Iedereen zweeg tegen me, negeerde me of ontliep me. Het was verschrikkelijk... Wat moest ik? Niemand wilde me iets uitleggen of überhaupt met me praten. Edyth was de enige die normaal tegen me deed, maar zij had er dan ook als enige niets mee te maken.
Ik had geprobeerd contact op te nemen met Dominic, maar dat bleek zowat onmogelijk te zijn. Hij nam nooit op, reageerde niet op mijn berichtjes en als ik hem dan toevallig een keer tegen het lijf liep, moest hij snel weg. Ik vond het vreselijk dat ik hem blijkbaar zo erg gekwetst had, dat hij me niet eens meer wilde zien, waardoor ik hem geen vaarwel meer kon zeggen. Vandaag was onze laatste dag hier in Parijs, de dag waarop we zouden vertrekken.
'April, lieverd, heb je echt alles ingepakt?' vroeg Celeste me toen ze boven op zolder kwam. Ik knikte, gisteravond had ik de laatste dingen verzameld en ingepakt. Ik had alles in koffers en dozen gestopt, waardoor mijn vertrouwde kamer nu bijna volledig leeg was. Het bezorgde me een vreemd gevoel, alsof ik nu al heimwee leek te hebben.
In stilte nam ik afscheid van de plek die ik de afgelopen vier jaar als mijn thuis was gaan beschouwen, hoewel dit niet een definitief "vaarwel" zou zijn. Jules en Celeste moesten vaak genoeg naar Parijs voor hun werk als kunstenaars, dus we zouden vast nog een aantal keren terugkomen. Maar hoelang dat zou gaan duren, wist ik niet, dus sloeg ik alles toch maar voor de zekerheid op in mijn gedachten. Ik zou het vastleggen in mijn herinneringen en toevoegen aan de rest van de steeds groter wordende verzameling.
Ik gaf één van de koffers aan mijn tante en tilde zelf een grote doos op, die toch zwaarder was dan verwacht. We zouden niet alles meenemen en de meubels zouden we sowieso laten staan. Wat we niet hadden, kon volgens mijn oom en tante daar ook wel gekocht worden, dingen zoals een nog warmere winterjas en snowboots bijvoorbeeld. De winter daar was heel wat meedogenlozer dan hier, geweldig...
Toch had ik er vreemd genoeg ook wel een beetje zin in en hoewel ik mijn lessen online had mogen volgen, had ik er toch voor besloten om naar de school in het dorp te gaan. Mijn oom en tante hadden het Kyan en Danny ook al verplicht en Cars was dus de enige die zijn opleiding online zou voortzetten.
'April, kom je naar beneden? Dominic en Edyth zijn hier om je gedag te zeggen!' hoorde ik Celeste roepen. 'Zal ik je anders even helpen met die doos?' Ik schrok toen Dominic onderaan de trap verscheen en struikelde daardoor, waardoor ik bijna naar beneden viel. Nog net wist ik mijn evenwicht te bewaren en te voorkomen dat ik een been brak.
Hij snelde naar me toe en pakte de grote doos van me over, met gemak liep hij vervolgens de trap af, alsof hij het helemaal niet zwaar vond. Ik draaide me om en liep nog snel even naar de badkamer om te checken of ik daar niets had laten liggen. Ik keek in de spiegel en greep de wastafel vast toen ik de bleke reflectie van mezelf zag. Ik had donkere kringen onder mijn ogen en zag er vermoeid uit.
'Ik ga je missen...' Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Nic naar me stond te kijken. Hij liep naar me toe, trok me even dicht tegen zich aan. Dit had ik niet verwacht. 'Ik ga jou ook heel erg missen', fluisterde ik zacht terug. Hij liet me los en ik draaide me naar hem om, 'waarom negeerde je me de afgelopen dagen?' Het had vreselijk gevoeld dat hij niets van zich had laten horen.
Ik kromp ineen toen ik besefte dat ik dat eerder ook bij hem had gedaan. 'Was het om vorige week, toen ik–' Maar hij schudde snel zijn hoofd, 'wat? Nee, April, zoiets zou ik nooit doen om je terug te pakken! Dat denk je toch hopelijk niet echt?' Hij keek me gekwetst aan. 'Maar waarom negeerde je me dan?' Ik zette een stap bij hem vandaan en hij keek weg. Dit vreemde gedoe begon me nu echt de keel uit te hangen.
'Wat was het dan?' vroeg ik hem achterdochtig. 'Dat kan ik niet zeggen!' Hij weigerde me nog altijd aan te kijken. Ik kon wel schreeuwen. 'Weet je wat? Laat maar, laat alles maar. Ik ben het zat!' gilde ik terwijl ik hem aan de kant duwde en de badkamer uit stormde. Het kon me niets meer schelen, ik was helemaal klaar met al dat geheimzinnige gedoe.
Ik hoorde hem achter me aankomen en mijn naam roepen, maar ik negeerde hem. Misschien was het kinderachtig, misschien zelfs gemeen. Dit was tenslotte wel de laatste keer dat ik hem zou zien voordat ik naar Canada zou vertrekken. Zo moest ik niet afscheid nemen...
Dus nadat ik alles met behulp van mijn broers naar de auto's had gebracht, liep ik terug naar Dominic. Hij stond naast Edyth, zijn arm troostend om haar heen geslagen, omdat ze maar niet stopte met huilen. Ik glimlachte en gaf haar een knuffel, ze was altijd al de emotioneelste van ons drieën geweest en dat zou waarschijnlijk nooit veranderen.
'Nic...' Ik keek hem met een zucht aan, 'het spijt me, ik had net niet zo mogen reageren.' Hij pakte mijn hand en schonk me een vertederende lach, 'het geeft niet, ik begrijp het wel.' Hij boog voorover en gaf me een vluchtige kus op mijn wang. 'Ik ga je echt heel erg missen Nic', mompelde ik tegen hem. 'Dat weet ik', zei hij met een vette knipoog.
Ik rolde met mijn ogen en gaf hem een speelse por in zijn zij. 'Ga jezelf niet te geweldig vinden Dominic, je bent te lief en schattig om zo met je ego te lopen pronken.' Hij maakte een afkeurend geluid. 'Ik? Schattig? Dacht het niet!' Hij vloog op me af en begon me als een gek te kietelen. 'Nic, alsjeblieft, stop daarmee!' bracht ik hikkend van het lachen uit. Snel draaide ik me om en gaf hem vervolgens de volle laag, waardoor we beiden dubbel lagen.
'April, heb je alles?' riep Cars naar me. Ik zou bij hem en Brynne in de auto zitten en keek er eerlijk gezegd nu al tegenop. 'Ja, ik kom eraan!' Dominic en ik keken elkaar aan. Dat moment was me meer waard dan een kus zou zijn, veel meer.
'April, ik ga je zo erg missen!' Edyth gooide haar armen om mijn nek en knuffelde me zowat dood, 'kom erbij Nic!' Ik hoorde hem lachen, maar uiteindelijk deed hij toch wat ze vroeg. Ze waren mijn beste vrienden, misschien nog wel meer dan dat. Soms waren ze namelijk net familie en ik hield van ze met heel mijn hart. Ik wist gewoon niet hoe ik het zonder ze zou moeten redden in Canada. 'We gaan elke dag bellen en skypen
en– ' Oh god, nu moest ik ook nog huilen. Edyth had ook tranen in haar ogen, 'ja, dat gaan we zeker doen!' Ik knikte en hield ze nog even vast voordat ik me losmaakte uit hun groepsknuffel en naar de auto liep. Het was tijd om te vertrekken...
