'Ik ben tegen deze beslissing.' Er waren geschokte geluiden te horen, niemand ging zo tegen Zeus in. 'Daarom doe ik een voorstel', vervolgde ze, 'wanneer hun liefde puur blijkt te zijn en ze diep vanbinnen hun goddelijke kant weer accepteren, zullen ze verlost worden van deze vloek. Ze zullen het verleden weer herinneren en elkaar terugvinden. En dat zal het moment zijn waarop ze zullen terugkeren om hun taken weer op te pakken. Pas dan zullen ze hun rechtmatige plek weer kunnen opeisen.' Zeus dacht na over haar woorden en knikte toen, 'zo is het en zo zal het zijn.' Hij keek naar Selene en Endymion, 'bij deze verban ik jullie en neem jullie goddelijke krachten af.' Hij liet zijn Septer weer neerkomen en bliksem verblindde de twee Goden. Dat was het laatste moment dat ze doorbrachten in het gouden rijk der goden en het laatste moment dat ze elkaar zouden kennen als Selene en Endymion...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De tempel voor me was misschien wel de oudste tempel van het gehele Godenrijk. Gaia was een Oergodin, beschermer van alles en iedereen, ze was heilig op haar eigen krankzinnige manier. En in tegenstelling tot andere Oergoden, had ze iets menselijks. Ze zorgde voor ons als een moeder. Als zij er niet geweest was, had ik Alpha nooit meer teruggevonden en zou ik hier nu niet zijn. Ze had me een uitweg gegeven, door haar had ik mijn vloek kunnen overwinnen. Ik wilde haar zien, wilde haar spreken, maar twijfelde. Volgens Zeus waren alle anderen hier, hadden ze zich om haar heen verzameld om te luisteren naar haar wijze en kalme raad en advies. Ik vroeg me af of ik welkom was na al die tijd, of dat de anderen me met net zoveel wrok zouden begroeten als de Oppergod had gedaan. Ik was nog niet eens bij de enorme deuren, toen die opengingen en Gaia in hoogsteigen persoon op me afliep. Ze sloeg haar armen om me heen en trok me tegen zich aan, ik sloot mijn ogen, dankbaar voor haar liefde. 'Ik voelde dat je was teruggekeerd...' fluisterde ze in mijn oor, 'welkom terug Luna.' Met tranen in mijn ogen maakte ik me los uit haar omhelzing, dankbaar dat ze de naam accepteerde die ik had gekregen van mijn volk, de mensen en wezens die de maan aanbaden. Achter haar verschenen andere Goden en Godinnen die ik ooit mijn vrienden en familie had genoemd, sommigen glimlachten naar me, anderen wierpen me boze blikken toe die ik direct negeerde. 'Het is fijn om terug te zijn', antwoordde ik, waarop zij haar wenkbrauw optrok. 'Is dat zo?' In haar stem weerklonk haar ongeloof, 'je hart spreekt voor je mijn dochter, en toont mij iets heel anders.' Ik sloeg mijn ogen neer en zuchtte, ik was vergeten dat ze alles wist en alles zag met ogen die dieper keken dan de ziel. 'Ik heb mijn geliefde achter moeten laten.' Haar ogen glinsterden vol begrip en ze pakte me bij mijn hand, 'loop met me mee naar mijn tuinen.' We lieten de anderen achter ons en ik volgde haar naar wat zij haar "tuinen" noemde. Het was een gigantische wildernis, vol bebossing, velden gevuld met bloemen, riviertjes die in elkaar overliepen en naar de oneindige afgrond van onze wereld stroomden. Dit was een heilige plek die al het leven symboliseerde, de natuur in al haar schitterende vormen. Dit was waar ze thuishoorde, waar ze dag en nacht te vinden was. Het eeuwig stromende water zou als regen terugkomen op de aarde, zou de mensheid vruchtbaarheid en voorspoed brengen. De zaden die ze hier verzamelde en in het water strooide, zouden daar terugkomen als nieuwe bomen en planten of een goede oogst om de vele monden te voeden. Ze koesterde al het leven, in welke wereld of dimensie dan ook. We liepen door een dicht bos, waar zij iedere stam van iedere boom aanraakte en streelde. Het gonsde en zinderde van de energie. In het midden stond een enorme boom, die ik herkende als de Boom des Levens. De takken bewogen in haar richting en raakten haar aan, waarop zij moest lachen en iets zei tegen de boom. Ze sprak met alles om haar heen, verstond iedere taal, in wat voor vorm dan ook. 'Kom mee mijn kind, in haar holtes zul je antwoorden vinden.' Ze gebaarde naar de wortels van de boom, die voor ons weken en een doorgang zichtbaar maakten. Dit was de haar geheime tempel waar we allemaal over fluisterden, maar die geen van ons kende. En nu toonde ze hem aan me alsof het niets was. Ik keek haar vol verbazing aan, zij wuifde het weg. 'Kijk niet zo, we hebben werk te doen.' Ze gaf me een subtiel duwtje en ik kwam in beweging. We daalden de smalle wenteltrap af naar beneden, die ons naar het diepst van de aarde leidde. Er hing hier een geurige muskus geur van planten, modder en regen, wat vreemd genoeg rustgevend was. Het was er niet groot, integendeel. Het was net een hol van één of ander wild dier. Op de grond lagen kleden en aan de wortels die het dak en de wanden vormden, hingen kleine lantaarntjes. In het midden stond een tafel met daarop potjes, flesjes en een groot oud boek. Ze liep er onmiddellijk naartoe en bladerde er doorheen. 'Hierin is de geschiedenis van het begin en einde te vinden', vertelde ze me op een geheimzinnige toon, 'en hierin zul je het antwoord vinden dat je zoekt.' Ik wilde mijn mond al openen om iets te zeggen, maar ze was me voor en keek me streng aan. 'Draai er niet omheen Luna, ik weet precies wat er in je omgaat, waar je hart om schreeuwt en naar verlangt.' Ze leek bijna bedroefd, 'en dat is niet dit', waarbij ze om haar heen gebaarde. 'Ik weet dat je belooft hebt om de Godin te zijn die je hoort te zijn, om de maan te dienen en de mensen die je bescherming nodig hebben. Maar ik weet ook dat je diep vanbinnen een menselijke ziel hebt die droomt van een simpel leven met haar geliefde.' Ze had het boek opengeslagen op een bepaalde bladzijde en tikte erop, 'dit is wat je ervoor nodig hebt.' Ze liep naar me toe, nam mijn beide handen in de hare en kneep erin. 'Je verdient het om gelukkig te zijn met hem, om eindelijk samen te zijn.' Haar blik was zo liefdevol, dat ik moest huilen. Hoe kon het dat ze dit na al die tijd voor me wilde doen? Dat ze het begreep en er achter stond, zonder dat ik het hoefde uit te leggen. Had ze dit dan al die tijd geweten? 'De dag dat Zeus je vervloekte wist ik dat je ooit terug zou keren. En ik wist ook dat dat het moment zou zijn waarop je in zou zien wat liefde echt betekende, niet een bevlieging, maar iets dieps waar je alles voor over zou hebben. En als dat zou gebeuren...' Ze glimlachte en toverde een handgeschreven brief tevoorschijn. 'Iedereen heeft recht op één enkele wens en heel soms laat ik die uitkomen. Dit is mijn belofte, het staat zwart op wit. Als je besluit dit te doen dan kan niemand je tegenhouden of straffen, dan zul je eindelijk vrij zijn mijn dochter.' Ze kuste me op mijn voorhoofd en liet me toen los, 'lees het, denk erover na en neem dan een beslissing. Want zodra je dat doet is er geen weg terug.'
Er is een uitweg... OMG! Een oplossing voor alles, een manier waardoor alles eindelijk goed zal komen. Zijn jullie ook zo benieuwd hoe dit verder zal gaan??? Laat het me weten door een reactie achter te laten, Xxx
