Als het lot tegen je keert...

10.8

Tot Yasmina's verbijstering zag ze de vrouw en het meisje die die zogenaamde erfenis kwamen opeisen! Yasmina trok bleek bij het zien van de zelfvoldane glimlach die op de vrouw haar gezicht verscheen. Jafar keek met een gesloten gezicht toe, hij keek naar Adam en besefte al te goed dat hij hier niets mee te maken had en hier ook niets van afwist. Adam keek vreemd naar Yasser die als enige verschrikt een kreet had geslagen.
"Wat is er mannetje?", zei hij nogal zenuwachtig. Hij had gevoeld hoe de sfeer was veranderd. Er klopte iets niet. Yasser keek de vrouw bang aan en liep op een drafje de woonkamer uit. Jafar en Yasmina bleven alleen over.
"Salaamoe3aleikoem", zei de vrouw sisserig. Het meisje knikte enkel.
"Wa3aleikoemoesalaam", antwoordde Jafar droog. Yasmina bleef verstijfd staan..Moest zij haar schoonmoeder voorstellen? Dat kon je toch niet menen!
"Yemma, dit is dus Yasmina"
"Ja ik zie het..", zei de vrouw met een valse glimlach
"Hoe gaat het..Yasmina?"
Yasmina probeerde te doen alsof ze de vrouw voor het eerst zag, waarom speelde ze in hemelsnaam dit spelletje mee? Het voelde zo slecht aan, het was net of ze zich met dit huwelijk zich in het ongeluk zou storten.
"Hamdullilah", zei Yasmina kortaf, maar bij het zien van Adams ongelukkige gezicht, zei ze nog snel: "Ghatsjie.."
"Ik zal wel eventjes thee gaan zetten", zei Yasmina snel om het te ontsnappen. Ze ging naar de keuken en sloot de deur achter zich. Dit kon je toch niet menen, het zweet parelde op haar voorhoofd, ze voelde zich echt misselijk. Wat als Nadia hierachter zou komen, zij zou zeker een stokje tussen dit huwelijk steken en misschien was het maar goed ook. Bij die gedachte voelde ze zich schuldig, ze dacht weer aan Adam die daarnet zo ongelukkig had gekeken. Hij begreep waarschijnlijk niets van de situatie. Ze zette snel thee, maar wist nauwelijks wat ze deed. De akelige glimlach van haar 'schoonmoeder' zat haar echt dwars. Plots kwam Adam het keukentje binnen, hij bekeek Yasmina met een frons op zijn gezicht.
"Is er iets?"
"Neen, hoezo", probeerde Yasmina zo nonchalant mogelijk te zeggen.
"Maak me niets wijs Yasmina! Ik voel wel wanneer er iets is, en nu is het overduidelijk! Waarom liep Yasser zo snel naar boven bij het zien van mijn moeder?"
"Ik weet het niet", zei Yasmina terwijl ze de felgroene ogen van Adam ontweek.
"Lieg niet tegen me Yasmina! En waarom deed jij zo kortaf"
"Ja, het is voor mij ook de eerste keer dat ik je moeder zie en ik voel me ongemakkelijk"
"Zeker dat het de eerste keer is dat je haar hebt gezien"
"Maar ja!", zei Yasmina terwijl haar hart in haar keel bonkte.
"Oke dan..Yasmina nu wil ik dat je me aankijkt"
"Wat is er dan"
"Kijk me aan"
Yasmina keek met een schuldig gevoel recht in de ogen van een persoon die haar zo dierbaar is. Adam was echt degene waarmee ze haar leven wou delen, maar die schoonmoeder..
"Wil je dit echt?"
"Ja", zei Yasmina uit het diepste van haar hart
"Je wilt dus met me trouwen"
"Ja, Adam"
"Volgende maand?"
Yasmina slikte en zei toen met een droge mond: "Ja, Adam"
Adams gezicht straalde, hij nam de hand van Yasmina vast, kuste er teder op.
"Oke mijn vrouw"
Yasmina glimlachte zwakjes terwijl Adam het keukentje weer verliet. Even later kwam zij ook terug de woonkamer binnen. Jafar zat er met een geforceerde glimlach en kuchte af en toe om de dodelijke stilte te verbreken. Uiteindelijk besloot Adam toch maar door te gaan en zijn moeder en zus beaamde dit. Yasmina begeleidde haar toekomstige schoonfamilie naar buiten en keerde met een bonkend hart terug naar de woonkamer. Jafar zat koelbloedig op de plek waar hun vader vroeger altijd zat. Yasmina kreeg er kippevel van.
"Zo", zei Jafar met furieuze ogen
"Ik ga eventjes opruimen", zei Yasmina snel
"neen! Yasmina maak dat je terug hier staat! Wist je dit? In hemelsnaam! Wat moet dit?"
"Weet ik veel, ik wist het ook niet"
"Je beseft toch met watvoor mensen je dag in dag uit in contact zal komen! Heb je dat mens niet heel de tijd zien 'glimlachen', ze gaat je het leven zuur maken!"
"Denk je niet dat ik dat niet weet!", zei Yasmina wanhopig, "Maar ik heb nu ja gezegd Jafar, ik kan nu niet terugkrabbelen"
"Nu nog wel Yasmina, eens je getrouwd bent niet meer!"
"Jafar, ik kan Adams hart niet breken! Snap je dat dan niet, ik houd echt van hem, ik wil dolgraag met hem trouwen"
"Goed! Stort je maar in het ongeluk! Ben je gek? Gek? Adam vindt wel iemand anders!"
"Hoe kun je dat zeggen! Jafar aub! Luister naar me, ik hou echt van die jongen..Het is zo raar om dit nu tegen je te zeggen, maar het is zo. Ik heb ja gezegd..Ik kan echt niet terug nu."
"Yasmina, ik weet dat je van hem houdt, maar ik hou ook van jou, ik wil niet dat je ongelukkig gaat leven"
"Aub Jafar.."
Jafar zuchtte diep
"Je bent oud en wijs genoeg, je doet wat je wil, en weet dat ik er voor je sta..Maar aub, denk er goed over na..Aub"
"Ja, Jafar..En please zeg niets tegen Nadia"
"Wat? Ik ga echt niet tegen Nadia liegen, dat vergeeft ze me nooit! Dat kan ik echt niet maken!!"
"Aub, ze laat me nooit trouwen als ze dit weet"
"Ze zal het ooit te weten moeten komen"
"Ja, maar die tijd komt nog..Aub Jafar..Ik smeek het je"
"Neen Yasmina, dat kan ik echt niet maken"
Yasmina kreeg tranen in haar ogen
"Aub..Ik smeek het je, ben jij dan nooitverliefd geweest?"
Jafar voelde een steek in zijn hart. Hij keek naar de grond
"Ja", zuchtte hij
"Dan begrijp je me..Aub Jafar"
Jafar keek naar zijn zusje en met pijn in het hart knikte hij..

Nadia keek Hicham ongeloofwaardig aan.
"Ja Hicham dat heb ik gemerkt daarnet, echt waar, weet je laat me nu gewoon met rust. Ik heb mijn leven, jij dat van jouw, ik had je nooit mogen lastig vallen met mijn problemen. Mijn excuses hiervoor."
"Neen Nadia! Ik heb je echt met plezier geholpen, echt waar.."
"Ja bedankt hiervoor, maar ik zal je niet meer belasten"
"Neen alstublieft Nadia, het spijt me echt waar. Ik werd gewoon zo..Jaloers"
"Waarop? Op mij? Ismail? Je velt al je eigen oordeel terwijl je nauwelijks iets van mij af weet!"
"Ja en dat kan veranderen"
Nadia keek Hicham verbijsterd aan
"Stel je me nu hier voor een keuze? Hicham ik heb het al gezegd, ik heb hier echt geen behoefte aan"
"Nadia maak me niets wijs! Zeg me niet dat je niets voor mij voelt!"
"Weet je, ik ben hier om te werken, niet om bij jou in therapie te gaan"
"Nadia ontwijk het onderwerp niet, ik heb het gezien in je ogen" en Hicham greep met zijn hand de kin van Nadia vast en keek recht in haar ogen. Nadia bezweek bijna, maar petste net op tijd zijn hand weg.
"Hicham daar gaat het niet om, het gaat erom dat je me gekwetst hebt op een onmogelijke manier. Je gaf me het gevoel niets waard te zijn, dat ik inderdaad een meisje net als al die anderen ben. Je begrijpt me niet Hicham, met die woorden had je me niet erger kunnen kwetsen, misschien dacht je er niet bij na..Maar ik wil je niet meer zien", zei Nadia met tranen in haar ogen.
"Neen Nadia, ik bedoelde het niet zo, het was stom van me om zulke dingen te zeggen, maar wie is die Ismail, hij kwam me zomaar bedreigen"
"Kijk, en nog steeds zoek je naar een bevestiging van wat je over mij en Ismail denkt. Hicham, je bent een goede jongen, maar je moet beseffen dat sommige mensen er zelfs niet de kans daartoe krijgen om over zulke dingen te denken. Het leven is geen spelletje..Sowieso niet, ik heb andere kopzorgen. Je bent een goede jongen en ik wens je echt het allerbeste toe, maar ik wil niets meer met je te maken hebben.."
Bij die woorden keerde Nadia zich om en ging ze naar beneden om Bilals tante te waarschuwen dat ze klaar was. De tante bekeek Nadia maar raar en vond het nog vreemder bij het zien van een sombere Hicham.