True Wolfs Mate (16+) SLOWLY EDITING

Lotsbestemming

De vorige keer in True Wolfs Mate:

 'De dag dat Zeus je vervloekte wist ik dat je ooit terug zou keren. En ik wist ook dat dat het moment zou zijn waarop je in zou zien wat liefde echt betekende, niet een bevlieging, maar iets dieps waar je alles voor over zou hebben. En als dat zou gebeuren...' Ze glimlachte en toverde een handgeschreven brief tevoorschijn. 'Iedereen heeft recht op één enkele wens en heel soms laat ik die uitkomen. Dit is mijn belofte, het staat zwart op wit. Als je besluit dit te doen dan kan niemand je tegenhouden of straffen, dan zul je eindelijk vrij zijn mijn dochter.' Ze kuste me op mijn voorhoofd en liet me toen los, 'lees het, denk erover na en neem dan een beslissing. Want zodra je dat doet is er geen weg terug.'   

Met ingehouden adem bekeek ik de brief met Gaia's handschrift, haar belofte aan mij, aan Alpha, aan ons. Dit was waarom mensen Goden aanbeden, waarom ze hoopten en wensen uitspraken, omdat ze geloofden dat ze ooit aangehoord werden. Dat er misschien iemand was die naar ze luisterde en ze zou helpen, ze zou steunen en beschermen. Dat was wat ik bewonderde, wat mijn hart verwarmde, een gevoel dat ik altijd in mijn hart zou meedragen. Ooit was ik geboren met een schitterende gave die gezien werd als mijn lotsbestemming. Ik moest en zou Godin van de Maan worden, beschermster in de nacht, waker over zij die licht nodig hadden in tijden van duisternis. En het was een prachtige lotsbestemming, werkelijk waar... Maar mijn hart en liefde lag ergens anders, was ook nu nog bij de persoon waarvoor het altijd bestemd was. Ik was Selene en hij mijn Endymion. Ik was Luna en hij mijn Alpha. Ik was April en hij was Mason. En wie we ook waren, welke namen we ook droegen, we hoorden bij elkaar, voor altijd.
In ieder leven wisten we elkaar te vinden en in ieder leven vielen we weer voor elkaar, omdat dat was wie we waren, omdat dat onze lotsbestemming was. Misschien niet zo spectaculair of bijzonder als een God of Godin zijn, maar zeker net zo magisch en betoverend. Het was onze liefde die ons met elkaar verbond en onze liefde was alles wat we ooit nodig zouden hebben.

Ze schreef verder, dat ik thuishoorde op de aarde en dat waar ik ook ging, de kracht van de maan me altijd zou toebehoren. Ik was een kind van de nacht, van de maan en van de aarde. 
Maar ze zou me ook altijd zien als één van haar vele kinderen, als haar dochter en als Godin.
De waarheid had ze me geschonken en de keuze lag nu bij mij. Ik mocht gaan, verlost van mijn taken die bij dit goddelijke leven hoorden en terugkeren naar waar ik werkelijk thuishoorde. Of ik mocht blijven, regeren naast de andere Goden en heersen in het Godenrijk. Aan de ene kant was het zo simpel, maar toch voelde deze beslissing aan als een zware last op mijn schouders. Als ik dit achterliet, zou ik weer onwetend zijn. Dan was ik een normaal menselijk meisje, ik zou weer April kunnen zijn en mijn leven kunnen leiden zoals ik dat zelf wilde. Ze schreef dat ze Mason ook zou helpen, dat hij zijn goddelijke kant ook zou verliezen en bevrijd zou worden van de duisternis die hem nu in zijn greep hield. Het was de oplossing waar ik al die tijd naar verlangd en gezocht had, het was een wens die uitkwam. Mijn handen gleden over het oude boek, over de bladzijden die ze voor me had opgezocht. Dit was het boek van het begin en het einde, waar alles instond en alles te vinden was. En wat hier beschreven stond, was mijn verhaal... De dappere Godin die durfde uit te komen voor haar liefde, die niets anders wilde dan samenzijn met degene die haar hart had gestolen. Het was zo'n oprecht liefdesverhaal, omdat het waar was. Geen sprookje, geen verzinsel, dit was mijn leven. Alles stond erin, zelfs het einde dat ik bijna niet durfde te lezen. Met trillende hand sloeg ik de bladzijde om en zag een tekening van mij en Alpha, hand in hand, gelukkig naar elkaar kijkend. We waren weer samen, we waren mens. Kon ik op die manier leven? Zonder deze betoverende kant, zonder magie, zonder sprookjes die tot leven kwamen en Goden die over ons waakten? Zou ik daar echt voor kunnen kiezen? Het antwoord wist ik eigenlijk al. Want ja, dat was precies wat ik gewild had toen ik nog Selene was en Endymion leerde kennen. Ik had gehunkerd naar het simpele leventje, naar wandelen over de grasvlakten en kijken naar de sterren om vervolgens verwonderd te worden door alle kleine dingen die het leven te bieden had. Want magie had niet altijd iets te maken met spreuken en betoveringen, soms was magie te vinden in hele andere dingen. In onze liefde bijvoorbeeld. En dat zou genoeg zijn, genoeg om een eeuwigheid gelukkig te zijn. Met Gaia's brief stevig in mijn hand geklemd, verliet ik de mysterieuze holte onder de Boom des Levens en wandelde door haar tuinen. Ik bekeek alles voor de laatste keer, prentte het in mijn geheugen en hoopte dat deze herinnering wellicht terug zou keren in een droom. Dan zou het als iets onwerkelijks lijken, een dwaze fantasie. Nu was dit echt zoals een trein of wolkenkrabber echt was, zo echt als een wolf in het bos en het water dat uit de kraan komt. Nu was dit iets normaals, iets vanzelfsprekends. Ik zou het missen, ik zou alles missen. Mijn voorgevoel vertelde me waar ik naartoe moest, alsof mijn hart en ziel me de weg wezen. Ze waren allemaal in het gouden paleis, in de troonzaal, hun ogen op me gevestigd toen ik zelfverzekerd de zware deuren opende. Het was precies zoals de dag van mijn verbanning, maar nu was ik alleen en zou er geen vloek worden uitgesproken. Vandaag werden dingen rechtgezet en ik wist precies hoe. Mijn besluit was genomen, de keuze was gemaakt. 'Selene', sprak Zeus met bulderende en krachtige stem die de hele zaal liet trillen op zijn grondvesten. Ik was echter niet overrompeld en keek hem recht aan, confronteerde zijn strenge blik. 'Luna', verbeterde ik hem zonder angst.
Ik zag Goden en Godinnen met grote en verbaasde ogen naar me kijken, hun fluisteringen ontgingen me niet. Maar ik was veranderd de afgelopen decennia, ik had geleerd van mijn vorige levens en ik was gegroeid als persoon. Ik was niet meer dezelfde Godin die ik ooit was, ik was veel meer dan dat. 'Ik ben hier omdat ik u kom vragen om een gunst.' Hij lachte, alsof hij niet kon geloven wat ik zojuist gezegd had. 'En waarom zou ik je een gunst verlenen na alles wat er gebeurd is?' Ik zag een aantal van de Olympiërs knikken, het duidelijk eens met Zeus zijn wantrouwen. Zij waren hun geloof in me verloren toen ik ze in de steek liet door te kiezen voor Endymion. 'Laat haar spreken vader', Athena schonk hem een waarschuwende blik en glimlachte me bemoedigend toe. De Godin van de Wijsheid was geduldig en vriendelijk als altijd en gebaarde dat ik mocht spreken. Ik boog mijn hoofd voor haar als teken van respect en vouwde de brief van Gaia open. Ik vond haar op het balkon boven de Olympiërs en zag haar ogen stralen toen ik mijn keel schraapte en haar woorden voorlas. Iedereen in de troonzaal was doodstil, niemand fluisterde of mompelde, iedereen wilde weten wat ik te zeggen had.
Toen ik alles had voorgelezen wat erop stond, keek ik Zeus aan. Ik was niet boos of woedend, niet verdrietig en al helemaal niet blij. Ik was teleurgesteld. 'Het doet me pijn dat niemand me de waarheid wilde vertellen, ook niet toen duidelijk werd dat ik hier niet op mijn plaats was en verlangde naar een ander leven. Een simpeler leven op aarde, één van de werelden die jullie allemaal beschermen.' Ik liet mijn blik over alle gezichten glijden en glimlachte toen ik Gaia aankeek. 'Mijn wens is dan ook heel simpel. Ik wil weer door het leven gaan als April en naar het moment terugkeren dat ik aankwam in North Hill. Maar deze keer wil ik een normaal leven, wil ik weer verliefd kunnen worden op Mason zonder het kwaad en de duisternis te hoeven bestrijden. Ik wil gewoon gelukkig zijn, meer niet. Ik geloof dat ik daar na al die tijd wel recht op heb.' Niemand gaf antwoord, Zeus leek te twijfelen en zocht steun bij de andere Goden. Verbazingwekkend genoeg verscheen een wazige gedaante op de verhoging en kwam Chaos zinderend tot leven. Zijn of haar verschijning - iets dat altijd onduidelijk was geweest - schokte iedereen. Chaos was de eerste Godheid, het begin van alles en was nog nooit eerder gezien.
De stem klonk zowel mannelijk als vrouwelijk toen Chaos uiteindelijk sprak. 'Hoogstpersoonlijk zal ik deze wens in vervulling brengen en het besluit goedkeuren van onze dochter.' Chaos keek me aan met ogen die gevuld waren met het oneindige en de eeuwigheid. Alsof zowel de waarheid als de geheimen van het universum erin verborgen lagen. 'Ben je bereidt je goddelijkheid en je herinneringen op te geven?' vroeg Chaos me met nieuwsgierigheid. Ik keek de Godheid aan en knikte, 'ja.' Was het enige dat ik daarop te zeggen had. De lucht begon te vibreren van de eeuwenoude kracht en ik hoorde sommige Goden geschokt naar adem happen toen de vloer onder me begon af te brokkelen en een scheur in de tijd toonde. 'Dan is de keuze aan jou.' Sprak Chaos met de kalmte en rust van iemand die alles gezien en gehoord had.
Ik glimlachte en maakte een buiging voor de Godheid, 'dank u wel...' 
Gaia stapte naar voren en kwam op me aflopen, snel omhelsde me nog één laatste keer voordat ik voorgoed zou verdwijnen en haar nooit meer terug zou zien. 'Kom me opzoeken', smeekte ik haar fluisterend, 'kom in een andere gedaante, of als mens. Ik weet dat ik je niet zal herkennen, maar kom me alsjeblieft opzoeken.' Ze kuste me op mijn voorhoofd en haar ogen stonden vol liefde en blijdschap, maar echt antwoorden deed ze niet. 'Ga mijn dochter', zei ze zacht en ze kneep in mijn hand. 'Word gelukkig en laat je wens uitkomen.' Ik kreeg tranen in mijn ogen en knikte. Dat zou ik doen, ik zou ervoor zorgen dat het nu allemaal goed kwam. Dat alle problemen zouden verdwijnen en ik eindelijk gelukkig zou kunnen worden. Ik zou gewoon weer April zijn en Alpha weer Mason. En deze keer zou niets tussen ons instaan, deze keer waren er geen vampieren, geen duisternis of vorige levens en Goden. Gewoon hij en ik, zoals het altijd al had moeten zijn...

EINDE

Awwwhhh, was dat niet een mooi einde? Want dat is wat dit hoofdstuk is: het einde. Tenminste, dat denk ik. Op dit moment is het het einde, laat ik het zo zeggen. Misschien komen er nog een paar hoofdstukjes, maar dat weet ik nog niet zeker. Ik ben in ieder geval enorm benieuwd wat jullie ervan vinden! Laat alle geschokte reacties maar komen, Xxx