Mason was niet op school gekomen de volgende dag, waar ik erg dankbaar voor was. Collin had me meerdere malen gevraagd wat er precies gebeurd was, maar ik had geen antwoord gegeven. Hij hoorde het waarschijnlijk toch wel van Mason. In de les kon ik me niet concentreren, ik zag telkens weer zijn gezicht voor me...de pijn, het verdriet en de spijt om wat hij gedaan had. Ik kon het beeld niet uit mijn hoofd krijgen van het moment dat hij zichzelf neerstak...alleen maar omdat hij het niet kon verdragen wat hij me had willen aandoen...
Zou hij zich nu net zo ellendig voelen als ik? Of zou hij in The Wolf Cage zijn? Het was tenslotte zijn club en volgens Collin spijbelde hij vaak genoeg om daar te zijn. Ik begreep nog altijd niet hoe hij aan een eigen club kwam. Hoe kon hij op deze leeftijd een club runnen? En dan ook nog eens school ernaast. Het leek me eerlijk gezegd een nogal onmogelijke opgave.
Maar wat wist ik nou eigenlijk van Mason? Ik wist niet eens hoe oud hij was. Ouder dan mij in ieder geval, want hij moest sowieso achttien zijn om die club te hebben. Collin was ook negentien, dus waarschijnlijk was hij ook zoiets.
En verder, wat wist ik meer van hem?
Helemaal niets dus. Dat hij hier op school zat, dat hij mijn mate was...
Mijn mate.
Ik zuchtte en ging met mijn vingers door mijn haar, ik probeerde me te concentreren op wat de docent zei. Het lukte nog steeds niet.
Collin keek me van opzij aan, 'gaat het eigenlijk wel April?' Fluisterde hij zacht.
Ik schudde mijn hoofd. Het ging niet, het ging helemaal niet zelfs. Ik voelde me verschrikkelijk.
Maar wat voor verschil zou het maken als ik dat hem vertelde? Helemaal niks dus, dan zou ik me nog net zo ellendig voelen. Het had allemaal geen enkele zin. Ik schoof mijn stoel naar achteren, stond op en pakte mijn tas. Collin keek me met grote verbaasde ogen aan, 'wat doe je?' Siste hij.
De docent keek me met opgetrokken wenkbrauw aan, 'waar denk jij dat je heen gaat Touzac?' Vroeg hij toen ik naar de deur van het lokaal liep.
Ik haalde mijn schouders op, 'weg.'
En dat was het enige wat ik zei.
Zo gemakkelijk ging dat dus, je liep gewoon weg.
Het was simpel, dit had ik veel eerder moeten proberen. Maar eerder had ik het niet gedurfd, dat was het grote verschil. Nu kon het me niets meer schelen. Ik liep naar buiten, waar ik Tyler zag staan roken. Hij keek me verbaasd aan.
'Wat doe jij hier prinsesje?' Ik rolde met mijn ogen, zo had hij me wel vaker genoemd, ik vond het vreselijk irritant maar besloot er deze keer geen punt van te maken.
'Ik heb er gewoon even geen zin in, oké?' Ik schrok van mijn toon, het kwam er harder uit dan ik bedoelde. Hij bestudeerde mijn gezicht, 'je hebt er gewoon geen zin in...goed...dan gaan we toch iets doen waar je wel zin in hebt.' Stelde hij voor. Ik staarde hem aan, 'we gaan iets doen?'
Hij knikte en glimlachte, 'ja, we gaan iets doen. Dacht je nou echt dat ik je alleen liet spijbelen? Waarschijnlijk is dit je eerste keer...en dit is laten we zeggen, mijn...umh ik ben de tel kwijt hoeveelste keer. Dus ik kan je alles leren vandaag over dit geweldige vak genaamd spijbelen.' Hij grinnikte, gooide zijn sigaret op de grond en stampte hem uit met zijn voet.
'Ga je bij mij achterop of ben je zelf met je sneeuwscooter?' Vroeg hij toen we naar de parkeerplaats liepen. 'Ik ga wel bij jou achterop.' Zei ik tegen hem, 'ik loop altijd naar school.'
Hij lachte, 'je lijkt Collin wel, die loopt ook altijd.' Collin dacht gewoon hetzelfde als ik, hij vond het ook onzinnig om met de sneeuwscooter te gaan als je op tien minuten afstand woonde.
Hij zag mijn gezicht, 'nee, ga niet lopen zeuren dat hij gelijk heeft. Ik moet dat gezeik van hem al vaak genoeg aanhoren.' Hij startte de motor van zijn sneeuwscooter, 'kom, spring achterop.'
Ik deed wat hij vroeg, toen we wegreden pakte hij mijn arm beet en sloeg die om zijn middel.
'Als je niet wil vallen, dan houd je me vast!' Schreeuwde hij over het lawaai van de motor uit.
Hij had gelijk, maar het voelde raar...
Toch deed ik wat hij vroeg en sloeg mijn andere arm ook om zijn middel. Hij reed een weg in die ik niet eerder had gezien, we gingen omhoog een berg op. 'Ik zal je mijn geheime plek laten zien!' Hoorde ik hem zeggen. We reden een bos in, waar gingen we toch heen? Ik begon echt nieuwsgierig te worden. Hij begon harder te rijden, we gingen met wat speldbochten omhoog.
Het bos werd minder dicht, algauw waren er geen bomen meer die het uitzicht verborgen hielden.
Ik keek mijn ogen uit, we waren zo hoog!
Het was zo mooi hier, de sneeuw schitterde in het stralende zonlicht wat het betoverend maakte.
We reden verder omhoog, langs een waterval en een diep ravijn. Ik hield hem angstvallig steviger vast, waardoor hij moest lachen.
We reden door een grotachtige tunnel in, ondertussen vroeg ik me af waar deze weg uit zou komen. De weg ernaartoe was in ieder geval prachtig...
Toen we de tunnel weer uitkwamen waren we op een gigantische open plek, bovenop de berg. Aan de ene kant was de berg en de grotachtige tunnel, aan de andere kant een prachtig uitzicht.
We waren aan de andere kant van de berg waar North Hill zich op bevond. Dit deel van het uitzicht had ik nooit eerder gezien. Er was nergens een dal te bekennen, lichtjes, wegen of auto's. Enkel watervallen, bossen, bergen en woeste natuur. Het was schitterend.
Hij pakte mijn hand en bracht me naar een hoge steile rotswand van de berg. Toen ik dichterbij kwam zag ik waarom hij me ernaartoe leidde.
De rotswand was beschilderd, overal...
Een bos, een maan en wolven, allemaal wolven.
'Waarom laat je me dit zien?' Vroeg ik zacht.
'Omdat je dit hoort te weten April', antwoordde hij, 'Mason heeft me gevraagd je het laatste deel van het verhaal te vertellen. Hij wilde je dit vandaag zelf laten zien maar...' Hij keek naar de wand, 'maar jij weet zelf beter dan mij waarom hij dat nu dus niet doet.' Ik slikte moeizaam en keek weer naar de wand. Mason had dit geregeld... hij wilde dat ik het hele verhaal kende. Ik voelde een steek van pijn in mijn hart, hij had dit aan me moeten vertellen. Hij had me hier naartoe moeten brengen...
'Ik wil dat Mason het me verteld Tyler.' Fluisterde ik. 'Jij hoort me dit niet te vertellen.'
Ik zag opluchting in Tylers ogen, 'ik ben zo blij dat je dat tegen me zegt', mompelde hij.
'Ik ook...' Hoorde ik een stem van achter me zeggen. Met een ruk draaide ik me om, ik wist van wie die stem was.
Mason...
Tyler vertrok en liet me achter met Mason.
Ik wist niet wat ik moest zeggen, wat ik moest doen. Ik durfde hem niet aan te kijken, durfde niet te bewegen. Ik was bang...
Maar dat zou ik hem niet laten merken.
Ik haalde diep adem, verzamelde al mijn moed en keek op. Dat had ik niet moeten doen.
Hij leek er nog erger aan toe te zijn dan laatst, hij had dikke wallen onder zijn ogen, hij was wit weggetrokken...en dan had ik het nog niet gehad over zijn lichaam...
Blauwe plekken, sneeën, zijn schouder die eruit zag alsof hij uit de kom was...nog meer sneeën, open wonden...
Hij was deze keer heel erg ver gegaan. Hij genas verschrikkelijk snel, dus als dit zichtbaar was, had hij wel hele erge dingen gedaan.
'Mason', fluisterde ik, 'wat, waarom...ik-ik...'
Mijn stem brak, ik begon weer te huilen, voor de zoveelste keer. Hij zakte voor mijn neus op zijn knieen en sloeg zijn armen om mijn middel, drukte zijn gezicht tegen mijn buik. 'Doe me dit niet aan...alsjeblieft...ik kan niet zonder je, je bent mijn mate April, mijn alles...' Ik hoorde de wanhoop in zijn stem, de pijn die hij blijkbaar doormaakte. En gek genoeg voelde ik me opgelucht, omdat ik niet de enige was die pijn leed. Deze dagen zonder hem waren verschrikkelijk geweest...en nu was hij hier, smeekte me, vertelde me dat ik zijn alles was.
Ik twijfelde, ik wist niet wat ik moest.
Want als ik hem nu vergaf...alweer...wat zou er dan vervolgens gebeuren? Zou het dan even goed gaan, maar voor hoelang? Wanneer zou hij het weer verpesten en mijn hart breken?
Ik deed een stap achteruit, zijn armen vielen slap langs zijn zij. Hij staarde me aan met rode ogen, hij moest hebben gehuild. Hij, Mason, had gehuild...Ik schudde mijn hoofd, ik moest er niet intrappen. Ik deed nog een stap achteruit.
'Mason, ik-ik...ik weet het niet.' Fluisterde ik.
Hij ademde raspend in en uit, een vreselijk geluid. 'Alsjeblieft...doe dit niet April.' Smeekte hij zacht, zo zacht dat ik het amper hoorde.
'Ik moet je dit niet aandoen?' Ik keek hem vol ongeloof aan, 'weet je dan niet wat je mij aandoet?' Vroeg ik hem, woede borrelde in me op. 'Jij doet dit jezelf aan, je doet dit mij aan! Jij bent degene die het iedere keer verpest, niet ik!' Schreeuwde ik naar hem. 'Jij hebt mijn hart gebroken...meerdere keren Mason...en elke keer weer wil je dat ik je vergeef. En dan? Wat dan? Dan verpest je het gewoon weer!' Ging ik door.
Nu ik op dreef was kwamen de woorden er allemaal uit, alle opgekropte woede en weggestopte emoties. Alles kwam eruit.
'Jij Mason, jij doet dit!' Ik wilde het liefst met iets gooien, iets kapot smijten, zo gefrustreerd was ik. Zag hij het dan niet? Begreep hij het dan niet? Ik wilde hem...Zo ontzettend graag.
Maar hij maakte het kapot, hij brak mijn hart, telkens weer... Met dit soort dingen moest hij niet aankomen. Zo voor mijn neus verschijnen, gewond en al, hij deed dit mij aan, niet andersom!
Hij kwam overeind, keek me aan.
'De hele tijd wil je weten waarom iedereen zo mysterieus en geheimzinnig doet, heb ik gelijk? Je wilt weten wat er aan de hand is, waarom je moeder je die sprookjes vertelde. Je wilt weten waarom ik je mate ben, waarom wij bij elkaar horen. Nou, zal ik het je vertellen?' Ik was niet de enige die boos begon te worden. Hij ook...
Ik knikte langzaam, niet wetend wat ik anders moest doen. Hij bleef mijn blik gevangen houden.
'Ik heb een beter idee...ik vertel het je niet, ik laat het je zien!' Ik zag hoe zijn zilveren ogen weer veranderen in het gloeiende goud.
Hij boog voorover en...veranderde...
Hij veranderde.
In een gigantische...
Zwarte...
Wolf.
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
