Als het lot tegen je keert...

4.1

Nordin had het goed met Oumaima..Alles ging goed..Ze was opengebloeid. En ze was over de stap heen. Hij voelde zich niet echt gelukkig. Goed de eerste weken was het nog tof. Maar hij miste zijn oude leven. Meisjes, uitgaan, geld..Drugs..
Pfff. Oumaima begon ook lastig te worden, ze wou te veel. Gaan winkelen met hem, wandelen. Pff dat ze hem gewoon met rust liet, goed ze was wel zijn vrouw...
Op de eerste plaats moet ze gewoon eten maken en schoonmaken..Pff
Zou hij zijn oud vriendinnetje terug opbellen?

Zou hij, of zou hij niet...Zou hij of toch maar niet...
Hij besloot het te doen. Oumaima zou er nooit achter komen. Hij kende het spel van het playen. Hij belde haar op.
"Hey schat..", zei Nordin zwoel.
"Nordinn!! O my god. Zoooo lang geleden joh.", antwoordde ze flirterig
"Hahhaa, zo heb je zin om vanavond iets te gaan doen?"
"Nordin ben je dan niet getrouwd"
"Ach je kent me toch..Jij betekent veel meer voor me dan die boerin hier bij me thuis..Ik hou het niet meer uit schatje! Ik heb je nodig.."
"Hihi. Gekkerd! Tuurlijk heb ik zin om iets vanavond te doen..Voor jou alles"
"Goed, dan spreken we af bij ons gewoonlijk plekje!"
"Oki schatjeuh!! C-Ya"
"Zoen schatti!"
Had Nordin dan geen schuldgevoeld? Neen. Hij miste zijn vroeger leven. Trouwen had hij omwille van zijn ouders gedaan. Hij had helemaal geen behoefte aan 1 vrouw voor heel zijn leven! Nu moest hij een smoesje verzinnen voor Oumaima te overtuigen.
Oumaima lag zo lief en onschuldig als een roosje op de sofa. Ze zat haar favoriete soap te bekijken. One three hill. Ze lag er weer in haar bolletjes pyjama. Een beetje popcorn te eten...En heeel veeel chocolade
"Nordin!! Kom er bij zitten joh! Het wordt echt spannend", zei Oumaima met een mond vol popcorn.
"haha, neen, liever niet Die soaps zijn voor gekke meiden..Net als jij! Die dan chocolade etend, depressief, omdat al die meisjes in die soap zo mager zijn, naar een irrealistisch soap te kijken. Neen dank je!"
"Héé! Toe nou. Ik zit niet graag alleen.."
"Neen, liefje ik ga vanavond er eens uit.."
"Ow? Naar waar dan?"
"Naar mijn vrienden..Ik heb met ze afgesproken. Wacht maar niet op mij! Het wordt laat.."
"Ow Oké dan. Ik begrijp wel dat je je vrienden terug wil zien. Maak maar lekker veel plezier!!"
"Zal ik zeker doen"
En hij gaf Oumaima een zoen op haar kaak. En weg was hij. Het zou een wilde avond worden. Wees daar maar zeker van! Meisjes..uitgaan..zijn vroeger leventje zou hij terug oppikken..

"Gaat het?", vroeg Adam lief.
"...Neen...", antwoordde Yasmina
"Begrijp ik best wel.."
"Uhu"
Pijnlijke stilte..
"Zullen we maar naar je zusje gaan kijken?"
"Ik durf het niet..Ik kan het niet aan.."
"Ik ben er. Dicht bij je. Zoals jij ook bij me was toen ik het moeilijk had."
"Pfff.."
"Komaan.."
"Oké..Mag ik je hand vasthouden?"
"Tuurlijk"
Stap voor stap gingen ze naar het kamertje van Hurriya..Yasmina bibberde. Ze wou het niet geloven! Haar zusje..Ze trilde en de tranen stonden in haar ogen, maar ze moest het doen. Anders zou ze er de rest van haar leven spijt van krijgen..
Yasmina ging eerst naar binnen. Daar lag ze. Haar zusje. Ogen gesloten. Bleek en levensloos. Yasmina sloot haar ogen..allerlei herinneringen kwamen naar boven.."Yasmina Yasmina!! Gaan we buiten spelen? Pls!!!". Yasmina opende haar ogen terug..Ze gingen dichter en dichter naar het bed. Adam had het ook moeilijk. Hij moest terug aan zijn zusje denken..
Yasmina nam een stoel..en ging zitten. Ze nam een diepe zucht. En begon te vertellen tegen Hurriya: "Moge Allah Zijn Rahma over je heen laten gaan Riya..Ik mis je nu al..Ik hou echt veel van je. Zal dat ook altijd doen. Jij sleurde me er met je glimlach altijd door. Wanneer het te moeilijk werd. Jij liet me mijn ouders niet vergeten..En al ben ik verminkt. Lelijk. Jij glimlachte altijd naar me. Met je zuivere oogjes. Helemaal niet vol haat. E als de wereld weer moeilijk deed..Dan nam ik je hand vast. En dan was het net of je zei: "Samen zullen we de wereld wel laten zien!"..Dat was dan genoeg voor me. Ik hou van je Riya...De dounya heb je achter gelaten. Aghera kom eraan....Vergeet je me niet? Ik hou van je Riya. Echt waar..."
Toen barste Yasmina in tranen uit. Ze voelde de warme hand van Adam op haar schouder...En ze wist dat ze het zou overleven...

Nadia wist wel dat Yasmina in goede handen was bij Adam. Zij moest nu naar Jafar gaan. Hij wist het nog niet. Zucht. Hierna zou ze naar Marokko moeten gaan. Begrafenis regelen. Helemaal alleen..Ach zorgen voor later!
Ze ging weer een ziekenhuis binnen. Ziekenhuizen werden nu vertrouwde plekken..
Ze ging naar Jafar. Zou hij slapen? Hoe zou hij het opnemen? Ach..Wat zal komen zal komen..
Ze ging naar binnen..Hij keek haar met rode ogen aan..
"Jafar? Gaat het?"
"Ze is dood?
"...", ze knikte langzaam..
"Ik wist het wel..Het doet pijn?
Nadia knikte met tranen in haar ogen.
"Ik weet het wel zus..Maar weet je...Soms moeten we eens leren..Om het over ons heen te laten gaan. De dood wekt zoveel emoties bij ons op. Toch is het een deel van ons leven. Het einde. Maar een deel. We moeten leren Allah te vertrouwn. Hij weet wat hij doet! Hij weet wat het goede voor ons is. Natuurlijk doet het pijn zus! Wij weten wat pijn is. Maar vertrouw maar gewoon op Allah. Als het zo moest zijn, dan is het zo. Tranen zullen er geen verandering in brengen. Goed tranen zijn niet erg, maar je mag niet verdrinken in je verdriet zus..Je moet er uit zien te geraken. En dat kun je alleen met de hulp van Allah..Vertrouw, maar op hem..Alles komt ins'Allah goed. Bid voor Hurriya..Dat zal haar veel meer helpen dan gewoon te huilen zus.."
Nadia veegde moedig haar tranen weg. Ze ging naar Jafar toe. "Je hebt gelijk broer van me...Maar toch..het doet pijn!! Zo veel pin!"
"Weet ik zus..Maar sbar is een krachtig middel..Onthoud dat maar.."
"Ik hou van je.."
"Het is wederzijds zusje van me.."