Het was nooit mijn bedoeling geweest om hem pijn te doen, of te kwetsen, integendeel. En toch was het precies datgene wat ik had gedaan. Dominic was de hele avond bij me gebleven en ik was zelfs tegen zijn schouder in slaap gevallen. Het geschreeuw en geruzie was uiteindelijk minder geworden, maar iedere keer dat ik even wakker was geworden, had ik nog altijd gehuil of boos gemompel gehoord.
Nu schrok ik van Nic, hij had zich losgemaakt uit mijn omhelzing en kuste me zacht op mijn voorhoofd. 'Het spijt me...' fluisterde ik zacht. Hij keek me aan, de somberheid was van zijn gezicht af te lezen, zelfs in het donker. 'Het spijt me dat ik niet meer kan zijn dan vrienden.' Hij keek weg, ging met zijn hand door zijn haar en zuchtte toen.
'Het geeft niet, ik begrijp het.' Ik klom uit bed, pakte zijn hand vast, 'nee, je begrijpt het niet. Het is niet dat ik het niet wil, of dat ik je niet aantrekkelijk vind, het is meer dat ik het gewoon niet kan, alsof iets vanbinnen me tegenhoudt.' Ik sprak de waarheid, want er was zelfs een tijd geweest dat ik mijn best had gedaan om ook iets voor hem te voelen.
'Het is gewoon alsof–' Maar ik wist niet hoe ik mijn zin af moest maken, dus deed hij dat voor me, 'alsof je op zoek bent naar je mate en gewoon weet dat ik dat niet ben en nooit zal worden?' Hij keek me doordringend aan, 'geloof me, ik begrijp het, beter dan je misschien ooit zult weten.' En weer was er die vaagheid, die onderliggende betekenis in zijn woorden, die me duidelijk maakten dat hij precies wist wat er gaande was.
Zijn hand had hij al op de deurkruk, maar plotseling leek hij zich te bedenken. In een snelle beweging draaide hij zich om, trok me naar zich toe en drukte een vederlichte kus op mijn lippen. Even verstijfde ik, compleet uit het veld geslagen door wat er gebeurde, maar toen sloeg ik mijn armen om zijn nek en kuste hem terug.
Het was een beetje een harde en ruwe kus, maar zijn lippen waren zacht en warm op de mijne. Het was niet slim wat ik deed, het was ontzettend dom zelfs en dit zou onze vriendschap waarschijnlijk helemaal kapot maken. Maar op dit moment wilde ik dat gewoon allemaal even vergeten. Want wat als ik ongelijk had? Wat als ik helemaal niet voorbestemd was voor "die ene speciale persoon", wat als mates niet bestonden? Ik moest het weten, moest weten wat dit met me zou doen.
Dominic liet me voorzichtig los, duwde me een klein beetje van zich af en keek me aan. Er glinsterde iets in zijn ogen, maar toen hij mijn gezicht zag, doofde dat licht langzaam uit. 'Het spijt me', fluisterde ik tegen hem, 'ik voel het gewoon niet...' Ik zag hoeveel pijn het hem deed, hoe erg het hem kwetste, maar tegelijkertijd wist ik dat dit beter was. Hij kon beter nu de waarheid weten, dan voor eeuwig rondlopen met de vraag: wat als?
'Nu ben je echt te ver gegaan Dominic!' Ik sprong zowat een meter de lucht in van schrik toen mijn broer opeens in de deuropening verscheen en naar ons begon te schreeuwen. Hij leek te koken van woede.
Ik wist wat hij dacht en wat hij zag. Ik stond hier, verstrengeld in Nic's armen, waarschijnlijk met blosjes op mijn wangen en al. Dit zag er vast heel erg verkeerd uit... Snel creëerde ik wat afstand tussen ons, 'Cars.' Ik wierp mijn broer een dreigende blik, maar hij negeerde me gewoon en stormde recht op Dominic af.
'Dit is niet wat het lijkt man', verdedigde Nic zich snel terwijl hij bij Cars uit de buurt strompelde. 'Ik heb je nog zo gewaarschuwd, heb gezegd dat je uit haar buurt moet blijven, maar nee... Natuurlijk kon je het niet laten!' Mijn broer stond te trillen van ingehouden woede, 'ze is verdomme nog niet eens zestien!' schreeuwde hij en nog geen seconde later wierp hij zich op Dominic.
Ik rende de gang op, ik moest dit stoppen. 'Jules!' gilde ik in paniek, 'Jules!' Niet veel later stormde mijn oom de trap op, 'wat is hier aan de hand?' vroeg hij me, maar een antwoord hoefde ik hem niet te geven. Hij schoot direct mijn kamer in en wierp zichzelf tussenbeide. Dominic's gezicht bloedde, Cars had hem blijkbaar hard geraakt.
'Dit is nu afgelopen!' snauwde hij naar ze, waarop Cars afkeurend snoof. 'Hij zat aan haar Jules, aan mijn kleine zusje...' Hij probeerde weer op Dominic af te vliegen, maar Jules hield hem tegen. 'Ophouden!' Zijn stem leek door het hele huis te bulderden, 'nu is het verdomme genoeg geweest! En Dominic, ik denk dat het voor jou nu wel tijd is om naar huis te gaan.' Hij klopte Nic even op zijn schouder en begeleidde hem vervolgens de kamer uit, waardoor hij nog net genoeg tijd had om me een verontschuldigende blik toe te wierpen. Zodra hij uit het zicht was, leek Cars wat te kalmeren, maar hij keek me nog steeds boos aan. 'Jij hebt heel wat uit te leggen, wat dacht je eigenlijk wel niet?'
Ik rolde met mijn ogen en sloeg mijn armen over elkaar, daar ging ik niet eens antwoord op geven. Dat was blijkbaar een domme zet, want het maakte mijn broer alleen maar bozer. 'Hoeveel jaar ouders is hij eigenlijk? Drie, vier? Hij is verdomme even oud als Kyan!' Dat was waar, Nic en ik scheelden vier jaar. Hij was zelfs al bijna klaar met zijn kunstopleiding, maar het leeftijdsverschil had tot nu toe nooit voor problemen gezorgd. Ik begreep daarom echt niet waarom dat nu zo "drastisch" veranderd was in mijn broers ogen.
'En wat dan nog?' vroeg ik uitdagend. Hij ging mooi niet voor mij bepalen met wie ik om zou gaan en met wie niet! 'Je bent mijn zusje April, ik kan toch niet gewoon toekijken hoe jij...' Hij schudde zijn hoofd, 'hij gaat je kwetsen en ik wil je gewoon tegen die pijn besparen, begrijp je dat?' Hij keek me onschuldig aan. Ik zuchtte, ik kon nooit goed tegen die blik en bovendien zag hij het helemaal verkeerd. 'Hij is niet degene die me gaat kwetsen Cars, het is juist andersom.' Ik viel stil en hij wist blijkbaar ook niet goed wat hij moest zeggen, 'nou oké.'
Hij glimlachte nog even schaapachtig naar me en liet me vervolgens alleen achter in mijn kamer. Een lange tijd bleef ik nog zo staan waar ik stond, starend naar de lege deuropening. Waarom was mijn leven toch zo'n puinhoop?
Ben je ook zo gek op dit verhaal en zou je True Wolfs Mate het liefst in de boekhandel zien liggen? Help mij dan met het laten uitkomen van mijn droom: dit boek laten uitgeven! Ik doe op dit moment namelijk mee met een schrijfwedstrijd: de #MoonYAcontest van Sweek en om te winnen heeft mijn verhaal zoveel mogelijk volgers nodig! Hoe help je me? Door de volgende stappen te volgen:
1. Ga naar www.sweek.nl
2. Maak een account aan
3. Zoek naar ALPHA #MoonYAcontest (ALPHA is namelijk de nieuwe titel van True Wolfs Mate)
4. Begin met lezen
5. Klik onderaan het hoofdstuk op de "+" om mijn verhaal te volgen
6. HOERA! Je hebt me onwijs geholpen!
7. Hopelijk ga ik dankzij jullie hulp deze schrijfwedstrijd winnen!
8. Wil je me op nog een andere manier helpen? Help me dan met het overtuigen van anderen om ook op dit verhaal te stemmen (vrienden, klasgenoten, familieleden) want iedere stem telt!
