Lieve schatten, ik ben ingehaald!!! OMG...hyperventilatie-aanval... Jullie begrijpen nu vast (en dan heb ik het vooral tegen iedereen die dit normaal gesproken zou negeren) dat het heel belangrijk is om te stemmen!!! Dus ga naar www.blossombooks.nl en stem op mijn verhaal, want jullie willen toch ook dat ik ga winnen, of niet soms??? Owh..en geniet van het hoofdstuk!
Mason wilde me nog altijd tegenhouden, niet dat het hem zou lukken natuurlijk. Als ik iets in mijn hoofd kreeg, dan zette ik dat ook door. Ik ging nu echt niet meer opgeven en vervolgens ons leven op het spel zetten. Ik hield een jurk voor me en keek in de spiegel, ik kon Mason in de deuropening zien staan. Hij had zijn armen over elkaar geslagen, 'ik vind dit maar niets, ga alsjeblieft niet naar dat gala April.' Ik pakte een andere jurk, ik had geen idee wat ik aan moest trekken. Wat was in godsnaam gepast naar zo'n vampierfeest? 'Doe de gouden jurk...' Mompelde Mason. Ik trok mijn wenkbrauw op maar zei er niets over. Ik pakte de jurk die hij bedoelde en hield hem voor me. Mason liep naar me toe, vanuit het niets haalde hij iets tevoorschijn. Het was een doosje waar hij iets schitterends en stralends uithaalde. Hij hield het voor mijn gezicht, 'draag dit masker...het maakt je mysterieus, de koning zal het geweldig vinden. En als je dan ook nog eens je haar opsteekt en je hals bloot laat...Daar houden ze van, maar belangrijker, dan kunnen ze mijn mark zien.' Hij raakte zacht de plek aan waar hij me geclaimd had. Een huivering van intens verlangen schoot door mijn lichaam. Ik wilde dit nu niet voelen, niet nu ik eigenlijk nog altijd boos op hem was.
'Mason...' Zei ik zuchtend.
Hij keek me onschuldig aan, 'wat?'
Ik rolde met mijn ogen, 'alsof je niet weet waar ik het over heb Mason. We hebben ruzie weetje nog? We hebben het nog altijd niet uitgepraat.'
Hij liet zijn handen over mijn lichaam glijden, 'ik weet wel een betere manier om het goed te maken dan te praten.' Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen waardoor ik in de lach schoot.
'Daar hebben we nu geen tijd voor, ik word over anderhalf uur opgehaald en moet me nog altijd omkleden.' Zijn gezicht betrok en hij liet zijn handen van mijn lichaam afglijden.
'Juist...' Zei hij zacht.
Ik draaide me naar hem om zodat ik hem recht aan kon kijken, 'doe dit alsjeblieft niet. Doe niet alsof je gekwetst bent en dit mijn schuld is, want ik probeer dit alleen maar op te lossen. Ik probeer onze levens te redden.' Zijn ogen stonden dof, niet langer stralend van leven. 'Ja, dat weet ik April. Ik weet dat heel goed. Jij moet onze levens redden omdat ik die in gevaar heb gebracht.'
Hij wende zijn gezicht af, 'je wil niet weten hoe erg dat voelt...'
Ik pakte zijn hand en kneep erin, 'ik los dit op en dan komt alles goed, vertrouw daar alsjeblieft in.'
Hij knikte, 'maar ik vertrouw hun niet, straks doen ze je iets aan!' Ik haalde mijn schouders op alsof het niets was, 'dan moeten we dus maar hopen dat ze zich aan hun woord houden, meer kunnen we niet doen.' Hij sloeg zijn armen om me heen en trok me dicht tegen zich aan. Ik sloot mijn ogen en liet mezelf toe heel even te genieten van dit moment. 'Beloof me dat je voorzichtig bent. Beloof me dat je ze niet uit zult dagen, ik wil je niet kwijt April.' Hij drukte een kus op mijn voorhoofd, 'ik hou de hele tijd contact met je, ik volg jullie naar de locatie en blijf in de buurt. Als er iets gebeurd, als één van die gasten je aanraakt of wat dan ook, zeg het dan. Want ik zweer dat ik dan kom om hun koppen van hun lijf te rukken!' Gromde hij zacht in mijn oor.
Ik grinnikte en duwde hem vervolgens weg, 'en nu moet je me alleen laten want ik moet me echt even optutten.' Hij schudde zijn hoofd, 'nee lieveling, je maakt je klaar voor de strijd, alleen dan op een andere manier dan ik zou doen.'
Na dat gezegd te hebben liep hij uit zichzelf weg.
Ik ging voor mijn kaptafel zitten en begon aan mijn haar, het moeilijkste gedeelte waar ik wel een tijdje zoet mee zou zijn. Terwijl ik met mijn haar prutste bereidde ik me mentaal voor. Wat zou ik tegen de koning zeggen? Hoe zou ik het aanpakken? Hoe zou ik me moeten gedragen? Wie zou me op komen halen? Ik wist het allemaal niet en dat maakte me zenuwachtig. Hoe zag hij er überhaupt uit? Want Zedds uiterlijk had me al behoorlijk van mijn stuk gebracht, dus hoe zou de koning eruit zien...
Toen ik eindelijk klaar was met mijn haar begon ik aan mijn make-up. Ik wilde het niet te heftig, maar wilde ook weer niet te weinig op. Een beetje de middenweg. Ik gebruikte goudkleurige oogschaduw die bij mijn jurk zou passen. Mijn wimpers waren al lang en vol, maar wat mascara deed natuurlijk altijd wonderen. Uiteindelijk was ik erg tevreden met het resultaat, nu hoefde ik alleen nog de jurk aan te trekken.
'Moet ik je helpen met de sluiting?' Hoorde ik Mason vragen. Ik glimlachte naar hem en knikte dankbaar. Hij hielp me om de jurk op zijn plaats te krijgen, wat een hele opgave bleek te zijn.
'Zo, helemaal klaar.' Hij kuste me zacht in mijn nek, moeizaam zoog ik lucht naar binnen door de tintelingen die ik voelde. 'Je ziet er echt prachtig uit...' Fluisterde hij met zijn lippen vlak bij mijn oor. 'Ik zou willen dat ik degene was die de hele avond van je schoonheid kon genieten, dit idee staat me echt niet aan April.' Hij pakte het masker op die bezet was met glinsterende diamanten en zette hem voorzichtig bij me op.
'Wauw...' Bracht hij uit.
Ik giechelde en boog naar hem toe om hem te kussen. 'Ik kan ieder moment opgehaald worden', fluisterde ik toen Mason me heftig terugkuste.
'Diegene kan wel even wachten.' Zei hij.
Hij drukte me naar achteren en zette me klem tegen de muur, zijn agressie was ik inmiddels gewend, maar het liet me nog altijd schrikken.
'Waarom maken wij toch ruzie soms?' Vroeg ik.
Hij grinnikte en schonk me een ondeugende glimlach, 'omdat het goedmaken zo leuk is liefste van me.' Hij kuste me weer in mijn nek en begon zacht te zuigen op de plek waar hij me geclaimd had. Ik kreunde en bracht mijn handen naar zijn haar om zijn gezicht dichter naar me toe te trekken. 'Ik wil je geen pijn doen engel, maar dit moet echt.' Hoorde ik hem verontschuldigend mompelen. Niet begrijpend wilde ik hem vragen wat hij daarmee bedoelde, maar voordat ik ook maar een woord over mijn lippen kon krijgen, voelde ik hoe hij zijn tanden in mijn hals zette.
Ik kromp ineen door de pijn die me zo plotseling overviel, ik greep hem steviger vast omdat ik bang was dat ik anders zou bezwijken. 'Wat doe je...' Wist ik zacht uit te brengen, mijn stem gevuld met pijn. Hij kuste de plek waar hij me gebeten had waardoor de pijn langzaam wegebde.
'Zo zal mijn geur om je heen hangen, dat was eerst ook al zo...maar nu is het sterker, nu kunnen ze het absoluut niet negeren. De koning al helemaal niet.' Hij had een bezitterige glans in zijn ogen, iets dat niet eerder zo aanwezig was geweest. 'Je bent net helemaal van mij, ik ga je niet weer verliezen aan iemand anders!' Het kwam er dreigend en grommend uit.
'Mason, je weet toch dat ik van je hou...ik zou nooit...' Maar hij kapte me af, 'jij niet, maar hij of zij zelfs, wel. Je wil niet weten hoe griezelig ik het vind dat je straks bij zoveel mannelijke vampieren bent. Ze zullen je allemaal willen April, dat weet ik nu al.' Hij zuchtte en kuste me weer. 'Het spijt me dat ik dat deed, dat je die pijn weer moest voelen. Maar weet dat ik het deed omdat ik zielsveel van je hou en je gewoon echt, echt, echt niet kwijt wil. We horen bij elkaar, we zijn mates, we zijn zielsverwanten April. Dit gevoel, wat er tussen ons is...ik zou het niet verdragen als ik dat kwijt zou raken, als ik jou kwijt zou raken. Je bent mijn alles, het blijft gewoon verbazingwekkend dat je echt bij me hoort. Je bent als een droom die werkelijkheid is geworden, jij bent datgene wat mij in leven houd. Als jij er niet meer was zou ik dit leven niet meer trekken, dan zou het niets meer betekenen.' Zijn woorden raakten me meer dan ik voor mogelijk had kunnen houden. Tranen brandden in mijn ogen, maar ik moest ze snel wegknipperen. Ik kon niet huilen, niet bezwijken, niet nu...niet nu ik zoals Mason zei "ten strijde moest trekken".
'Ik wil jou ook niet kwijt Mason, echt niet.' Ik drukte me tegen hem aan en hij sloeg zijn armen beschermend om me heen, fluisterde de liefste dingen in mijn oren. Toen ik een auto hoorde toeteren schrok ik op, het was tijd...
'Ga niet', fluisterde hij voor de laatste keer.
Maar toen ik hem aankeek wist hij dat ik daar nooit mee in zou stemmen. Ik moest gaan.
Voor hem.
Voor mezelf.
Voor ons.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Heee iedereen!!! Hoe vonden jullie het hoofdstuk?? Zijn jullie ook niet blij dat het tenminste alweer ietsjes beter gaat tussen Mason en April. Toch wel handig he, dat er nu van die problemen ontstaan, dat brengt mensen samen... Ik ben echt zo benieuwd wat jullie ervan vinden!!
Even een update over de wedstrijd: IK STA NIET MEER EERSTE! OMG SHOCKING :O
Dus, ik hoop dat jullie (iedereen die nog niet heeft gestemd) begrijpen hoe belangrijk het is om WEL TE STEMMEN!!!!! Want doe dat nou gewoon alsjeblieft even, ik begrijp dat jullie er misschien geen zin in hebben: want stel dat je iets moet doen, dat is zoooo erg....of niet soms??? Maar denk dan even dat ik ook deze hoofdstukken VOOR JULLIE schrijf, en niet 1 keer in de drie maanden maar soms zelfs IEDERE DAG!!!! Of tenminste een paar keer per week! (ja, tenzij ik moet leren...maar ja, ik heb dan ook examens straks).
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
