Jeeeehh een nieuw hoofdstuk!!!!!! Niet vergeten te voten, Xxxxxx
Ik had Mason en de Roedel overtuigd, maar nu kwam de volgende stap...het was de bedoeling dat ik en Mason met Daimhin mee zouden gaan. Vervolgens zouden we dan met Andarta overleg houden over de verdere gang van zaken. Het probleem: alle krijgers van onze Roedel waren erop tegen, het kon immers altijd een valstrik zijn. Dit was dus precies wat de wereld uitgeholpen moest worden, deze ellendige vooroordelen jegens de andere partij. Hoe vaak ik ze er ook van verzekerde dat het allemaal wel goed zou gaan, wilden ze niet luisteren.
'Als jullie met z'n tweeën gaan zijn jullie toch veel te kwetsbaar!' Bracht Kay hoofdschuddend uit, hij vond het duidelijk maar niets allemaal.
'En wat als ze jullie gevangennemen, dan hebben wij en geen Alpha en geen Luna om ons te leiden.' Viel Jake bij.
Natuurlijk begreep ik hun onzekerheden, maar ik was er al eens eerder geweest. Ik had de druïden en Andarta ontmoet, zoiets zouden ze nooit doen.
'Denk aan wat we hiermee kunnen bereiken, we zouden de druïden weer als bondgenoten kunnen zien. We zouden elkaar kunnen helpen, hoe moeilijk is het om in vrede met elkaar te leven?' Ik wierp snel een blik op Daimhin in de hoop dat hij me enige support zou geven hierin. Hij schoof nogal ongemakkelijk heen en weer op zijn plaats, maar rechtte nu zijn rug en keek de groep aan.
'Wij zouden nooit zoiets doen, zoals jullie Luna al zegt: wij willen gewoon vrede, geen vooroordelen meer. Deze oorlog moet nu ophouden!' Maar hij kreeg alleen maar boos gejoel. 'Waarom zouden we jou vertrouwen?' Werd aan hem gevraagd door een wat ouder lid van de Roedel. De man kwam me vaag bekend voor als één van Masons wijste raadsheren.
Daimhin zuchtte en keek me aan, ik knikte hem bemoedigend toe, dit was hét moment.
'Omdat...omdat ik niet een volledige druïde ben. Omdat ik ook deels wolf ben.' Hij begon zacht, maar hij eindigde krachtig, zelfs een beetje trots.
Misschien zou hij zijn wolf kant kunnen omarmen als er vrede ontstond tussen onze volken. Hij hoefde zich dan in ieder geval niet meer te schamen voor wie hij was, hij hoefde één kant nooit te verloochenen.
De Roedel reageerde geschokt op wat hij zei, ze staarden hem aan en durfden eerst zelfs niets uit te brengen. Ik begreep hun reactie, wie had dit verwacht? Half wolf half druïde...gekker kon waarschijnlijk niet in hun ogen.
'Is het waar?' Mason was zelfs compleet van zijn stuk geslagen en keek Daimhin nieuwsgierig aan.
Daimhin knikte en haalde onverschillig zijn schouders op, 'De druïden hebben Dephine van haar kind laten bevallen, daarna hebben ze haar pas geëxecuteerd voor verraad. Ze hebben het bestaan van het kind altijd geheim gehouden, maar daar stam ik dus vanaf.' Langzaam begon het gefluister en het gemompel, de sfeer was maar al te gespannen. 'Kun je veranderen?' Vroeg dezelfde man weer aan Daimhin.
Hij schudde zijn hoofd, 'ik heb het nooit gekund en zal het waarschijnlijk ook nooit kunnen.'
Ik zag dat er meer waren die hem iets wilden vragen, maar aan Daimhins gezichtsuitdrukking te zien kon hij dat nu niet echt hebben. Ik besloot snel in te grijpen voor het uit de hand kon lopen.
'Nu dit gezegd is kunnen we misschien verder met het bedenken van onze volgende stap. Het plan is eigenlijk gewoon heel erg simpel: Mason en ik gaan met Daimhin naar het kamp, overleggen met Andarta en haar raadgevers en komen vervolgens terug met haar om hier te overleggen met onze raadgevers. Is het duidelijk?' Ik vond het verschrikkelijk vervelend dat iedereen er de hele tijd iets tegenin te brengen had, maar open kaarten spelen zou het vertrouwen en de band van de Roedel wel verstreken. Bovendien was dit mijn eerste daad als Luna, ik kon dit nu niet verpesten. Alles moest volgens plan gaan, dus moest alles eerst duidelijk zijn voor iedereen. Mason raakte zacht mijn hand aan waardoor ik opschrok, ik keek hem aan en zag de trots in zijn ogen. 'Zou ik het vanaf hier overnemen?' Vroeg hij me zo zacht dat alleen ik het had kunnen horen. Ik knikte dankbaar en gaf snel een kneepje, hij glimlachte en begon te spreken.
'Terwijl wij in overleg zijn, wil ik dat iedereen in volle paraatheid is. Ik wil patrouilles langs de grenzen van ons territorium, het dorp moet bewaakt worden en alle gezinnen moeten worden geïnformeerd over de stand van zaken. Verder wil ik dat iemand Cars zijn Roedel inlicht, en natuurlijk die van Jules...' Toen hij het zei kwam Brynne naar voren. 'Ik zou dat graag willen doen, Cars weet nog altijd niet dat ik bijgekomen ben.' Mason knikte, vervolgens ging Brynne er direct vandoor. Ze zou wel blij zijn, het zou me niets verbazen dat ze vanaf hier zijn stemming kon voelen. Ik hoopte dat mijn broer nu weer wat bij zou komen...
'Als laatste heb ik mijn beste krijgers nodig om in de bossen te blijven, Daimhin, mogen ze ons escorteren?' Mason draaide zich zo om dat hij Daimhin recht aan kon kijken, ik zag hem wat ineenkrimpen onder de blik van Mason.
Ik wist maar al te goed hoe hij zich voelde, Mason kon nogal...intimiderend overkomen.
'Ja, dat mag. Maar wanneer we de grens van het kamp bereiken zullen ze niet verder kunnen, anders zullen ze last krijgen van illusies of gaan ze ronddwalen waardoor ze vergeten waar ze zijn.' Weer haalde hij zijn schouders op, iets dat blijkbaar echt een trekje van hem was.
'Goed, wat mij betreft is alles nu doorbesproken. Begrijpt iedereen wat de bedoeling is?' Er werd geknikt en instemmend gemompeld.
Ik keek tegen Mason op, hij kwam zo rustig over en deed dit met al het gemak van de wereld. In mijn ogen was hij de beste Alpha die er was, ik had nog veel te leren.
'Wat mij betreft kunnen we nu gaan, of niet?' Hij wisselde een blik met Daimhin, die knikte.
'Andarta wacht op ons, het is inderdaad het beste als we nu direct gaan.' Mason pakte mijn hand weer en leidde me door de menigte heen tot we op de gang stonden. Daimhin was ons gevolgd, samen met een paar reuzen van mannen, Kay, Dax en Jake. 'Dax, ik wil dat jij en Dax hier blijven om het dorp te beschermen. Plus dat alle gezinnen natuurlijk nog geïnformeerd moeten worden. Kay, jij gaat mee samen met Felix, Qilian en Imanuel.' Toen de wat oudere man ook aan kwam lopen knikte Mason naar hem, 'Tyron zal ook met jullie meegaan.' Mason keek iedereen even aan en leek tevreden te zijn, 'mooi...we zijn compleet. We kunnen gaan!'
