De vorige keer in True Wolfs Mate:
Ik kwam tot leven bij hem, voelde me meer mezelf dan ooit. Maar wie was ik eigenlijk? Want het dubbele was, dat dit ook zoveel vragen en onzekerheden veroorzaakte. Het liet me twijfelen over alles, over mijn hele bestaan. Het bracht mijn wereld, de wereld die ik kende en die me vertrouwd was, aan het wankelen. Want dit gevoel omarmen, betekende ook dat ik alles moest verwerpen waar ik daarvoor in geloofde. Het betekende dat mijn realiteit, mijn waarheid, niet langer "echt" was. Het betekende dat er meer was...dat magie, zielsverwantschap...dat die dingen bestonden.
En ik wist niet of ik daar wel klaar voor was. Of ik dat wel toe wilde laten in mijn leven.
'Ga met me mee.' Hij was opgestaan en grijnsde op een uitdagende manier naar me, 'ik wil je iets laten zien.' Ik wist niet of het zijn blik was, die 'ik-ben-onverwinnelijk-blik', of dat het mijn nieuwsgierigheid was die me uiteindelijk "oké" liet zeggen. Want hoewel ik nog niet helemaal zeker van mijn zaak was, of van de hele situatie tussen ons, wist ik wel dat ik hem beter wilde leren kennen. Ik was benieuwd wie Mason Black echt was, wie er achter dat masker van arrogantie en afstandelijkheid zat.
Maar stiekem wilde ik ook gewoon weten waarom een andere "ik" ooit voor hem gevallen was. Als, want ik betwijfelde het nog steeds ten zeerste, vorige levens echt bestonden natuurlijk. Er moest wel meer zijn dan dit, dan de rijke clubeigenaar, de player, de persoon die absoluut niet te vertrouwen was als ik Alec mocht geloven, iemand die "gevaarlijk" was om wat voor reden dan ook.
'Waar wil je me naartoe nemen?' vroeg ik toen we het appartement uitliepen en ik de deur op slot draaide. Was dit eigenlijk wel een goed idee? Alleen in mijn appartement zijn was één ding, maar met hem naar een onbekende plek gaan, was van een heel ander kaliber. Daarnaast wist ik nog steeds niet of ik hem wel kon vertrouwen. Wat als hij echt een gestoorde gek was die me al die tijd manipuleerde? Wat als hij me straks ging verkrachten, of me in mootjes zou hakken?
Je denkt toch niet echt dat ik dat zou doen.
Hij leunde met een opgetrokken wenkbrauw tegen de deurpost aan, mij aanstarend alsof ik hier degene was die afgevoerd kon worden naar een inrichting. 'Ik weet niet hoe je het doet, of wat je precies doet, maar kun je er alsjeblieft mee ophouden', siste ik naar hem terwijl ik snel om me heen keek om te zien of er niemand anders op de smalle gang was. 'Wat bedoel je?' Met zijn handen maakte hij een: ik-heb-geen-idee-waar-je-het-over-hebt-gebaar. Met samengeknepen ogen keek ik hem aan, hij wist echt wel waar ik het over had. Het was gemeen dat hij nu net ging doen alsof ik dit allemaal inbeeldde.
Maar het vervelende aan de situatie was, was dat het inderdaad allemaal best ingebeeld kon zijn. Misschien dacht ik alleen dat ik zijn stem hoorde, maar was het eigenlijk gewoon mijn eigen innerlijke stem die flauwe spelletjes met me speelde. Het was echt verwarrend.
Al zuchtend om mijn eigen chaotische gedachten, volgde ik hem de trap af naar beneden. Toen hij de deur openzwaaide richting de smalle steeg, zag ik een glimmende Harley Davidson staan. Twee helmen bungelden aan het stuur. Het was overduidelijk dat hij van plan was me mee te nemen op dat monsterlijke ding.
'Ik stap echt niet bij je achterop die motor.' Ik schudde mijn hoofd in protest en sloeg mijn armen opstandig over elkaar om hem te laten zien dat ik het meende. Hij grinnikte slechts en pakte de helm die overduidelijk voor mij bedoeld was. 'Weet je dat heel zeker?' Hij was voor me komen staan en streek een verdwaalde lok uit mijn gezicht. Alleen de kleine aanraking van zijn vingers langs mijn wang liet mijn hartslag al versnellen. Ik slikte moeizaam en durfde me amper te verroeren toen hij de helm op mijn hoofd zette en bij me vastmaakte.
Hij deed alles heel langzaam, iedere minuscule beweging leek uitgedacht. Wilde hij me bewust tot waanzin drijven? Het was een gevaarlijk spel dat hij speelde, maar ik had niet het lef om hem tegen te houden. In plaats daarvan merkte ik dat het verlangen naar hem steeds groter werd, alsof iedere seconde die ik met hem doorbracht als benzine was op een snel groeiend vuur. Daarnaast kon ik de beelden van een aantal dagen geleden niet van me afschudden. De manier hoe hij me had aangeraakt, hoe hij me had gekust... Stop! Dat was niet echt en dat weet je.
'Waar denk je aan?' Fluisterde hij met zijn lippen gevaarlijk dicht bij mijn oor. Ik knipperde met mijn ogen, probeerde mezelf los te rukken uit de storm van gedachten. Nog altijd keek hij me afwachtend aan, hoewel ik aan de twinkeling in zijn ogen kon zien dat hij precies wist waar ik aan dacht.
'Als je echt antwoorden wilt kom je met me mee.' Dat was flauw en dat wist hij. Het ergste was dat ik niet eens zeker wist of hij wel antwoorden had. De kans was net zo groot dat dit slechts een manier was om me te overtuigen. Als dat het geval was, dan werkte het in ieder geval. Met tegenzin maakte ik de riempjes van de helm wat strakker. 'Goed dan', mompelde ik tussen opeengeklemde kaken door. 'Maar als je hard gaat rijden of gevaarlijke dingen uithaalt, dan ben je er geweest.' Ik keek hem doodserieus aan, waarop hij moest lachen.
Zijn lach deed iets met me, maakte dingen in me los. Emoties en vage herinneringen. Met hem samen zijn was één groot déjà vu, het voelde vertrouwd en vreemd tegelijkertijd. 'Als ik beloof voorzichtig te rijden, beloof jij dan dat je me stevig zult vasthouden?' De arrogante grijns was terug op zijn gezicht. Hij was inmiddels al op zijn gevaarlijke uitziende motor gestapt, die luid grommend onder hem tot leven kwam. Als een wild dier dat eindelijk werd vrijgelaten.
'Haal je geen gekke dingen in het hoofd.' Ik probeerde streng te klinken, maar faalde daar volledig in. Het erge was dat het hele idee van 'hem stevig vasthouden' me namelijk wel aanstond. Iets te gretig sloeg ik dan ook mijn armen om zijn middel toen ik bij hem achterop stapte. En zelfs door het dikke leer van zijn jas kon ik zijn spieren voelen.
Hij was hard als staal, bijna onmenselijk. Beelden van een wolf schoten weer door mijn hoofd, maar duwde ik snel weg.
Het was één ding om te geloven in lotsbestemmingen, geniepige goden en zielsverwanten. Maar geloven dat er zoiets bestond als een "weerwolf"? Dat ging me toch echt te ver.
