Als het lot tegen je keert...

2.5

Haar hoofddoek en lange kleren werkte tegen, maar ze moest blijven zwemmen. Ze herinnerde zich hoe haar vader haar in Marokko had leren zwemmen. Plots dacht ze: dank je papa.

Ze zwom met open ogen, en zag plots de jongen half bewusteloos. Ze greep hem bij zijn kraag en begon uit volle macht naar boven te zwemmen: ze moest er geraken. Ze begon te bidden: Oh Allah sta me bij, help me, Ya Allah helpe me.. Ze begon lichtjes te panikeren: haar lucht begon op te geraken..Komaan nog een klein beetje, de jongen woog meer dan ze dacht...De beelden van haar vader kwamen voor haar ogen en ze hoorde zijn woorden alsof hij naast haar stond. Het was de eerste keer dat haar vader haar had leren zwemmen: "Komaan Yasmina inoe! Zwemmen, kracht in die benen, komaan volhouden, nee je bent niet moe!! Zwemmen Yasmina inou, yallah"

Ze vond terug kracht en ja! Eindelijk ze had het gehaald, ze haalde diep adem! Ze greep de jongen beter vast en zwom naar de kant. Ze sleepte hem bij zijn benen naar het gras..Ademde hij nog wel? Ze herinnerde zich wat haar vader ooit bij Younes had gedaan, toen hij bina verdronken was. Ze ging met haar handjes naar de buik van de jongen en probeerde de bewegingen te herinneren. Ja! Hij hoeste heel wat water op en knipperde met zijn ogen. Nu ademde hij tenminste.

"Ik ga de ambulance bellen.."

"Laa, neen, Alstublieft, nee, ik ben oke"

"Maar je bent juist bijna verdronken.."

"Neen aub.."

Ze kon niet anders dan haar gsm terug in haar tas te steken. Yasmina was kleddernat. Ze bekeek de jongen wat beter..Waarom heeft deze jongen juist zelfmoord proberen te plegen.

"Hoe heet je?"

"Adam"

Kom dan breng ik je tenminste naar je huis,

"NEEN, aub nee, aub.."

"Goed goed"

Wat moest Yasmina nu doen...

"zucht, ik kan je toch niet zo hier alleen laten.."

"Waarom niet? Iedereen laat me tegenwoordig alleen"

"Je weet toch dat zelfmoord haram is.."

"Natuurlijk weet ik dat: verdriet kan mensen rare dingen laten doen.."

"Waarom verdriet, als ik vragen mag.."

"Pfff, ik heb niets en niemand meer, Yasmina.."

"ow, is de dood weer op bezoek geweest?"

"Neen, niet van dat. Ze hebben me achter gelaten.."

"Wie dan?"

"Mijn ouders, zussen en broers, voor de rest heb ik hier geen familie"

"Wanneer dan.."

"Een week geleden, ik heb geen thuis! Ik slaap op straat.."

"En eten?"

"..."

"Heb je honger?"

"Een beetje..."

De jongen was zeker ouder dan Yasmina, maar hij was zo gesloten..er is vast vele meer gebeurd: maar welk recht had Yasmina om er achter te vragen? Deze wildvreemde jongen had blijbaar een hard verleden..misschien ook een harde toekomst..

"Gaan we eten hier bij een friettent.."

".."

"Ik trakteer.."

"..ik ben geen bedelaar..ik heb mijn trots nog! Door een meisje me laten trakteren!! En gered worden door een meisje! Wie denk je wel dat ik ben!!!"

Yasmina schrok van zijn reactie..Waarom was hij ineens zo boos.

"Goed, als ik maar een meisje ben..ik ga naar huis.."

Yasmina liet "perongeluk" een briefje van 50 euro vallen..Ze had hier drie weken voor gespaard: ze wou namelijk een mooie jurk kopen..Ach misschien is de jongen wel onbeleefd geweest, maar hem honger laten lijden kon ze niet toelaten. Ze had het gevoel dat er een band was begonnen tussen hun beide..Maar ze had ook het gevoel dat er een lange weg voor hen lag voordat er vriendschap tussen hen zou zijn..

"Ben weg, Adam, hou je goed.."

"..Beslama"

Hij aarzelde en mompelde toen: "B...Be...Bedankt voor alles!!"

"Graag gedaan Adam"

Wanneer zouden ze elkaar terug zien?

Adam bleef in Yasmina's hoofd rondspoken, het was inmiddels maandagmorgend..Ze werd wakker van een schrijnend gehuild, was dat Nadia??