Als het lot tegen je keert...

6.4

Na alles een beetje te hebben opgeknapt, besloot Nadia dat het genoeg was voor vandaag. Morgen, insh'Allah zou ze er tegen aan vliegen. Ze zocht haar sleutels en deed de deur op slot. Ze was bezig met het wegstoppen van haar sleutels toen ze plots tegen iets massief opbotste.
"Hey kijk toch eens uit joh!", riep Nadia geïrriteerd.
"Jij bent wel degene die tegen mij is opgebotst jongedame."
Nadia keek op en keek recht in een onbekend gezicht. Ze zag vele moedervlekjes, twee donkerbruine oogjes die twinkelden van plezier, en een glimlach die vele kuiltjes veroorzaakten. Nadia keek fronsend naar hem toe.
"Je excuses aanbieden is ook al genoeg"
"Ik? Mijn excuses aanbieden, waarvoor?"
De jongeman begon Nadia goed te irriteren. Ze besloot gewoon door te lopen. Maar he!Hij versperde haar weg.
"Euhm? Zou u uit de weg willen gaan? Wat sta je daar nu onnozel te glimlachen?"
"Ik vind je grappig"
"Wat? Ben ik nu een soort clown? Ga uit de weg man!"
"Rustig nou"
Maar Nadia hoorde het al niet meer, met forse stappen ging ze op weg naar huis. Wat een nare jongen, dacht ze geïrriteerd. "Yakkes", mompelde ze.

Toen ze thuis kwam, was ze bijna alle narigheid vergeten met Yasmina en Jafar. Tot ze Yasmina aan tafel starend naar de koelkast zag zitten. Ze besloot Yasmina erover aan te spreken.
"Salaam, Yasmina?"
"Salaam.", zei ze kort
"Waar was je heel de dag?"
"Ikweeni"
"Toe Yasmina dat is geen antwoord"
"En dan is jouw vraag ook geen vraag!", snauwde ze.
Nadia zuchtte diep en bad Allah om geduld.
"Ik ben vandaag naar Jafar geweest"
"Leuk."
"Hij zei dat jullie ruzie hadden."
"Oh nu heeft hij me ook nog eens bij jou zitten zwart maken. Echt geweldig!"
"Neen, Yasmina, neen"
"Denk maar niet dat ik jullie niet door heb, die Yasser hier in huis! Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt!"
Die opmerking verbaasde Nadia niet alleen het maakte Nadia boos.
"Je moet niet de schuld op weesjes schuiven, Yasmina!"
"Oh, mocht je het nog niet weten, ik ben er ook 1!
"Ja net als ik en Jafar dat zijn. He! Doe niet zo egoïstisch!"
"Noem je mij nu egoïstisch? Verdorie Nadia! Wat is Jafar dan? Wie is hij om me dingen te verbieden"
Bingo! Ze waren bij het onderwerp dat Nadia wou bespreken.
"Wat verbied hij je dan in hemelsnaam?"
"TROUWEN! Nu goed? Tevreden? Oke!"
"Waarom heb je mij daar niets over gezegd?"
"Euhm even denken, jij was in Marokko misschien, met jouw trouwplannen bezig."
Dat deed Nadia pijn, hoe durfde ze zo'n opmerking maken?
"Je doet alsof dat ik dat had gewild Yasmina, dat is niet eerlijk"
"Net als het niet eerlijk is, dat ik niet mag trouwen met Adam!"
"Yasmina, je kunt het hem niet kwalijk nemen! Hij is bezorgd! Trouwen is een grote stap, dat doe je niet zomaar van de ene op de andere dag! In hemelsnaam!"
"OOH!!! Jullie begrijpen mij echt niet hé! Ik kan mijn eigen beslissingen wel nemen!!! Trouwens waarom kies je Jafars kant?"
"Dit is geen kwestie van kant kiezen Yasmina! Aub! We zijn bezorgd.."
Plots ging de bel. Het was onverwacht. Wie belt er nu om dit uur?

"Ik ga wel", zei Yasmina met een zucht. Nadia zette ondertussen thee klaar: dat deed haar moeder ook altijd als er iemand van streek was, maar ze was vastberaden om alles uit Yasmina te krijgen en dit recht te zetten. Ze haalde de glazen uit de kast, toen ze plots een gegil hoorde in de gang. Nadia liet alles vallen en rende naar de voordeur. Ze zag Yasmina vol ongeloof naar de deur kijken: Ayoub, Aziz en Younes stonden daar. Het was net een droom. Nadia bleef met open mond kijken. Yasmina daarentegen werd verscheurd door twee vershillende gevoelens: afschuw en onbeschrijfbare vreugde. Ze kon gewoon niet geloven dat Younes, haar lieve broer waar ze zo lang niets van hebben gehoord er ineens stond, maar ze kon ook niet geloven dat hij in het gezelschap van Aziz was. Ayoub schraapte zijn keel: "Wel, euhm,.."
Hij wist niet zo goed wat zeggen, kenden ze hem nog wel?
"Ik ben Ayoub"
"We weten wie je bent", zei Nadia snel, "kom toch gauw binnen!"
"Aziz komt niet binnen", zei Yasmina droog.
Aziz bleef naar de grond kijken, hij had al zoiets verwacht, hij wilde niet meekomen, maar hij moest van Ayoub.
Nadia keek eventjes naar Yasmina, "Toe Yasmina ga eventjes de glazen op tafel zetten"
"Ik zei dat Aziz niet binnen komt", zei Yasmina droog en kil.
Een pijnlijke stilte viel over het gezelschap.
"Ik zal wel weggaan", zei Aziz, "ik blijf wel voor de deur wachten, geen probleem"
Nadia besefte dat dit waanzin was, ze konden Aziz toch niet zomaar in de kou laten staan, ja goed ze was boos op Aziz, maar Younes was er en dat was het belangrijkste.
Yasmina's ogen bleven kil en zei met een trillende stem: "Hij-komt-niet-binnen. En als hij dat wel doet, ben ik weg. Goed?"
"Toe Yasmina-", probeerde Nadia nog
"Het is goed Nadia, ik begrijp het.", en Aziz draaide zich om en liep weg. "Ik zie je straks wel Ayoub", riep hij nog.
"Goed! Kom toch binnen allemaal", probeerde Nadia de sfeer te herstellen.
Nadia vond dat Younes wat vreemd deed. Hij keek heel de tijd in het rond en had nog niets gezegd. Plots besefte ze wie hij zocht...

Nadia durfde het niet te vragen..Maar..
"Waar is Hurriya, Nadia?", vroeg Younes, er was iets met zijn stem, zo toonloos, net een robot.
"Euhm Younes.."
"Waar is Hurriya!!!!!!!!!!!!!"
Nadia sloeg haar ogen neer.
"Ze is...Ze is dood...Allahirahma"
"NEEN!! Neen!! Je liegt!! Je liegt!!!"
Ayoub greep Younes vast, de tranen van Ayoub vermengden met die van Younes.
"Ayoub waarom liegt Nadia?? NEEEN neen...Het kan niet, mag niet!! NEEEEn!"
Younes liet zich op de grond vallen en drukte zijn gezicht in zijn handen. En wiegde heen en weer. Ayoub had hem nog vast..Yasmina kon het niet meer aanzien en liep naar boven.
Nadia bukte zich naar Ayoub en wreef haar gezicht tegen die van hem.
"Younes, toe...", zei ze schor.
"Je liegt Nadia! Vertel me de waarheid! Is ze bij een vriendinnetje, ik zal mama niets zeggen echt niet! Papa zal je niet slaan! Ik zal het verzwijgen, zeg gewoon waar ze is, Nadia! Zeg het me."
Nadia keek met waterige ogen naar Ayoub en toen terug naar Younes.
"Mama? Younes? ..."
"Ja ik zeg het tegen haar!!! Ik zeg het, ik zweer het!!"
Ayoub besloot in te grijpen.
"Younes ga eventjes aan tafel zitten...Drink wat thee.."
Younes bleef op de grond liggen en huilde hartverscheurend. Ayoub besloot eventjes Nadia apart te nemen.
"Waarom denkt hij dat mama en papa nog leven Ayoub?"
"Ik weet het niet.."
"Waarom is hij zo verward? Wat is er met hem gebeurd!! Wat? In hemelsnaam wat?"
Ayoub zuchtte diep.
"Ik vrees Nadia dat hij in shocktoestand is en getraumatiseerd is.."
"Wat is er met hem gebeurd!! Wat! Wat!!!!!!!!"
Ayoub kneep zijn ogen toe. Hij moest het vertellen, het hele verhaal..
"Hij was verkocht op een illigale slavenmarkt."
Nadia's mond viel open.
"Wat? Hoe? Waarom? Ik...Leg uit Ayoub", zei ze tenslotte.
"Oke....Ik...Nadia het is mijn schuld."
"Heb jij hem verkocht???"
"Nene! Nee, dat...Neen, Nadia..Kijk, drie jaar geleden zijn we naar Marokko vertrokken. Hij wou Oumaima zoeken en huwen, maar ze was al uitgehuwelijkt door Aziz..Toen besloten we maar terug te gaan. In de haven, vonden ze drugs bij hem..."
"Wat? Younes een drugsdealer? Dat kan niet! Het mag niet! Neen! Neen!!"
"Neen Nadia, ik was de drugsdealer...Ze hebben mijn tas bij hem gevonden en hij werd opgepakt..."
Nadia keek met grote ogen naar Ayoub..
"Maar..Je was zijn vriend, zijn beste vriend, jij was de enige die hij had..Hoe..Hoe kon je?"
"Hij werd opgepakt, naar de gevangenis gevoerd en toen verkocht door zijn celgenoten...Ik...Het spijt me..."
"Ik moet je vragen weg te gaan Ayoub. Nu.", Nadia's stem trilde. "Hoe kon je Ayoub hij was je vriend! Hij beschouwde je als een broer!! Hij! Hoe kon je? En al die jaren heb je dat gewoon verzwegen!"
"Ik, ik ben hem gaan zoeken...Ik..Had het Oumaima beloofd..."
"Oumaima? Is dat de reden waarom je hem bent gaan zoeken Ayoub? Oumaima? Verdorie! En wij dan! Verdomme!! Ayoub! Vier jaar! Hebben we niets van hem gehoord! Jouw schuld trouwens! En je had Oumaima nodig, tot je besefte dat het je plicht was om hem te gaan zoeken? Ik walg van jou! Walgelijk!"
"Het spijt me Nadia", snikte Ayoub.
"Je hebt zijn leven verpest! Hij weet nauwelijks wie hij is! Allahoea3lam wat hij allemaal heeft meegemaakt! Ik-"...Nadia veegde haar tranen weg en ademde diep in. "Ik wil dat je weggaat Ayoub..Nu..Ik...Ga weg..."
"Het spijt me Nadia...Ik beschouw hem nog steeds als mijn broer, dit was nooitmijn bedoeling geweest..Toe, denk niet dat ik hem dit bewust heb geflikt..Ik..Ik zal weggaan...Als...Mocht...Als je nog vragen hebt, hier is mijn telefoonnummer en adres.."
Nadia snoof en keek de andere kant uit..Ayoub liep met schokkende schouders naar buiten..
Nadia keek naar de grond. Toen ze Younes daarnet had gezien aan de deur, had ze gedacht dat alles goed zou komen..Dat het weer een beetje zoals vroeger zou worden. Waarom loopt alles toch zo verkeerd? Waarom! Nadia balde haar vuisten, en zakte op de grond..
"Ik kan dit niet aan..Dit is te veel voor mij...Ya Allah..Sta me aub bij...Help me...Want ik kan het niet meer aan..." Plots besefte ze dat ze zich sterk moest houden, ze moest dankbaar zijn dat ze Younes terughadden. Alhamdullilah. Ze stond op en ging trillend op haar benen naar Younes hij lag daar nog altijd hartverscheurend te huilen. Ze bukte zich naar hem toe wreef hem over het hoofd en kuste zoals een moeder zou doen op zijn haren.
"Toe Younes, sta eventjes op..Kijk me eventjes aan.."
Younes ging op zijn knieën zitten en keek Nadia aan..
"Dit doet pijn hè?"Younes knikte
"Ik weet het broertje van me..Ik weet het.." Ze omhelsde Younes en zei:
"Kom, ik denk dathet beter is dat je deze nacht op de sofa slaapt.."
"Neen! Neen! Laat me niet alleen! Neen! Niet weer! Toe! Toe! Aub! Nadia! Niet alleeeen! Neeen! Neeen!"
"Rustig Younes, ik blijf heel de nacht bij je, beloofd.."
Younes kalmeerde keek Nadia's ogen in en zei:
"Is Hurriya echt dood?"
Waarom deed hij dit Nadia aan! Waarom, waarom moest ze ja knikken? Waarom..Nadia slikte en antwoordde
"Ja, Younes, Ze is bij Allah nu.."
"Vond Hurriya mij leuk? Hield ze van mij?"
"Tuurlijk Younes! Natuurlijk!"
"Is zij de enige die van mij houdt?"
"Neen Younes. Ik hou van jou, Yasmina ook, Jafar ook..En..."
"Ayoub niet?"
Nadia slikte..
"Jawel, Ayoub ook.."