Als het lot tegen je keert...

6.3

Nadia vertrok, het frisse winterbriesje deed haar goed. Ze stapte stevig door en voor dat ze het wist stond ze al voor het ziekenhuis. Haar hart bonste, ze had haar lieve broer al zo lang niet gezien. Ze had schrik voor zijn toestand. Wat als het slecht met hem ging. Wat als hij geen levenslust meer had, wat...Wat...Ze durfde niet verder te denken. Ze ging naar het kamertje van Jafar en ging zonder aan te kloppen naar binnen. Wat ze zag was hartverwarmend. Jafar had zijn arm rond een jongetje geslagen en samen lazen ze uit een boekje. Het jongetje stotterde een beetje, geraakte niet uit zijn woorden, maar dat was niet erg. Jafar hielp hem. Hij zag er zo gelukkig uit, zo vaderlijk, zo gezond...Al was zijn haar helemaal uitgevallen. Hij was precies de Jafar van vroeger. Nadia's grote broer...Nadia's ogen vulde met tranen.
"Jafar?"
Jafar schrok en keek naar de deuropening.
"Nadia? Je..Je bent terug!"
Nadia sloeg haar armen om haar lieve, grote broer heen. Ze voelde zich thuis..Ze voelde zich..Gelukkig.
"Waarom was je zolang weg", vroeg Jafar verontwaardigd.
"Pff, lang verhaal.." Nadia vertelde haar hele verhaal, behalve over Hicham en de kus. Dat zou ze nooit tegen iemand kunnen zeggen: dat moment was hun moment, van Hicham en Nadia. Niemand anders..
"Hoe heeft ze dat kunnen doen Nadia, onze bloedeigen tante...Ze zou er voor hebben moeten staan, met..Hurriya enzo...Dat is wat ze had moeten doen!"
"Ach vergeet het gewoon, maakt niet uit."
"Maakt wel uit Nadia-"
"Shht, ik ben er nu en dat is het belangrijkste"
"Dat is waar."
"En wie is deze lieve jongeman?", vroeg Nadia. Yasser had heel de tijd zitten staren naar Nadia. Hij leek erg verlegen.
"Dat is Yasser..Euhm...Mijn broertje...Ik..Ik wil hem adopteren.."
Nadia wist eventjes niets zeggen. Ze was er niet tegen en Jafar leek gelukkig, hij had zo veel tegenslag gehad. Hij had een oppepper nodig. Jafar vertelde het hele verhaal, behalve het deel met Yasmina's ruzie.
"..Dat is geweldig Jafar! Als je naar huis mag, kan hij bij ons wonen! De papieren enzo moeten wel in orde wordengebracht.."
"Heb ik allemaal al voor gezorgd, Insh'Allah, zal deze operatie lukken en als ik volledig hersteld ben, kan ik naar huis."
Nadia kon Jafar er niet op wijzen dat de operatie misschien kon mislukken, en ze kon ook niet vertellen dat ze het geld er niet voor hadden.
"Insh'Allah Jafar, Insh'Allah"

Na een tijdje te hebben gelachen en te hebben gekletst, was er een duidelijke leegte. Hun gezin, ooit bestaande uit vijf personen, bestond nu uit twee personen. Hurriya, Younes, ze waren er niet, maar Yasmina ookniet en het deed Nadia pijn dat haar geliefde broer en zus ruzie hadden. Ze moest het voorzichtig proberen aan te brengen..

Aziz had een oplossing gevonden, Aziz had sowieso zijn papieren nog en de Marokkaanse nationaliteit dus dat zou geen probleem moeten vormen. Younes zou via de zwarte markt aant Marokkaanse papieren moeten geraken en dan in België zouden ze bij de politie alles in orde maken. Insh'Allah. Ayoub moest wel aan geld geraken, hij had bijna geen geld meer en moest bovendien nog drie tickets kopen. Ayoub besloot naar zijn familielid te gaan en geld te lenen. Deze oom had er geen problemen mee, Ayoub was tenslotte zijn lievelingsneef. Na zeker 2 weken was alles in orde. Ayoub zou terug naar België keren samen met Aziz en Younes. Aziz was er weer helemaal bovenop enkel zijn ogen zouden nooit meer hetzelfde zijn.
"Younes, hoe kan ik je de waarheid ooit vertellen", mompelde Ayoub

"Seg Jafar...Hoe zit dat met jou en Yasmina...Ze was nogal van streek gisteren, weet jij daar toevallig iets van?"
"Neen."
" Hé toe nou! Natuurlijk weet je er wel iets van! Ik zie het aan je. Ik ben je zus, Nadia, weet je nog wel? Ik ken je door en door.."
"Denk je dat? Denk je nu echt dat je me door en door kent? Jij weet niet wat er in me omgaat, jij weet niet hoe moeilijk ik het heb! Jij weet niet!!! Jij weet niets, niets!! Jij weet niet hoe het is om verantwoordelijkheden te dragen!"
Jafar keek weer naar het plafond. Nadia zuchtte, waarom werd ze altijd gekwetst door iedereen, waarom moest ze alles maar slikken voor zoete koek? Waarom beseften ze niet dat zij het verdomd ook moeilijk heeft!
"Jafar, zowel jij als ik hebben Hurriya verloren, Yasmina ook, en wij hebben het allemaal moeilijk gehad. Maar ik sta er voor jullie en jij staat er voor ons, en Yasmina staat er ook voor ons, maar hoe kunnen we voor elkaar opkomen en elkaar steunen als we ruzie met elkaar hebben. We moeten 1 sterke muur vormen, enkel zo kunnen we overleven.."
Jafar bleef naar het plafond kijken. Yasser zat stil naast hem en luisterde aandachtig.
"Toe Jafar, wat is er nu gebeurd"
"Yasmina is egoïstisch bezig! Ze denkt dat zij alleen onder de dood van Hurriya lijdt. Denkt ze nu echt dat ik haar vergeten ben? Dat ik haar geknuffel en gelach niet mis? Dat het verdomme! Verdomme-"
Jafar snikte het uit..Hij haalde diep adem en probeerde rustig te zeggen:
"Denkt ze nu echt dat, omdat ik Yasser wil adopteren, ik Hurriya zal vergeten? Ik ben geen onmens. Zij blifjt mijn zus, mijn kleine lieve zus, net als Yasmina mijn lieve jongere zus blijft. Voor eeuwig, maar als Yasser mij nodig heeft, als hij enkel mij nog heeft dan moet zij begrijpen dat i hem niet kan laten vallen. Ik ben geen onmens. Bovendien..."
"Bovendien wat?"
"Ze wilt trouwen Nadia, trouwen? Verdorie, ze is veel te jong, veel te jong!!"
Plots knaagde er iets aan Jafar, was dat de echte reden waarom hij niet wou dat Yasmina trouwde, of was het iets anders, iets dat vele dieper stak...Een weggestopte pijn, van lang geleden..Jafar duwde de gedachte van Samiya weg. Hij moet het vergeten...
"Jafar daar wist ik niets van, maar we moeten er gewoon eens goed over babbelen.."
"Ik heb haar niets meer te zeggen. Niets zeg ik je."
"Maar Jafar?"
"Neen."
En hij keek weer naar het plafond, Nadia besefte dat hij eventjes tijd voor zichzelf nodig had.
"Goed Jafar, ik kom morgen insh'Allah terug langs..Beslama Yasser."
"Beslama tante"
Nadia keek de ogen van Yasser in, en voelde een ongekend moedergevoel..

Nadia stapte het ziekenhuis uit en dacht goed na. Hoe moest ze dit oplossen? Ach dat waren problemen voor later, nu ging ze naar haar bakkertje. Na een 40 minuten stappen stond ze voor haar kleine, warme bakkertje. De etalage was leeg, Yasmina had het bakkertje niet verwaarloosd, maar het was duidelijk dat het haar niet boeide. Nadia stak haar sleutel in het slot en keek haar bakkertje in. De kleine toog, de vele schappen waar normaal broodjes en baguetten lagen. De vloer met zijn ouderwetse betegeling, en de ovens, de grote lege ovens, waar zij zo vaak had voor gestaan. Nadia nam alles in haar op en sloot haar ogen. Ze wist niet hoe ze het zou moeten flikken, maar ze hadden geld nodig. Veel geld nodig. Ze zou harder dan ooit moeten werken. Plots hoorde ze geritsel, ze draaide zich om en zag een briefje op de grond liggen. Ze raapte het op en ontcijferde een moeizaam gekrabbel.

"Welkom terug,heb je gemist...
Hopelijk zie ik je gauw
Liefs Big Boss"

Wie was hij toch? Nadia wist niet wat ze er van moest denken, maar stiekem hoopte ze ook hem gauw te zien. Het moest maar gedaan zijn met al dat geheimzinnig gedoe..

Ondertussen was Ayoub bezig met zich klaar te maken: hij zou terugkeren naar België samen met Younes en Aziz. Ayoub houdt zijn hart vast..