Ik was naar beneden gestormd zonder op of om te kijken, ik haalde mijn jas en helm en liep direct door naar mijn sneeuwscooter. Ik ging naar huis, nu meteen! Ik had geen zin om hier ook nog maar een minuut langer te blijven.
'April!' Het was Tyler, hij rende naar me toe.
'Waar ga je naartoe?' Vroeg hij me verbaasd.
'Naar huis!' Snauwde ik, toen ik hem met opgetrokken wenkbrauw naar me zag kijken, zuchtte ik. 'Sorry Tyler, dat kwam er verkeerd uit...Het is gewoon een rot avond tot nu toe, bovendien mag ik officieel niet meer in de club komen. De baas heeft me eruit gegooid.' Ik zag zijn ogen groot worden, 'dat meen je niet! Heeft Mason dat echt gedaan? Die gast die spoort niet April, neem dat maar van me aan.' Ik maakte een instemmend geluid, 'wel...daar ben ik ook achter gekomen inmiddels. Maar ik hoop dat je begrijpt dat ik absoluut geen zin meer heb om te blijven.' Hij knikte en ging met zijn hand door zijn haar, 'ja dat begrijp ik wel...ik rij met je mee, ik vind het ook niet zoveel meer aan.' Dat had ik niet van hem verwacht, de meeste tijd was hij niet zo aardig tegen me maar pestte hij me alleen maar. Ik had het gevoel gehad dat hij alleen maar met me omging omdat ik gewoon altijd met Collin meeging. Blijkbaar zat er toch meer achter, misschien toch vriendschap?
'Kijk me niet zo aan, ik ben heus wel aardig. Die eerste keer was ik toch ook aardig tegen je?' Ik rolde met mijn ogen en deed mijn helm op.
'Bij jou zit er altijd iets achter Tyler, ik ben benieuwd wat het deze keer is.' Ik hoorde hem grinniken, ik startte mijn sneeuwscooter en schoot voor hem uit. Niet veel later hoorde ik hem achter me aanrijden. Van de berg afrijden was leuk, heel erg leuk, ik kreeg er iedere keer weer een kick van. Vooral als het donker was zoals nu, dan was het gewoon spannend. Er waren namelijk geen lantaarnpalen of andere lichten, alleen onze koplampen. Tyler kwam naast me rijden en maakte een gebaar, hij wilde een wedstrijdje doen. 'Wie het eerst beneden is!' Hoorde ik hem naar me roepen. 'Ik maak je af!' Riep ik terug.
Snel gaf ik meer gas, ik kon hem met gemak inhalen. Jules had een gigantisch snel ding voor me gekocht, toen Collin hem zag was hij stinkend jaloers geweest. Ik kon hem aan, ik kon van hem winnen. En toen kwam de bocht...
Ja, die had ik dus even niet zien aankomen.
Ik ging veel te snel en moest hard remmen, waardoor ik als een gek ging slippen. Dat was niet echt de bedoeling. Ik hoorde Tyler vaag lachen, die rustiger en beheerst door de bocht ging en me had ingehaald. Ik kreunde van frustratie en schoot snel achter hem aan, hij kende deze berg inmiddels als zijn broekzak.
Hij was hier dan niet geboren, hij woonde hier ondertussen ook al meer dan twee jaar. Tijd zat om deze berg te oefenen en precies te weten waar alle bochten zaten. Net toen ik hem bijna had ingehaald schoot er iemand langs me, ik herkende de sneeuwscooter niet. Maar wie er ook op zat, diegene was snel, heel snel. Tyler werd ook ingehaald, hij was zo verward dat hij minder snel ging rijden. Ik zag mijn kans en schoot er ook langs. 'Nee hè!' Riep Tyler, ik grinnikte en probeerde de onbekende racer in te halen. Maar diegene lag erg ver voor, het was lastiger dan verwacht. Uiteindelijk won de onbekende, tot mijn spijt...maar ik had in ieder geval van Tyler gewonnen, dat was tenminste iets.
Hij leek niet echt blij toen hij naast me kwam staan en zijn helm afdeed, 'natuurlijk moest je alsnog van me winnen...en ik dacht nog dat ik zo'n goede voorsprong had gemaakt na die bocht.' Ik deed mijn helm ook af, 'achja...wie zal het zeggen...je rijdt gewoon als een mongool.' Ik haalde mijn schouders op, 'niets aan te doen natuurlijk.' Hij rolde met zijn ogen, maar ik zag dat hij het stiekem wel grappig vond.
'Maar de vraag is...wie is onze onbekende winnaar?' Vroeg Tyler, beide keken we naar degene tegenover ons. Hij of zij had nog altijd zijn helm op. Degene zette de helm af, ik hapte naar adem toen ik zag wie het was.
Dominic...
'Lang niet gezien April', zei hij lachend om mijn geschrokken gezicht. Ik kon hem alleen maar aanstaren, 'hoe...wat...hoe ben je hier zo vroeg gekomen?' Vroeg ik stammelend.
Tyler keek van mij naar Dominic en vervolgens weer naar mij, 'kennen jullie elkaar?' Vroeg hij.
Voordat ik ook maar iets kon zeggen nam Dominic het woord, 'ja, ze is mijn vriendin.' Hij keek me strak aan. Ik verstijfde, dat was niet waar. Tyler leek helemaal uit het veld geslagen.
'Is dat je vriend? Maar hoe zi...' Ik onderbrak hem. 'Ja, dat is mijn vriend.' Ik zag Dominic vanuit mijn ooghoek breed grijnzen.
Dit was zo niet de bedoeling...dit zou nooit goed komen, dat voelde ik nu al.
'Goed...leuk je te ontmoeten...' Hij keek Dominic vragend aan, 'Dominic, maar de meesten noemen me gewoon Nic.' Stelde hij zichzelf voor. Tyler knikte en zette zijn helm weer op, 'Ik denk dat ik maar eens ga...ik zie je op school April.' Toen reed hij snel weg.
Ik begreep hem wel, de situatie was ook wel een beetje ongemakkelijk. 'Dus, hoe ben je hier zo vroeg gekomen? Het is over een paar weken pas kerst.' Hij haalde zijn schouders op, 'ik heb gewoon vrij van school geregeld.' Verklaarde hij.
Ik gaapte hem aan, 'hoe dan?'
'Gewoon...het gaat er nu toch om dat ik hier ben?' Ik knikte snel, daar had hij wel gelijk in ja...maar dan nog, het bleef allemaal vaag.
'Wanneer heb jij leren rijden op zo'n ding?'
'Een paar jaar geleden op een skivakantie, en zo lastig is het nou ook weer niet.' Mompelde hij.
Juist...meneer wilde vaag blijven, duidelijk.
'Ik had je nog niet verwacht, de logeerkamer is nog niet helemaal in orde gemaakt.' Ik werd plots heel erg zenuwachtig van hem. Ik vond het vreemd dat hij er nu al was, waarom opeens?
Hij maakte een wegwerp gebaar, 'maakt niet uit. Zullen we weer verder gaan? Ik heb wel zin in een warme chocolademelk, jij? We kunnen vast nog wel wat halen op het plein.' Hij zette zijn helm op en startte de motor van zijn sneeuwscooter. Hij begon te rijden, snel volgde ik hem. In mijn achterhoofd vroeg ik me meerdere dingen af. Hoe wist hij de weg? Hoe wist hij The Wolf Cage te vinden? Hoe kende hij het plein?
Iets zei me dat er niets klopte...maar ik wist nou eenmaal niet wat, dus liet ik het maar rusten.
