Als het lot tegen je keert...

4.0

Wollahmeee er is een deel.

Grapje niet huilen😏

Nadia was een hele nacht op gebleven..Naast Hurriya.. Ze ademde zachtjes en onregelmatig. Nadia had zich vastgeklampt aan de dokter en had hem bestookt met vragen.. "Zal ze het halen dokter? Heeft ze pijn? Zal ze genezen?".."Mevrouw, we doen wat we kunnen, maar koester niet te veel hoop.."
Nadia was wanhopig..Haar ogen waren rood en opgezwollen van het huilen. Ze zat bij Hurriya en het gepiep werd hypnotiserend.
Piep-piep-piep
PIEEEEEEEEEEEEEEEEP

Nadia schrok van het geluid..Ze werd paniekerig, ze keek naar de hartslagmeter...enkel een streepje.."O mijn God.." Onmiddellijk kwamen er een stuk of vier artsen binnengelopen. "We moeten u verzoeken deze kamer nu te verlaten..", Nadia deed wat ze zeiden..Ze huilde geluidloos..
Ze wachtte buiten in de gang, terwijl ze binnen met Hurriya bezig waren..
Ze wachtte, en wachtte..ze vergat tijd, ze vergat wie ze was, ze vergat haar situatie. Ze dacht enkel aan Hurriya..en haar momenten met haar.
Haar eerste stapjes..De troost die ze gaf als er niemand luisterde..Haar glimlach..Ze herinnerde dacht aan wat Hurriya een paar weken geleden tegen Nadia had gezegd.

"Adia??"
"Ja liefje"
"Ikke, ikke.."
"Zeg maar liefje.."
"Jij alleen NAdia?"
"Neen, waarom denk je dat?"
"Jij huile Ikke zien...Ik verdrietig..."
"Oh schatje je moet je er niets van aantrekken. Jij moet blijven glimlachen"
"..Adia?"
"Ja Riya"
"Ik vind je lief..en jij zit hier!!"..ze wees naar haar hartje.."Voor altijd!!! Ik jou noooooit vergeten!!! Adia!!"

De tranen liepen over Nadia's wangen..

De dokter kwam naar buiten..Hij durfde Nadia niet aan te kijken.."Het spijt me...Hurriya is overleden..Innige deelneming.."
Nadia stortte in...

"Neeeeehh, da's ni waar!! U liegt! U liegt!!!! Stop met liegen!!!Ze slaapt! Het zou beter met haar gaan!! Aub, zeg me dat u liegt! Aub?", riep Nadia.
"Het spijt me, mevrouw..."
Nadia kon het niet geloven! Haar zusje..Weg...Voor altijd..Eerst haar moeder, dan haar vader en nu Hurriya..Ze kon het niet meer aan. Ze liet zich zakken op de grond en huilde met tuiten..De tranen bleven over haar wangen stromen..
De dokter wist niet wat doen, voor zoveel verdriet zijn er geen woorden. Dat wist iedereen.
"We hebben gedaan wat we konden..Ze ligt binnen..", zei de dokter zachtjes, maar objectief..
Nadia moest naar binnen gaan, maar wou tegelijkertijd ook niet. Ze wilde niet geloven dat haar zusje was overleden...
Ze nam een diepe zucht en ging naar binnen..Daar lag ze, heel vredig..Zonder buisjes, die waren nu niet meer nodig.
Ze was net een engeltje. Sneeuwwit. Levensloos, maar toch, toch leek het of ze glimlachte. Nadia huilde nu geluidloos. Daar lag haar kleine zusje..Zo jong..
Ach op de dood staat geen leeftijd..Nadia ging naast het bed zitten..En bleef eerst een minuut of tien kijken naar haar oogjes. Gesloten. Voor eeuwig..
Nadia hoopte dat de oogjes open zouden gaan en dat ze dan "Adia?", zou zeggen..Ze voelde zich stom toen ze dat hoopte..Ze wist, maar al te goed dat ze ...dood was..
Nadia huilde en bleef huilen..Toch begon ze de soera's Mulk en Yassin te reciteren..Met schokjes, maar de woorden kwamen eruit..
"Allahirahmek Hurriya", fluisterde ze zachtjes..
Toen nam ze het handje van Hurriya en huilde het laken van het bed nat..
"Waarom laat iedereen me achter? Waarom! Ik kan het niet alleen..Jafar heeft kanker..Yasmina praat nauwelijks tegen me..Younes zit Allahoe a3lam waar..En nu, nu heb ik zelfs Hurriya niet meer..Ik voel me zo alleen. Oh Allah, moeilijke tijden komen eraan. Sta me bij! Aub, sta me bij.."
Nadia begroef haar gezicht in haar handen, en huilde..Bittere tranen..Vele bittere tranen.

Nordin had het goed met Oumaima..Alles ging goed..Ze was opengebloeid. En ze was over de stap heen. Hij voelde zich niet echt gelukkig. Goed de eerste weken was het nog tof. Maar hij miste zijn oude leven. Meisjes, uitgaan, geld..Drugs..
Pfff. Oumaima begon ook lastig te worden, ze wou te veel. Gaan winkelen met hem, wandelen. Pff dat ze hem gewoon met rust liet, goed ze was wel zijn vrouw...
Op de eerste plaats moet ze gewoon eten maken en schoonmaken..Pff
Zou hij zijn oud vriendinnetje terug opbellen?

Nadia had geen tranen meer. Ze waren op. Nu moest ze het iedereen vertellen..Jafar...Yasmina, Younes als hij ooit terug zou komen..
Ze besloot het Yasmina te vertellen..Ze ging naar het kamertjes verderop in de gang. Ze klopte..Hoorde ze daar een mannenstem? Ze ging naar binnen en zag Adam. Een grote jongeman, met groene ogen, ogen waarin je echt kan verdrinken. En zijn armen om Yasmina..Die snikte..Adam keek op toen hij Nadia zag.."Laat de uitleg, maar voor later", zei Nadia vriendelijk..Ergens was de jongen dankbaar. Yasmina had troost nodig. Wat ze nu zou vertellen zou haar hart breken. Dat wist ze. Ze moest het vertellen, ze had zelf veel pijn, maar ze moest zich sterk houden voor Yasmina.
Nadia gebaarde naar Adam dat hij Yasmina eventjes los moest laten..Adam deed dit zachtjes..en ging wou naar buiten gaan. "Neen, blijf maar..", Zei Nadia..
"Yasmina? Liefje?"
"Mijn schuld, mijn schuld, het is mijn schuld Nadia?"
"Liefje..Natuurlijk is het jouw schuld niet. Hurriya's tijd was nu eenmaal gekomen..", antwoordde Nadia. De tranen borrelde op.
"Yasmina liefje?"
"...snif, snif.."
"Yasmina...Je weet op de dood staat geen leeftijd..En Hurriya had veel bloed verloren en liefje.."
".....", Yasmina durfde Nadia niet aan te kijken..De woorden die uit Nadia's mond zouden komen, zouden haar haar hele leven achtervolgen..Dat wist ze nu al..
"Liefje..Hurriya is drie uur geleden overleden.."
"NEEEEEEEEEEN NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEN!!! Nee, Nadia, neeeee...", het wenen van Yasmina sneed door Nadia's ziel..
Ze omhelsde Nadia met tranen in haar ogen..
"Het is zo liefje...Wat zou gebeuren, is gebeurd.."
"Nadia..Aub! Neen...Neen!!!!...Aub neeeeen...Dit overleef ik niet...neeen...!!"
Nadia hield Yasmina stevig vast, gaf haar een kus op haar hoofd..
Ze wachtte tot Yasmina een beetje gekalmeerd zou zijn. Nadia's tranen vielen op Yasmina's hoofd..Zachtjes..Enkel Adam zag het..
Na een moeilijk uur zei Nadia tegen Yasmina: "Hurriya, ligt er nog..Misschien moet je afscheid gaan nemen..Ik weet dat dit moeilijk gaat zijn..Maar probeer het..Ik zal buiten op je wachten..Ik denk dat het een goede zaak is dat je met deze jongeman naar binnen gaat..Ik kan het niet aan om nog eens naar binnen te gaan."
Yasmina knikte moedig..ze was haar zus dankbaar, dat ze Adam niet had weggestuurd..