Als het lot tegen je keert...

7.1

Nordin had een hele nacht aan de deur van Oumaima gestaan. Oumaima was uitgeput en Mansour was al huilend in haar armen in slaap gevallen. Waarom deed hij dit haar toch aan, ze dacht dat hij eindelijk uit haar leven was verdwenen. Maar niets was minder waar, hij terroriseerde Oumaima en vroeg om geld. Het was duidelijk dat hij nog steeds in dat duistere wereldje verstrikt was. Ze moest gaan werken, maar ze durfde niet naar buiten gaan: stel dat hij haar buiten opwachtte? Ze schraapte al haar moed bijeen, maakte haar en Mansour klaar en ging naar buiten. Ze deed haar deur goed op slot en liep de smerige trappen af. Het was duidelijk dat Nordin dronken was, er was een spoor van kots op de trappen. ze walgde er van. Voor ze het appartementsgebouw verliet keek ze nog eens goed links en recht, oef, geen Nordin te bespeuren. Ze liep snel en schichtig door totdat iemand Mansour uit haar handen nam.
"Ik heb je gewaarschuwd, ik was nog zo aardig om je het te vragen, maar je wou geld geven, nu moet je voor de gevolgen opdraaien!"
"Geef Mansour terug! Aub!!"
"800 euro, en je krijgt hem terug."
Oumaima keek wanhopig rond, iemand die ze om hulp zou kunnen vragen, maar tevergeefs
"Toe Nordin, ik heb niet zo veel geld! Aub, geef Mansour terug"
Mansour huilde ondertussen hartverscheurend. "Geef hem terug klootzak!"
Ze schopte naar Nordin, maar ze kreeg een klap in het gezicht terug.
"800 euro, wil je je zoon nog terugkrijgen tenminste"
"Geef hem terug!!", krijste Oumaima, "Geef hem terug! Hij is onze zoon! Onze zoon! Nordin! Verdomme"
Oumaima huilde wanhopig.
"Ik waarschuw de politie!"
Nordin greep haar bij de arm en fluisterde venijnig:
"We willen niet dat Mansour verminkt teruggevonden wordt, niet?"
Oumaima snikte en schudde met haar hoofd
"Geef hem nu terug.."
"800 euro"
En Nordin verdween met Mansour in zijn armen, krijsend en huilend.
Oumaima wist niet wat ze moest doen, hoe kreeg ze nu ooit 800 euro bij elkaar..

Nadia voelde zich leeg, ze had alles aan Adam verteld. Ze wist niet of ze daar wel goed aan had gedaan, maar hij was de enige die nog een beetje invloed op Yasmina had. Yasser was stil en huilde af en toen, Nadia probeerde dat te negeren: ze had veel te veel werk, maar uiteindelijk werd de situatie zo pijnlijk dat ze wel eventjes tijd voor Yasser moest maken.
"Ej, kleintje, wat is er nu? Wees nu niet zo droevig, wil je een ijsje, snoepjes?"
"Neen..snif..Neen.."
"Wat is er, vertel het me maar."
"Ik..Ik..Ik wil niet dat Jafar dood gaat.."
"Ik ook niet, maar we kunnen enkel vertrouwen in Allah hebben..Vertrouw je Hem dan niet?"
"Jawel..Maar..maar ik hou zo veel van hem...Ik wil niet weer iemand verliezen..Weet jij hoe het is om iemand te verliezen?"
Nadia zuchtte en knikte
"Ik had ooit een zusje even lief en even tof als jij. Ik hieldook heel veel van haar, ze was mijn zusje snap je..Maar toen..Op een dag...Kwam ze niet meer van school...Ik werd gebeld..En ..ze was overreden. Dat deed ook pijn, want ik heb geen afscheid kunnen nemen..Jij zal dat nog weln insh'allah, kunnen doen..Ik heb van niemand afscheid kunnen nemen, iedere keer dat ik iemand verloor, was dit onverwacht..Mijn mama ook snap je..Die was er ook op een dag niet meer..Enkel mijn papa heb ik vaarwel kunnen zeggen..Maar als je je verdrietig voelt, dan moet je dat tegen Allah zeggen, die luistert altijd naar je Yasser.."
Yasser knikte..
"Ik heb wel dag tegen mama en papa kunnen zeggen. Die vertrokken naar Marokko snap je..en mama heeft mij een dikke kus gegeven! En ze heeft gezegd dat ze heeel veel van me houdt! En papa heeft me een knuffel gegeven..En toen zijn ze vertrokken...Ze zijn nooit meer teruggekomen", de plotse glimlach op Yassers gezicht verdween weer..
Nadia klopte op Yassers rug en ging weer aan de slag.
"Weet je wat? Straks gaan we voetballen..Goed?..En morgen..Morgen gaan we naar Jafar.."
"Gaat Younes ook mee", vroeg Yasser
"Tuurlijk, we gaan met zijn drieën voetballen!"
Yassers glimlach was zo hartverwarmend dat Nadia er van tranen in de ogen kreeg...

Oumaima bleef snikkend achter..Hij had haar kindje meegenomen, haar kleine Mansour. 800 euro, verdorie, zo veel had ze niet! Wat moest ze nu, ze beefde helemaal...ze voelde zich duizelig..Dit kon niet waar zijn. Wat moest ze nu doen? De politie waarschuwen, maar...zijn dreigement dan..Wat als hij het nu meende...Hij is en blijft een junk..Hij heeft niets te verliezen..Maar 800 euro! Waar haalt ze in hemelsnaam 800 euro!
Ze zou moeten bedelen..Een lening afsluiten, maar dat zal de bank nooit toestaan, ze heeft nauwelijks bezittingen en ze heeft niemand die borg wil staan..

Oumaima liep met een gebroken hart naar haar werk..Ze moest en zal aan 800 euro geraken..Mansour..Al zou ze alles moeten verkopen wat ze bezit..ze moest en zal Mansour terugkrijgen. Ze was zo verzonken in haar gedachten dat ze niet merkte dat ze door iemand gevolgd werd: Aziz.
"Oumaima", riep hij, "Oumaima wacht"
Geweldig, hier had ze echt geen zin..
"Wat?!", zei ze snikkend
"Oumaima, wat is er..Zusje...Waarom huil je? Wat is er?"
"Niets, Aziz, niets, ga weg!"
"Komaan Oumaima", zei Aziz fronsend, "Waarom huil je niet"
Oumaima kon zich niet meer beheersen, ze sloeg haar armen om Aziz en huilde het uit. Aziz schrok hiervan. Hij nam haar gezicht vast en keek haar recht de ogen in: "Wie heeft je pijn gedaan, waarom huil je, Oumaima aub!"
"Hij is weg..Weg..."
"Wie, Oumaima, in hemelsnaam antwoord!"
"Mansour"
Aziz trok grote ogen
"Wie heeft hem weggenomen, is hij ontvoerd? Waar is hij, wie heeft hem, ik zal hem meteen gaan halen! Ik..Oumaima spreek dan toch!"
"Neen! Neen! Neeen!!"
"Waarom niet, wat is er! Mansour, oh hemel, Mansour!"
"Nordin...Nordin...Heeft..Heeft hem meegenomen, oh Aziz wat moet ik nu doen, mijn zoontje, mijn enig zoontje.."
Aziz' gezicht trok wit.
"Waar is hij, ik sla hem tot moes, waar is hij!"
"Neen, Aziz, aub, neen, hij zal Mansour pijn doen, neen dat mag niet..Neen"
Aziz zuchtte en liet zijn woede wat bekoelen..Dat was inderdaad waar.
"Maar waarom heeft hij hem meegenomen?"
"Hij wilde..geld..Maar ik had geen en ik hij heeft heel de nacht voor mijn deur staan kloppen en roepen..Maar..Hij vraagt 800 euro..Aziz...Dat is veel geld voor mij, dat krijg ik nooit bij elkaar..Nooit"
En Oumaima barstte weer in snikken uit..Aziz voelde zich zo machteloos en zo schuldig..Hij had haar gedwongen om met hem te trouwen, hij had haar gedwongen om met een junk te trouwen..
"Shht zusje, we krijgen die 800 euro wel bij elkaar.."