Spring een gat in de lucht, doe een gek dansje, het maakt niet uit! Want hier is een nieuw hoofdstuk van True Wolfs Mate bitches!!!!!!!!!!!!!!! Ja, jullie horen het goed schatten van me, ik laat weer eens iets van me horen. Omdat jullie zo blij zijn, zouden jullie even willen voten???? Echt heeeeeel erg bedankt :D
'Ben je er klaar voor?' Fluisterde hij.
Ik giechelde, 'Alec, was die blinddoek nou echt nodig? Natuurlijk ben ik er klaar voor!'
Ik voelde dat Alec de blinddoek langzaam losmaakte, snel knipperde ik tegen het plotselinge felle licht. We stonden buiten, echt buiten.
Voor me een gigantisch kasteel hoog op een heuveltop. Overal waar ik keek waren bomen, watervallen en riviertjes...het was schitterend.
'Vanaf hier lijkt het kasteel zo mooi, zo romantisch, vind je niet? Alsof het uit een sprookje komt.' Mompelde hij terwijl hij in mijn hand kneep, ik kneep direct terug.
'Je hebt gelijk, het is hier prachtig...' Deze plek was overweldigend, zo mooi was het. Het uitzicht leek bijna te perfect om waar te zijn.
'Ik wil je nog meer laten zien, dit is niet alles hoor', hoorde ik hem zeggen. Echt goed luisterde ik niet, mijn gedachten waren ergens anders.
Ik liet me door hem meenemen, dwars door het bos heen naar een volgens hem "bijzondere plek".
'We zijn er bijna, wacht maar af...je vind het echt schitterend.' Hij duwde wat takken van een treurwilg opzij zodat een kleine open plek zichtbaar werd. Maar de open plek was niet waar we voor kwamen, het was de ruïne...
'Ken je het verhaal over Alpha en Luna?' Fluisterde Alec in mijn oor. Ik knikte direct.
'Dit is de Tempel uit het verhaal April, hier is het allemaal begonnen. Het kasteel, is het kasteel van Luna's ouders.' Ik kon hem niet geloven, ik gaapte hem maar wat aan. Het kon toch gewoon niet? Het was gewoon zo...zo onwerkelijk.
"April..."
Ik verstijfde.
Niet nu...niet hier...
"April".
Nee, nee, nee.
Hoe was dat mogelijk, hoe kon dat?
'Wat is er, gaat het? Voel je je niet lekker? We kunnen terug gaan naar het kasteel als je dat wil...' Alec sloeg zijn arm om mijn schouder en keek me bezorgd aan.
Waarom moest dit in godsnaam nu gebeuren?
"April, waar ben je?"
Ik moest gewoon geen antwoord geven.
Mason kon me nu niet vinden, niet nu ik...
Niet nu ik echt iets begon te voelen voor Alec.
"Ik ga je vinden...ik zal er alles aan doen om je te vinden. Ik hoop dat je me kan horen..."
Plots hoorde ik wolvengehuil, veel te dichtbij.
'Fuck!' Vloekte Alec.
Ik wierp hem een snelle blik, hij leek in paniek.
'Ze zijn hier, ze zijn dichtbij...godver ik had je nooit mee naar buiten moeten nemen!' Hij begon als een gek te trillen en te sidderen, hij stond op het punt te veranderen.
'Ik moet veranderen...' Kreunde hij, zijn gezicht, zijn lichaam, alles stond strak van spanning.
'Ik volg je wel', fluisterde ik.
Hij knikte en veranderde in een wolf voordat ik nog met mijn ogen kon knipperen.
Hij keek me een seconde lang aan en begon toen te lopen, snel ging ik achter hem aan.
"Ik weet dat je dichtbij bent, ik voel je..."
Dit was niet goed...helemaal niet goed.
Alec zette het tempo erin en ik begon te rennen, Kailyn juichte van blijdschap. Ik moest onbewust ook glimlachen en versnelde mijn pas. Het deed me denken aan het gevoel toen ik net ontsnapt was uit Masons huis, het gevoel van vrijheid.
Maar dit keer was het net iets anders, ik voelde me meer opgejaagd en er was die hint van angst.
Adrenaline stroomde door me heen terwijl ik mijn benen steeds sneller en sneller liet werken.
Dit was fantastisch!
Ik voelde mijn spieren, mijn hartslag die versnelde, voelde de zachte aarde onder mijn voeten. Ik was me overal van bewust.
En toen was daar de klap en de harde grond.
De duizeligheid, de smaak van modder in mijn mond. Bloed dat over mijn wang stroomde.
Wat gebeurde er?
Ik knipperde met mijn ogen en zag een vacht.
Een zwarte vacht.
Mason.
Hij had me dus echt gevonden.
Hij was hier, over me heen gebogen.
Zo snel ik kon rolde ik onder hem vandaan en schoot bij hem uit de buurt, zoekend naar Alec.
Mason keek me aan, zijn goudkleurige ogen stonden vol pijn en verdriet.
Waarschijnlijk kon hij niet geloven dat ik weg wilde van hem, dat ik naar Alec zocht.
Maar het was zo, ik wilde weg van hem.
Alles in me schreeuwde om bij Alec te zijn.
Het was mijn instinct, puur instinct.
"Waarom..."
Het kwam van hem.
"Ik voel iets voor hem..."
Mason liet zijn tanden zien en begon als een gek te grommen. Hij gromde, naar mij.
Zijn houding veranderde, werd vijandelijker.
"Hoe kun je iets voor hem voelen...Voor hem! Hij is hier de slechterik, niet ik. Ik heb je niet gevangen gehouden, je ontvoert. Dat heeft hij allemaal gedaan!"
Ik schudde mijn hoofd en hoopte dat Alec snel kwam, dat hij door zou hebben dat ik niet meer achter hem aan rende. Maar misschien werd hij ook wel opgehouden door Masons roedel.
"Hij is mijn mate Mason!"
Mason schoot op me af maar bleef vlak voor me staan, zijn goudgloeiende ogen boorde hij in de mijne. Ik huiverde, nog nooit had ik me zo geïntimideerd door hem gevoeld.
"Ik ben je mate April...je bent van mij en alleen van mij, van niemand anders!"
Maar dat was het nou net, ik was niet meer van hem. Ik kon niet meer alleen van hem zijn.
Alec was er nu ook, hij was ook mijn mate.
En ik wist niet voor wie ik moest kiezen...
Dat Mason nu voor me stond bracht me in verwarring, bracht mijn gevoel in verwarring.
Ja, hij was mijn mate.
Maar Alec ook.
En ik wist wat ik voor Mason voelde, maar dat gevoel was nu zo dubbel. Met Alec zag ik hoe het ook kon zijn. Alec was open, vertelde me dingen.
Hij had niet ontelbaar veel geheimen.
Mason wel...
En dat maakte het moeilijk.
Ik wist niet meer waar ik in kon geloven, of wie ik kon vertrouwen. Ik wist niet of Mason de waarheid sprak of Alec.
Het was allemaal gewoon zo fucking ingewikkeld! En iedereen moest me verdomme gewoon met rust laten, dit was mijn beslissing! Ik was niet van iemand, niemand kon mij bezitten.
Als ik zou kiezen, dan was dat mijn eigen keuze.
Punt, zo simpel was het.
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Wat duurde dat weer een eeuwigheid voordat ik een nieuw hoofdstuk plaatste....
Ja ik weet het, ik weet het, pfffff man ik weet het echt. En ik ben er ook niet blij mee, werkelijk waar, ik ben heel erg boos op mezelf. Maar jammer genoeg kon ik ook niet echt anders...ik moest leren, leren, leren, leren, leren en werken, werken, werken, werken....en dan was ik ook nog eens ziek!!! Hoe kut is dat allemaal wel niet?????
Maar goed, hier is het dan, het hoofdstuk waar jullie zzzooooooooo lang op hebben zitten wachten. En waar ik zzzoooooooo ellendig lang over deed om het te schrijven.
Ja, ik weet het....het is een prut hoofdstuk, het stelt helemaal niets voor. NIETS!!!
Laten we zeggen dat het niet mijn beste stuk is, maar ja...ik moest toch iets????
Jullie zijn net een stel hongerige tijgertjes die maar blijven smeken en smeken en smeken en smeken en smeken en smeken en smeken om niets minder dan VLEES in de vorm van HOOFDSTUKKEN!!!!!!!!!!!!!! Ja-ja, dat klopt, is het niet????
Maar goed, wees er blij mee of wees dat niet, het maakt mij niet uit.
Ik ga maar weer eens verder met dat stomme leren, leren, leren....pffffff
Volgende week beginnen mijn tentamens. (en nu denken jullie allemaal, OMG heeft ze dan zoveel weken nodig om ervoor te leren en ons...ONS in de STEEK te laten...) Om antwoord te geven op die vraag: JAAAAAA IK HEB ZOVEEL TIJD NODIG!!!! NIET ZEUREN!!!!!
Goed, als jullie zo vriendelijk zouden willen zijn.....zouden jullie dan de moeite willen nemen om te voten/commenten/followen....ja, ik zal er echt heeeeeeeeeel erg blij mee zijn, dat jullie het even weten schatjes van me. XXXXXXXXXXXXX :D
