Zoals beloofd stond Collin – precies op de afgesproken tijd – voor de deur te wachten om samen naar school te lopen. 'Ben je klaar, dan kunnen we gaan?' Ik knikte snel naar hem en stapte naar buiten, 'gaan we lopend?' vroeg ik aan hem. 'Ja, de weg is nu echt te glad om te fietsen en er ligt nog te weinig sneeuw in het dorp voor de sneeuwscooter.' Hij haalde zijn schouders op, 'maar lopen is prima, toch?'
Weer knikte ik snel. Man, hij zou me vast debiel vinden omdat ik vandaag zo weinig zei. 'Heb je inmiddels al een onderbouwde meningen weten te vormen over het dorp?' grapte hij, 'hoe vind je het hier tot nu toe nou echt?' We liepen naast elkaar op de stoep, wat nog best een uitdaging was. Om de zoveel meter viel ik zowat om, waardoor Collin me vast moest grijpen om me op de been te houden. Het was echt enorm gênant, ik schaamde me dood. Morgen zou ik in ieder geval schoenen aantrekken met meer grip.
'Ik weet het niet...' Collin keek me aan, aan zijn gezicht te zien geloofde hij me niet. 'Dus het lijkt je niet meer enorm saai om hier te wonen, met zo weinig inwoners, geen winkels of bioscoop, in feite niets leuks. Je bent gewoon neutraal, werkelijk waar April?' Hij trok zijn wenkbrauw op en ik schoot in de lach. Ik lachte, lachte echt. Dat was een heerlijk gevoel na zo'n lange tijd.
'Goed dan, het leek me hier eerst niet bepaald leuk. Maar het blijkt allemaal wel mee te vallen.'
Hij leek opgelucht dat te horen, 'dus je bent nog niet afgeknapt op North Hill door laatst? Ik weet dat het uiteindelijk niet echt een leuke avond voor je was...' Hij had gelijk, die avond dat we naar The Wolf Cage waren gegaan, had vreemd geëindigd. Maar voordat alles zo bizar begon te worden, had ik genoten en me prima vermaakt.
'Zo erg was het niet', zei ik dapper, 'ik zou er best nog een keer naartoe willen.' Om eerlijk te zijn wist ik dat niet echt zeker... Hij schonk me een verbijsterde blik, 'dat had ik oprecht niet verwacht.' Ik haalde nonchalant mijn schouders op en haalde een papiertje uit mijn tas. 'Weet je toevallig waar dit is?' Ik wees naar het administratiekantoor.
'Natuurlijk weet ik dat, dat zal ook wel moeten aangezien ik de aangewezen persoon ben om jou deze eerste week te helpen en rond te leiden', vertelde hij me grinnikend.
Verbaasd keek ik naar hem op, Jules had dan wel gezegd dat Collin me de weg wat zou wijzen, maar ik had niet echt geloofd dat hij dat de hele tijd zou doen, 'meen je dit serieus of verzin je dit gewoon ter plekke?' Hij deed net alsof mijn woorden hem oprecht hadden gekwetst. 'Geloof je me niet, ik ben toch zo serieus als wat.' Ik lachte en gaf hem een speelse stomp tegen zijn schouder.
Hij wreef eroverheen met zijn hand, alsof ik hem echt pijn had gedaan met dat kleine tikje.
'En nu ga je me ook nog eens verwonden, leuke manier om je dankbaarheid te tonen. Als ik er niet was geweest was je nu vriendloos, zou je als een bang konijntje door de school dwalen en niet weten naar welk lokaal je moest, ook zou je...' Snel kapte ik hem af voordat hij verder kon gaan.
'Al goed, al goed', mompelde ik terwijl ik wegkeek. Collin besefte zich dat zijn woorden wellicht niet erg leuk zouden kunnen overkomen, en legde zijn hand op mijn arm. 'Sorry, zo bedoelde ik het niet...' Ik haalde mijn schouders op, 'het geeft niet.'
Vervolgens hadden we het er niet meer over.
Hij bracht me naar het administratiekantoor, waar ik mijn boeken kon halen. Mijn rooster had ik ook gekregen, en ik moest zeggen dat ik redelijk tevreden was. Ik was elke dag vroeg uit. Ook had ik oprecht leuke vakken door mijn speciale kunst profiel, ik was blij dat ik hier geen stomme vakken als natuur- en scheikunde hoefde te volgen.
Volgens Collin had deze school een ander beleid dan veel andere scholen. Hier kon je meer keuzevakken kiezen en bepaalde dingen laten vallen als je goed was in de vakken die je echt leuk vond. Ze geloofden dat als je gemotiveerder zou zijn, wat je meestal was voor vakken die je leuk vond, je beter zou presteren. En op die manier beter was voorbereid op je vervolgstudie. Daardoor kon je dieper ingaan op sommige zaken waardoor je meer kennis kreeg dan alleen de basis.
Collin kreunde toen hij mijn rooster beter bestudeerde, 'heb je echt dat profiel gekozen, nu moet ik een week lang met je mee naar...' Hij keek even snel op het papiertje, 'kunst geschiedenis, schilderen, wereldculturen en nog meer van die shit.'
Ik lachte om zijn reactie en vroeg wat voor profiel hij dan had. 'Het sport profiel natuurlijk, zie je niet hoe gespierd ik ben?' Hij rolde trots met zijn spierballen. 'Indrukwekkend vind je niet?' vroeg hij. Ik grinnikte en knikte maar waardoor hij begon te stralen als een klein kind.
'Nou, laten we dan nu maar naar je eerste les gaan. Je wilt natuurlijk niet te laat komen op je eerste schooldag.'
Het was erg leuk om les te hebben met Collin, vooral schilderen was grappig.
Hij had echt geen idee hoe hij met verf moest omgaan, zijn schilderij zag er dan ook niet uit.
Het leek een beetje op het vingerverven van mij toen ik zo'n drie, vier jaar oud was.
'Collin, niet doen!' Dat moedigde hem natuurlijk alleen maar meer aan om me onder te smeren met verf. Ik probeerde zijn handen weg te slaan, maar hij was snel en bekladderde mijn hele arm in nog minder dan een paar seconden. Nu was ik blauw. Hij lachte als een gek en wilde een nieuwe aanval starten, dit keer was ik hem voor.
Ik had mijn vingers in de rode verf gedipt en smeerde het op zijn gezicht, nu had hij een rode streep die begon bij zijn voorhoofd en naar beneden liep via zijn neus tot aan zijn kin.
Ik grinnikte, het zag er echt debiel uit. Maar het was zijn eigen schuld, hij had het ook bij mij gedaan.
Onze docente, mevrouw Antoinette, moest zelfs lachen. Ze was geboren in Parijs maar hierheen verhuisd op haar dertigste. Inmiddels was ze al begin vijftig, maar nog even druk en vrolijk als een tiener. Waar ze al die energie vandaag haalde wist ik echt niet. Toen ik hem een groene streep wilde geven, pakte hij snel mijn handen en hield ze stevig vast. Een dikke klodder verf viel op de grond terwijl we elkaar aanstaarden.
'Ik ben blij dat je wat plezier hebt vandaag, meestal zijn eerste schooldagen vreselijk', hij glimlachte, precies die lach die ik niet wilde zien.
Een van begrip, van medeleven.
Waarom? Waarom nu we het net zo leuk hadden? Waarom moest hij nu zo gaan doen?
Ik stond op, 'wat is er?' vroeg hij direct. 'Niets', zei ik bijna onhoorbaar, 'ik denk dat ik me niet helemaal goed voel.' Ik liep naar de wasbak en pakte een theedoek om mijn armen schoon te schrobben, wat moeilijker ging dan verwacht. Collin was naast me komen staan en volgde mijn voorbeeld, 'misschien was die verfaanval toch niet zo'n goed idee...' mompelde Collin. Ik knikte en wreef nog harder met de doek over mijn huid, waardoor die helemaal rood werd.
Hij zag het en legde zijn hand op mijn arm, 'ik denk dat het zo wel goed is, dan maar wat verf hier en daar.' Hij had gelijk, een goede indruk maken zou toch niet helpen. Iedereen dacht toch al iets over me, wat maakte het dan nog uit dat ze me raar vonden omdat ik verf op mijn armen had?
Hij pakte mijn doek af en gooide die samen met de zijne in de hoek van het lokaal, waar meer doeken lagen. 'Kom, laten we naar de eetzaal gaan.' Ik keek hem bevreemd aan, 'eetzaal?'
Bedoelde hij niet kantine? 'Eetzaal ja.' We liepen zwijgend de gang op, hij was degene die de stilte doorbrak. 'Zullen we wat er ook was, vergeten?' hij keek me aan, ik keek terug.
'Dat is goed.'
Collin lijkt echt een "good guy" te zijn, maar is hij ook relatiemateriaal... *knipoogt*, en wat zal er gebeuren als ze weer oog in oog komt te staan met Mason (aangezien ze nu zestien is en dat blijkbaar zo'n speciale leeftijd is...). Ik ben onwijs benieuwd naar jullie complottheorieën, dus laat het me weten door een reactie achter te laten! XOXO
P.S volg mij ook op Twitter: @Anna_Kriztina of volg mij op Facebook, de link staat op mijn homepage :D
