Als het lot tegen je keert...

7.6

"Ik moet de dokter hierover spreken.."
"Neen, Nadia, ik heb je het toch al verteld..da's genoeg!"
"Neen, Jafar ik wil de dokter spreken!"
Op dat moment kwam de dokter juist binnen.
"Goedenmiddag mevrouw"
"Hallo", zei Nadia bruut,
"U hebt het nieuws vernomen.."
"U hebt tegen ons gelogen! U hebt gezegd dat hij zou genezen, niet dat hij over 8 maanden zou sterven!!, snikte Nadia het uit.
"Mevrouw..Ik heb gezegd dat hij WAARSCHIJNLIJK over 8 maanden zou sterven..Ik dacht dat Jafar had gezegd dat we nu al onze hoop op chemotherapie rust.."
Nadia veegde haar tranen weg en keek Jafar met een verbaasd gezicht aan..

"U zei", vroeg Nadia nogmaals..
"Chemotherapie mevrouw, ik dacht dat Jafar dit verteld had..Het spijt me maar ik moet eventjes een patiënt van me gaan bezoeken..Als u nog vragen hebt, ik ben hier heel de week"
"Dank u dokter"
Vanaf het moment dat de dokter de kamer verliet, draaide Nadia zich om en keek briesend naar Jafar.
"Waarom heb je het me niet gezegd?! Jafar! Je hebt iedereen van streek gemaakt, ondanks er nog hoop is? Waarom Jafar? Waarom! Verdorie!!"
"Nadia.."
"Neen, Jafar! Waarom heb je er ons niets van gezegd. Ya rab.."
"NADIA! luister nu eens! Weet je wat zo'n behandeling kost! Te veel Nadia! Wij kunnen dat niet aan! Er is al zo veel geld naar mij gegaan! En de rest? Het is te veel! Wij zullen dat nooit kunnen betalen! Nooit, en ik wil niet dat je nog eens een lening neemt. Neen, Nadia..Misschien moest het zo zijn.."
"Wat zeg je nu allemaal. Jafar..Je bent onze broer! Natuurlijk gaat er geld naar jou! Wij houden van je! Mocht je het nog niet weten:S?"
"Nadia, wees realistisch..We hebben er het geld niet voor..Ik..Ik heb dit al besproken met de dokter.."
"Jafar! We zullen er geld voor vinden! Doe mij dit niet aan! Ik zal dubbel zo hard werken! Er zal, insh'Allah, wel geld voor zijn!", snikte Nadia het uit.
"Nadia, je werkt als zeven op zeven. Er valt niets harder te werken!!"
"Jafar..Luister naar me, er moet een oplossing zijn, het kan niet anders..Die chemotherapie..Aub..", zei Nadia snikkend.
"Nadia..Ik zal ooit moeten sterven"
"Neen, aub..Jafar er is hoop! Er is hoop! Laat me niet achter.."
"Nadia die keuze ligt niet bij mij..."
"Dat weet ik, maar aub..Jafar, die chemotherapie..Wie weet.."
"Nadia..er is geengeld voor. Jij weet dit maar al te goed...De laatste operatie heeft al onze centen opgeëist"
Nadia begroef haar gezicht in haar handen..Ze kon het niet meer aan.
"Oh Jafar..Ik kan het niet meer aan, het wordt me te veel..Er moet geld zijn..het moet.."
"Was papa er maar...misschien heeft hij wat geld voor ons over..."
Nadia kromp bij die woorden ineen..Ze snikte het uit
"Papa is vier jaar geleden gestorven, in tante haar huis..Ik was erbij.."
Jafar schrok, hij fronste zijn wenkbrauwen en slikte..
"Waarom wist ik dit niet.."
"Ik kon het niet zeggen..Ik had er de moed niet voor..Ik.."
"Nadia, hoe kon je zo egoïstisch zijn? Daarnet zei je nog dat ik je broer ben, is dat wat zussen doen? De dood van hun bloedeigen vader verzwijgen? Nadia..Ik..Ga eventjes weg.."
"Jafar aub, probeer het te begrijpen..Ik wou niet egoïstisch doen..Je begrijpt het niet.."
Nadia keek de andere kant uit, de tranen prikten in zijn ogen..Hij was wees..Hij had geen moeder meer..Hij nu ook geen vader meer..Al vier jaar niet! Al vier jaar niet!!!
"Jafar toe, kijk naar me..begrijp me dan.."
"Laat me...Laat me nu maar eventjes alleen, Nadia", zei Jafar schor..
"Ik wilde niet egoïstisch zijn..", snikte Nadia het uit en liep naar buiten. Ze leunde tegen een muur en snikte het uit. Ze wou niet egoïstisch zijn, ze wist niet waarom ze het nooit had verteld..Ze had het zelf nog steeds niet verwerkt, ze had het onderwerp steeds weggeduwd. Als ze de woorden had uitgesproken zouden ze onomkeerbaar zijn geweest. Oh Allah, wat voelde ze zich miserabel..

Oumaima probeerde ondertussen overal geld bij elkaar te sprokkelen. Aziz deed ook wat hij kon. De relatie tussen beiden was nog niet zoals vroeger. Aziz hoopte dat dit, op een mooie dag, als ze het verleden konden laten rusten, wel zou zijn. Oumaima werd elke dag zenuwachtiger en zat onder de stress. Mansour. Hoe zou het met hem zijn? Wat zou hij aan het doen zijn? Op dit moment? Wat heeft hij gisteren gedaan? Leefde hij nog? Zou zij hem nog ooit zien? Oumaima sliep niet meer. Op het werk was ze er nooit met haar gedachten bij en thuis at en dronk ze nauwelijks. Ze stond op de rand van een zenuwinzinking. Aziz was voortdurend bij haar, toch leek Oumaima zo ver weg. Ze vermagerde, de wallen onder haar ogen werden steeds groter. Ze trilde en schrok van plotse bewegingen.
"Je moet eten zusje.."
"Neen."
"Oumaima"
"ZWIJG!! Zwijg Aziz! Oké! Ik eet niet! Ik heb nog maar 400 euro en moet er nog eens 400 hebben! Ja? Oké? Mijn zoon is sinds zijn geboorte nooit van mijn zijde geweest! Vandaag heb ik hem al een week niet gehoord, noch gezien. Goed? Ja? Hou je mond!"
"Zus, ik ben bezorgd.."
"Ik heb je bezorgdheid niet nodig! Oké! Niet nodig! Ik heb het al een paar jaar overleefd zonder jouw bezorgdheid! Goed?"
Aziz zweeg, de woorden kwetsten, maar hij begreep Oumaima..

Mansour krijste dag en nacht, hij miste zijn moeder, hij miste haar woordjes, haar lach en haar knuffels. "Mama", dat was het enige dat Nordin uit zijn mond kreeg. Hij sloot hem op en gaf hem af en toe eten. Het mannetje zag rood van het huilen. Het was hartverscheurend. Ismail kon er ook niet meer tegen.
"Maak dat hij zwijgt!!"
"Ik doe mijn best joh!", riep Nordin.
"Ga met hem wandelen!"
"Neen"
"Dan doe ik het wel, alles is beter dan dit helse gekrijs!!"
Hij ging de kamer binnen zette hem rechte, veegde zijn tranen ruw weg en nam hem bij zijn hand vast.
"Kom wij gaan een eindje wandelen!"

Nadia ging de kamer niet meer binnen. Ze ging bibberend naar huis met ongelooflijke pijn die in haar hart huisde. Ze hoopte dat Yasser in goede handen bij Younes was. Ze ging het huis binnen en kwam tot een beslissing. "Als er geen geld is, zal ik dit huis moeten verkopen", Nadia slikte bij deze stille beslissing..