Als het lot tegen je keert...

11.9

Bilal en Fatima liepen terug, verzonken in gedachten.
"Shoukran, mama", zei Bilal plots en hij kuste haar op het voorhoofd
" 't Is nu niet omdat je verloofd bent dat je je moeder op het voorhoofd moet kussen"
"Ahha, mama toch..Wat vind je van Oumaima?"
"Ze heeft een alleraardigste broer, Aziz is gewoon bezorgd om zijn zusje, daarom doet ie zo afstandelijk"
"Ja oke ....Maar Oumaima zelf?"
"Ik ken haar natuurlijk nog niet zo goed, maar dat komt Insh'Allah nog wel..Toch kan ze soms zo koud kijken, zo..Ik weet het niet, meskiena, ze heeft denk ik veel meegemaakt"
"Soms bezorgen haar ogen me kippevel: zo koud en emotieloos dat ze kan kijken, net of ze nooit meer gelukkig zal worden..Maar vandaag heb ik haar aan het lachen gebracht, mama ze was nog mooier dan ze al was.."
"Zo, je vindt haar echt wel aardig"
Bilal bloosde eventjes: wat zat ie nu over een meisje tegen zijn moeder te praten? Dit was echt te vreemd voor woorden.
"Wacht als Hicham dit te weten komt"
"Hij weet al dat ik vandaag naar Oumaima ging hoor"
"Ook dat je al bij het noemen van haar naam begint te blozen?"
"a Ma! Ik bloosde niet"
"Neen, je werd enkel rood"
"Ma! Hij pest me heel z mijn leven lang als hij dit te horen krijgt"
"Al goed, al goed..Wat was dat nu tussen jullie beiden?"
"Ach niets..Je weet wel, vrienden hebben soms toch ruzie, is niet meer dan normaal joh"
"Neen, voor jou en Hicham niet"
"Ach iets stoms, maar het is al terug goed"
"Ah fijn om te horen, Hicham mijn jongen je onderschat dit allemaal toch niet?"
"Wat?"
"Het huwelijk is een grote stap jongen..Soms heb ik het gevoel dat je dit niet zo goed beseft"
"Tuurlijk wel", zei Bilal verontwaardigd
"Neen, dat is trouwens normaal hoor, maar je moet echt wel goed beseffen dat dit een grote stap is. Het huwelijk brengt heel wat verantwoordelijkheden mee..Je moet op je eigen benen kunnen staan..Soms brengt een huwelijk problemen die je petje te boven gaan"
"Ma, waarom zo negatief..je begint nu al over problemen"
"Omdat het zo is, tuurlijk het huwelijk is niet 1 en al problemen, maar ..je weet nooit"
"Ik weet het wel..Heb je Mansour gezien?"
Fatima zweeg eventjes.
"Ja", zei ze uiteindelijk, "Het is een schatje"
"Ja ,Maar?"
"Maar wat?"
"Ja dat vraag ik je juist"
"Wat zou er moeten zijn, hij is de zoon van Oumaima..En ..Voor de rest valt er niets over te zeggen..Al heb ik het er nog een beetje moeilijk mee"
"Ik beschouw hem nu al als mijn eigen zoon"
"En ik als kleinzoon", zei Fatima met een minzaam glimlachje, "Kom laten we ons nu maar haasten, je vader zal alles willen zeggen..Oh jeetje, zeg niet dat dat je vader voor de deur is"
"En zeg aub niet dat hij die reusachtige la3baja aan heeft"
"Met die oude sleffers van Marokko"
"En die gigantische zonnebril"
Fatima en Bilal keken naar elkaar en kregen de slappe lach. Dit was echt typisch Bilals vader.
"A mih! Hoe was het?"
"Goed a Bah, maar zeg nu niet dat je hier al die tijd voor de deur hebt gezeten? Alleen?"
"Niet alleen neen, heb wat met Hicham zitten praten, en ik zit hier maar drie uurtjes ofzo..Maar vertel eens Fatima hoe was het?"
"Kom laten we naar binnen gaan en dan bespreken we alles wel, snel voordat de buren denken dat er een gek ontsnapt is"
"Kom spreek niet zo over je zoon"
Bilal schudde lachend zijn hoofd, hij besloot ze maar onderling te laten praten. Hij stormde de trap op: hij moest Hicham spreken!

Jafar liep voor de zoveelste keer naar het ziekenhuis voor zijn behandeling, hij zag er de laatste tijd wel wat beter uit, zeiden de dokters. Het begon er naar uit te zien dat hij zou genezen, het was een lange bittere strijd geweest, maar SubhaanAllah, hij zou insh'Allah genezen. Ze mochten natuurlijk niet te vroeg juichen, maar het zag er wel goed uit. Jafar voelde zich bij dit nieuws leeg, hij wist niet zo goed hij zich moest voelen. Na een tijdje begon het door te dringen: alhamdullilah hij zou insh'Allah genezen. Zijn tijd was nog niet gekomen. Nadat hij uit het ziekenhuis kwam, was het net of hij alles voor de eerste keer zag, de lucht, de bomen, de vogels die de nieuwe lente inluidde.
"Jafar!", riep er iemand. Verschrikt zocht Jafar naar de prsoon die zijn naam riep.
"Aziz! A Sahbi, jou heb ik al een tijdje niet meer gezien!"
"Ah jawel, een paar dagen geleden toch?"
"Lijkt zo lang geleden, je moet vaker langs komen, je weet dat je altijd welkom bent!"
"Tuurlijk weet ik dat..Alles goed sahbi, je ziet er zo stralend uit!"
"Ahha, kom net van het ziekenhuis"
"En?"
"Alhamdullilah Aziz..Ze zeggen dat de genezing niet meer ver is"
"Alhamdullilah! A Sahbi! Wat een nieuws! Wat ben ik blij voor je!"
"Ahha, ik weet het, ik ga het Nadia nu zeggen..Daar zal ze van opkijken, ewa hoe gaat het met jou?"
"Alhamdullilah", zei Aziz met een sobere glimlach
"Mij maak je niets wijs, ik stel voor dat we iets gaan drinken! Ik betaal wel"
"Ahha, oké, is goed"
Ze settelden zich in een gezellig marokkaans cafeetje en bestelden -al was het er veel te warm voor- een glas marokkaanse thee. Jafar slurpte overdreven hard, waarbij Aziz het uitproestte.
"Ja de tijd gaat snel", zei Aziz plots
"je lijkt net een oude man, maar ja de tijd gaat inderdaad snel, gisteren was Yasmina nog een kleine meisje, mijn klein zusje en is ze een getrouwde vrouw..SubhaanAllah"
"Ja..Oumaima is verloofd"
Jafar keek op.
"Ohja? Mabrouk sahbi"
Aziz knikte niet echt overtuigend.
"Het zit me dwars Jafar"
"Heb je haar..Zijn ze haar.."
"Neen ik heb haar dit keer niet uitgehwelijkt, die fout maak ik insh'Allah nooit meer..Neen, zij heeft ja gezegd, die Bilal is haar hand komen vragen en zij heeft ja gezegd."
"Is het geen goede jongen?"
"Jawel..Jawel, eigenlijk wel, maar dat was Nordin ook..Ik ben bang dat ze gewoon ja heeft gezegd vanwege Mansour"
"Mansour?"
"We hebben het moeilijk met de eindjes aan elkaar te knopen, maar alhamdullilah, het lukt ons wel..Ik heb het nare gevoel dat ze een zekere vaderfiguur voor hem zoekt, en niet naar een echtgenoot voor haarzelf..Het ergste van al is dat ik er een geprek met haar heb over gehad..Dat ze misschien moet zoeken naar iemand om mee te trouwen..Ik denk dat dat gesprek haar ook heeft beïnvloed..Ik ben bang voor haar, ik wil niet dat ze zich in het ongeluk stort."
Jafar luisterde aandacht, hij wilde net iets zeggen, maar Aziz vervolgde zijn uitleg.
"En dan heb je nog het feit dat Nordin nog altijd ondergedoken is en op de loer ligt. Als hij hier iets van te weten komt, dan..Daar durf ik gewoon niet aan te denken"
"Is ze al gescheiden?"
"Ja, daar heb ik voor gezorgd..Al een hele tijd geleden..Het probleem is ook..Ze is niet meer de Oumaima van vroeger, ze is zo stil..En haar ogen..Ze bevriest de mensen gewoon enkel tegen Mansour doet ze een beetje normaal.. En ..Pff ik ben ook bang Jafar dat ik alleen ga achterblijven"
"Dat doe je sowieso niet! Je hebt ons toch, je kan komen wanneer je maar wil..En over die onzekerheid..Laat het gewoon komen Aziz, als je ziet dat het echt een goede jongen is en zij heeft ja gezegd..ze moet ooit hertrouwen, misschien is dit wel goed voor haar..Probeer je ook niet af te sluiten van haar, ze heeft je echt nodig Aziz, je blijft haar grote broer, wat er ook gebeurd. Ze heeft je vergeven, vergeet dat niet..Dat wil heel wat zeggen. Je moet haar proberen haar eigen weg te laten zoeken, zoek jij die van jou..Maar dat wil niet zeggen dat jullie wegen scheiden. En echt als er iets is..Ik sta er echt voor je. Dat meen ik vanuit het diepste van mijn hart sahbi"
"Shoukran Jafar, dit betekent echt veel voor me..Moet net aan mijn leerkracht Nederlands denken van vroeger"
"Oké, dat is behoorlijk griezelig", grinnikte Jafar
"Ja idd, ze zei altijd, met een vriend aan je zijde is geen weg te lang..raar om te geloven, maar ze had gelijk.."
Jafar glimlachte eens breed.
"Ik nodig je trouwens uit voor het trouwfeest van mijn zus, over een vier dagen..Neem die verloofde van Oumaima mee, dan kunnen we hem leren kennen en zien wat zijn bedoelingen zijn.."
"Oh Shoukran, ga nu maar thuis je grote nieuws vertellen"
"Oké, tot dan insh'allah"
"Ma3a salama en tot dan insh'Allah"