Follow me on Twitter: @_AnnaKristina_
Het ging niet veel beter met hem.
Hij lag op het bed, zwetend, woelend, verzonken in een nachtmerrieachtige slaap.
Ik wilde dat ik hem kon helpen, hem kon verlossen van de pijn, maar wist niet hoe...
'Hij blijft je broer Mason, ik begrijp niet hoe je zo kil kunt zijn. Dit is niet de man met wie ik de rest van de eeuwigheid wil uitzitten. Je begrijpt toch hopelijk zelf ook wel, dat je je belachelijk gedraagt', fluisterde ik om Alec niet wakker te maken. Slechte droom of niet, hij ruste tenminste wel uit zo, al was het maar voor een deel. 'April...alsjeblieft, ik probeer je gewoon te beschermen.' Hij wilde mijn hand pakken, maar ik trok hem weg. 'Tegen hem? Alsof hij me iets kan doen, kijk naar hem Mason.' Ik liep naar de rand van het bed en pakte het nog vochtige handdoekje van het nachtkastje, om er vervolgens zijn bezwete voorhoofd mee te deppen. Direct slaakte hij een zucht van verlichting en ontspande een beetje. 'Hij is gewoon ziek', murmelde ik meer in mezelf dan tegen Mason, 'hij moet uitrusten en aansterken.' Mason keek toe vanaf de plek waar hij stond, duidelijk totaal niet tevreden met de hele situatie. 'En wat dan? Wil je hem hier laten blijven, hem een huis geven aan de overkant van de straat? Wat is je plan April? Want zodra hij beter is, trap ik hem eruit. Dan zoekt hij het maar uit.' Hij schudde geërgerd zijn hoofd, 'hij hoort niet eens ziek te kunnen worden. Ik begrijp er helemaal niets van.'
'Wat denk je dat het is?' vroeg ik zorgelijk. Maar Mason haalde slechts zijn schouders op en liep naar de deur, 'kom je zo beneden? Er zijn een aantal dingen die ik met je moet bespreken.' Ik knikte en liet mijn blik weer naar Alec glijden, pakte zijn hand vast en kneep er even in. 'Ik ben er voor je, ik zal voor je zorgen. Er gaat je heus niets overkomen...' Ik glimlachte toen hij een geluidje maakte en zijn gezicht vrediger stond. Alsof hij me gehoord had. Voorzichtig boog ik naar hem toe en gaf hem een zacht kusje op zijn wang.
'April?' Zijn ogen vlogen open en hij greep me vast. Wild keek hij alle kanten op, volledig gedesoriënteerd. 'Waar ben ik?' fluisterde hij in paniek. Hij probeerde overeind te komen, maar kreunde van de pijn toen het hem niet lukte. Ik legde mijn hand op zijn schouder en duwde hem zachtjes weer tegen het matras. 'Je bent bij ons thuis, in één van de logeerkamers. Wees niet bang, je gaat absoluut niet terug naar die verschrikkelijke kerkers.'
Ik kon nog altijd niet begrijpen hoe Mason dat had kunnen doen bij zijn eigen broer. Ja, hij had iets verkeerds gedaan wat lastig was om te vergeven. Maar dan hoefde hij nog niet opgesloten te worden.
'Wat is er toch met je aan de hand Alec?' fluisterde ik bezorgd, 'hoe is dit gebeurd?'
Maar zijn ogen stonden alweer glazig, en ik wist dat hij ieder moment weer weg kon vallen. Het wakker blijven koste hem enorm veel energie, energie die hij niet had. 'Mason', zei hij, 'hij is gevaarlijk.' Hij probeerde me stevig vast te pakken om het tot me door te laten dringen, maar zijn greep was slap, hij was nog te zwak. 'Je moet rusten Alec, ga maar weer slapen.' suste ik hem.
Hij schudde zijn hoofd, zijn blik ernstig. 'Je moet me geloven, er is iets mis dat...' Zijn lichaam zakte in elkaar, hij had zijn bewustzijn verloren. 'Waarom begin je toch telkens over Mason?' vroeg ik hem hardop, maar ook meer tegen mezelf. Want hij zou het toch niet horen. 'Ik begrijp het echt niet Alec, het spijt me.' Ik raakte nog even zijn gezicht aan en liep toen weg, zachtjes deed ik de deur achter me dicht en keek nog net even naar hoe hij verder sliep. 'Ik kom straks weer bij je kijken, beloofd.'
Vervolgens liep ik naar beneden, benieuwd wat Mason met me wilde bespreken.
Ik vond hem in de woonkamer, op de tafel twee mokken en een pot thee, een schaal met cakejes, chocola en nog meer lekkernijen. 'Wat is dit?' vroeg ik verbaasd.
Hij glimlachte en gebaarde dat ik bij hem moest komen zitten op de bank, 'kom op April, jij weet zelf ook net zo goed als ik dat het niet helemaal lekker tussen ons gaat sinds we terug zijn. We praten niet meer tegen elkaar, niet echt. Doen nooit meer iets leuks samen, en ik vind het tijd dat daar eens verandering in komt.' Hij pakte mijn hand en trok me hard naar zich toe, waardoor ik op hem belandde. Zijn ogen kleurden goud en hij grijnsde, 'wanneer heb ik je bijvoorbeeld voor het laatst gezoend...' Hij pakte me bij mijn heupen en leunde achterover, 'ik mis je April, ik mis ons', fluisterde hij terwijl hij me in mijn nek kuste. Zijn handen liet hij onder mijn shirtje glijden, op iedere plek waar hij contact maakte met mijn huid, kwam mijn huid tot leven. Het gloeide, tintelde, ik stond weer in brand. Hunkerde weer naar hem alsof het de eerste keer was. 'Mason', mompelde ik toen zijn handen omhoog kropen, naar mijn borsten. Ik probeerde hem zacht van me af te duwen, 'niet nu...'
Hij stopte, keek me aan, leek bijna geïrriteerd te zijn. 'Wanneer dan wel April?'
Ik zocht zo snel ik kon naar een antwoord, maar vond er geen. 'Wanneer is de laatste keer dat we echt samen waren op deze manier? Niet hier in ieder geval. Voor zover ik weet was het op Ibiza.' Hij was boos, dat voelde ik aan wat hij uitstraalde. Maar achter die woede, vond ik iets beangstigende.
'Hou je eigenlijk nog wel van me?' fluisterde hij, zijn ogen gericht op alles behalve mijn gezicht.
Ik maakte me van hem los en stond op, uiterst verontwaardigd. 'Hoe durf je dat te vragen, en ook nog op die manier. Natuurlijk hou ik van je!' Ik moest mijn best doen niet te huilen. Ik wilde me niet zwak opstellen, niet nu. 'Waarom laat je dat dan niet merken, waarom is het dan zo anders tussen ons sinds we hier zijn? Verklaar dat dan April, want ik wil weten wat het is.' Hij stond ook op, in een paar passen had hij de afstand tussen ons overbrugt. Hij raakte me aan, trok me tegen zich aan en hield me stevig vast. 'Ik wil je niet kwijt April...ik wil gewoon dat het weer goed komt.' Ik begroef mijn gezicht tegen zijn gespierde borst en vocht tegen de tranen, tranen die ik niet langer voor mezelf kon houden.
'Ik jou ook niet Mason', snikte ik, 'en ik wil ook dat het weer goed komt, echt. Maar ik weet gewoon niet hoe. Weet niet eens wat er precies gaande is tussen ons, of waarom we zo tegen elkaar doen.' Hij streelde in een geruststellend gebaar mijn haar en fluisterde lieve dingen in mijn oor.
Dat het weer goed zou komen, dat we ons er samen doorheen zouden slaan.
Dat hij van me hield en altijd van me zou houden.
En ik voelde me meer dan schuldig.
Omdat mijn hart twee verschillende dingen vertelde.
Guys! IK HEB EINDELIJK EENS TWITTER AANGEMAAKT!!! Wil je meer weten over TWM of When Angels Fall? Vroeg updates krijgen? Promo filmpjes bekijken? Alvast previews lezen al voordat het hoofdstuk online staat? Met me in discussie gaan? En nog veeeeel meer van dat soort shit? Volg me dan op twitter: @ _AnnaKristina_ en gebruik de hashtags #TWM of #WAF
Ook nu kunnen jullie al interessante dingen bekijken en staan er al twee korte filmpjes, quotes en dergelijke op! Dus follow, rt, etc. Ook op facebook ben ik te vinden onder de naam Anna Kristina (maar daar zet ik niets over TWM & WAF op).
Mijn vragen over dit hoofdstuk, aan jullie, zal ik zo ook op twitter stellen! Ik ben benieuwd naar jullie reacties, vergeet niet te voten en te followen, Xxx
