Als het lot tegen je keert...

6.9

Ismail stond op en ging met zijn handen in zijn zakken terug zitten. Nadia begon zich dingen af te vragen. Waarom gaat hij niet weg en waarom trekt hij het zich zo hard aan? Hij zag er goed uit, wat had hij aan haar? Gewone Nadia, die altijd werkte en eigenlijk zo goed als moeder was. Ze kon hem niet zo laten zitten..Maar waarom werd ze eigenlijk zo kwaad bij dat ene zinnetje? "Wil je nu zeggen wat je hart er van vindt?" Had hij misschien een beetje gelijk...En luisterde ze nooit naar haar hart en schoof ze zichzelf maar altijd opzij voor de rest..Maar daar heeft ze eigenlijk nooi tproblemen mee gehad..Ze gaf graag alles voor haar broers en zussen en trouwens wie zou het anders moeten doen? Achja..Zou ze terug naar buiten gaan? Ze kon hem toch niet zo voor die deur laten zitten. Nadia zuchtte en ging weer naar buiten.
"Ben er weer..", zei Nadia. Ismail schrok blijkbaar eventjes..
"Sorry, Nadia...het was niet mijn bedoeling-"
"Maakt niet uit"
"Oké.."
De stilte werkte verstikkend.
"Zo", zei Ismail
"Zo", antwoordde Nadia
"Wat doe je in je vrije tijd?"'
"Werken, het huishouden draaiende houden, voor mijn broers en zussen zorgen.."
"Ow"
"Jij?"
"Voetbal"
"Ahha..Typisch joh!"
"Nu ja dat van jou is ook heel origineel...Bewonder ik wel..Zo jong en zo veel verantwoordelijkheden.."
"Achja, kan niet anders e..Als je geen ouders meer hebt..", antwoordde Nadia,
"Waarom kom je niet eens met mij mee voetballen?"
"AHhaha, ik ken je nauwelijks"
"Dan leer je me kennen"
"Ik zou wel willen", (was dat Nadia die dat zei??), "maar ik kan niet..", plots dacht Nadia aan de operatie van Jafar morgen..en Younes..en Yasmina..
"Oei...Waarom niet.."
"Te veel zorgen aan mijn hoofd joh.."
"Misschien moet je eventjes die zorgen wegdenken en eventjes iets leuks doen?"
"Mijn broer heeft kanker Ismail..Ik heb daar geen tijd voor...Mi andere broer is mentaal gekraakt en mijn jongste zusje is gestorven in de handen van mijn andere zus..Ik heb geen tijd om iets leuks te doen..En ook geen zin.."
Ismail bleef eventjes Nadia ontredderd aanstaren..
"Het spijt me", mompelde hij.
"Je moet je niet verontschuldigen joh, maar ik ga nu naar binnen, moet morgen werken.."
"Zie ik je gauw?"
"...Wie weet, beslama Ismail"
"Beslama Nadia"
Ze ging met gemengde gevoelens naar binnen: ze had geen tijd om verliefd te zijn, maar jongens wat voelden die vlinders in haar buik

Yasmina zat ondertussen op haar kamer. Ze voelde zich ellendig. Ze had Adam al enkele dagen niet gezien, waarom kon Jafar nu niet normaal doen? Het was haar leven! Volle dagen had ze gewoon buiten rondgezwerfd, niets boeide haar..De operatie van Jafar deed haar nog juist iets...Het was erg dat ze er zo over dacht, maar Jafar en zij waren zo uit elkaar gegroeid..Er was niets over enkel een flinterdun draadje dat hen nog bij elkaar hield..en dat was,( erg é) de ziekte van Jafar. Kanker. Dat was wat hen bij elkaar hield..En dat was wat Yasmina zo miserabel liet voelen. Oh! Pff..'t Leven was ingewikkeld. En dan Younes, haar lieve broer die ze niet meer herkende..Het was zo pijnlijk allemaal..Haar Gsm rinkelde ineens. Ze zag op het scherm 'Adam' verschijnen. Ze nam op.
"Salaam", zei Adam
"Wslm", zuchtte Yasmina
"Ik heb al dagen niets van je gehoord!"
"Ja, was druk bezig met van alles en nog wat"
"Heb je het thuis al verteld? Alé, aan Nadia toch"
"Jaja", loog ze
"En wat zei ze?"
"Ze vond het goed", waarom loog ze nu?
"Oef, dat is goed nieuws he?"
"Ja", fakete Yasmina
"En hebben jullie al iets van Younes gehoord?"
"Nope"
"Oei"
"Ja ik weet het", antwoordde Yasmina met een schuldgevoel
"Achja, kan ik je morgen zien?"
"..Euhm, ja tuurlijk"
"Tenzij dat je andere dingen te doen hebt?"
"Nee hoor"
"Hoe gaat het met Jafar trouwens, hij werd binnenkort geopereerd.."
"Ja, binnenkort"
"Goed dan spreek ik je morgen wel."
"Ja"
"Slaapzacht, prinsesje van me"
"Slaapzacht"
En Yasmina legde snel af. Het voelde zo slecht aan om tegen Adam te liegen, maar ze had geen zin om alles te vertellen..Het was te pijnlijk, te verwarrend..Maar dat sprak niets goed! Adam, haar toekomstige insh'Allah, daar moet ze toch alles tegen kunnen zeggen? Of is hij niet de ware?
Zucht! Alles was zo ingewikkeld. En verdorie! Natuurlijk had ze morgen iets te doen! Jafar, hij werd geopereerd, dat wist ze maar al te goed, toch had ze dat knagend gevoel genegeerd toen ze tegen Adam zei dat ze niets te doen had. Verdorie! Was ze dan zo harteloos? Was ze dan zo veranderd?
Was ze nog wel Yasmina? Nee, nu is ze de Yasmina van na Hurriya..en dat voelde niet goed aan. De tranen gleden af haar gezicht op haar kussen..
"Wie ben ik?", mompelde ze..

Beide zussen vielen op hetzelfde moment in slaap: de ene met een glimlach, de andere met tranen.

Nadia werd die morgen met een kloppend hart wakker. Vandaag was het zo ver. Jafar werd geopereerd en dit was zijn laatste kans. Nadia waste zich en verrichtte het gebed, ze nam dou3a voor Jafar en ging naar beneden om het ontbijt klaar te leggen. Ze bakte een omelet voor Younes, maakte wat verloren brood voor Yasmina en zijzelf zou een met wat geroosterd brood in olijfolie dippen. Ze dekte de tafel en hoorde Yasmina al naar beneden komen. Slechtgehumeurd, zoals altijd. Ze ging aan tafel zitten en mompelde "Sbah alghair". Nadia glimlachte en wachtte op Younes. Die kwam ook stommelend naar beneden, hij nog altijd de neiging om naar beneden te kijken en te schrikken van plotse bewegingen. "Sbah Alghair, Younes", zei Nadia. Younes antwoordde niet. Nadia had ondertussen geleerd dat het niets persoonlijks was, maar dat hij soms zo in gedachten verzonken is, dat er hem gewoon niets tot hem doordringt. Ze aten allemaal stil, Nadia vebrak, zoals gewoonlijk, de stilte.
"Zo Yasmina wat ga je vandaag doen", vroeg Nadia
"Ikweeni..Gaan we niet naar Jafar ofzo.."
"Neen, het wordt een lange dag voor hem: het is een zware operatie, we zulle hem pas overmorgen kunnen zien, insh'Allah"
"Ow..Ikweeni...Ik ga eventjes weg..Wandelen..Denk ik"
"Ow, goed.."
Yasmina ging van tafel en liep naar boven. Younes ging in de zetel zitten en keek uit het raam. Nadia ruimde alleen alles af en deed de afwas. Ze moeseten maar een vertrekken naar haar bakker. Tot er plots werd gebeld.
Nadia droogde haar handen af en dacht dat het waarschijnlijk weer Ismail zou zijn. Tot haar verbazing stond er een keurig gekleede vrouw met Yasser aan haar zijde.
"Goeiendag mevrouw", zei de vrouw stijfjes
"Goeiendag."
"Jafar had gevraagd om Yasser hier naar toe te brengen, hij kan namelijk niet alleen in het ziekenhuis rondzwerven"
"Uiteraard niet"
"U wist hiervan"
"Ja,ja zeker", loog Nadia.
De vrouw groette nog eens afstandelijk en ging weg. Yasser bleef beteuterd kijken.
"Kom maar gauw binnen", zei Nadia vriendelijk. Ze wist hier eigenlijk niets van..Maar het stoorde haar niet. Alhoewel, moest ze Younes én Yasser nu meenemen naar haar werk? Dat was toch te gek. Ze warmde wat chocomelk voor Yasser op en ging naar boven om Yasmina te spreken.
Ze klopte op haar deur en ging, zonder te wachten op antwoord, naar binnen.
"Ja?", vroeg Yasmina die zich aan het aankleden was.
"Euhm..Ja..Yasser is er."
"En?", vroeg Yasmina kil
"Ik kan moeilijk Yasser én Younes meenemen: het is maar een klein bakkertje é"
"Tjah"
"Waarom haat je dat jongetje toch zo hard Yasmina, jij was niet zo..Hurriya...Het doet ons allemaal pijn, maar ik zie niet in waarom Yasser ervoor zou moeten boeten. Goed, de laatste tijd wentel je tovh maar in zelfmedelij."
En Nadia sloeg de deur toe. Ze was Yasmina beu, ze was net een puber. En dat was dan iemand die wou trouwen. Ze was zo kwaad dat ze al naar de hal liep om weg te gaan tot ze Yasser hoorde snikken. Dat was zo hartverscheurend dat Nadia er zelf tranen in de ogen kreeg.. Ze wilde Yasser gaan troosten+..Ze ging de kamer in en zag dat Younes Yasser had vastgepakt en hem al wiegend troostte..Dat beeld was zp hartverwarmdend dat ze automatisch een glimlach op haar gezicht kreeg. Ze wilde het moment niet verstoren..Maar ze moesten door.
"Yasser? Younes? Kom laten we gaan.."
Yasser veegde de laatste tranen weg en gaf een hand aan Younes. Zo liepen ze samen naar buiten, net vader en zoon. Plots kreeg Nadia weer dat moedergevoel..Het gevoel dat ze zelf ook wel een kinde wilde en een liefhebbende man..Achja..Te veel dromen is niet goed...