Als het lot tegen je keert...

9.4

Bilal en Hicham zaten ondertussen in de auto, samen met Bilals ouders, twee zussen en twee broers. Hicham is opgegroeid met Bilal en zijn ouders beschouwden hem net als hun zoon. De ouders waren druk bezig met de rest in toom te houden, terwijl Bilal aan het stuur zat en net als een koe kauwgum aan het eten was.
"Bilal! Aj afoenes! Hoeveel keer moet ik je nog zeggen dat je normaal moet kauwen!", riep Bilals moeder plots. Hicham proeste het uit:
"Ja Afoenes"
"Ja lach maar", siste Bilal.
"Zo oud en nog steeds geen manieren", ging Bilals moeder door, "Mannen van jou leeftijd zijn al getrouwd en hebben hun eerste kindje"
Bilal keek duister naar Hicham en gebaarde met zijn ogen een 'zie je wel'.
"Mama, ik ben 24, zo oud ben ik dus ook weer niet"
"Ah nee?"
"Ahha, neen, papa is toch ook pas op zijn 26 getrouwd, dus ik heb nog twee jaar tijd"
Hicham luisterde geamuseerd naar het gesprek, tenminste dat probeerde hij toch: de vader was in slaap gevallen en snurken dat ie deed!
De moeder mompelde nog iets en glimlachte toen naar Hicham.
"En jij mijn zoon, denk jij nog niet aan trouwen"
"Ahhaha", Nu was het aan de beurt van Bilal om het uit te proesten.
"Neen tante, nog niet."
"Wat hebben die jongens van tegewoordig toch", zei ze glimlachend.
"Ik weet het niet tante"
"Achja, jij bent nog jong"
"Ik niet?", zei Bilal, "Hicham is even oud als mij"
De moeder lachte eens en staarde toen uit het raam.
"We zijn er bijna", zei Bilal. Dat veroorzaakte veel rumoer in de auto, iedereen wou zijn benen strekken.

Na een halfuurtje kwamen ze aan, Bilal probeerde zo goed mogelijk te parkeren, maar werd te enthousiast en botste tegen de auto achter zich. (onder het vele mopperen van zijn vader: 'die auto is gloednieuw!'). Gelukkig viel er geen schrammetje te zien! Ze laadden de vele tassen en koffers uit.
"We gingen maar voor een week!", zei Bilal terwijl hij de vele koffers naar binnen sleurde. Ze groette Bilals tante, dronken wat thee en toen stelde Bilal Hicham voor om te gaan wandelen. Ze stonden op en liepen naar buiten.

"Hoe bedoel je", zei Ismail ontzet
"Ismail, weet je ik heb hier echt geen zin, ga maar ergens anders toneel spelen.."
"Neen Nadia ik zweer het, ik wist het niet-"
"Ja Ismail, heb je me niet al genoeg gekwetst? Moet dit er ook nog bijkomen? Is dit de waarde die je aan me geeft?"
"Nadia, aub, luister"
"Ik luister niet! Ismail, ik wil je nooit meer zien of spreken. Ja? Hier scheiden onze wegen, er zijn genoeg meisjes, meisjes die het misschien wel pikken dat je hen als vuil behandelt, maar ik heb al genoeg aan mijn hoofd en dit kan er echt niet meer bij."
"Nadia, ik wist hier niets van. Het spijt me voor de vorige keer dat ik.."
"Dat je zomaar bent weggegaan, dat je de kant van een moordenaar hebt gekozen? Dat je nooit je excuses bent komen aanbieden? Dat je me hebt leren kennen"
De tranen stonden in Nadia's ogen.
"Nadia, nee ik bedoel ja. Ik bedoel", Ismail zuchtte.
"Ismail, ik vond je echt leuk, ik..ik was zo stom om je mijn tijd te geven en nu pluk ik er de wrange vruchten van."
"Nadia ik vind je nog steeds leuk, ik heb je echt graag"
"Is dit de manier waarop je dit laat zien?", schoot Nadia uit haar slof, "Ik walg van je Ismail.."
"Nadia toe, doe dit niet"
"Wat doen? Wij hebben niets..en blijkbaar ook nooit gehad"
"Da's niet waar! Echt niet, jawel..Jawel Nadia", zei Ismail smekend.
"Ga weg Ismail.."
"Nadia, Nadia!!"
NAdia deed de deur van haar bakkertje op en liep naar binnen, ze sloot snel achter zich de deur en zakte op de grond, als een hoopje ellende. Ze omarmde haar knieën en rustte er haar hoofd op. De tranen welden weer op: hoeveel keren zou ze nog tranen moeten laten..Hoeveel keren zou ze nog gekwetst moeten worden! Haar hart kon dit echt niet meer aan! Na een halfuurtje te hebben gehuild, moederziels alleen, stond ze op, veegde haar tranen weg en begon met het deeg te maken en te kneden. Ze moest geld verdienen voor Jafar.

Ismail stond met zijn handen in zijn zakken nog steeds voor het bakkertje. Hij had Nadia gekwetst en ze zou haar nog meer kwetsen als ze wist wie hij echt was: "Big Boss", hij lachte schamper bij het mompelen van dit woord. Was hij dan echt zo groot? Neen, dat was hij niet, hij was iemand die een dappere jonge vrouw had gekwetst. Hij was de vriend van een moordenaar, in hemelsnaam hij had Nordin helpen onderduiken! Zijn hart bonkte bij de gdachte dat Nadia hier achter zou komen: hij wilde haar geen verdriet meer doen..Dat had hij al genoeg gedaan..Hij schopte tegen een steentje en liep verder, hij slenterde voorbij een groepje jongeren die hem joviaal groetten. Hij mompelde iets terug, waarna hij weer verzonken in gedachten verderliep. Hij wilde het duister wereldje waarin hij opgegroeid was verlaten, maar het was een vicieuze cirkel. Trouwens dat ging niet zomaar..Hij ging op een bankje zitten en deed wat hij al tien jaar niet meer had gedaan..Huilen..

"Naar waar gaan jullie?", zei Bilals tante. Bilal draaide met zijn ogen, maar stopte abrubt toen hij het gezicht van zijn moeder zag.
"We gaan eventjes wandelen, de benen strekken, a ghatshie"
"Wel dan kunnen jullie evengoed langs een mevrouw in de boersestraat gaan. Ik heb haar kleedje afgemaakt, ze weet hoeveel ze me moet betalen, neem het geld in ontvangst en 40 percent is voor jullie"
"Woow, waarom dan?", vroeg Bilal verbaasd
"Transportkosten"
"Oh, bedankt ghatshie"
"Ale ga maar snel, ze woont in een appartementsgebouw."
"Oké, tot straks insh'Allah"
"Beslama"

Hicham keek rond in de buurt waar het appartementsgebouw gevestigd is. Het was een groezelige buurt, met veel jongeren die op straat rondhingen, er hing een grimmig sfeertje.
"Hier is het", verbrak Bilal de stilte
"Yeps"