Samen met Collin liep ik door een verlaten straat van het kleine stadje, het was doodstil om ons heen, op het geluid van vallende sneeuwvlokken na. Het had iets magisch om hier 's avonds te lopen, het was bijna "Disneyland-achtig", alsof North Hill het decor was van een winters sprookje en ik de hoofdrol speelde in de film.
'We zijn er bijna', zei hij tegen me terwijl hij naar een pleintje in de verte wees, 'de rest staat daar al te wachten.' Hij doelde op de gigantische dennenboom, die door de vele kerstlichtjes straalde in het duister.
Één van de jongens zwaaide naar ons en riep wat naar Collin toen hij ons in het oog kreeg. Mijn gezicht betrok, hier had ik niet helemaal op gerekend...
'Rustig maar, de meiden zijn altijd wat later. Jij weet waarschijnlijk beter waarom, dan ik', zei hij grijnzend. Ik moest lachen en ontspande me enigszins. Het was niet dat ik het heel erg vond, maar het maakte de situatie toch altijd net iets ongemakkelijker als je het enige meisje was.
De jongens staarden me aan - wat ook niet echt hielp - en vanuit mijn ooghoek zag ik hoe twee elkaar even kort aanstootten. Typisch jongensgedrag, ik was er maar al te bekend mee dankzij mijn broers. Ik was er niet echt van onder de indruk, maar begon toch lichtelijk te blozen.
Nu ik wist dat er nog andere meiden zouden komen, vond ik iets minder erg om even alleen te zijn met deze gasten, zolang ze zich maar normaal gedroegen tenminste. Over het algemeen vond ik met jongens omgaan soms zelfs leuker en gemakkelijker dan met meisjes, maar jongens in groepen... dat behoorde weer tot een hele andere categorie. Vaak deden ze dan alleen maar stom en vervelend.
Ik was benieuwd hoe erg Collins gedrag zou veranderen nu zijn vrienden erbij waren. 'Dax, ik krijg nog geld van jou, of je mag me direct een volle jerrycan met benzine bezorgen, wat jij wilt.' Was het eerste dat Collin tegen één van zijn vrienden zei. Degene tegen wie hij het had - Dax - was een lange, serieus ogende jongen met kort donker haar. Hij mompelde iets onverstaanbaars terug en keek toen naar mij met een brede glimlach op zijn gezicht. 'Dus Collin, dit je nieuwe vriendinnetje?' Ik schoot direct in de lach, waardoor alle zenuwen eruit kwamen en wisselde vervolgens een blik met Collin. 'Dax, Jake, Kay, dit is April. Ze is het nichtje van Jules en Celeste.' Ze knikten plotseling erg begrijpend, wisten ze iets? 'Je bent hier zeker net aangekomen, of niet?' vroeg Jake aan me.
Ik sloeg mijn sjaal wat steviger om me heen, 'ja, klopt.' Shit, wat moest ik nog meer zeggen? Wat een dooddoener dit... Ze knikten weer wat en ik begon me weer ongemakkelijk te voelen. Toen we op ze af waren gelopen hadden ze luidruchtig met elkaar gepraat, dus waarom deden ze nu zo? Was het gewoon omdat ze me niet kenden of vonden ze me nu al niet aardig?
Gelukkig kwamen precies op dat moment twee meisjes aangelopen die wild naar ons zwaaiden. 'Daar zul je Lynn en Norah hebben', zei Collin tegen me. Hij begroette ze door ze twee kussen op de wang te geven en ze kort te knuffelen, 'goed dat jullie er zijn.' Ze giechelden een beetje, maar hielden er ook snel mee op toen ze de stemming aanvoelden.
'Wat is er?' vroeg Norah onschuldig, met zo'n hoog stemmetje dat precies bij haar uiterlijk paste. Ze was klein, met wilde blonde lokken die om maar gezicht krulden en wangen vol schattige sproeten. Haar grote Bambi ogen maakten het helemaal af.
De jongens keken allemaal naar mij en ik zag Lynn: 'oh...' mimen. Het voelde nogal hard dat ze zo duidelijk lieten merken dat ik anders was, een buitenstaander binnen deze groep. Ik was in ieder geval blij dat mijn Engels goed was, want anders had ik al helemaal een probleem gehad. Dit was niet een gebied waar ze toevallig Frans spraken, hoewel het me niets zou verbazen als ze het wel goed beheersten.
'Dus...' Begon Dax, 'waarom ga je niet gewoon met ons mee vanavond?' Hij keek snel even naar Collin - die knikte - waardoor ik me afvroeg wat er door hun heen ging. Wat waren ze van plan en waarom deden ze toch zo geheimzinnig? Het leek bijna alsof Dax om toestemming had gevraagd door Collin zo aan te kijken. Willen ze eigenlijk wel dat ik hier ben?
'Wat is het plan?' Norah mengde zich in het gesprek in een poging de sfeer weer wat luchtiger te maken. 'Ik neem aan dat we vanavond uitgaan?' voegde Lynn er snel aan toe, ze had een paniekerige blik in haar ogen. Want stel je voor dat we iets anders zouden doen door mijn komst... Waarom had ik toch het gevoel dat ze heel gemeen tegen me zou doen als we iets anders zouden doen dat tegen haar zin was?
'We gaan gewoon naar The Wolf Cage, dus maak je niet druk Lynn.' Collin rolde met zijn ogen door haar overdreven reactie waardoor ik de neiging moest weerstaan om te grinniken.
'Mooi', zuchtte ze opgelucht, 'ik had Mason beloofd dat ik zou komen.'
Mason...
Een elektrische schok schoot door me heen - bijna alsof ik door de bliksem getroffen werd - en ik hapte naar lucht. De wereld om me heen bevroor en ik verstijfde ter plekke door het horen van die naam, zijn naam...
'Mason?' herhaalde ik zacht en vragend, waardoor iedereen naar me opkeek. Lynn trok haar wenkbrauw op en keek me arrogant aan, 'ja, hij is mijn vriendje, hoezo?' Ze zei het op zo'n bezitterige toon dat ik ervan schrok.
Waarom voelde dit toch zo verkeerd?
'Niets', stamelde ik snel, voordat ze erover doorvroeg. Ze haalde haar schouders op, maar bleef me wel doordringend aankijken.
'Sorry dat ik jullie onderbreek', begon Collin opeens, terwijl hij tussen ons in ging staan, 'maar we willen graag gaan.' Hij draaide zich vervolgens naar me om zodat hij me aan kon kijken, er glinsterde iets van bezorgdheid in zijn ogen, dat mijn hart verwarmde. Hij was een oprecht goede jongen...
'Wil je bij me achterop?' vroeg hij zacht.
Ik keek hem bevreemd aan, 'achterop?' Wat zou hij daarmee bedoelen? Ik nam niet aan dat hij door de sneeuw wilde fietsen, of wel? 'Ja, achterop mijn sneeuwscooter', legde hij grinnikend uit, 'wat dacht jij dan?'
Ik wist dat hij me plaagde, dus gaf ik hem een speels duwtje. 'Ja, dat zou je wel willen weten hè?' De rest was inmiddels al weggelopen, dus moesten we onze pas versnellen om ze in te halen. Het hielp ook niet dat Collin om de zoveel meter stopte om een sneeuwbal naar me te gooien. Hij miste iedere keer weer.
'Collin!' riep ik gemaakt boos naar hem, 'je moet echt stoppen, de rest is er al vandoor.' Hij haalde zijn schouders op, 'dat maakt me niets uit, als jij maar plezier hebt. Je keek net zo ongemakkelijk, sorry dat ik je zo voor het blok heb gezet.' Hij legde zijn hand op mijn schouder, waardoor ik me opeens wel heel erg bewust werd van zijn nabijheid. 'Hopelijk heb je het wel een beetje naar je zin...' fluisterde hij.
Ik schonk hem een stralende glimlach om hem te overtuigen. 'Natuurlijk heb ik het naar mijn zin! En laten we nu snel de rest voorbij racen op die sneeuwscooter van je, voordat ze denken dat we hier in halve sneeuwpoppen zijn veranderd.'
Lachend schudde hij zijn hoofd, 'halve sneeuwpoppen... Ha! Ik denk dat ze iets héél anders denken.' Zijn ogen glinsterden van plezier en ik kon het niet laten om met mijn ogen te rollen, 'doe normaal!'
Hij was echt gek, die buurjongen van me, maar wel op een leuke manier. Het was zo makkelijk om met hem om te gaan, bijna alsof we al een eeuwigheid vrienden waren. Het was heerlijk ongeforceerd en daar hield ik van.
Nu pas merkte ik hoe benauwend en beklemmend het leven in Parijs was geweest. Maar hier was het anders, bijna alsof ik nu eindelijk was waar ik thuishoorde, alsof ik eindelijk vrij was...
Ben je ook zo gek op dit verhaal en zou je True Wolfs Mate het liefst in de boekhandel zien liggen? Help mij dan met het laten uitkomen van mijn droom: dit boek laten uitgeven! Ik doe op dit moment namelijk mee met een schrijfwedstrijd: de #MoonYAcontest van Sweek en om te winnen heeft mijn verhaal zoveel mogelijk volgers nodig! Hoe help je me? Door de volgende stappen te volgen:
1. Ga naar www.sweek.nl
2. Maak een account aan
3. Zoek naar ALPHA #MoonYAcontest (ALPHA is namelijk de nieuwe titel van True Wolfs Mate)
4. Begin met lezen
5. Klik onderaan het hoofdstuk op de "+" om mijn verhaal te volgen
6. HOERA! Je hebt me onwijs geholpen!
7. Hopelijk ga ik dankzij jullie hulp deze schrijfwedstrijd winnen!
8. Wil je me op nog een andere manier helpen? Help me dan met het overtuigen van anderen om ook op dit verhaal te stemmen (vrienden, klasgenoten, familieleden) want iedere stem telt!
