Als het lot tegen je keert...

3.8

Toen kwam de dag dat Younes en Ayoub terug zouden vertrekken naar Belgie, het afscheid viel de oude man en zijn vrouw zwaar. Ook voor Younes en Ayoub deed het afscheid pijn. Ze beloofden elkaar nog te zien, als ze in Marokko waren. En zo gingen ze op weg naar de haven van Nador-Benansar. Ze kwamen daar aan en zagen dat er controle was. Vreemd...Ze bekeken alles. Tassen, zakken, handtassen..Younes kreeg er een slecht gevoel over. Er zou iets vreselijk gebeuren, maar wat?
Ze gingen via de gewoonlijke weg naar de boot, ze zouden eerst inchecken en dan zouden ze naar binnen mogen gaan. De politie liet hen stoppen en begon te rommelen in hun zakken. Het duurde langer dan bij alle anderen. Plots haalden ze uit de zak van Younes een zakje drugs..Younes verstijfde hoe kwam die daar in hemelsnaam terecht:s???
Hij keek beter en zag dat het zijn tas helemaal niet was..;Younes probeerde het uit te leggen..
"Dat is mijn tas niet! Ik heb de verkeerde meegenomen"
"Meneer, wilt u met ons meegaan?", antwoordde de politieman heel neutraal..
"Neen echt dat is niet van mij!!", begon Younes histerisch te roepen, hij wist maar al te goed waar hij nu naar toe zou moeten gaan. De politieman sleepte hem mee..Gelukkid had Ayoub alles gezien, en liep hij met Younes mee..
Younes moest alleen naar het verhoorkamertje..Het was akelig..
"Zo? Drugs smokkelen?"
"Nee sid, echt waar niet..Het is mijn tas niet.."
"Weet je, we zouden dit kunnen vergeten..Als u me een beetje betaalt.."
"Ik heb geen geld sid, aub begrijp het nu..Het is niet van mij"
"Goed ik heb u een kans gegeven..U zult met ons mee moeten komen.."
"Aub vraag het mijn vriend dan!"
"Oh, maar hij gaat mee", grijnzde de politieman naar.

Younes wist waar hij naar toe genomen zou worden. De gevangenis..In Marokko en niemand die wist waar hij zat..

De ambulance kwam aan en nam in haast en spoed Hurriya mee.
"Ik ben haar zus..Mag ik mee?"
"Ja tuurlijk mevrouw", antwoordde de ambulancier.
"Zal ze het halen?", vroeg Yasmina wanhopig..
"Mevrouw, daar kan ik nu niets over zeggen."
Ze reden in alle haast naar het ziekenhuis toe. Yasmina werd lijkbleek, ze moest Nadia waarschuwen. Ze durfde niet. Was het niet eigenlijk haar schuld? Had ze niet beter op Hurriya moeten letten?
Ze tikte het nummer van Nadia in.
"Hallo?", zei Nadia helder.
"Nadia kom meteen naar het ziekenhuis.."
"Lieve hemel, wat is er gebeurd?"
"Hurriya is aangereden"
"...Wat?????? Ik kom er meteen aan" en ze haakte in.
Ze hield het handje van Hurriya vast, haar gezichtje zag er lijkbleek uit. Ze had veel bloed verloren...
Nadia schoot in actie: ze had geen auto dus ze zou de bus moeten nemen. Oef! Daar kwam hij al aan. Ze stapte in en vervloekte de lange weg die de bus zou moeten rijden. De rit duurde misschien 10 minuten, voor Nadia leken het wel 10 dagen. Hurriya, haar lieve kleine zusje was aangereden. Hoe zou het zijn? Zou ze ernstig gewond zijn? Ze probeerde er niet aan te denken.

Toen ze in het ziekenhuis aankwam liep ze snel naar de balie en vroeg om Hurriya. Verbeeldde Nadia het zich of zag ze een klein beetje medelijden toen ze de naam van Hurriya vernoemde.
Nadia liep snel naar de kamer, ze zag Yasmina in de hal huilen. Ze liep er naar toe.
"Yasmina waar is Hurriya? Hoe gaat het met haar?"
".."
"Yasmina?"
"Het spijt me mevrouw, maar u zusje is in shocktoestand, z heeft alles zien gebeuren voor haar ogen..", zei een dokter die uit Hurriya's kamer kwam.
"Waar s mijn zusje Hurriya?"
"Mevrouw.."
"Zal ze het halen?"
"Ze is ernstig gewond Nadia en we doen wat we kunnen.."
Nadia begon te huilen: "Ik VROEG OF ZE HET ZAL HALEN!!!"
"Mevrouw gaat aub zitten, over een twee uur mag u naar uw zusje komen kijken...We doen wat we kunnen.."
Nadia huilde...Ze mocht Hurriya niet verliezen...Dat mag niet!! Neen!! Nadia huilde...twee uur lang en ze hield haar hart vast..
Plots dacht ze aan Jafar..Hij wist er niets van, maar hij was ernstig ziek...Ze kon het hem toch niet zeggen...Toch wist ze diep in haar hart, dat als ze het niet zou vertellen, Jafar het haar nooit zal vergeven..
Nadia slikte en dacht na...Ze zou het Jafar moeten vertellen..Via de telefoon? Ze kon nu niet weggaan van Hurriya en Yasmina..Ze hadden haar nodig. Ze belde naar het ziekenhuis en vroeg of ze kon doorverbonden worden met Jafar.
"Ja?"
"Nadia hier.."
"Hey zus! Kom je vandaag niet langs?"
"Euhm Jafar", zei Nadia met een brok in haar keel
"Wat is er? Waarom huil je?"
"Euhm...Ik zit in het kinderziekenhuis...Hurriya is juist aangereden..En euhm"
"WAAAT! Hoe komt dat? Is ze ernstig gewond.."
"Ik weet het niet Jafar..Ik zal je op de hoogte blijven houden, ik wou gewoon dat je het wist.."
"Ik zal bidden voor haar zusje..Beslama"
"Beslama"

Nadia slikte...De twee uren waren voorbij..Ze mocht nu naar binnen. Yasmina wed verzorgd door verpleegsters..Ze zal alleen naar binnen moeten gaan.
Hurriya lag op het bed..Stil en zachtjes..Net een klein engeltje. Wat zag ze er vreemd uit met al die buisjes. Het machientje ernaast zei heel de tijd 'piep piep' net als op tv..In van die dramatische soaps, maar dit was geen soap dit was de bikkelharde realiteit.
Ze nam een stoel en ging naast het bed zitten. De tranen vielen op de lakens.
"Hurriya?", fluisterde Nadia
"Hurriya hoor je me?"
Nadia bleef kijken naar haar gezichtje..Zo teder...Haar zusje...
Ze kon het niet meer aan, de tranen liepen over haar gezicht. Diep in haar hart begon ze te beseffen dat Hurriya aan haar laatste dagen bezig is..
Younes werd meegenomen naar een gevangenis..Hij kreeg een akelig gevoel toen hij binnenstapte..Het was griezelig...Hij hoorde mensen schreeuwen. Werden ze gefolterd? Werden ze mishandeld?
"Zo", zei de politieman, "het wordt tijd dat wij nu eens serieus gaan praten.."
Hij nam Younes mee naar een klein kamertje. Hij moest zijn schoenen en en trui uitdoen. Younes kreeg schrik..
De man wees een klein krukje aan..Younes ging er op zitten.
"Neen", zei de man boosaardig, " Met je knieën erop"
Younes deed maar wat hij zei.
De politieman nam een groot stuk hout.."Antwoord! Aan wie wou je die drugs geven?"
"Niemand ik zweer het! Die zak is niet van mij!"
BAM, de plank knalde tegen zijn blote rug
Younes gilde het uit..Aan de uiteinden van de plank zaten spijkertjes..
"Ik herhaal! Waarom had je zoveel drugs in je tas zitten!"
"Aub sid! Drugs is niet van mij!"
BAM BAM BAm
Younes proefde het bloed in zijn mond..De politieman bleef slaan..En Younes bleef terecht ontkennen. Uiteindelijk viel Younes flauw.."Wees gerust..Dit was het begin...", zei de Politieman boosaardig..