Niet veel later vertrok Collin zonder nog veel te zeggen. Ik wist niet precies waarom hij opeens zo afstandelijk deed, maar ik vroeg er ook niet naar.
Bij de deur draaide hij zich naar me om, 'geef Mason een kans April...alsjeblieft.' Ik knikte maar omdat ik niet precies wist wat ik anders moest doen. Hij leek opgelucht, 'mooi.'
Meer hadden we elkaar niet te zeggen. Hij liep weg en ik sloot de deur, dat was het dan.
Ik vroeg me af of dit was wat er overgebleven was van onze vriendschap, dat allemaal door Mason. Hij had veel verpest, kapotgemaakt...
Hij had me gekwetst, pijn gedaan, mijn hart gebroken, meerdere keren. En toch kon ik niet over hem heen komen, kon ik hem niet uit mijn hoofd zetten. Ik zuchtte en liep weer naar mijn kamer om me te verkleden. Wat ik ging doen was niet slim, helemaal niet slim. Maar ik had duidelijkheid nodig. Bovendien wilde ik weten of hij echt spijt had, of hij alles deze keer echt zou vertellen. Ik zou naar Mason toegaan.
Daar kreeg ik achteraf vast spijt van...
Die gedachte zette ik zo snel mogelijk uit mijn hoofd. Zo moest ik niet denken.
Ik rende weer naar beneden, trok mijn dikke jas aan en zocht naar mijn helm.
'Waar ga jij nu nog heen?' Cars keek me vragend aan. Inwendig dacht ik: 'niet nu Cars!'
'Ik ga naar mijn mate.' Siste ik, nu al geïrriteerd.
'Dat doe je dus niet!' Cars trok de helm uit mijn handen, 'je gaat niet naar Mason toe!' Hij wist dus precies over wie ik het had, hij wist dat Mason mijn mate was. Het was dus waar...
'Cars, stop met dat bemoeizuchtige gedoe. Dit is mijn leven, van mij!' Ik pakte de helm weer van hem af. Waarom moest hij altijd precies op momenten verschijnen dat ik naar Mason toe wilde gaan...het was nogal vervelend en dat was nog zwak uitgedrukt. 'Ik wil niet dat je iets overkomt, je kent die gast niet eens April.' Hij probeerde me aan te kijken, maar ik ontweek zijn blik. 'Je zit bij hem op school, hebt hem een paar keer gezien buiten school. En iedere keer deed hij je pijn, niet alleen mentaal maar ook fysiek. Wat weet je nou van hem April?' Vroeg hij.
Hij had gelijk, en dat maakte me alleen maar boos. Ik wilde niet horen wat hij te zeggen had, ik wilde de waarheid niet voor ogen zien.
Mason was slecht voor me, heel erg slecht.
'Ik weet dat hij mijn mate is en dat is meer dan genoeg geloof ik.' Snauwde ik voordat ik de garage instormde. Ik sprong op mijn sneeuwscooter en scheurde zo snel ik kon weg van het huis, weg van alles.
Ik zou Mason weer zien...
Gelukkig wist ik nog waar zijn huis was, voor de gigantische poort bleef ik staan. Moest ik aanbellen, iets inspreken via de intercom?
Voordat ik ook maar iets had beslist ging de poort al uit zichzelf open. Had Mason geweten dat ik naar hem toe zou gaan? Het maakte eigenlijk ook niet uit. Ik reed de lange oprijlaan op, in de verte zag ik het landhuis dat meer iets weg had van een sprookjeskasteel in het donker, met al die schattige tuinverlichting en alle sneeuw.
Ik parkeerde mijn sneeuwscooter, zette mijn helm af en liep richting de deur. Mijn hart bonsde in mijn keel, ik was zenuwachtig...
Ik twijfelde toen ik op het punt stond aan te bellen. Bijna was ik omgedraaid, maar net op dat moment ging de deur open.
Mason.
'April', zei hij zacht.
Ik keek hem aan, keek hem echt aan.
Hij zag er verschrikkelijk uit, zijn lichaam zat onder de blauwe plekken, sneeën en andere verwondingen. Had hij dit zichzelf echt aangedaan...
Ik begon ter plekke te huilen.
Hete zoute tranen stroomden over mijn wangen.
Direct had hij me in zijn armen genomen.
'Sshh...stil maar, er is niets aan de hand.' Suste hij me zacht terwijl hij me naar binnen loodste.
'Niets aan de hand...kijk wat je jezelf hebt aangedaan...' Snikte ik terwijl ik mijn gezicht tegen zijn gespierde borst drukte.
Hij ging met zijn vingers door mijn haar, streelde mijn betraande wangen. 'Ik heb je pijn gedaan April...ik-ik kon mezelf niet stoppen...' Hij durfde me niet aan te kijken en hield me nog steviger vast. 'H-hoe is het met je arm?' Vroeg ik hem. Hij moest lachen om mijn vraag, 'ik heb jouw arm gebroken en je vraagt hoe het met de mijne gaat?' Eindelijk vonden zijn ogen de mijne, er lag zoveel pijn in...teveel.
'Ik had nooit zo de controle mogen verliezen, ik had je nooit pijn mogen doen...het spijt me zo verschrikkelijk veel.' Fluisterde hij in mijn oor.
'Wil je me het vergeven?' Vroeg hij onzeker.
Ik glimlachte om zijn plotselinge verlegenheid, zo was hij normaal nooit. Ik besloot dat ik het een leuke kant van hem vond.
'Ja, ik vergeef het je Mason.'
'Echt?' Hij keek me stomverbaasd aan.
Ik grinnikte en knikte, 'ja echt gek, anders zou ik het toch ook niet zeggen, of wel? Ik...' Maar ik werd onderbroken toen hij me zacht kuste.
'Dankjewel...dat je me deze kans geeft...'
Zijn kus had tintelingen mijn lichaam in gestuurd, nu hij zich terug had getrokken voelde ik een leegte die ik het liefst zo snel mogelijk weer wilde opvullen. Ik bracht mijn handen naar zijn gezicht en trok hem weer dichter naar me toe.
'Graag gedaan...' Fluisterde ik met mijn lippen tegen de zijne. Ik kuste hem terug alsof mijn leven er vanaf hing.
Ben je ook zo gek op dit verhaal en zou je True Wolfs Mate het liefst in de boekhandel zien liggen? Help mij dan met het laten uitkomen van mijn droom: dit boek laten uitgeven! Ik doe op dit moment namelijk mee met een schrijfwedstrijd: de #MoonYAcontest van Sweek en om te winnen heeft mijn verhaal zoveel mogelijk volgers nodig! Hoe help je me? Door de volgende stappen te volgen:
1. Ga naar www.sweek.nl
2. Maak een account aan
3. Zoek naar ALPHA #MoonYAcontest (ALPHA is namelijk de nieuwe titel van True Wolfs Mate)
4. Begin met lezen
5. Klik onderaan het hoofdstuk op de "+" om mijn verhaal te volgen
6. HOERA! Je hebt me onwijs geholpen!
7. Hopelijk ga ik dankzij jullie hulp deze schrijfwedstrijd winnen!
8. Wil je me op nog een andere manier helpen? Help me dan met het overtuigen van anderen om ook op dit verhaal te stemmen (vrienden, klasgenoten, familieleden) want iedere stem telt!
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
