vader open.
"Wat moet dit-", maar hij onderbrak zijn gemopper toen hij de vier voor de deur zag staan.
"Euhm..Oumaima..Wat doen jullie hier op dit uur?"
"Mogen we het binnen uitleggen gari", zei NAdia snel, terwijl ze schichtig om zich heen keek.
"Euhm..oke"
Ondertussen waren Hicham en Bilal ook al naar beneden gekomen, ze hadden allebei een schoen in hun handen. Nadia zou anders hebben gelachen met de situatie, maar daar was geen tijd voor. Er stond te veel op het spel.
"Wat is er hier in hemelsnaam aan de hand", zei Bilal ontzet, "Oumaima..Waarom ben je hier? Waarom heb je al die koffers vast"
"Ik zal het uitleggen..", wilde Nadia zeggen, maar Oumaima kwam ertussen
"Neen..Eerst moet ik eerst iets vertellen. Bilal, zoals je weet was ik hiervoor getrouwd, ik ben nu gescheiden..Op papier.."
"Hoe bedoel je op papier", zei Bilal terwijl hij slikte
"Als het aan mij ligt ben ik nu gescheiden en verloofd met jou, maar ik was getrouwd met een psychopaat."
"De psychopaat die mijn broer heeft vermoord en mijn zus heeft verminkt", zei Nadia koel.
Oumaima knikte: "Precies, nu vrees ik dat hij weet dat ik opnieuw verloofd ben..En.."
"En wat?", zei Hicham onbeleefd, Bilal stompte in zijn zij. en herhaalde toen
"En wat Oumaima"
"En nu zint hij op wraak"
"Ja wat wil ie dan doen", zei Bilal onzeker..
"Hij heeft Younes vermoord omdat hij Nordin van me af wilde halen toen hij me aan het slagen was..Je hebt hier niet met 1 of ander ghorotje te maken Bilal", zei Oumaima koud, "Je hebt hier te maken met de voorzitter van de duistere wereld van de maffia, hij deinst voor niemand terug.."
"Waarom heb je me dit niet eerder verteld Oumaima"
"Omdat ik dacht dat ik het verleden achter me kon laten..Blijkbaar niet" En voor de eerste keer zag Bilal Oumaima huilen.
"Toe Oumaima" en hij omhelsde haar, "Toe huil nu niet."
"Jullie moeten hier nu allemaal weg, ga terug naar Nederland. Niemand weet toch waar jullie daar wonen"
"Hoe bedoel je?", zei Bilals vader angstig..
"Jullie hebben hier met een moordenaar te maken gari..Eentje die voor niets terugdeinst..Vlucht, maak je vrouw en zus wakker, je kinderen. En ga nu, neem Aziz en Oumaima mee, aub.."
"Ik ga je zusjes en broertjes wakker maken", zei Hicham resoluut tegen Bilal
"Ik ga Fatima dan maar wakker maken"
"Aub, wees snel..De tijd loopt"

Jafar greep Yassers hand stevig vast, hij moest de deur van de achtertuin kapotbeuken. Nadia had blijkbaar alles op slot gedaan. Jafar had een slecht gevoel, zijn hart bonkte in zijn keel. Hij negeerde Yassers gesnik, daar was nu geen tijd voor. Hij besloot naar Oumaima te gaan, aangezien er niemand opnam toen hij belde. Dat was vreemd, vooral als je weet dat Aziz rond dit uur thuiskwam van zijn werk. Hij zou meteen hebben opgenomen. Terwijl hij Yasser meesleurde en bang rond zich keek, hoorde hij iemand achter zich roepen:
"Hey! Eeey! Wacht! Waacht", riep de stem die sneed door de vrede stilte van deze nacht. Jafars nekharen gingen omhoog staan. Hij greep Yasser vast en duwde hem achter zich.
"Wie ben je?", zei hij onzeker.
"Ik ben het Ayoub! Joh, waarom wachtte je niet?"
"Waarom riep je mijn naam gewoon niet"
"Denk je dat dat op dit moment veilig is?", zei Ayoub scherp.
"Hoe bedoel je?", vroeg Jafar onzeker.
"Ken je Nordin nog?", vroeg Ayoub grimmig, "Wel die heeft het nu gemund op Oumaima en haar lieve zoontje. Maar wees gerust ze zijn gewaarschuwd, dus nu gaan de poppen pas echt aan het dansen. In Nederland zijn ze veilig, daar heeft Ismail voor gezorgd-"
"Woow, woow, wat zeg je daar allemaal? Ismail? Sinds wanneer ken je dat soort mensen?"
"Ik ken niemand, mijn vrienden wel, Jafar waar is Nadia? Toch niet alleen thuis?"
"Neen, ze is niet thuis! Eigenlijk heb ik er helemaal geen idee van waar Nadia is!"
"We moeten haar zoeken"
"Neen? Echt?", zei Jafar woedend.
"Rustig man, ik ben hier enkel om te helpen!"
"Sorry..Het spijt me, maar ik..Ik moet er niet aan denken wat er allemaal met haar kan gebeuren."

"Schiet nu eens op!", riep Bilal opgejaagd tegen zijn jongste zus
"Waag het niet om je af te reageren op je zus!", riep Bilals moeder histerisch, "Ik begrijp nog steeds niet waarom we nu hals over kop, naar huis moeten."
"Doe het nu gewoon maar", zei Nadia smekend: ze was nu al een uur van thuis, fajr was voorbij dus Jafar was waarschijnlijk allang wakker. Ze duwde die herinnering eventjes weg. Hicham was al in de auto gestapt, hij had niets tegen Nadia gezegd of zelfs gewoon een teken van herkenning gegeven. Nadia kon het echter niets schelen, ze had genoeg aan haar hoofd! Trouwens, ze moest maar steeds aan de laatste woorden van Ismail denken..Haar hand komen vragen..Wilde ze dat eigenlijk wel?
"Goed dat was het dan", zei Bilal vermoeid. Nadia werd wakker uit haar overpeinzingen.
"Oke " zei Nadia stil.
"Moet je dan nu alleen naar huis", vroeg Aziz bezorgd
"Ow, ik red me wel..Zolang jullie maar veilig zijn"
"Bedankt..Echt waar", zei Oumaima met tranen in haar ogen, "Wat moet ik zonder je!"
"Hey, joh, het komt wel in orde..Maar jullie moeten nu echt doorgaan..Aub.."
Iedereen stapte in en ze vertrokken, richting Nederland..Enkel Oumaima en Aziz keken nog even achterom en bleven zwaaien tot Nadia uit het zicht was. Nadia zuchtte en beseftedat ze snel naar huis moest gaan..

Jafar was reuzekwaad op Nadia, hoe had hij haar dat aan kunnen doen! Ayoub en Jafar hadden zitten zoeken tot ze haar in een donker steegje waren tegengekomen. De zon was al wat opgekomen en Jafar was doodongerust. 't Is daarom dat nu -drie dagen later- hij nogal koel tegenover Nadia deed. Er hadden zich vreselijke dingen afgespeeld in zijn hoofd die nacht..Goed hij begreep dat ze Oumaima moest waarschuwen, maar waarom had ze hem gewoon niet wakker gemaakt. Hij zuchtte terwijl hij zijn koffie opdronk. Nadia was bezig met de afwas. Jafar schudde zijn hoofd en nam nog een slok. Yasser zat naast hem en bestuurde enkele wiskundeoefeningen die Jafar hem had gegeven. Hij gaf Yasser nu les..Eigenlijk zou hij weer moeten solliciteren voor 1 of ander werk, maar wat moest ie dan? Hij moest minstens 3 keer per week naar het ziekenhuis..En dan was hij zeker 4 uur van thuis, midden op de dag. En 's nachts werken zag hij niet zitten..Hij kon Nadia en Yasser niet alleen thuis laten. Ach, en zo kon het ook niet blijven, Nadia was ontslagen omdat ze verscheidene keren niet was komen opdagen. Waarom wist Jafar ook niet, maar hij had er maar niet achter gevraagd. Hij had geen zin in ruzies. Hij nam nog een slok, er was weer een nijpend tekort aan geld. Het zag er weer niet goed uit, Nadia was weer begonnen over het huis te verkopen, maar dat had Jafar steenvast geweigerd. Het huis had te veel herinneringen. Slechte, droevige, maar ook mooie herinneringen. Dit was het huis waarin hij was opgegroeid, waar hij naar thuis was gekomen na verschrikkelijke dagen..Waarin zijn moeder was gestorven. Hij stond op en zei zo neutraal mogelijk: "Ik ga vandaag weer solliciteren"
"Ow", zei Nadia..Ze voelde zich schuldig, maar wat had ze anders moeten doen? Jafar wekken en hem ook in gevaar brengen? Hij was al eens in elkaar geslagen..
"Ja..Dus, tot straks insh'Allah"
"Goed..Ik ga misschien wat inkopen doen"
"Waarom", vroeg Jafar scherp, "Ik wil niet dat je zomaar op straat rondzwerft!"
"Goed! Hoe moeten we dan verdomme aan eten geraken"
"Sla niet zo'n toon tegen me aan, hoor je me!", zei Jafar terwijl hij Nadia's bovenarm vastgreep.
"Laat me los! Jafar!"
"Je bent egoïstisch bezig Nadia! Ik ben bezorgd!"
"Denk je dat ik dat ook niet ben!"
"Je gaat niet naar buiten!"
"Ja gaat mij de les niet voorlezen, hoor je me?"
"Nadia ik waarschuw je"
"Ik ben het spuugzat, ik ga naar boven"
"En blijf boven!", riep Jafar haar nog na, vervolgens richtte hij zich tot Yasser, "Zorg ervoor dat ze nergens naar toe gaat? Verstaan?"
Yasser knikte bedrukt, maar Jafar liep al naar buiten en sloeg de deur met een klap achter zich dit, vervolgens deed hij de deur op slot.