Nu Collin was vertrokken met Cars en Jules wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik moest doen...
Ik had tot nu toe alleen tegen Collin gesproken, voor de anderen was ik nog steeds zwijgzaam. Zou ik iets tegen ze zeggen? Of zou ik dit blijven volhouden...ik wist het niet.
Ik besloot maar naar beneden te gaan, misschien zou de oplossing zich als vanzelf aandienen als het moment daar was. In de keuken lagen Celeste en Brynne dubbel van het lachen, toen ze me zagen sloeg de sfeer in één keer om. Ze werden stil, keken me afwachtend aan.
Ik schraapte mijn keel, zou ik iets zeggen?
'Ik...' Hun ogen werden groot bij het horen van dat ene woordje. 'Ik wilde jullie niet storen', zei ik snel, hun blikken ontwijkend. Brynne stormde zowat op me af en gooide haar armen om mijn nek, ik schrok toen ik merkte dat ze huilde.
Ze huilde echt...
En dat alleen maar omdat ik weer sprak?
'Ik...ik was zo bang dat hij je voorgoed had gebroken', snifte ze, snel veegde ze de tranen van haar gezicht en schonk me een waterige glimlach.
'Ik ben zo blij dat je weer praat.' Haar reactie...het verbaasde me oprecht. Ik had niet verwacht dat mijn gedrag de laatste paar weken hun zoveel deed. Maar daar bleek ik me dus heel erg in te hebben vergist.
'Wat waren jullie aan het doen?' Vroeg ik om het onderwerp snel ergens anders naartoe te leiden.
Ze begreep wat ik aan het doen was en pakte de hint snel op, 'we wilden net een taart gaan bakken. Heb je zin om mee te helpen?' Ik knikte, waardoor ze als een gek begon te stralen.
Ik had iemand blijkbaar erg vrolijk gemaakt vandaag. Weer eens een verschil.
'Wat gingen Jules, Cars en Collin eigenlijk doen?' We waren bezig met het beslag, en het had me de hele tijd dwars gezeten.
Collin hoorde niet bij Cars of Jules zijn roedel, die blijkbaar was samengevoegd. Hij hoorde bij zijn roedel...het leek mij logischer als ze gezworen vijanden waren. Hoewel ik dit natuurlijk veel beter vond, maar het bleef vreemd.
'Ze...' Brynne wierp een blik op Celeste, die knikte. 'Ze zijn iets met Mason aan het bespreken...' Haar stem stierf weg toen ze mijn blik ving. Ik voelde al het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Ze had zijn naam gezegd.
Mason...
'Ze zijn bij...bij hem.' Stammelde ik zacht.
Ik zag haar weer paniekerig naar Celeste kijken, 'laten we het er niet meer over hebben, wil je de suiker even aangeven?' Ze probeerde het onderwerp Mason af te sluiten.
'Nee, alsjeblieft...vertel het me.' Mijn stem klonk wanhopiger dan ik het wilde.
Het was erg, maar ik MOEST het gewoon weten.
'Ze proberen om...ze proberen hem tot-tot reden te brengen.' Fluisterde ze zacht.
Ik begreep het niet. Waarom moesten Jules, Cars en Collin hem tot reden brengen, wat was er dan?
'Mason wil een oorlog...hij wil dat we vertrekken uit dit gebied, voorgoed.' Vertelde ze me.
'Zijn roedel heeft ons nu al meerdere keren aangevallen, ze willen ons verjagen April.'
Ik had tranen in mijn ogen. Dit was niet wat ik verwacht had...dit was niet wat ik wilde horen.
'Maar Collin...hij komt hier elke dag? Als we in oorlog met ze zijn, waarom komt hij hier dan gewoon?' Ik begreep er helemaal niets van.
