Als het lot tegen je keert...

7.3

"Sorry ik liet me eventjes gaan", zei Oumaima snikkend.
"Toe vertel me, wat is er gebeurd?"
"Mijn zoontje is meegenomen door mijn ex-echtgenoot. En...Hij..Ik moet hem geld geven..Anders zie ik mijn zoontje misschien nooit meer terug..Maar hij vraagt te veel..Ik krijg ...Ik krijg nooit 800 euro bij elkaar..Nooit.."
"En de politie?"
"Neen! Dat mag niet, hij kan hem verminken..Dat mag niet.."
"En hoe heet deze jongen.."
"Nordin.."
"Die kennen we hier"
"Dat weet ik, maar ik wou nooit met hem trouwen ik wou..", en toen werd Oumaima en beetje verlegen.
"Je wou met Younes trouwen", zei Nadia lief
"Ja, maar in de plaats van hem ben ik met een junk getrouwd, een junk die zijn eigen zoon niet erkent!"
"Toe huil nu niet.."
"Ik heb geen 800 euro...Ik heb het echt niet.."
"Ik ook niet lieve schat anders had ik je het echt gegeven..Wacht ik heb denk ik 200 euro.."
"Zou ik dan echt...Wil...Wil je dat echt doen? Maar je kent me nauwelijks.."
"Het is net of ik je al jaren ken..Bovendien heb je Younes laten lachen...Dat betekent zo veel voor me Oumaima..echt waar...Hij leek eventjes op de Younes van vroeger..En dat deed goed.."
"Weet je wat er met hem gebeurd is?"
"Niet echt..En...Ik wil wel met hem naar een dokter gaan, maar er is simpelweg geen geld voor..Mijn broer heeft kanker snap je...En hij moet vaak geopereerd worden..En dat kost echt veel geld..En jeetje, ik schaam me er echt voor.."
"Niet doen..Ik ken dat gevoel van hulpeloosheid..Maar al te goed..Je bent sterker dan je zelf beseft...Ik heb bewondering voor je.."
"Ik anders ook voor jou..Jij bent dat meisje dat destijds naar Marokko was verhuisd"
"Ja, heeft Younes je dat verteld?"
"Ja lang geleden..toen alles nog normaal was...Ik weet niet waar het mis is beginnen lopen..Maar je moet natuurlijk altijd hamdullilah blijven zeggen.."
"Inderdaad, wijze woorden die je daar zegt.."
"Van mijn moeder.."
"Mijn moeder was ook zo, het zouden beste vriendinnen zijn geweest, denk ik.."
"Ahha, zie je, ik heb weer dat gevoel dat ik je jaren en jaren ken.."
"Gek é? Ik heb dat gevoel nu ook"
Oumaima en Nadia hadden beiden het gevoel een vriendin te hebben gevonden. Ze begrepen elkaar.
"Ik zal je het geld zo snel mogelijk teruggeven.."
"Ben je gek, ik moet het niet terug hebben...Kom gewoon eens af en toe naar Younes..Volgens mij doet het hem goed om je terug te zien."
"Beloofd"
"Hoe heet je zoontje eigenlijk?"
"Mansour"
"Mooie naam"
"Wacht ik heb een foto van hem"
"Ow, kijk hoe schattig. Is dat Nordin?"
"Uhu..hij heeft nooit om Mansour gegeven weet je, en Mansour voelde dit ook aan. Hij begon altijd te huilen als hij alleen met hem was...Zucht...Maar ik ben door, bedankt voor alles..Echt waar..."
"Graag gedaan..En jij ook bedankt...Het betekent echt veel voor me om Younes terug te hebben zien lachen..Ik dacht dat hij dit nooit meer zou doen..nu weet ik dat er nog hoop is.."
"Er is altijd hoop, we moeten maar eens leren om meer te vertouwen op Allah."
"Wijze woorden.."
"Mama, maar goed, beslama"
"Beslama"
Opeens had Nadia moed en besloot maar een te gaan praten met Yasmina..

Yasmina voelde zich miserabel..Het deed verdorie zo veel pijn! Zo veel! Ze miste Adam!! Was ze dan zo hard veranderd? Oh! Waarom had ze toch gelogen tegen Adam..Ze wilde bellen, maar durfde niet..Ze moest niet nog eentweede keer horen dat Adam niet meer wou. Eén keer was al hartverscheurend genoeg. Ze had het verpest! Bij iedereen! Bij verdorie iedereen! Ze was vervreemd van iedereen en alles..Jafar, Nadia..Adam..Allemaal mensen waar ze ooit zo goed met overeenkwam..Was ze dan zo egoïstisch? Yasser..Kleine Yasser..Wat had hij haar ooit aangedaan? Niets! Niets! Maar ze kan er gewoon niets aan doen, als ze Yasser ziet, moet ze aan Hurriya denken..Ze blijft Yasser steeds als een plaatsvervanger zien..Jafar..Ze had ruzie met Jafar..Stel dat de operatie niet gelukt was..Stel dat hij sterft zonder dat ze het ooit goed hebben gemaakt..Oh ,ze had er zo'n puinhoop van gemaakt.. Haar studies had ze gewoon verwaarloosd..Verwaarloosd. Ze wou zo graag afstuderen. Ze had een beurs kunnen aanvragen, maar sinds Hurriya overleden is, doet ze niets meer. En Nadia, Nadia had ze gewoon als afval behandelt..Zij heeft het ook moeilijk, ze doet zo veel voor dit gezin, maar nooit, nooit had ze haar bedankt. Oh, wat voelde ze zich slecht! Plots een geklop op de deur. Yasmina bleef naar het plafond staren, het was net of haar lichaam leeg was, enkel die pijn bleef over. Die verstikkende, vermorzelende pijn.
"Mag ik binnen komen?", vroeg Nadia stilletjes. Yasmina knikte, maar maakte geen oogcontact, wat schaamde ze zich tegenover Nadia.
"Gaat het een beetje, Yasmina?"
Yasmina sloot haar ogen en wenste dat ze zo voor eeuwig kon blijven liggen..Tot de dood haar zou komen verlossen..
Nadia ging naast haar zitten en nam haar hand vast.
"Yasmina wat is er toch met je?"
"Wist ik het maar..Wist ik het maar.."
"Je bent zo veranderd"
"Ja oké! Ik heb het door! Ik ben veranderd! Ja okéé!", Yasmina huilde met tuiten en zei toen: "Sorry zus..Sorry dat ik zo tegen je riep.."
"Het is niet erg, ik begrijp je wel.."
"Neen dat doe je niet Nadia, ik begrijp mezelf nauwelijks..Ik weet niet wat me bezielt. Ik..Ik voel me de laatste maanden gewoon slecht in mijn vel..Soms, soms zou ik gewoon iemand anders willen zijn, niet Yasmina. Soms als ik zo kleine kindjes zie, zou ik van plaats willen verwisselen én soms, soms zou ik gewoon van huis willen weglopen, van alles.."
"Ik begrijp je dan half, ik heb die gevoelens ook soms, dat je je afvraagt: maakt het nog uit dat ik mijn best doe..Ik ken dat gevoel zusjelief, maar je moet er tegen vechten..Ik kan jullie niet in de steek laten..Laat mij ook niet in de steek Yasmina.."
"Oh Nadia..Het is net of er elke dag steeds meer afbrokkelt van vroeger..Toen alles nog normaal was..toen Hurriya nog leefde..Oh Nadia, telkens dat beeld van haar..Bloedend op straat, Nadia het achtervolgt me! Het achtervolgt me!"
Nadia wist eventjes niets zeggen, tenslotte was het waar, Yasmina had Hurriya zien sterven..
"Yasmina je moet sterk zijn..We moeten allemaal sterk zijn, het leven is nu eenmaal niet gemakkelijk..Het heeft zijn ups en downs.."
Toen dacht ze aan het gesprek met Oumaima: "We moeten eens leren om meer te vertrouwen op Allah..Yasmina, je kunt niet heel je leven weglopen van de realiteit. Goed, je hebt vandaag verloren, maar vecht voor morgen lieverd..Vecht voor morgen, dat doe ik ook..Vertrouw maar op Hem..En het komt wel goed..Je moet maar denken: het kan altijd slechter..En oké, soms heb ik ook het gevoel dat er langzaam maar zeker niets meer overblijft van ons gezin...Maar vecht er tegen..Vecht er tegen.."
"Dat probeer maar het lukt niet, ik voel me zo alleen..Adam..Oh Nadia wat hield ik van die jongen!"
"Je bent niet alleen Yasmina, je hebt mij, Jafar,Younes en...Yasser."
"Oh die haat mij nu zeker.."
"Geloof of het niet, maar dat doet hij niet, hij is nu een tekening aan het maken, speciaal voor jou..Yasmina, Yasser is een prachtig jongetje, waarin je echt steun kan vinden..Hij heeft ook veel meegemaakt..En Adam, wie weet is het nog niet voorbij.."
"Ik hoop het Nadia.."
"Alé, kom uit je bed! En begint eraan"
"Waaraan"
"Aan morgen"
"Al heb ik vandaag verloren", vult Yasmina aan, en beide zussen vallen in elkaars armen..