Als het lot tegen je keert...

5.7

"Hoe durf je hier te komen?", schreeuwde Yasmina het uit, "De zus van Aziz!!"
"Ja maar-", probeer Oumaima
"De Oumaima waarachter mijn broer is gaan zoeken? Waardoor wij hem al twee jaar niet hebben gezien, noch gehoord? Hoe durf je!! Hoe durf je!!"
"Maar luister nu toch eventjes...", probeerde Oumaima zwakjes.
"Eruit! Eruit!!!!"
"Yasmina toe.."
"ERUIT!!!!!!!"
Voor Oumaima het wist werd ze naar buiten geduwd, en werd de deur vlak voor haar neus dichtgesmakt...Oumaima wist niet wat ze moest denken, ze keerde terug naar de werkelijkheid toen ze Mansour hoorde huilen.
"Hey..Shht...Niet huilen...Ik geef het heus niet op..Ik vind wel werk.."
Het kwetse Oumaima best wel hard. Wat kon zij er nu aan doen dat ze de zus van een gek was? Pfff. Het bleef op haar maag liggen...

Dit is eventjes een ander moment van Yasmina, ik hoop dat dit niet te verwarrend is..

...Plots hoorde ze voetstappen achter haar. Ze draaide zich om en zag Adam. Hij had een bosje rozen bij zich...en een klein vierkant doosje..Zag ze een traan op zijn gezicht?

"Adam?" zei Yasmina onzeker.."Adam!!!", riep ze verheugd. Ze rende naar hem toe en wou hem een grote knuffel geven. Maar iets hield haartegen..De herinnering van een boze Adam, een Adam die haar sloeg. Ze stopte voor zijn neus met rennen en keek recht in zijn ogen..
Ze sloeg haar ogen neer, en voelde tranen opkomen.
"Yasmina...Het...Het...Het spijt me..."
Yasmina kon nog steeds niet naar Adam kijken..
"Het spijt me echt. Het spijt me dat ik je sloeg, ik weet niet wat ik had...Ik bleef mezelf maar achteraf kwellen met de gedachte: Hoe kon ik Yasmina slaan? Toe kijk me aan Yasmina..Aub!"
Yasmina kon de krop in zijn keel niet verdragen, toch..Toch kon ze hem niet aankijken. Hij had haar gekwetst...Hij had zeker twee weken niets van zich laten horen. En nu pas kwam hij terug..
"Kun je het me vergeven?"
"En stel dat ik je het vergeef? Wat als je het weer doet? Wat als het een gewoonte wordt? Weet je hoe hard dat je me hebt vernederd? Voor al die jongens? Je sloeg me..Alsof ik niets waard was...Alsof ik niets voor je betekende...Adam...Waarom ben je die dag niet teruggekomen..Waarom heb je je verontschuldigingen toen niet aangeboden?? Vertel me dat eens?"
"Yasmina, aub, versta me goed. Ik kookte van woede..Ik werd geconfronteerd met een deel van mijn verleden, waar ik mij ontzettend hard voor schaam..Er kwam een ongekende woede in mij op..Toen de woede was gezakt..Begon ik na te denken. Ik voelde me slecht..Ik durfde je niet onder ogen te komen..Ik begon te geloven dat je me haatte en me nooit terug wou zien. Maar ik heb niemand anders..Ik heb enkel jou..Zeg me aub dat je het me vergeeft..."
Yasmina keek recht in zijn verdrietige ogen en antwoordde: "Ik weet het niet Adam..."
"Yasmina..Aub!! Je betekent alles voor me! Alles!!!! Laat me niet ten onder gaan...Ik Ik..."
Het gesnik ging door Yasmina's hart..
"Adam toe huil nu niet..Toen ik vroeger tegen je zei: Ik sta er voor je..Toen meende ik dat..Ik sta er echt voor je..Wat er ook mag gebeuren...Ik heb je veel te graag om je nu te laten gaan"
Adam omhelsde Yasmina en gaf haar een kus op haar voorhoofd..
"Yasmina? Ik moet je iets vragen..Wil je...Wil je met me trouwen?".........

"Aziz? Wat is er met je gebeurd?"
"Ga weg!!"..Hoorde Ayoub gesnik in zijn stem?
Ayoub bekeek zijn gezicht..Het was vol met schrammen..En zijn ene oog..Het had geen pupil meer..Het was gewoon een wit oog..Zijn ander oog was rood en leek ziek..Maar dat was niet het enige. Zijn ene been leek wel weg te rotten. De wonden zaten vol vliegen en de etter was zichtbaar. Ayoub vergat zijn haat voor Aziz en vroeg: "Wat is er gebeurd Aziz? Je hebt hulp nodig!"
"Laat me met rust..Ik wil gewoon alleen gelaten worden.."
"Je kunt niet met die wonden verder gaan...Je zal sterven!!"
"En wat dan nog? Er is niemand die om me zal rouwen.."
Het deed Ayoub pijn om Aziz zo te zien. Hij wa smet hem opgegroeid. Hij woonde bij hem in de buurt. Aziz, eentrots iemand, en kijk wat er van hem was geworden. Hij was een gebroken man..
"Aziz wat is er gebeurd? Toe vertel het me..Ik wil je helpen..Ik kan je herenigen met je zus.."
"Oumaima? Hoe gaat het met haar...?"
"Vertel me eerst wat er met je is gebeurd.Je hebt hulp nodig..We moeten nu naar een ziekenhuis.."
"Nee...Wacht...Zul je me echt...Zal ik haar echt terug zien??"
"Als je me jou laat helpen..Insh'allah...Ja.."

Nadia liet die ochtend en middag alles over haar heen gaan: het gebabbel, de kapper, de kleren die ze moest aantrekken. Ze huilde niet, want ze moest scherp blijven. Ze moest het gepaste moment uitkiezen. Dat ze de kans kreeg om goed te ontsnappen, zodat ze pas, minstens een halfuur daarna, ontdekte dat ze weg was. Nadia wachtte met een bang hartje af. Toen kwam het geschikte moment. Haar tante gaf het bevel om naar boven te gaan, naar haar kamer. Dit was het moment...

Ze probeerde rustig de trap op te gaan. Ze mocht geen argwaan opwekken. Ze deed alsof ze verdrietig was en hoorde haar tante nog tegen haar vriendin zeggen: "Ach ze geraakt wel over..."
Wacht maar, dacht Nadia, als je straks ziet dat ik er niet meer ben. Ze onderdrukte een grijns. Ze was zenuwachtig, haar handen zweetten en bibberden van de zenuwen. "Ya Allah, help me..Help me...", prevelde ze. Ze sloot de deur achter zich en deed die zorgvuldig op slot. Ze nam haar rugzak en begon te pakken. Kleren, ondergoed, haar gsm, haar papieren, de enveloppe met geld...En die ene misterieuze brief..Ze smeet alle spullen erin. En dacht toen snel na. Als ze naar beneden zou sluipen, zou ze vast gezien worden. Er waren te veel pottekijkers beneden. Ze besloot langs het raam te klimmen. Ze lachte eventjes: Net als in de films!! Ze nam een grote zwarte sjaal en sloeg die om haar heen. Op hoop van zegen...
Ze knoopte de vele dekens en sjalen (net als in de films) en bond het koord van dekens aan haar bed vast. Ze keek eventjes uit het raam. Het duizelde haar. Ze zat hoog. Ze prevelde: 'bismillah' en gooie de rugzak over de omheining: die zou achteraf wel oppikken..Tenminste: als ze niet gezien zou worden..Ze klungelde naar beneden en liet zich zachtjes zakken. Plots stond haar hart stil. ER WAS IEMAND IN DE TUIN!!!!!!!! Wat moest Nadia nu doen...