'Je zegt dat April je mate is...maar dat zou helemaal niet mogelijk horen te zijn, ze is geen w...' Jules brak zijn zin af en keek naar me.
'Ze weet het, ik ben voor haar neus veranderd.' Vertelde Mason aan Jules en Cars.
'Godver man, dat had je niet mogen doen! Wie denk je wel niet dat je bent!' Snauwde Cars.
Jules legde zijn hand op Cars zijn schouder, 'rustig.' Beval hij.
'Goed, maar hoe weet je het zo zeker als ze nog niet in een wolf is veranderd?' Vroeg Jules.
'Hoe wist u dat Celeste uw mate was?' Mason wende zich tot Cars, 'en hoe wist jij dat Brynne je mate was? Ik zal het antwoord geven, dat voel je gewoon. Ik wist het al toen ik haar voor het eerst zag, toen mijn blik de hare ontmoette...ik voelde het gewoon. Mijn wolf schreeuwde het naar me, ik moest gewoon bij haar zijn. Ik kan niet zonder haar, ik heb het geprobeerd...maar het werkt niet.' Hij keek me aan en glimlachte. Ik kneep in zijn hand, hij kneep terug.
'We horen gewoon bij elkaar.' Fluisterde hij.
'Goed...ik neem aan dat je hier bent om toestemming te vragen om haar te claimen, of niet?' Cars begon laag te grommen, zijn ogen waren goud gloeiend. 'Dat gaat niet gebeuren, hij waagt het niet mijn zusje te claimen!'
'Ja u hebt gelijk, ik ben hier om toestemming te vragen', Mason negeerde Cars volledig.
Jules knikte begrijpend, 'bij deze geef ik je toestemming. Bij naam van de heilige Godin, ik accepteer jullie band.' Cars sprong op van zijn stoel, klaar om Mason aan te vliegen. Als Jules hem niet had tegengehouden had hij dat ook zeker gedaan. Ik zag Cars trillen, sidderen en beven. 'Haal haar hier weg!' Commandeerde Jules. Mason knikte en nam me snel mee, het kantoor uit. 'Waar gaan we heen?' Riep ik terwijl we door de gangen van het huis renden, we gingen richting de garage. 'Hier weg!' Antwoordde Mason resoluut. We schoten de garage in, hij smeet de deur achter ons dicht.
'Cars is anders dan mij April, hij kan zichzelf niet onder controle houden als hij is veranderd. We moeten hier nu onmiddellijk weg.' Hij keek rond, zijn blik viel op de glimmende range rover.
Hij rende naar de bestuurskant en stapte in, 'kom, snel!' Riep hij naar me. Aan zijn stem te horen was het serieus, we moesten hier echt weg zien te komen. Toen ik in de auto zat scheurde Mason zo snel hij kon de garage uit, recht op de poort af.
'Druk op het knopje!' Hij gooide de afstandsbediening op mijn schoot. Snel deed ik wat hij me vroeg. Via de achteruitkijkspiegel kon ik zien wat er achter ons gebeurde, een gigantische wolf stormde op de auto af.
Ik gilde geschrokken, als reactie gaf Mason plankgas. 'Hoe kan hij zo snel rennen?' Piepte ik, bang klemde ik me aan mijn stoel vast.
'Alle wolven kunnen zo snel rennen April...we zijn geen "normale" wolven, we zijn gekust door de maan.' Ik wierp hem een bevreemde blik toe, hij haalde zijn schouders op. 'Ik kan er ook niets aan doen dat we het zo noemen.' Mompelde hij.
Cars verdween gelukkig uit het zicht. Opgelucht haalde ik weer adem, blijkbaar had ik die ingehouden. 'Waar is hij?' Hoorde ik Mason zacht zeggen, waarschijnlijk zei hij het meer tegen zichzelf dan tegen mij. Toch gaf ik antwoord, 'misschien is hij teruggegaan.'
Dat zou toch best kunnen, of niet soms?
Mason begon te lachen, maar er zat geen humor in. 'Dat denk ik niet April hij z...' Maar hij werd afgekapt toen iets tegen de auto aan knalde.
Of beter gezegd, iemand.
Cars.
'Waarom doet hij dat!' Gilde ik paniekerig.
