En daar ben ik weer met een nieuwe update van True Wolfs Mate, eindelijk heb ik weer wat meer tijd!!!! Voordat jullie dit "te gekke" hoofdstuk gaan lezen, neem even de tijd om te voten, het is maar een kleine moeite :D
Mason nam me mee naar buiten, daar zag ik Cars die geholpen werd door Kay om Brynne op te tillen. Ze was nog in haar wolfvorm, haar vacht volledig besmeurt met bloed.
'Wat is er gebeurd, waar hebben jullie haar gevonden? Hoe...hoe kan dit?' Ik huiverde en merkte dat ik klappertandde, Mason sloeg zijn arm om me heen en trok me dichter naar zich toe.
'Sshhh...rustig maar', fluisterde hij toen ik begon te huilen. Hij bracht zijn hand naar mijn gezicht en veegde de tranen met zijn duim weg.
'Ik laat je niets overkomen, dat beloof ik je.'
Ik staarde naar het tafereel voor me, 'Cars dacht Brynne ook te beschermen, kijk hoe dat is afgelopen...' Sombere gedachten vulden mijn hoofd, beelden over spookwolven die ronddwaalden in de bossen. Bloeddorstige Rogues die uit waren op wraak...
'Ik heb extra regels getroffen, het komt goed April.' Ik vanuit mijn ooghoek dat zijn kaak verstrakte, ook hij staarde in het niets en dacht blijkbaar aan nare beelden. Dingen die me zouden kunnen overkomen, dingen die iedereen zouden kunnen overkomen.
'Jake, kom ons eens helpen!' Schreeuwde Kay.
Jake schoot te hulp en hield ze met Brynne het huis in tillen zodat ze onderzocht kon worden.
Voor zover ik kon zien was ze niet bij bewustzijn.
Ik was zo blij dat ze gevonden was...of wat er ook gebeurd mocht zijn waardoor ze nu bij ons terug was. Het was zo'n chaos, overal kwamen mensen en wolven aanrennen. Meer dan de helft herkende ik niet eens, hoe groot was Mason zijn Roedel wel niet? Het leek wel een leger dit.
'Collin!' Riep ik toen ik hem zag.
Op een drafje kwam hij naar me toe gerend, Mason was gaan helpen en ik wilde absoluut niet alleen blijven staan toekijken. Ook wilde ik antwoorden, hij zou ze me misschien geven.
'Wat is er toch allemaal aan de hand?' Vroeg ik hem. Collin liet zijn blik over de tuin glijden, nerveus ging hij met zijn hand door zijn haar.
'Ik weet het zelf ook nog niet allemaal April, maar er is iets behoorlijk mis. Brynne, ze...' Maar Collin kon zijn zin niet afmaken omdat ze Brynne langs ons naar binnen brachten en hij direct achter iedereen aan liep, ik deed hetzelfde.
'Haal Silvan, nu!' Schreeuwde Mason naar niemand in het bijzonder, Collin rende er direct vandoor. Brynne werd in de woonkamer op de vloer gelegd, alle meubels werden aan de kant geschoven zodat er alle ruimte voor was om haar te onderzoeken. Cars leek alles in één keer te voelen; woede, verdriet, onmacht... Hij zag er verschrikkelijk uit, alsof hij niet wist wat hij moest doen, hoe hij moest reageren. Gelukkig nam Mason alles op zich en beval iedereen bepaalde dingen te doen. Versuft keek ik toe hoe iedereen af en aan kwam rennen. Het duurde niet al te lang voordat Collin terug kwam met een onbekende man. Dat moest Silvan zijn.
Hij liep direct naar Brynne's roerloze lichaam en knielde bij haar neer, hij opende zijn koffertje en ging aan de slag met zijn doktermateriaal.
'Weet iemand hoelang ze al bewusteloos is?' Vroeg hij terwijl hij rustig verder ging met zijn werk. Hij luisterde naar haar hartslag en drukte op verschillende plekken op haar lichaam.
Ik werd er beroerd van.
'Ik moest haar aanvallen...ze-ze herkende me niet eens...', fluisterde Cars zowat, zo zacht zei hij het. 'Ik probeerde het nog zo zacht te doen...maar ze raakte direct bewusteloos, sindsdien is ze zo.' Ik staarde hem aan.
Hij had Brynne aangevallen, en zij had hem niet herkend? Hoe kon dat, hoe was dat mogelijk?
'Ah...' Was het enige dat Silvan zei.
Het was een hele tijd stil terwijl hij zijn werk deed, uiteindelijk klapte hij zijn koffertje dicht.
'Er is niks mis met haar lichaam, geen gebroken botten...de sneeën en open wonden zijn niet diep, ze hadden allang moeten helen. Dit is iets anders.' Concludeerde hij kalm.
'Iets heel anders. Ik kan uit ervaring zeggen dat ze behekst is, ze hebben haar vervloekt.'
Cars zakte door zijn knieën en begon hevig te snikken, zo had ik hem nog nooit meegemaakt.
'Nee...nee dat kan niet!' Hij begon teder Brynne's vacht te strelen.
'Dit is al in geen jaren meer voorgekomen Silvan, weet je het zeker?' Vroeg Mason hem.
Silvan knikte en zuchtte, 'ik weet niet wat er is gebeurd, en ik hoef het ook niet te weten. Maar dit is ernstig Mason, dit is een grote en moeilijke spreuk. Zoiets doen ze niet zomaar.'
Ik kon enkel kijken en luisteren.
Hadden ze nou "behekst" gezegd?
Wie zou Brynne dan kunnen beheksen?
Silvan vertrok en liet iedereen geschokt achter.
Ik was blijkbaar niet de enige die hier verbaasd over was, veel keken elkaar vragend aan.
'We moeten haar naar beneden brengen Cars', zei Mason zacht. Mijn broer keek op, zijn ogen gloeiend goud. 'Waag het om haar daarheen te brengen! Ze blijft hier, bij mij!' Gromde hij.
De hele sfeer veranderde, ik zag een paar zich verdedigend opstellen achter Mason voor het geval dit uit de hand liep. 'Cars...' Begon Mason zo rustig mogelijk, 'het is te gevaarlijk om haar hier te laten, als ze bij komt dan zal ze ons aanvallen', vervolgde hij.
Cars bleef Mason dreigend aankijken, dus knipte Mason met zijn vingers. Collin, Kay en Jake doken op hem af en grepen hem vast.
Woedend probeerde hij zich los te rukken uit hun greep, 'dit kun je niet maken Mason! Jij had ook niet gewild dat April daarheen zou worden gebracht, dus laat me nu onmiddellijk los!' Schreeuwde hij woest. Vol medelijden keek ik naar mijn broer, maar ik durfde er ook niet iets aan te doen. Ik wist deels niet eens waar dit allemaal over ging.
Mason, Collin en Dax tilden Brynne voorzichtig op en liepen de gang op terwijl Cars dingen naar ze bleef schreeuwen. Het was verschrikkelijk om naar te luisteren. Ik volgde Mason en de rest, maar werd tegengehouden door Tyler.
'Dat zou ik maar niet doen...' Fluisterde hij.
Niet begrijpend keek ik hem aan, 'wat bedoel je?'
Hij schudde treurig zijn hoofd, 'ze brengen haar naar een niet zo'n aangename plek April, daar wil je niet komen.' Legde hij haar uit.
Nog altijd vatte ik het niet.
'Ze brengen haar naar de kerkers, waar we wolven gevangen houden die een gevaar vormen voor de Roedel.'
Ik hapte naar adem, was er een kerker?
'Dus...' mompelde ik, 'daar zit Alec ook...'
Ik hoefde Tyler niet aan te kijken om te weten dat ik gelijk had.
'Je moet hem daaruit halen!' Schreeuwde ik naar Mason. 'Het is onmenselijk om hem op te sluiten in de kerkers!' Ging ik verder.
'Hij is geen mens April, ik hoef geen rekening te houden met het menselijke moraal. Er gelden andere regels voor wolven, begrijp dat toch!'
'Maar je kan toch niet zomaar iemand even opsluiten!' Siste ik naar hem.
Mason begon daarop keihard te lachen, 'en wat deed hij met jou dan? Hij sloot jou ook op, dat kon hij ook. Dus waarom zou ik hem niet op kunnen sluiten?' Ik vond het verschrikkelijk om hier alweer met hem over in discussie te gaan.
Waarom kon hij niet inzien dat Alec me helemaal niet zo slecht had behandeld? Waarom kon hij niet inzien dat dit alles totaal geen zin had?
'Laat hem gewoon gaan Mason...' zuchtte ik vermoeid. 'Laat hem gaan, dan zijn we van al dit gedoe af.' Maar Mason schudde zijn hoofd en liep met grote passen op me af tot hij vlak voor me stond. 'Begrijp je het niet April...begrijp je het dan echt niet? Er kan maar één winnaar zijn in onze wereld, de verliezer sterft. Hij is mijn broer en ik heb hem gespaard, maar wanneer ik hem vrijlaat dan begint alles van voor af aan. Dat is als een tweede kans om te strijden, een tweede kans om te winnen. Hij zal doorgaan totdat hij je heeft gewonnen.' Met ieder woord probeerde hij me over te halen om hem te begrijpen.
Wat ik niet deed.
'Dus dat is hoe je me ziet? Als een soort prijs, als iets dat je kan winnen?' Vol ongeloof keek ik hem aan, hoe kon hij zo over me denken!
'Wat?' Bracht hij uit, 'Nee! Nee, natuurlijk zie ik je niet als een prijs!' Doordringend bestudeerde hij mijn gezicht, 'waarom ben je zo over me gaan denken April...ben je het dan echt vergeten?' Vroeg hij stilletjes terwijl hij zijn hand naar mijn gezicht bracht en zacht mijn wang streelde. 'Ben je vergeten hoe het voelde toen ik je aanraakte?' Hij zuchtte en trok me dichter naar zich toe, bracht zijn gezicht dichter naar het mijne totdat onze lippen elkaar bijna raakten. 'Ben je vergeten hoe het was om door me gekust te worden?' Ik voelde hoe hij zijn lippen vederlicht op de mijne drukte, een liefelijke kus...genoeg om vuur in me op te laaien. 'Ben je vergeten wat...' Zijn stem stierf weg toen ik mijn vingers door zijn haar liet glijden en zijn gezicht dichter naar het mijne bracht om hem vervolgens terug te kussen.
'Nee...' Fluisterde ik, 'nee ik ben het niet vergeten.'
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Heeeeee, hebben jullie een beetje een leuk weekend??? Is er bij jullie ook veel sneeuw, bij mij wel!!!! Hoe gaaf, ik heb zelfs vrij gekregen van mijn werk: OMG! Hahaha, maar goed...zijn jullie niet blij met het nieuwe hoofdstuk??? Ja-ja, ik heb eindelijk weer meer tijd om te updaten, jeeeeeehhh is dat niet leuk??
Ik ben echt zooooo mega blij dat het weekend is, en dat ik vrij heb!! Eindelijk een keer lekker niks doen op zaterdag, daar geniet ik echt van, hihi :D
Ik hoop dat ik het volgende week niet al te druk krijg, want dan kan ik namelijk lekker veel schrijven en zijn jullie ook weer blij! En als jullie blij zijn ben ik ook blij!
Ik zal deze (A/N) niet al te lang maken, voor hetzelfde geld verveel ik jullie nu dood...ja, ik heb echt geen flauw idee. Ik zal mijn best doen vandaag en morgen ook nog een heleboel te schrijven! (Ja...ik heb ook zo mijn goede voornemens).
Vergeet niet te voten, commenten en te followen!!!!!!! Xxxxxxxx
