Collin kwam vaak niet opdagen bij de schilderlessen, en als hij dan wel kwam, ging hij aan de andere kant van het lokaal zitten. Hij keurde me nog geen blik waardig en negeerde al mijn pogingen om contact te zoeken. Sinds het gevecht tussen hem en Mason, had hij gewoon helemaal niets meer gezegd. Ik miste hem, miste zijn grapjes en vrolijkheid, miste zijn vriendschap. Ik begreep gewoon niet waarom hij zo deed en verdiende de waarheid. Daarom besloot ik dat het nu genoeg was, ik was dit gedoe helemaal zat, dus besloot ik hem na de les te confronteren.
'Collin!' riep ik toen hij snel bij me vandaan liep. Hij verstijfde enigszins en draaide zich tot mijn opluchting om. 'Wat is er toch? Waarom praat je niet meer tegen me, heb ik iets verkeerds gedaan?' Ik voelde hoe mijn ogen waterig werden en kneep ze snel stijf op elkaar om de tranen tegen te houden. Ik vond het zo vreselijk dat hij zo tegen me deed... Hij keek me aan en schrok toen hij zag dat ik bijna huilde, snel sloeg hij een arm om me heen en trok me tegen zich aan. 'Natuurlijk heb je niets verkeerds gedaan, ik wil wel met je praten, maar...' Hij zuchtte, 'het kan gewoon niet.'
'Waarom dan niet?' drong ik niet begrijpend aan. Hij liet me langzaam los zodat hij me recht aan kon kijken, 'dat kan ik je niet uitleggen', mompelde hij terwijl hij met zijn hand door zijn haar ging en snel om zich heen keek. Er verscheen een lichte paniek op zijn gezicht die ik niet kon plaatsen, 'ik wil het wel, echt, maar als Mason ziet dat ik met je praat–' Hij maakte zijn zin niet af en beende snel weg. Ik draaide me om en zag Mason de hoek om komen, gevolgd door Dax en Jake. Ik had het kunnen weten.
Mason... Hij was de oorzaak van alle ellende.
Zijn blik kruiste de mijne en alles kwam onmiddellijk in een stroomversnelling terecht. De emoties die door me heen gingen, de chaotische gedachten, alles. Ik keek snel naar de grond in een poging het tegen te houden, maar voelde zij blik nog altijd op me rusten. Het was alsof iets in me schreeuwde dat ik bij hem moest zijn, alsof ik hem nodig had. Maar dat was te bizar voor woorden, ik kon hem niet eens uitstaan! Mijn lichaam wilde in beweging komen, dwong me om naar hem toe te lopen. Mijn hartslag versnelde, als ik nu niet bij zinnen kwam zou ik flauwvallen, dat wist ik zeker. En hij was zo dichtbij...
Ik keek hem weer aan en zijn ogen lieten me achteruitdeinzen, ze waren goudkleurig en gevuld met een intens verlangen en een honger die ik niet kon of wilde begrijpen. Dax legde een hand op zijn schouder, probeerde hem tegen te houden voordat hij verder kon lopen. Ik zag hoe hij iets in zijn oor fluisterde, waarop Mason zich met een ruk omdraaide en woedend wegstormde. Wat had Dax gezegd en waarom was hij nu zo boos? De vragen spookten door mijn hoofd, lieten me niet meer los. Mijn gevoel probeerde me te dwingen om achter hem aan te gaan, om te vragen wat er precies aan de hand was. Maar ik negeerde dat gevoel. Hij was immers de reden dat Collin een week niet met me gepraat had. Dax en Jake bleven nog even staan, keken van mij naar iemand achter me en knikten toen geheimzinnig.
Wat was dat nou? Met een ruk draaide ik me om en stond weer oog in oog met Collin, blijkbaar was hij teruggekomen! 'Wat was dat nou net?' vroeg ik hem, gebarend naar de plek waar Dax en Jake net nog hadden gestaan. Hij haalde zijn schouders op, 'geen idee, maar Mason is weg.'
Hij pakte mijn hand en glimlachte, 'dus zullen we vandaag iets leuks gaan doen?' Zijn plotselinge vrolijkheid fleurde me op en liet al het andere voor even verdwijnen. Hij was de perfecte afleiding, door hem leek alles tenminste weer even "normaal". En ik moest gewoon bij Mason uit de buurt blijven, sinds ik hem was tegengekomen gebeurden er vreemde dingen met me. Zolang ik hem zou ontlopen, zou alles goed komen. Bovendien kon ik hem niet uitstaan, was hij onwijs humeurig en eng, dus hoe moeilijk kon dat zijn?
Samen met Collin ging ik naar The Valley of the Five Lakes, waar je volgens Collin een aantal leuke strandjes had. Het was lekker weer en een paar van Collins vrienden zouden ook komen, hij verzekerde me dat het geen vrienden van school waren, dus dat Mason er niet bij zou zijn. Daar was ik blij om, ik had absoluut geen zin om hem weer tegen het lijf te lopen of überhaupt in zijn buurt te zijn, vooral niet nadat ik nu met mezelf had afgesproken hem te ontlopen.
