'Dus dit hysterische gedrag van je kwam alleen maar doordat Collin zijn mate heeft gevonden?' Mason ging gefrustreerd met zijn hand door zijn haar, 'ik dacht dat hij je godverdomme iets aangedaan had!' Snauwde hij naar me.
'Ik ben je mate April, hij niet! Waarom ben je dus overstuur als hij de zijne vind?' Ging hij verder.
Ik zei niets, ik keek alleen naar Collin. Hij schuifelde ongemakkelijk heen en weer, duidelijk niet wetend wat hij precies moest.
'Ik-ik...ik dacht dat wij iets hadden', ik zei het tegen Collin en negeerde Mason volledig.
Hij keek naar me op, 'wij hadden niets April. Wij zouden nooit iets kunnen hebben, ja ik voelde iets voor je...maar jij had je mate al gevonden. En nu ik de mijne heb gevonden...het voelt zo anders, dat gevoel klopt gewoon. Ik zou nooit Mason kunnen vervangen en jij nooit Edyth.' Ook hij deed alsof Mason niet getuige was van ons gesprek. 'Wat wij hadden...je weet zelf ook wel dat dat niet echt was, je voelde niet echt iets voor mij April. Je was gewoon gekwetst doordat hij', Collin keek Mason aan, 'je pijn had gedaan. Ik was je uitvlucht, maar meer ook niet. En dat begrijp ik nu.' Hij zuchtte, 'Edyth is je beste vriendin, wees niet boos op haar.' Met die woorden liep hij weg en liet hij mij en Mason alleen. Mason staarde me aan.
'Is het nu klaar?' Vroeg hij kil. 'Want ik heb absoluut geen zin in dit gezeik de hele dag.'
Hij greep mijn hand en trok me naar binnen, maar vlak voordat we de deuren hadden bereikt hoorde ik Dominic mijn naam roepen. 'April!' Mason draaide zich om, 'wat nu weer!' Gromde hij boos.
Toen hij Nic zag sloeg hij zijn arm om mijn middel en trok me nog dichter naar zich toe.
Hij was...bezitterig.
'Wat doet hij hier...' Zei hij op een lage en dreigende toon waar ik de rillingen van kreeg.
'Hij-hij...' Maar ik kwam niet uit mijn woorden.
'Ik zie dat je nog steeds met hem opgescheept zit April...vervelend.' Zei Nic terwijl hij dichterbij kwam. 'Vriend, ik zal je een tip geven: ze houdt niet van zulk gedrag. Ik ben al een hele tijd haar vriend en weet dus dat ze hier echt een hekel aan heeft.' Hij grijnsde vals toen hij Masons gezicht zag. Hij wist precies waar hij Mason kon raken.
'Bemoei je met je eigen zaken...en nogmaals, ik ben je vriend niet!' Snauwde Mason.
Ik voelde hem trillen van woede, hij was echt heel erg kwaad. Niet goed...
'Trouwens, voor zover ik wist was jij verbannen uit mijn territorium. Wat doe je dus hier!' Ik kneep snel in Masons hand, om hem te laten weten dat ik er nog altijd was.
Als hij me niet vast had gehouden wist ik dat hij Nic allang had aangevallen.
'Kom, verpil je tijd niet aan hem.' Met mijn stem liet ik duidelijk weten wat ik van Nic vond.
Dominic keek me aan en trok een wenkbrauw op.
'Je gaat toch niet serieus menen dat je nog steeds boos op me bent?' Vroeg hij aan me.
'Ga weg Nic, ga alsjeblieft weg.' Zei ik tegen hem. Ik had hem hier nooit gewild, ik vond het eerlijk gezegd alleen maar vreselijk dat hij terug was. Ik herkende mijn vriend niet meer in hem.
Er was iets veranderd.
'Je hoort wat ze zegt!' Zei Mason, een stuk kalmer nu hij wist dat ik aan zijn kant stond.
'Ik hoor nu bij Cars zijn Roedel Mason, dus jij hebt niets over mij te zeggen, dan moet je bij haar broer zijn.' Hij stormde langs ons naar binnen, maar vanuit het niets draaide hij zich om.
'Ik zie jullie nog wel', en dat was het dan.
Ik bleef weer achter met Mason.
Nu Nic uit het zicht was verdwenen leek hij al een stuk minder kwaad.
'Dankje...' Fluisterde Mason na een hele lange stilte. Ik keek hem verbaasd aan, had hij me nu bedankt? En waarvoor dan?
'Bedankt dat je aan mijn kant stond, dat je...door jou bleef ik kalm, voor mijn doen dan.' Hij grinnikte, 'echt "kalm-kalm" zal ik nooit kunnen worden, maar ach dat is een Alpha dingetje.' Hij wilde zijn hand naar mijn gezicht brengen, maar halverwege bleef hij in de lucht hangen. Uiteindelijk liet hij zijn hand weer zakken en zuchtte hij, 'kom, laten we maar naar binnen gaan.' Ik knikte en liet me door hem het schoolgebouw in leiden. Ondertussen dacht ik aan wat er zonet was gebeurd: had hij nou bijna...had hij mijn wang aan willen raken?
We liepen zwijgend door de gangen op zoek naar ons lokaal, Mason bleef de hele tijd mijn hand vast houden. Iedereen keek ons aan, staarde naar ons, de meesten zelfs met open mond...
Maar dit was iets wat eigenlijk gezegd altijd gebeurde als ik op school kwam, dus je zou kunnen zeggen dat ik er een soort van aan gewend begon te raken.
Het wijzen en fluisteren...dat was een ander verhaal, daardoor voelde ik me echt heel erg ongemakkelijk. Je kreeg er het gevoel door dat je een grote vlek op je kont had zitten of zoiets.
Mason leek er minder last van te hebben, of hij merkte het gewoon niet op. Dat kon ook nog.
'Mason!' Hoorde ik plots iemand gillen, ik keek over mijn schouder om te zien wie het was.
Lynn...
Lekker dan, hadden we haar weer.
Ze snelde naar ons toe en wierp mij een vuile arrogante blik toe.
'Wat doe je met die slet? Stalkt ze je weer schatje?' Vroeg ze op een mierzoet toontje.
Ze legde haar gemanicuurde hand op zijn arm en leunde dichter naar hem toe, 'als ik je vanavond nou eens verwen om je op te vrolijken?' Fluisterde ze net hard genoeg zodat ik het kon horen. Hij leek alleen maar chagrijnig en duwde haar van zich af, 'rot op Lynn, het is voorbij. April is mijn mate, dus als je het waagt om haar ooit nog eens zo te noemen dan verban ik je onmiddellijk uit mijn territorium. Heb je dat begrepen!' Snauwde hij naar haar. Ze deinsde achteruit en trok wit weg bij zijn woorden, toen keek ze naar mij. Ik glimlachte, deze dag werd al iets beter. Lynn vernauwde haar ogen tot spleetjes, 'wat kijk je me aan!' Siste ze kwaad.
Ik haalde mijn schouders op, 'ga toch weg Lynn.'
En dat deed ze, ze zwiepte haar lange haar over haar schouder en liep heupwiegend naar een groepje meiden waar Norah ook bij stond. Ze keken allemaal naar onze richting, maar toen Lynn ze iets toefluisterde keken ze allemaal weg.
Ik grijnsde en niemand zou die grijns vandaag van mijn gezicht kunnen halen.
'Wat is er, waar lach je om?' Vroeg Mason me.
'Gewoon...' Mompelde ik, nog breder lachend.
Hij grinnikte, 'je was dus echt jaloers hè?' Ik draaide me met een ruk naar hem om en mepte hem speels. 'Rot op jij, alsof jij dat niet was.'
Hij keek me aan, 'dus je bekent dat je jaloers was.' Ik rolde met mijn ogen, hij was echt zo vervelend...
Maar hij is wel leuk vervelend, geef maar toe April...je vind hem nog steeds leuk, wat hij ook allemaal gedaan heeft.
En soms was Kailyn dus al net zo vervelend.
Die twee spanden geloof ik gewoon samen om mij te irriteren. Misschien kon zijn wolf wel stiekem met mijn wolf communiceren.
Dat kan niet zomaar gek, alleen als hij echt helemaal doordraait en in paniek is. Dan neemt zijn wolf het over, maar dat gebeurt niet snel.
Ook handig om dat even te weten.
Als ik hem dus te boos maakte zou zijn wolf het overnemen...niet iets dat ik wilde uitproberen.
'Waar denk je aan?' We waren bij het lokaal aangekomen, Mason keek me aan.
Hij bestudeerde mijn gezicht nauwkeurig.
'Gewoon...' Mompelde ik weer.
Ik grinnikte toen ik zijn geïrriteerde gezicht zag, ik had blijkbaar iets gevonden waarmee ik ook hem eens goed gek kon maken.
Mooi...heel erg mooi...
Ik zweer dat ik niet zo'n irritante/vervelende/bitchy schrijfster ga worden die haar verhaal helemaal over de top geweldig vind! Want, dat haat ik echt enorm bij sommige andere schrijvers/schrijfsters die echt denken: OMG MIJN VERHAAL IS DE BESTE! Want dat is mijn verhaal nog lang niet... Soms vind ik mijn verhaal zelfs heel erg slecht...
En nu even dit...dit is een manier van een paar schrijfsters, en bij hun werkt het dus hier komt het. Ja-ja, wacht maar af, jullie gaan dit hartstikke leuk/grappig vinden.
(Je ligt op bed met hem, zijn ene arm is losjes om je middel geslagen, de andere streelt je lichaam zacht...teder zelfs. Hij brengt zijn gezicht dichter naar je lichaam toe en drukt zijn lippen op je blote huid. Omdat jullie benen met elkaar verstrengeld zijn voel je hoe zijn opwinding groeit. Hij drukt een kus op je al opgezwollen lippen en duwt zichzelf omhoog met zijn elleboog om je aan te kunnen kijken. "Ik wil je zo graag..." Je voelt je maag samentrekken en vlinders door je heen vladderen bij het horen van zijn 'dirty words'. Hitte stroomt door je heen.
"Maar jammer genoeg...kan ik het niet." Zegt hij plots, zuchtend. Verbaasd kijk je naar hem op.
"Waarom niet?" Hij draait zich van je af en gaat naast je liggen. Je voelt je gekwetst omdat je niet begrijpt waarom hij plots niet meer verder wil. "Omdat mijn liefste fan...je nog niet een comment hebt geplaatst en nog niet op dit verhaal hebt gevote! En je moet dat doen...het moet."
Hij drukt zijn lichaam weer tegen je aan en je voelt je hartslag versnellen als zijn blik over je naakte lichaam glijd. "Laat me niet wachten...ik weet dat je dit wilt."
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of over de personages? Promo filmpjes kijken? Quotes lezen? Eerder dingen te weten komen, nog voordat het hoofdstuk online staat? Volg me dan nu op twitter: @_AnnaKristina_
MWOEHAHAHA HEB IK JULLIE HIER NIET MOOI MEE TE PAKKEN???
DIT HADDEN JULLIE NIET ZIEN AANKOMEN, OF WEL?
HIHIHI LEUK DIT....IK VOEL ME EEN ECHTE BADASS :D
